Samotność to dla mnie czas, dość rzadki w domu pełnym dzieci i szalonych przyjaciół. Jednakże wszystko się może zdarzyć, tak i samotność może nadejść. W tym też momencie mogę „stanąć obok siebie” i spojrzeć na moje życie z innej perspektywy. To taki czas przemyśleń, tak jakby rozprawa sądowa, gdzie adwokatem jestem – ja, prokuratorem – ja i sędzią – również ja. Podczas tego momentu padają różne motywacyjne teksty, również plany naprawy błędów jak i krytyka czynów. Gdyby czas ten trwał długo stałbym się chodzącym ideałem, a tak zgodnie z piosenką zespołu elektrycznych gitar: „wszyscy zgadzają się ze sobą, a będzie nadal tak jak jest”. Tym samym wracam do mojego szalonego świata i „carpe diem”, bo samotność nie jest dla mnie!

Samotność to dla mnie czas, dość rzadki w domu pełnym dzieci i szalonych przyjaciół. Jednakże wszystko się może zdarzyć, tak i samotność może nadejść. W tym też momencie mogę „stanąć obok siebie” i spojrzeć na moje życie z innej perspektywy. To taki czas przemyśleń, tak jakby rozprawa sądowa, gdzie adwokatem jestem – ja, prokuratorem – ja i sędzią – również ja. Podczas tego...

Lubię zamknąć się w łazience, odciąć się od rozmów domowników, od codziennych spraw, obowiązków, problemów. Leżenie w wannie czy też siedzenie ‚na tronie’ z gazetą lub książką w rękach (słyszałam, że dużo osób siedzi tam z telefonem), to pozwala się zrelaksować i chociaż na chwilę oderwać od rzeczywistości. To tzw. „moje pięć minut”. Dom zazwyczaj jest pełen ludzi, a łazienka, to miejsce, w którym mogę pobyć sam na sam ze swoimi myślami. Lubię to. I nie wyobrażam sobie żeby ktoś mógłby mi w tym momencie towarzyszyć ;)

Lubię zamknąć się w łazience, odciąć się od rozmów domowników, od codziennych spraw, obowiązków, problemów. Leżenie w wannie czy też siedzenie ‚na tronie’ z gazetą lub książką w rękach (słyszałam, że dużo osób siedzi tam z telefonem), to pozwala się zrelaksować i chociaż na chwilę oderwać od rzeczywistości. To tzw. „moje pięć minut”. Dom zazwyczaj jest pełen ludzi, a...

W pojedynkę najbardziej lubię robić... zakupy.
Oczywiście nie ma na myśli negatywnych cech shoppingu, kiedy ledwo co podnosisz do góry ogromne torby, bo znowu nakupiłaś zbyt wiele, a kierowca autobusu z uśmiechem zamyka Ci drzwi przed nosem. O nie! Tego chyba nie lubi nikt.
Mam na myśli samo chodzenie po sklepach, wybieranie, przebieranie, podejmowanie decyzji i powracanie kilka razy do tego samego butiku, bo pod koniec wojaży w głowie pojawia się myśl, że jednak musimy mieć pierwszą mierzoną przez nas sukienkę.
Kiedy wybieram się z kimś na zakupy, niezależnie od tego, czy jest to najlepsza przyjaciółka, czy chłopak, który w przeciwieństwie do innych facetów rzeczywiście lubi takie eskapady, czuję się trochę skrępowana.
Idąc sama mogę spędzać czas w przymierzalni bez wyrzutów sumienia, że ktoś czeka i bez skrępowania mogę lecieć wprost do wieszaka z promocją i sprawdzać ceny. Uwielbiam podczas takich wyjść zaglądać do swojej ulubionej kawiarni i rozkładać czas tak, żeby było mi wygodnie.

W pojedynkę najbardziej lubię robić... zakupy.
Oczywiście nie ma na myśli negatywnych cech shoppingu, kiedy ledwo co podnosisz do góry ogromne torby, bo znowu nakupiłaś zbyt wiele, a kierowca autobusu z uśmiechem zamyka Ci drzwi przed nosem. O nie! Tego chyba nie lubi nikt.
Mam na myśli samo chodzenie po sklepach, wybieranie, przebieranie, podejmowanie decyzji i powracanie...

