Ród X jest stosunkowo nowy. Na świecie zauważany jako dość kolorowy.
Kobiety kupują obuwie w dziecięcym dziale, niczym Kopciuszek radzą sobie doskonale.
Mężczyźni kreują świata cząsteczki, a po sukcesie zaglądają do beczki.
Miłostki żarliwe, uczucia ogniste, za sprośnościami i sarkazmami bardzo soczyste
myśli, fantazje, sny, czyny, słowa, myślisz, że je poznałeś to zaskakują od nowa.
Znają wszystkie czułości i pobieżności, żyjąc bez chwały za to w lubości.
I nie czekają na nich wieczności jak i nie potrzeba im doskonałości,
Bo świat kolorują tym co się wyobrazi, a dzięki temu świat śmiechem się zarazi!

Ród X jest stosunkowo nowy. Na świecie zauważany jako dość kolorowy.
Kobiety kupują obuwie w dziecięcym dziale, niczym Kopciuszek radzą sobie doskonale.
Mężczyźni kreują świata cząsteczki, a po sukcesie zaglądają do beczki.
Miłostki żarliwe, uczucia ogniste, za sprośnościami i sarkazmami bardzo soczyste
myśli, fantazje, sny, czyny, słowa, myślisz, że je poznałeś to...

II Wojna Światowa, okolice Warszawy

Gdy nadeszły czasy okupacji ziem polskich, wszyscy żyli w strachu o życie swoje i najbliższych. Jednak byli tacy, na których zawzięcie polowano i traktowano ich gorzej niż zwierzęta. Do tej grupy należała moja prababcia. W jej żyłach płynęła żydowska krew, a ciemna karnacja, piwne oczy i brązowe włosy dodatkowo potwierdzały jej pochodzenie. Jej mąż w obawie o jej życie i ich będącego w drodze na ten świat potomka postanowił przeciwdziałać wielkiemu zagrożeniu. Wykorzystał przeróżne źródła, aby zdobyć dla siebie i żony niemieckie dokumenty. Zmienili swoje piękne polskie nazwisko i udawali żyjących w Polsce Niemców. Udało im się przetrwać wojnę. Doczekali się też licznego potomstwa. Co ciekawe, mieli same córki, więc fałszywe nazwisko nie zostało przekazane kolejnym pokoleniom. Do tej pory członkowie mojej rodziny odznaczają się wielką troską o najbliższych i umiejętnością rozwiązywania z pozoru nierozwiązywalnych problemów.

II Wojna Światowa, okolice Warszawy

Gdy nadeszły czasy okupacji ziem polskich, wszyscy żyli w strachu o życie swoje i najbliższych. Jednak byli tacy, na których zawzięcie polowano i traktowano ich gorzej niż zwierzęta. Do tej grupy należała moja prababcia. W jej żyłach płynęła żydowska krew, a ciemna karnacja, piwne oczy i brązowe włosy dodatkowo potwierdzały jej...

We wsi litewskiej mieszkał niegdyś mężczyzna o imieniu Linas. Zawsze był on wyrozumiały i skory do pomocy. Pewnego dnia, gdy Linas przebywał na polu, na wieś napadli rozbójnicy. Splądrowali domy, zniszczyli zbiory, podpalili chaty. Gdy Linas wrócił do wsi, był przerażony. Dom, w którym się wychował, został do szczętu spalony. Po raz pierwszy w życiu mężczyzna nie wiedział, co robić. Niebawem, wskutek zmęczenia, zasnął. We śnie ukazała mu się piękna kobieta o słowiańskiej urodzie. Obudził go głos z nieba: „Odszukaj ją, a odnajdziesz to, czego pragniesz. Kieruj się na Palenke”. Linas, nie mając już niczego, co mogłoby trzymać go na Litwie, ruszył na Zachód. Szedł wiele długi dni i nocy, aż w końcu doszedł na Podlasie. Niebiański głos doprowadził go aż do Drohiczyna i tam kazał mu się zatrzymać w gospodzie. Linas tak uczynił. Pewnego dnia przy studni zobaczył piękną dziewczynę o różanych policzkach z jego snów. Gdy ich oczy się spotkały, Linas wiedział, że odnalazł to, czego szukał. Miłość. Jego serce mocniej zabiło. „Jis liepe man tave surasti. As cla. As esu laimingas cia, namie.”, co znaczy: „Kazał mi cię odszukać. Jestem tu. Jestem szczęśliwy, kiedy jestem tutaj.” Wkrótce potem Linas ożenił się z piękną dziewczyną i zapuścił korzenie w Drohiczynie. Potomkowie Linasa byli tak samo wyrozumiali i skorzy do pomocy jak on. Po matce zaś odziedziczyli słowiańską urodę i łagodność. Te dwie cechy: pomocność i łagodność wyróżniały ród Linasa od innych rodów.

