Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

mariagrant
AurelieSetnei
Dorota Lenar
Kamila M
Iwona Matelska

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

mariagrant
AurelieSetnei
Dorota Lenar
Kamila M
Iwona Matelska

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

W samotności uwielbiam jeździć na rowerze, czuję wtedy ten przyslowiowy "wiatr we włosach", tą wolność. Jestem tylko ja i moje myśli. Mam wrażenie, że widzę i czuję wtedy więcej, moje zmysły odbierają otaczający mnie świat silniej. Czuję, że nabieram wtedy mocy...
W samotności uwielbiam czytać. Cisza, spokój, jestem tylko ja i ksiażka. Ileż to razy zasiadam o zmroku w fotelu a wstaje z niego bladym świtem...
Tak, kocham te chwile samotności, ale pod warunkiem, że to są chwile. Bo na dłuższą metę samotność mnie jednak przeraża.

W samotności uwielbiam jeździć na rowerze, czuję wtedy ten przyslowiowy "wiatr we włosach", tą wolność. Jestem tylko ja i moje myśli. Mam wrażenie, że widzę i czuję wtedy więcej, moje zmysły odbierają otaczający mnie świat silniej. Czuję, że nabieram wtedy mocy...
W samotności uwielbiam czytać. Cisza, spokój, jestem tylko ja i ksiażka. Ileż to razy zasiadam o zmroku w...

W pojedynkę najbardziej lubię spacerować. Samotny spacer po lesie jest bardzo uspokajający i wyciszający. W takich momentach nie muszę przejmować się problemami, a skupiam się na pięknie otaczającego mnie świata... śpiew ptaków, szum drzew, spadające liście, zapach leśnej ściółki, soczyste jagody pod którymi uginają się krzaczki. To wszystko mnie uspokaja, brzmi jak piękna muzyka i wygląda jak dzieło sztuki.
Podczas samotnego spaceru nie istnieje nic poza mną i otaczających mnie ścian lasu. Problemy znikają. Komórka i komputer zostają w domu, inni ludzie zajmują się swoimi sprawami, a ja samotnie kroczę po leśnej ścieżce nie przejmując się niczym...

W pojedynkę najbardziej lubię spacerować. Samotny spacer po lesie jest bardzo uspokajający i wyciszający. W takich momentach nie muszę przejmować się problemami, a skupiam się na pięknie otaczającego mnie świata... śpiew ptaków, szum drzew, spadające liście, zapach leśnej ściółki, soczyste jagody pod którymi uginają się krzaczki. To wszystko mnie uspokaja, brzmi jak piękna...

Samotność to czas rozmowy z samym sobą. Czas rozmyślania nad decyzjami, które zostały podjęte w zgiełku powodowanym przez ludzi. Od zawsze upatruję chwili samotności, aby zatopić się we własnych myślach. Z tego powodu zajęciem, które lubię robić w pojedynkę jest terapia psychologiczna ze swoim "ja".

Samotność to czas rozmowy z samym sobą. Czas rozmyślania nad decyzjami, które zostały podjęte w zgiełku powodowanym przez ludzi. Od zawsze upatruję chwili samotności, aby zatopić się we własnych myślach. Z tego powodu zajęciem, które lubię robić w pojedynkę jest terapia psychologiczna ze swoim "ja".

W sumie jest bardzo mało rzeczy, które robię w pojedynkę. Lubię jeździć na rowerze, ale w towarzystwie, lubię chodzić na spacery, ale i w tym wypadku towarzystwo jest obowiązkowe, tylko na rolki wybieram się sama. Kiedy byłam dzieckiem szalałam na rolkach, jeszcze dwa miesiące temu byłam pewna, że nie zapomniałam, jak się jeździ, więc kupiłam sobie nowe rolki i wybrałam się na przejażdżkę, pech chciał, że od razu zaliczyłam bolesny upadek i to na oczach znajomych, którym opowiadałam o swoich wcześniejszych wyczynach. Od tamtej pory codziennie rano jeżdżę sama, żeby nikt się nie śmiał, gdy się przewrócę. Bardzo lubię te chwile, kiedy o 6 wychodzę z domu, wkładam w uszy słuchawki i jadę, przed siebie, jak najdalej od wszystkich, od wszystkiego. Zapominam o wszelkich zmartwieniach, nie myślę o obowiązkach, rozkoszuję się każdą chwilą spędzoną w samotności. Wówczas liczę się tylko ja i moje rolki.

W sumie jest bardzo mało rzeczy, które robię w pojedynkę. Lubię jeździć na rowerze, ale w towarzystwie, lubię chodzić na spacery, ale i w tym wypadku towarzystwo jest obowiązkowe, tylko na rolki wybieram się sama. Kiedy byłam dzieckiem szalałam na rolkach, jeszcze dwa miesiące temu byłam pewna, że nie zapomniałam, jak się jeździ, więc kupiłam sobie nowe rolki i wybrałam się...

Cenię sobie spanie w samotności, ponieważ nikt nie wierci się, nie przepycha, nie kopie, a dla człowieka z płytkim snem takie ekscesy są nie do przebrnięcia. Niestety przyszło mi dzielić los z wiercipiętą, dlatego oczekuję na lepszy czas. W dużej śwince zaskórniaki aż się kleją z euforii na myśl o ich przeznaczeniu na dodatkową łożnicę.