W samotności, oprócz czytania książek, lubię pisać. Czasem tworzę wiersze, innym razem opowiadania, a niekiedy zapisuję swoje przemyślenia w formie wywiadu. To mój relaks, oczyszczenie z myśli kłębiących się z tyłu głowy, ale przede wszystkim rodzaj terapii na każdy nieznośny dołek. Wieczorami (bądź nocą) lubię samotnie patrzeć w gwiazdy rozmyślając co można znaleźć tam w przestrzeni znajdującej się tak blisko, a jednocześnie tak daleko. To moje ulubione zajęcia w pojedynkę.

W samotności, oprócz czytania książek, lubię pisać. Czasem tworzę wiersze, innym razem opowiadania, a niekiedy zapisuję swoje przemyślenia w formie wywiadu. To mój relaks, oczyszczenie z myśli kłębiących się z tyłu głowy, ale przede wszystkim rodzaj terapii na każdy nieznośny dołek. Wieczorami (bądź nocą) lubię samotnie patrzeć w gwiazdy rozmyślając co można znaleźć tam w...

Są dwie rzeczy, które lubię robić w zupełnej samotności. Pierwsza z nich to czytanie. Zdarza się, że czytam komuś, czytam w drodze do czy z pracy, jednak najbardziej lubię to sam na sam z książką, kiedy nikt obok się nie znajduje. Wtedy nie gubię wątku, nie wracam po kilkakroć do tego samego zdania, żaden szmer i hałas nie wykradają mnie z krainy malowanej przez autora na kartach książki. Czysta przyjemność i relaksujący czas.
Druga czynność, której lubię oddawać się w samotności to haftowanie. Wyjmuję z kuferka kanwę naciągniętą już na tamborek, rozkładam na stole wzór, siadam w wygodnej pozycji na kanapie, czyli w moim przypadku zazwyczaj po turecku, i rozkładam muliny. Czasami sięgam po przybornik z wieloma kolorami nici, czasem starcza mi kilka kolorów posegregowanych w koperty lub woreczki śniadaniowe, innym razem ponosi mnie kreatywność i improwizuję, dobierając coś z tzw. resztek. Tak przygotowana stawiam na kanwie kolejne krzyżyki i powoli wyłania się obraz.
Jest niedzielny poranek. Tak się składa, że jestem sam na sam ze sobą. Zacznę od godzinki z haftem, potem sięgnę po właśnie czytaną powieść. Takie chwile dnia lubię najbardziej. Relaksują, wyciszają, dają pozytywną energię. Wchodzę w inne światy.

Są dwie rzeczy, które lubię robić w zupełnej samotności. Pierwsza z nich to czytanie. Zdarza się, że czytam komuś, czytam w drodze do czy z pracy, jednak najbardziej lubię to sam na sam z książką, kiedy nikt obok się nie znajduje. Wtedy nie gubię wątku, nie wracam po kilkakroć do tego samego zdania, żaden szmer i hałas nie wykradają mnie z krainy malowanej przez autora na...

Zakupy! Najbardziej lubię robić w pojedynkę zakupy. Nie ma nic bardziej przyjemnego na świecie niż oddanie się czystemu konsumpcjonizmowi bez zbytecznego gadania nad uchem „po co ci kolejna czerwona sukienka”, „masz już wystarczająco dużo par butów”, „ta koszula ma zbyt głęboki dekolt”. Każda kobieta odczuwa czasem potrzebę zadbania o siebie i kupienia sobie „czegoś ładnego”. Ja lubuję się w ubraniach i dodatkach, dla kogoś innego może to być książka, czy ozdoba do domu. To nie ma znaczenia, o ile ten przedmiot jest nam w stanie poprawić nastrój, chociaż na chwile. Dobrze jest móc czasem zatopić się w poszukiwaniu czegoś, co nas olśni bądź natchnie. Zatopić się w myślach, wyobrażeniach. Być sam na sam ze sobą, dowartościować się, oderwać myśli od problemów. Poświęcić trochę czasu tylko sobie, nie zawracać sobie głowy konwersacją z kimś innym, być przez chwilę egoistą i skupić się na własnych pragnieniach.
No i oczywiście móc przymierzać ciuszki do woli, nie musząc patrzeć na partnera wywracającego oczami, ile to czasu zajmuje nam odwiedzenie galerii handlowej! Bez zegarka na ręce oglądać kolejne stosy bluzek i szukać wymarzonych pantofli.

