Ta decyzja, na którą nie było odpowiedniego momentu dotyczyła rozstania. Po niespełna pięciu latach związku, w którym dostawałam dużo uwagi, opieki i poczucia bezpieczeństwa dotarło do mnie z siłą mocnego uderzenia w policzek, że moje położenie czyni mnie nieszczęśliwą.

Wyobraźcie sobie, że spotykacie osobę, która pokochuje was od pierwszego wejrzenia. Akceptuje wszystkie wasze wady, przystaje na wszystkie wasze propozycje, stara się ochronić was przed złem świata. Bajka, prawda? Otóż, nie do końca. Albo może inaczej - nie dla każdego.

Kiedy partner przejął rolę nadopiekuńczego rodzica, pomimo, że było to dla mnie bardzo wygodne, zrozumiałam, że mimo swojego wieku, nie mam szans na to, by dorosnąć. Tak naprawdę uświadomiły mi to rozmowy z pozoru obcą kobietą. Poczułam złość - przede wszystkim na siebie. Czułam, że to jedyny moment, że nigdy później się nie odważę. I... stało się. Było mi bardzo ciężko. Jak nastolatka uciekałam w imprezy, alkohol, nowe znajomości, by stłumić myśli, że bez niego nie jestem w stanie poradzić sobie w życiu. Tak, takie przekonanie wykiełkowało we mnie przez te pięć lat.

Dziś jestem szczęśliwa. I wciąż dorastam ;)

Ta decyzja, na którą nie było odpowiedniego momentu dotyczyła rozstania. Po niespełna pięciu latach związku, w którym dostawałam dużo uwagi, opieki i poczucia bezpieczeństwa dotarło do mnie z siłą mocnego uderzenia w policzek, że moje położenie czyni mnie nieszczęśliwą.

Wyobraźcie sobie, że spotykacie osobę, która pokochuje was od pierwszego wejrzenia. Akceptuje wszystkie...

Ja tak mam że mężczyźni którzy mi się podobają wcześniej czy później znikają z mojego życia. Często to było tak że ja po prostu patrzyłam, a ja podobno zyskuję przy bliższym poznaniu. Mężczyznom sprawia przyjemność rozmowa ze mną. Obecnie sama się pozbawiłam rozmowy z mężczyzną który mi się podoba właśnie dlatego że mi się podoba i mogłabym się w nim zakochać a potem jak zniknie z mojego życia to będę cierpieć. Teraz zmieniłam zdanie i chciałabym wziąć udział w zajęciach, które on prowadzi tylko teraz może być za późno. I znowu będzie jak zawsze.

Ja tak mam że mężczyźni którzy mi się podobają wcześniej czy później znikają z mojego życia. Często to było tak że ja po prostu patrzyłam, a ja podobno zyskuję przy bliższym poznaniu. Mężczyznom sprawia przyjemność rozmowa ze mną. Obecnie sama się pozbawiłam rozmowy z mężczyzną który mi się podoba właśnie dlatego że mi się podoba i mogłabym się w nim zakochać a potem jak...

Leżeliśmy na wzorzystym kocu u niego w ogrodzie i patrzyliśmy sobie w oczy. Typowy romantyczny kicz, rodem z XIX-wiecznych angielskich powieści. Przyjechałam właściwie, żeby się pożegnać, ostatni raz go pocałować i życzyć dobrego życia. Zapytałam go jednak ile byłby w stanie na mnie poczekać. Powiedział, że jeśli nie jestem przekonana w tej chwili, to nie będę nigdy pewna, czy nam się uda. Poprosił o natychmiastową odpowiedź. ‘Jutro może być już za późno’- szepnął, a mi prawie pękło serce. Skinęłam głową i w tym momencie wyraziłam milczącą zgodę na zniszczenie starego i rozpoczęcie nowego życia.