Cenię sobie spanie w samotności, ponieważ nikt nie wierci się, nie przepycha, nie kopie, a dla człowieka z płytkim snem takie ekscesy są nie do przebrnięcia. Niestety przyszło mi dzielić los z wiercipiętą, dlatego oczekuję na lepszy czas. W dużej śwince zaskórniaki aż się kleją z euforii na myśl o ich przeznaczeniu na dodatkową łożnicę.

Samotność to wewnętrzna pustka, to palący ból duszy nie pozwalający oddychać. Jednak ból ten przynosi wyciszenie i ukojenie, zwłaszcza, gdy po policzkach popłyną oczyszczające łzy. Niepokój trawiący wnętrze czy bezbrzeżny smutek oddalają mnie od żywych, a prowadzą do królestwa umarłych kierując w stronę cmentarza. Nie spiesząc się idę na spotkanie z dziadkiem, którego bardzo mi brakuje. Zna on rozterki, z którymi do niego przychodzę i rozmawiam z nim mając przed oczami jego twarz. Babcia, będąca z nim już od 20-tu lat, nie uczestniczy w naszych szeptach, jest odległa i milcząca. Cmentarz jest stary, pełen szumiących drzew, panuje na nim powaga i cisza miejsca, nikt nam nie przeszkadza. Ucisk na duszy nie mija, jedynie delikatnie puszcza, więc żegnam się z obydwojgiem i idę do brata. Wiem, że czeka na mnie, że mnie pocieszy w naszej niemej, bezgłośnej rozmowie. Ta część cmentarza jest nowsza, tutaj odpoczywający znani mi z nazwiska, ze zdjęć, przysłuchują się naszym rozmowom, także chcą pomóc, bym poczuła się lepiej. Łzy oczyszczają, zaczynam się uspokajać. Mam jeszcze kilka świeczek, zachodzę do mniej lub bardziej znanych za życia, kierując się do strażaka, który uratował mi życie dwa lata temu ostrzegając we śnie. Chwila u niego i powoli wracam. Jeszcze spłynie kilka łez, jeszcze dusza załka, ale jest lżej. Smutek, ból, tęsknota za czymś ulotnym umyka. Zaczynam oddychać głębiej, zanim dojdę do domu nawet promienie słońca są już zauważalne, będzie dobrze. Dam radę.

Samotność to wewnętrzna pustka, to palący ból duszy nie pozwalający oddychać. Jednak ból ten przynosi wyciszenie i ukojenie, zwłaszcza, gdy po policzkach popłyną oczyszczające łzy. Niepokój trawiący wnętrze czy bezbrzeżny smutek oddalają mnie od żywych, a prowadzą do królestwa umarłych kierując w stronę cmentarza. Nie spiesząc się idę na spotkanie z dziadkiem, którego...

W samotności lubię sprzątać. Oj jak ja nie znoszę, gdy ktoś mi przeszkadza w porządkach. Do szewskiej pasji doprowadza mnie kiedy, na przykład myję podłogę, a córka mówi, że musi siusiu i przez cały pokój, i umytą podłogę, ma się rozumieć , gna do łazienki albo gdy odkurzam i słyszę: kochanie a gdzie jest to czy tamto, bądź mamusiu zrobisz mi herbatkę? Dlatego też zanim zacznę robić porządki wysyłam moje skarby na spacer, a ja włączam swoją ulubioną muzykę i sprzątam, w ciszy i spokoju, bo wiem, że już nikt mi nie przeszkodzi. Po zakończonej pracy kładę się na kanapę i napawam się czystością tak długo, jak tylko mogę, bo wiem, że jak tylko córka wróci do domu to znów zapanuje twórczy bałagan.

W samotności lubię sprzątać. Oj jak ja nie znoszę, gdy ktoś mi przeszkadza w porządkach. Do szewskiej pasji doprowadza mnie kiedy, na przykład myję podłogę, a córka mówi, że musi siusiu i przez cały pokój, i umytą podłogę, ma się rozumieć , gna do łazienki albo gdy odkurzam i słyszę: kochanie a gdzie jest to czy tamto, bądź mamusiu zrobisz mi herbatkę? Dlatego też zanim...

Wiem, nie będzie to oryginalna odpowiedź, ale najbardziej w pojedynkę lubię czytać książkę. I nie chodzi tu tylko o to, że w pobliżu nie ma żadnego człowieka, nie towarzyszą mi również żadne odgłosy dobiegające z telewizora czy piosenki płynące z radia. Jedyne akceptowalne głosy, które mnie nie rozpraszają to te, wydawane przez ptaki czy szelest liści. Tylko one mnie nie dekoncentrują. Czytając lubię całkowicie zagłębić się w książce i wczuć w odgrywające się wydarzenia. Szara rzeczywistość powili znika, a ja jestem nagle w samym środku rozgrywającej się akcji. Nie da się tego osiągnąć, gdy co chwilę ktoś lub coś zaburza dopiero co zwizualizowany obraz. Przynajmniej ja tego nie potrafię.

Wiem, nie będzie to oryginalna odpowiedź, ale najbardziej w pojedynkę lubię czytać książkę. I nie chodzi tu tylko o to, że w pobliżu nie ma żadnego człowieka, nie towarzyszą mi również żadne odgłosy dobiegające z telewizora czy piosenki płynące z radia. Jedyne akceptowalne głosy, które mnie nie rozpraszają to te, wydawane przez ptaki czy szelest liści. Tylko one mnie nie...