Zakupy! Najbardziej lubię robić w pojedynkę zakupy. Nie ma nic bardziej przyjemnego na świecie niż oddanie się czystemu konsumpcjonizmowi bez zbytecznego gadania nad uchem „po co ci kolejna czerwona sukienka”, „masz już wystarczająco dużo par butów”, „ta koszula ma zbyt głęboki dekolt”. Każda kobieta odczuwa czasem potrzebę zadbania o siebie i kupienia sobie „czegoś...

Moja pierwsza myśl - czy jest w ogóle coś co lubię robić w samotności? I tak muszę to stwierdzić jednoznacznie, że bezwzględnie w pojedynkę najbardziej komfortowo czuję się załatwiając swoje potrzeby fizjologiczne:) Nie zapomnę tej traumy z czasów studenckich kiedy to na piętrze była tylko jedna duża koedukacyjna toaleta i to czajenie się czy ktoś widzi, że właśnie to ja idę i nie daj boże ktoś usłyszy te podejrzane dźwięki:) Od kiedy człowiek zostaje rodzicem trochę już z dystansem zaczyna postrzegać niektóre sprawy i nawet tak pospolite wyżej wspomniane czynności wiążą się z nie do końca pożądanym w danym momencie towarzystwem;)

Moja pierwsza myśl - czy jest w ogóle coś co lubię robić w samotności? I tak muszę to stwierdzić jednoznacznie, że bezwzględnie w pojedynkę najbardziej komfortowo czuję się załatwiając swoje potrzeby fizjologiczne:) Nie zapomnę tej traumy z czasów studenckich kiedy to na piętrze była tylko jedna duża koedukacyjna toaleta i to czajenie się czy ktoś widzi, że właśnie to ja...

Samotność to czas refleksji i rozmowy ze sobą samym. Sprzyjają temu długie spacery w pojedynkę, choć czasem też w zależności od nastroju zabieram ze sobą psa i wyruszam na pieszą wędrówkę w stronę morza. Najczęściej wybieram drogę przez las, bliskość natury sprzyja medytacji. Nie chadzam wtedy ścieżkami, nie planuję trasy, nie zastanawiam się jak daleko chcę iść zanim wrócę. Po protu idę i podziwiam - w pewien nostalgiczny sposób - świat, który mnie otacza. Zachwycam się drzewami, zapachem lasu, ciszą, świeżym powietrzem. Zawsze jednak docieram do klifu i przysiadam na chwilę by spojrzeć w morze, pomyśleć, podelektować się tą samotnością, która nie zawsze odwiedza mnie z własnego wyboru. Zrozumieć ją i zaprosić do środka, miast wywalić za próg i w strachu trzymać drzwi. Wtedy zawsze można wrócić razem, bo tak naprawdę nie jest z niej aż tak zła towarzyszka.

Samotność to czas refleksji i rozmowy ze sobą samym. Sprzyjają temu długie spacery w pojedynkę, choć czasem też w zależności od nastroju zabieram ze sobą psa i wyruszam na pieszą wędrówkę w stronę morza. Najczęściej wybieram drogę przez las, bliskość natury sprzyja medytacji. Nie chadzam wtedy ścieżkami, nie planuję trasy, nie zastanawiam się jak daleko chcę iść zanim...

Samotnie lubię chodzić na cmentarz, porozmawiać z ukochaną babcią, skupić się na emocjach i odczuciach, momentami zapłakać. Wydaje się, że w tak osobistych momentach samotność jest wręcz niezbędna, bo pod czyimś wzrokiem nie potrafimy być do końca sobą, zawstydzeni łzami, czy własnymi słowami.
W samotności lubię rozmyślać nad tematami, dla których na co dzień brakuje czasu w natłoku obowiązków. Starzenie się, śmierć, minione dzieciństwo, upływ czasu. Ile mi go jeszcze zostało, ile zostało moim rodzicom, czy ukochanemu. Ale samotność to nie tyle smutek, co katharsis, bo powracając do obowiązków i rutyny czuję się oczyszczona i wszystkiego bardziej świadoma.

Samotnie lubię chodzić na cmentarz, porozmawiać z ukochaną babcią, skupić się na emocjach i odczuciach, momentami zapłakać. Wydaje się, że w tak osobistych momentach samotność jest wręcz niezbędna, bo pod czyimś wzrokiem nie potrafimy być do końca sobą, zawstydzeni łzami, czy własnymi słowami.
W samotności lubię rozmyślać nad tematami, dla których na co dzień brakuje czasu...