Leżeliśmy na wzorzystym kocu u niego w ogrodzie i patrzyliśmy sobie w oczy. Typowy romantyczny kicz, rodem z XIX-wiecznych angielskich powieści. Przyjechałam właściwie, żeby się pożegnać, ostatni raz go pocałować i życzyć dobrego życia. Zapytałam go jednak ile byłby w stanie na mnie poczekać. Powiedział, że jeśli nie jestem przekonana w tej chwili, to nie będę nigdy pewna,...

Trzeba żyć dzisiaj, ZANIM NADEJDZIE JUTRO. Zanim jutro wstanie nowy dzień, nowa szansa na życie i na to, co ono daje. I często jest tak, że człowiek o czymś marzy, do czegoś dąży, coś planuje i wszystko to trafia się w jednej chwili. Szukając pracy składałam podania w kilku miejscach, na których mi zależało. I nagle jednego dnia w odstępie dwóch godzin odbieram telefon z możliwością zatrudnienia i tu i tu. I co tu zrobić? Co powiedzieć? Co wybrać? Czułam się jakbym stała jedną nogą na brzegu, a druga na powoli odpływającej łajbie. Rozkrok coraz większy, ja w trwodze i? Mój mózg już dawno nie pracował na takich obrotach, jak wówczas. Za i przeciw. Gdzie więcej plusów, gdzie więcej szans? Dla ostygnięcia poszłam na spacer i spotkałam mojego ulubionego sąsiada-gadułę. Mówię na niego pan Anioł (jak z Alternatywy 4, bo zawsze chce wszystko wiedzieć) i co się okazało? Pan Anioł mówi: "Bierz Anieszka pracę bliżej domu. Zawsze to w granicach miasta, szybciej do domu dotrzesz. Mama z obiadem będzie czekać. A nie tam gdziesik daleko, że wrócisz ni to na kolację, ni na obiad, ni się kąpać i spać." I pomogło. Pracuję w centrum, wesoło jest każdego dnia, w domu jestem około osiemnastej i zjadam i ciepły obiad i nawet kolację. Jak się okazało, czasem nawet ktoś "banalny" może nam pomóc w sposób, o jakim nie ma pojęcia.

Trzeba żyć dzisiaj, ZANIM NADEJDZIE JUTRO. Zanim jutro wstanie nowy dzień, nowa szansa na życie i na to, co ono daje. I często jest tak, że człowiek o czymś marzy, do czegoś dąży, coś planuje i wszystko to trafia się w jednej chwili. Szukając pracy składałam podania w kilku miejscach, na których mi zależało. I nagle jednego dnia w odstępie dwóch godzin odbieram telefon z...

Zanim nadejdzie jutro to zapewne wielka niewiadoma. Nigdy nie wiemy co nam przyniesie kolejny dzień. Poznałam wspaniałego mężczyznę, przypadkowo, zaczepił mnie. Z początku myślałam, że oszalał, ale nie ustępował i usilnie namawiał mnie na spotkanie. Obawiałam się, ale z drugiej strony pomyślałam: Raz się żyje i dałam się zaprosić na spotkanie, a jak się później okazało na randkę. Wszystko potoczyło się błyskawicznie. Poznaliśmy się w piątek, w sobotę byliśmy na randce, niedziela też upłynęła mi w towarzystwie znajomego/nieznajomego. W niedzielę wieczorem odebrałam od niego telefon, płakała do słuchawki, że mnie kocha, że nie może beze mnie żyć i nie wie jak wytrzyma do kolejnego piątku. Czułam się dziwnie, mnie też dopadła strzała Amora, ale chciałam dać tego po sobie poznać. W poniedziałek nie wytrzymałam, zadzwoniłam, odebrał, zaprosiłam go. Przyjechał z kilkoma rzeczami i tak został aż do dziś. Pobraliśmy się po niecałym roku od momentu poznania a po trzech dniach już razem mieszkaliśmy. Jak opowiadam tę historię nikt nie chce mi uwierzyć, ale najważniejsze, że jestem szczęśliwa, tworzymy udany związek. Nigdy nie wiesz co Cię w życiu spotka, co przyniesie kolejny dzień, ale też warto czasami zaryzykować.