We wsi litewskiej mieszkał niegdyś mężczyzna o imieniu Linas. Zawsze był on wyrozumiały i skory do pomocy. Pewnego dnia, gdy Linas przebywał na polu, na wieś napadli rozbójnicy. Splądrowali domy, zniszczyli zbiory, podpalili chaty. Gdy Linas wrócił do wsi, był przerażony. Dom, w którym się wychował, został do szczętu spalony. Po raz pierwszy w życiu mężczyzna nie wiedział,...

Przed wiekami w magicznym lesie żyły magiczne zwierzęta rozumiejące więcej niż każdemu by się wydawało. Wśród zwierząt żyła para zajączków. Niewinnych, ciekawskich, pragnących przeżyć przygodę. Jednak by wyruszyć w świat musieli uzyskać zgodę króla zwierząt. Nie mogliby wyruszyć bez niej, gdyż od dawna w świecie zwierząt słychać było o ciemności, która otacza cały świat, poza magicznym lasem.
Król z doradcami nie chcieli się zgodzić na wyprawę, lecz zwierzęcy szaman przekonał króla, by udzielił Zajączkom zgody, gdyż jeśli uda im się wrócić, powiedzą, co widziały, dzięki czemu cała zwierzęca społeczność okaże się mądrzejsza.
Para Zajączków wyruszyła więc na podbój świata, lecz gdy tylko wyszła z magicznego lasu, przemieniła się w ludzi, którzy nie mogli powrócić do lasu. Bramy przed nimi pozostały na wieki zajęte, więc szli tam, gdzie ich nogi poniosły. Dodawały sobie otuchy, gdy sił im brakowały i szli. A idąc poznawali się lepiej i między nimi wkrótce uczucie zapłonęło.
Pewnego dnia spotkali innych podobnych do siebie ludzi. Czy byli oni wcześniej zwierzątkami tak jak nasze Zajączki? Nigdy nie zapytały ludzi, lecz z nimi pozostali. Zajączki zapytane o nazwisko odpowiedzieli "My Zające jesteśmy z krwi i wody". Ludzie to zaakceptowali. A Zajączki żyły długo i szczęśliwie wśród ludzi tworząc ród Zająców.

Przed wiekami w magicznym lesie żyły magiczne zwierzęta rozumiejące więcej niż każdemu by się wydawało. Wśród zwierząt żyła para zajączków. Niewinnych, ciekawskich, pragnących przeżyć przygodę. Jednak by wyruszyć w świat musieli uzyskać zgodę króla zwierząt. Nie mogliby wyruszyć bez niej, gdyż od dawna w świecie zwierząt słychać było o ciemności, która otacza cały świat,...

Bury (ang) - pogrzebać (zmarłego)

Dawno, dawno temu pewien mężczyzna zakochał się w przepięknej kobiecie. Ona odwzajemniła tą miłość. Obiecywali, że się nigdy nie opuszczą, że nawet śmierć ich nie rozłączy.

Lecz krótko po pogrzebie mężczyzny, kobieta znalazła sobie nowego kochanka. Tyle, że wtedy na świecie istniała jeszcze magia. I zmarły przywołany mocą przysięgi powrócił do życia.

Zabił kochanka swojej żony i w wielkim szale udusił także ją. Gdy ta konała, ostatnim tchnieniem wydała na świat ich syna. Tak narodził się pierwszy mężczyzna z rodu Bury.

Jego ojciec umarł z rozpaczy, a on sam został wychowany przez wilki, ale to zupełnie inna historia.

Bury (ang) - pogrzebać (zmarłego)

Dawno, dawno temu pewien mężczyzna zakochał się w przepięknej kobiecie. Ona odwzajemniła tą miłość. Obiecywali, że się nigdy nie opuszczą, że nawet śmierć ich nie rozłączy.

