Nie wtedy kiedy lezę. Ani wtedy gdy spaceruję. Nie zdarzyło mi się to nigdy przy gotowaniu. To w bieganiu jestem sam.
Faza pierwsza.
Jakbym uciekał, ale zawsze wpadał w te same wnyki.
Gęste myśli wciągają mnie w gdybanie. Rusza analiza podjętych decyzji. Psychoza możliwości wpędza w wieczny świat poprawek. Próbuję zmylić trop, ale zawsze wracam do punktu wyjścia. Do tej samej sytuacji, od której wspomniane gdybanie się zaczęło. Dlaczego? Bo rozwiązanie nie było dość dobre. Na pewno mogło być lepiej. Przeklęty perfekcjonizm.
I wtedy pojawia się fluorescencyjny napis EXIT. To zdrowy rozsądek.
Raz wypowiedzianych słów i czasu nie zawrócisz. Dlatego dość.
Faza druga.
I wtedy biegnę naprawdę. Wolny, świadomy każdego skurczu mięśnia, opływającego płuca powietrza. Tylko ja, ten skrawek zieleni z serpentynami ścieżek przede mną i błękitnym niebem nade mną. Uważny na najmniejszy podmuch wiatru, wyczekuję na pierwszy promień słońca. Cudownie sam.

Nie wtedy kiedy lezę. Ani wtedy gdy spaceruję. Nie zdarzyło mi się to nigdy przy gotowaniu. To w bieganiu jestem sam.
Faza pierwsza.
Jakbym uciekał, ale zawsze wpadał w te same wnyki.
Gęste myśli wciągają mnie w gdybanie. Rusza analiza podjętych decyzji. Psychoza możliwości wpędza w wieczny świat poprawek. Próbuję zmylić trop, ale zawsze wracam do punktu wyjścia. Do tej...

W samotności lubię pisać listy do przyjaciółki. Odkąd kontakty z innymi zawładnął internet zaczęłam doceniać tę czynność. Pomimo, że czasami rozmawiamy telefonicznie lubię sięgać po papier listowy. Zaczynam od zaadresowania koperty. Lubię oryginalne papeterie. Długo zbieram myśli i zastanawiam się o czym pisać. To właściwie jedyna rzecz, którą robię w sposób tradycyjny. Nie mogę nic wymazać a jeśli zdanie nie "ułoży się w sposób fortunny" staram się w kolejnych myśl rozwinąć. e-maile nie mają takiego piękna w sobie.

W samotności lubię pisać listy do przyjaciółki. Odkąd kontakty z innymi zawładnął internet zaczęłam doceniać tę czynność. Pomimo, że czasami rozmawiamy telefonicznie lubię sięgać po papier listowy. Zaczynam od zaadresowania koperty. Lubię oryginalne papeterie. Długo zbieram myśli i zastanawiam się o czym pisać. To właściwie jedyna rzecz, którą robię w sposób tradycyjny. Nie...

W samotności uwielbiam ćwiczyć yogę. Włączam ulubioną relaksacyjną muzykę i poddaje się jej całkowicie, wykonując kolejne przejścia oraz figury. Umysł wtedy ma szansę na całkowitą relaksację. Podczas rozciągania, zamykam oczy, wsłuchuję się w siebie i czuję jak wszystkie myśli oddalają się ode mnie, a mój umysł staje się na tyle czysty, że po prostu zasypiam. Budzę się potem nagle z pozaginanymi pod różnymi kątami nogami, w których pojawiły się już skurcze :D

W samotności uwielbiam ćwiczyć yogę. Włączam ulubioną relaksacyjną muzykę i poddaje się jej całkowicie, wykonując kolejne przejścia oraz figury. Umysł wtedy ma szansę na całkowitą relaksację. Podczas rozciągania, zamykam oczy, wsłuchuję się w siebie i czuję jak wszystkie myśli oddalają się ode mnie, a mój umysł staje się na tyle czysty, że po prostu zasypiam. Budzę się...

Trwać.
Tylko w ten sposób potrafię odpocząć – od ludzi, obowiązków, ciągłego hałasu i osób skupiających na sobie moją uwagę. Nie ma znaczenia co wtedy robię – najważniejsze, abym była sama.
Najczęściej jednak piszę.
Od dzieciństwa uwielbiam opowieści; aż przyszedł czas, w którym sama zaczęłam je tworzyć – na początku bohaterką byłam ja sama, ale potem coś się zmieniło i nie potrzebowałam już w historii własnego imienia, aby móc się w niej pochłonąć.
Obecnie nie pamiętam już okresu, w którym nie gryzmoliłam czegoś na papierze. Historie płyną moimi żyłami, napędzają moje dłonie – jeśli jestem ja, są i moje opowiadania. Na początku osiągały wielkość szkolnych zeszytów, dziś natomiast mają gabaryty zwykłych książek, mogą osiągać nawet do trzysta stron w dokumencie, a ich napisanie zajmuje mi od sześciu miesięcy do roku.
Uwielbiam to. Gdy patrzę na słowa i wiem, że są moje, moje, moje.
Więc tak. Gdy jestem sama, piszę.

Trwać.
Tylko w ten sposób potrafię odpocząć – od ludzi, obowiązków, ciągłego hałasu i osób skupiających na sobie moją uwagę. Nie ma znaczenia co wtedy robię – najważniejsze, abym była sama.
Najczęściej jednak piszę.
Od dzieciństwa uwielbiam opowieści; aż przyszedł czas, w którym sama zaczęłam je tworzyć – na początku bohaterką byłam ja sama, ale potem coś się zmieniło i...