Zanim nadejdzie jutro to zapewne wielka niewiadoma. Nigdy nie wiemy co nam przyniesie kolejny dzień. Poznałam wspaniałego mężczyznę, przypadkowo, zaczepił mnie. Z początku myślałam, że oszalał, ale nie ustępował i usilnie namawiał mnie na spotkanie. Obawiałam się, ale z drugiej strony pomyślałam: Raz się żyje i dałam się zaprosić na spotkanie, a jak się później okazało na...

"Żaden dzień się nie powtórzy,
nie ma dwóch podobnych nocy,
dwóch tych samych pocałunków,
dwóch jednakich spojrzeń w oczy."
Wisława Szymborska.
Każdy nadchodzący dzień jest szansą przeżycia go w niepowtarzalny sposób. Nie da się cofnąć czasu, aby przeżyć ponownie dany dzień. Miasto, moje miasto. Podążałam tą samą uliczką, aby potrenować na siłowni. To zaledwie rzut beretem, który osiadłby na dachu galerii handlowej, gdzie mieści się siłownia. Rozpoczęłam przygodę ze sportem. Doświadczeni trenerzy, różnoraki sprzęt, i miejsce, gdzie można poznać nowych towarzyszy sportu. Kiedy przekraczałam progi siłowni czułam się częścią innego świata, który dotąd był dla mnie odległy o miliony urządzeń do fitnessu. Jedną z atrakcji siłowni był konkurs i podjęłam to wyzwanie. Konkurencje były trzy: Rowerek, wiosła i bieżnia. Zaczął się okres przygotowań. Tak jak mały książę oswajał lisa, tak w moim przypadku nastąpiło oswajanie się z bieżnią. Ponieważ nigdy nie biegałam i na bieżni nie mogłam osiągnąć prędkości światła. W swoim wnętrzu przeżywałam walkę. Była to walka ze samym sobą. Czy podołam, czy dam radę. Jednocześnie w głowie pojawiał się drugi głos, który zachęcał mnie do spróbowania swoich sił, i nie zważania, na to, że mogę odpaść. Jednocześnie tak bardzo chciałam wygrać. Nawet w dzień konkursu przeżywałam wewnętrzne rozterki. Ale się nie poddałam. Jakież było moje zdziwienie, kiedy to mnie przypadła nagroda. Z pozornie słabej płci, tylko dwie osoby podjęły to wyzwanie.

"Żaden dzień się nie powtórzy,
nie ma dwóch podobnych nocy,
dwóch tych samych pocałunków,
dwóch jednakich spojrzeń w oczy."
Wisława Szymborska.
Każdy nadchodzący dzień jest szansą przeżycia go w niepowtarzalny sposób. Nie da się cofnąć czasu, aby przeżyć ponownie dany dzień. Miasto, moje miasto. Podążałam tą samą uliczką, aby potrenować na siłowni. To zaledwie rzut...

Czy tego chcemy, czy nie jutro zawsze nadchodzi. Raz jest dobrze i chcemy by chwila trwała wiecznie, innym razem jest źle. I nie ważne co czeka nas kolejnego dnia, czy będzie on wesoły, czy smutny. Zawsze nim nadejdzie jutro, warto się położyć i złapać parę godzin snu, aby następnego dnia mieć siłę mierzyć się z kolejnymi wyzwaniami.

Czy tego chcemy, czy nie jutro zawsze nadchodzi. Raz jest dobrze i chcemy by chwila trwała wiecznie, innym razem jest źle. I nie ważne co czeka nas kolejnego dnia, czy będzie on wesoły, czy smutny. Zawsze nim nadejdzie jutro, warto się położyć i złapać parę godzin snu, aby następnego dnia mieć siłę mierzyć się z kolejnymi wyzwaniami.