Lecz krótko po pogrzebie mężczyzny, kobieta znalazła sobie nowego kochanka. Tyle, że wtedy na świecie istniała jeszcze magia. I zmarły przywołany mocą przysięgi...

Pośród lasów i gór, między rzekami i potokami stała niewielka knajpka - Szna się nazywała. Do Szny niejeden wędrowiec zachodził, a to żony poszukać jakowej, a to piwa złotego skosztować. Wspomnieć należy, że Szna piwo warzyła niebylejakie.
W równonoc wiosenną do Szny zaś zaszli: mechanik - do bólu szczery i uczycielka - niebywałą mądrością obdarzona. Nieopodal siebie sączyli piwko samotnie, dwa stoliki obok zaledwie.
Jak wtem nie trzaśnie! Jak wtem nie huknie!
Wbiega do sali kuchcik przerażony - “wykipiało piwo!” chciał rzec do gości, lecz z przerażenia zaledwie “kip, kip.. w… Sznie” wydukał.
Uczycielka ochoczo “do roboty!” krzyczy, jednocześnie mechanik narzędzie dobył ze swej torby, gotowy już by aparaturę naprawiać. Czem prędzej razem na zaplecze pobiegli - uczycielka usterkę przeanalizowała, natychmiast komendy mechanikowi wydaje: “zamknij zawór”, “ulej z kadzi”, lecz jak rzekłem - mechanik szczery był do bólu. Rzekł tylko: “przepiękna jesteś pani”. Uczycielce nogi zmiękły, bo mechanik też niebrzydki, lecz resztkę rozumu zachowała i z zimną krwią polecenia serwuje, a mechanik swoje: “tak jest, mądrości”, “już się robi, piękności“.
Nim skończyli reperować zakochani byli bez końca. Olbrzymia mądrość i do bólu szczerość - rozpoczęli ród nasz z Kipsznej. Z jakiej Kipsznej zapytacie? Ano nadszedł na to wszystko kniaź pobliski piwa skosztować. Usłyszał ino “kip, kip.. w… Sznie” - w niesmaku Kipszną wieś ochrzcił i tak uczycielka z mechanikiem pierwszy ród z Kipsznej zapoczątkowali.

Pośród lasów i gór, między rzekami i potokami stała niewielka knajpka - Szna się nazywała. Do Szny niejeden wędrowiec zachodził, a to żony poszukać jakowej, a to piwa złotego skosztować. Wspomnieć należy, że Szna piwo warzyła niebylejakie.
W równonoc wiosenną do Szny zaś zaszli: mechanik - do bólu szczery i uczycielka - niebywałą mądrością obdarzona. Nieopodal siebie...

Moi rodzice zawsze powtarzali, że nasz ród pochodzi od samego Abrahama, jednego z pierwszych patriarchów. A świadczyć ma o tym rodowe nazwisko, którym się bardzo szczycimy - Abram. Jak wszyscy wiemy, Abraham, pierwotnie zwany był Abramem. Moja rodzina jest bardzo wierząca, ale tym samym wytrwała w swoich celach. Można powiedzieć,że wszyscy włóczymy się po świecie, słuchając wewnętrznego głosu..tak jak Abraham usłuchał Boga. Dumna z posiadania tak ważnego przodka w swoim rodzie doprowadza do tego, że czasami nadal żartuję, że mam "swojego" w niebie :)

Moi rodzice zawsze powtarzali, że nasz ród pochodzi od samego Abrahama, jednego z pierwszych patriarchów. A świadczyć ma o tym rodowe nazwisko, którym się bardzo szczycimy - Abram. Jak wszyscy wiemy, Abraham, pierwotnie zwany był Abramem. Moja rodzina jest bardzo wierząca, ale tym samym wytrwała w swoich celach. Można powiedzieć,że wszyscy włóczymy się po świecie, słuchając...

Zakochał się szlachcic w dziewczynie z wioski. Dla młodych to wielka, pierwsza miłość. I od razu taka na całe życie. W dworku larum, że mezalians, że będą mieli "bękarty z wsi" w rodzinie z tak bogatymi tradycjami (ponoć już mieli wybraną dla syna odpowiednią przyszłą żonę). Młody szlachcic pod osłoną osłoną nocy porywają z pobliskiej wsi wybrankę swojego serca. Uciekli na drugi koniec kraju. Tam podjęli się każdej pracy, która dawała środki do życia. Po roku od cichego ślubu w małej kapliczce na świat przyszedł ich syn.