Jestem czarną owcą mojej rodziny. Podczas gdy mój starszy brat zdążył założyć rodzinę, postawić dom i trwać na dobrej posadzie, ja nie mogłam nawet trafić na "odpowiedniego faceta". Przewijałam się przez gównoprace i gównozwiązki nie potrafiąc się zmobilizować, żeby coś zrobić ze swoim życiem pełnych małych i większych dramatów, depresji i będąc zawsze tym kimś, komu trzeba pomagać. Czułam, że wszystkim z mojego otoczenia przeszkadzało to, że mimo trzydziestki na karku, wciąż jestem od nich zależna. Musiałam się prosić brata lub ojca o drobne męskie pomoce w domu, co nie zawsze im pasowało, w końcu mają swoje życie.
No i pewnego razu w moim życiu pojawił sie mężczyzna, którego znałam wcześniej. Mężczyzna, który w naszym zapyziałym miasteczku był znany jako "szatanista" gdy mieliśmy po naście lat, a teraz... no cóż. Facet po odsiadce. Zakochałam się mając z tyłu głowy świadomość, że "co ludzie powiedzą?!" i że rodzina definitywnie się ode mnie odwróci. I tak było. Ojciec i brat jak na komendę przestali ze mną rozmawiać. Tylko siostra, która jest chodzącym aniołem, wierzyła, że wiem co robię. A ja wiedziałam, że taka miłość, właściwie odzyskana po latach, to skarb. Miałam 32 lata i tyle związków, że po prostu wiedziałam, że to jest to i że gdy to odrzucę, skończę jako zgorzkniała stara panna uzależniona od seriali, antydepresantów i alkoholu. Jestem w tym związku dwa lata z kawałkiem i to najlepsze, co mogłam wybrać. Czasami się zastanawiam, czy są szczęśliwsze pary. Ale stało się to, co myślałam, że się stanie. Moja rodzina potrzebowała czasu. Ojciec słowa ze mną nie zamienił przez dwa miesiące, a teraz też jakoś nasze relacje nie są jakieś ultrabliskie. Brat i jego małżonka zapraszają mnie na imprezy rodzinne typu komunie ich dzieci tylko z musu, bo jestem siostrą, ale nie uwzględniając przy tym mojego partnera. Nie odwiedzamy się w święta, urodziny, urodziny moich bratanków. Czasami jest mi przykro, że żeby stać się szczęśliwą, musiałam stracić więzy rodzinne. Ale nie mogłam wybrać inaczej.

Jestem czarną owcą mojej rodziny. Podczas gdy mój starszy brat zdążył założyć rodzinę, postawić dom i trwać na dobrej posadzie, ja nie mogłam nawet trafić na "odpowiedniego faceta". Przewijałam się przez gównoprace i gównozwiązki nie potrafiąc się zmobilizować, żeby coś zrobić ze swoim życiem pełnych małych i większych dramatów, depresji i będąc zawsze tym kimś, komu trzeba...

Podróż do krainy umarłych, a w zasadzie do jej przedsionka odbywałam średnio raz w tygodniu. Uczęszczając do szkoły średniej miałam ogromną potrzebę i chęć udzielania się społecznie, ale w ten sposób,żeby było to jednak z korzyścią dla innych. Tak zaczęła się moja przygoda z hospicjum. W pewien piątek po lekcjach ruszyłam dziarsko na pierwszy dyżur, wiedziałam,że to nie będą przyjemne wrażenia, ale wiedziałam,że chcę tego doświadczyć.Moje pierwsze zetknięcie z nową ,zastaną rzeczywistością przywitałam lekkim szokiem. Ludzki płacz, wrogość do mnie,brak ochoty na rozmowę. Tak było przez parę następnych wizyt, do czasu do kiedy trafił do hospicjum Pan Jerzy, w ostatniej fazie raka, bez szans na ratunek.Od razu złapałam z nim dobry kontakt, był zupełnie inny.Mimo okoliczności ,zawsze pogodny,skory do różnych opowieści. Wytworzyliśmy między sobą pewną więź, na zasadzie dziadek-wnuczka.Chociaż Pan Jerzy miał rodzinę to bliscy o nim zapomnieli,bo przecież już był nieużyteczny. Pamiętam,że to był znowu piątek, leciałam radosna do przyszywanego dziadka z dzisiejszą gazetą, drogę zastąpiła mi pielęgniarka mówiąc,że Panu Jerzemu się dramatycznie pogorszyło i ,że prawdopodobnie są jego ostatnie chwile życia.Musiałam dokonać wyboru,czy chcę i czy podołam unieść na barkach taki ciężar. Zdecydowałam. Weszłam. Tego dnia Pan Jerzy zmarł, a ja siedziałam przez blisko 4 godziny przy jego łóżku, trzymając go za rękę do czasu,aż jego serce przestało bić.

Podróż do krainy umarłych, a w zasadzie do jej przedsionka odbywałam średnio raz w tygodniu. Uczęszczając do szkoły średniej miałam ogromną potrzebę i chęć udzielania się społecznie, ale w ten sposób,żeby było to jednak z korzyścią dla innych. Tak zaczęła się moja przygoda z hospicjum. W pewien piątek po lekcjach ruszyłam dziarsko na pierwszy dyżur, wiedziałam,że to nie...

Aż do tamtego wieczoru myliłam się co do raka. Wiedziałam, że odbiera życie i zadaje cierpienie, że jest podstępny i dzierży władzę, ale sądziłam, że zostawia tę odrobinę czasu, by po raz ostatni zebrać myśli.
Byłam pewna, że chodzi o miesiące, tymczasem minęły ledwie dni, gdy dowiedziałam się, że zanim nadejdzie jutro, ona najpewniej umrze.

Sądzę, że nie miało prawa mnie to obejść, nie aż tak. Nigdy nie byłam istotną częścią jej życia, przez siedem lat odkąd skończyłam szkołę, nie rozmawiałam z nią ani jej nie spotykałam.

A jednak świadomość, że zniknie przed nastaniem świtu, trzymała mnie tamtej nocy trzeźwą i bezsenną. Zasnąć oznaczało zbudzić się w dniu, gdy jej już nie będzie. Dopóki czuwałam, mogłam zakląć czas, odwlec wiadomość, której nie chciałam usłyszeć, mogłam ofiarować jej myśli, modlitwy i płacz.

Tamtej nocy dałam się nękać echom głosu, którym wydawała na nas wyroki i mglistym wyobrażeniom twarzy, której nigdy już nie miałam sobie przypomnieć.

Tamtej nocy nie pozostało już nic do zrobienia, co nie znaczy, że potrafiłam sobie odpuścić. Wcale nie wierzę, by mogła poczuć moją lojalność, by chaos gorączkowych wspomnień, które wtedy snułam, cokolwiek dla niej zmienił. Ale chciałam udawać. Chciałam, by chociaż jeden z jej uczniów zaświadczał tamtej nocy przed Bogiem, w którego nie wierzyła, że była niezwykła.

Dzień wstał dla niej jeszcze trzynaście razy. Dziś mija sześć lat od ostatniego z nich.

Aż do tamtego wieczoru myliłam się co do raka. Wiedziałam, że odbiera życie i zadaje cierpienie, że jest podstępny i dzierży władzę, ale sądziłam, że zostawia tę odrobinę czasu, by po raz ostatni zebrać myśli.
Byłam pewna, że chodzi o miesiące, tymczasem minęły ledwie dni, gdy dowiedziałam się, że zanim nadejdzie jutro, ona najpewniej umrze.

Sądzę, że nie miało prawa mnie...