Zakochał się szlachcic w dziewczynie z wioski. Dla młodych to wielka, pierwsza miłość. I od razu taka na całe życie. W dworku larum, że mezalians, że będą mieli "bękarty z wsi" w rodzinie z tak bogatymi tradycjami (ponoć już mieli wybraną dla syna odpowiednią przyszłą żonę). Młody szlachcic pod osłoną osłoną nocy porywają z pobliskiej wsi wybrankę swojego serca. Uciekli na...

Mądrość i pracowitość- cechy mojego rodu.
Skąd jestem? Z Polski, ale mimo to mój wygląd nie jest słowiański. Tak u nas jest, minimum jedno dziecko z pokolenia ma takie określone cechy wyglądu. Są to: ciemne wręcz czarne włosy, ciemna karnacja, piegi choć nie koniecznie na twarzy, dużo pieprzyków, ciemny obrys oczu, wąskie usta, dziwna sylwetka: trochę sportowa ale nie atletyczna, szerokie ramiona ale nie za szerokie, do tego wzrost tez nie za wysoki ale nie niski ( ja mam 170cm, mój tata 193cm).
Niektórzy z was mogą pomyśleć, że przecież to normalny wygląd nawet jak na polaków, nic dziwnego w końcu nie mamy karnacji jak Afroamerykanie. Mogą mieć racje. Co do charakteru i tego jacy jesteśmy: na prawdę mamy dość spora wiedzę, ale każdy z innego zakresu (przeważnie wiedza ogólna z paroma wyjątkami) i może po mojej wypowiedzi tego nie wywnioskujecie, ale nie jestem głupia, jesteśmy uparci i zawsze stawiamy na swoim, jesteśmy pracowici chociaż zdarzają nam się leniwe dni.
Skąd się wziął mój ród?
Tego nie wiem.
Bo to tak naprawdę tajemnica.
W dzieciństwie opowiadano mi to jacy byli moi przodkowie i jaka jest moja rodzina. Mówiono mi, że ja tez taka będę. Z biegiem lat przekonałam się, że mówili prawdę. Każdy z nas jest inny, ale każdy podobny. Mimo to nikt nie opowiedział mi historii naszego rodu. Dlatego nie wiem czy mam jakieś korzenie sięgające innych narodowości.

Mądrość i pracowitość- cechy mojego rodu.
Skąd jestem? Z Polski, ale mimo to mój wygląd nie jest słowiański. Tak u nas jest, minimum jedno dziecko z pokolenia ma takie określone cechy wyglądu. Są to: ciemne wręcz czarne włosy, ciemna karnacja, piegi choć nie koniecznie na twarzy, dużo pieprzyków, ciemny obrys oczu, wąskie usta, dziwna sylwetka: trochę sportowa ale nie...

Historia rodu mojej mamy nigdy szczególnie mnie nie interesowała. Może to dlatego, że wychowywałam się właśnie w jej rodzinnych stronach i chcąc nie chcąc cały czas dowiadywałam się o jej historii. Mój tata natomiast zawsze był dla mnie ciekawą osobą. Już sam wygląd (który swoją drogą po nim odziedziczyłam) mówił, że jego korzenie raczej nie są głęboko osadzone na ziemiach polskich. Żółtawa skóra, lekko skośne oczy i grube brwi z pewnością nie są cechami rodowitego polaka. Postanowiłam więc poszperać trochę w historii mojej rodziny. W ten sposób odkryłam dalekiego wujka, który również kierowany ciekawością odszukał, że jego (a za razem moi!) krewni przybyli do Polski z okolic Gruzji. Teraz zatem nie pozostaje mi nic nic innego jak zbierać na wycieczkę do tego pięknego kraju. Mam tylko jeden problem z tematem tej pracy. Nie mogę znaleźć ani jednej szlachetnej cechy, która mogłaby się odnosić do mojej rodziny.

Historia rodu mojej mamy nigdy szczególnie mnie nie interesowała. Może to dlatego, że wychowywałam się właśnie w jej rodzinnych stronach i chcąc nie chcąc cały czas dowiadywałam się o jej historii. Mój tata natomiast zawsze był dla mnie ciekawą osobą. Już sam wygląd (który swoją drogą po nim odziedziczyłam) mówił, że jego korzenie raczej nie są głęboko osadzone na ziemiach...