Nie lubię się czuć samotna. Samotność odbieram jako pewną formę wyizolowania, alienacji. Jest dla mnie pojęciem pejoratywnym. Uważam, że człowiek odczuwa raczej potrzebę chwili spokoju, wytchnienia, ciszy, a nie samotności.

Robić coś w pojedynkę to jednak zupełnie coś innego. Mogę pracować nad jakimś projektem w pojedynkę nawet kiedy w pobliżu znajdują się inni ludzie. Czasem wręcz uwielbiam rezygnować z pracy w grupie, ponieważ chcę udowodnić sama sobie, że coś potrafię. Lubię wędrować po górach w pojedynkę, sama wyznaczać sobie cele i je realizować, a nie być zależna od innych i wywieranej przez nich presji. Lubię w pojedynkę oglądać filmy oraz czytać książki. Jednak największą radość sprawia mi ostatnio przeglądanie różnych przewodników, forów podróżniczych. Uwielbiam marzyć, planować podróże, wyobrażać sobie jak spływam rzeką Kolorado, tańczę sambę na karnawale w Rio czy wspinam się na Moldoveanu. W pojedynkę tworzę listę 100 podróżniczych marzeń. Jednak na samym końcu lubię się podzielić tymi moimi pomysłami z innymi w nadziei, że je poprą i pojadą ze mną.

Nie lubię się czuć samotna. Samotność odbieram jako pewną formę wyizolowania, alienacji. Jest dla mnie pojęciem pejoratywnym. Uważam, że człowiek odczuwa raczej potrzebę chwili spokoju, wytchnienia, ciszy, a nie samotności.

Robić coś w pojedynkę to jednak zupełnie coś innego. Mogę pracować nad jakimś projektem w pojedynkę nawet kiedy w pobliżu znajdują się inni ludzie....

W samotności lubię podróżować. Jest coś niesamowitego w samym przemieszczaniu się, mijaniu nowych ulic, domów, miejsc w których toczy się życie, które przez ułamek sekundy możemy obserwować. Rozmowa w tymm czasie jest zbędna. Sama, mogę lepiej i dokładniej obserwować, czuć zapachy, widzieć detale...
Od dziecka zawsze podróżowałam z nosem w szybie, przyglądając się mijanym ulicom i wymyślając historię osób, które tu mieszkają, wyobrażając sobie, kto mieszka w poszczególnych domach. Obserowałam zwierzęta, ogrody, otaczającą przyrodę.
Dzięki temu dowiadywalam się dużo więcej, ćwiczyłam zmysły, zatracałam się w podróży.
Stąd moja pasja do podróżowania. I do dziś zawsze siedzę z nosem w szybie...

W samotności lubię podróżować. Jest coś niesamowitego w samym przemieszczaniu się, mijaniu nowych ulic, domów, miejsc w których toczy się życie, które przez ułamek sekundy możemy obserwować. Rozmowa w tymm czasie jest zbędna. Sama, mogę lepiej i dokładniej obserwować, czuć zapachy, widzieć detale...
Od dziecka zawsze podróżowałam z nosem w szybie, przyglądając się mijanym...

W pojedynkę najbardziej lubię.... czytać ! Tylko z kocem i kubkiem dobrej herbaty mogę się w stu procentach zatopić w lekturze. Poczuć, że bohaterowie powieści są obok mnie, przenieść się na mury zamku, boisko szkolne, czy w magiczną krainę. Tylko wtedy mogę się całkowicie oddać książce. Wyobraźnia nie ma wtedy żadnych granic, nikt mi nie przeszkadza, a ja tak mogę siedzieć i siedzieć! Dopóki do rzeczywistości nie przywróci mnie ktoś lub oczywiście nieszczęsne obowiązki! ;)

W pojedynkę najbardziej lubię.... czytać ! Tylko z kocem i kubkiem dobrej herbaty mogę się w stu procentach zatopić w lekturze. Poczuć, że bohaterowie powieści są obok mnie, przenieść się na mury zamku, boisko szkolne, czy w magiczną krainę. Tylko wtedy mogę się całkowicie oddać książce. Wyobraźnia nie ma wtedy żadnych granic, nikt mi nie przeszkadza, a ja tak mogę siedzieć...

W pojedynkę lubię robić naprawdę wiele rzeczy. Od zawsze byłam raczej samotnikiem - mój dom, moja samotnia. Ale jeśli mam wybrać jedną rzecz to powiem, że czytanie książek. Mimo że lubię czytać na głos, to nie lubię gdy ktoś mnie słucha. Dodatkowo gdy wczuję się w książkę - bardzo ją przeżywam, a nie uśmiecha mi się tłumaczenie tych wszystkich westchnięć, uśmieszków, krzyków złości, rozpaczy i radości, nerwowego zamykania książki z trzaskiem, tylko po to aby po chwili ją przeprosić i wrócić do czytania, uczucia zażenowania gdy ulubiony bohater robi coś głupiego i wywracania oczami gdy znów pojawia się ta głupia postać. "No pocałujcie się wreszcie!!", "Nawet nie żartuj, że chcesz to zrobić", "Dlaczego ta postać jeszcze żyje?", "Jak on mógł zabić moją ulubioną postać?! Autor nie ma sercaaaa!" - to tylko przykładowe komentarze, a wszystkie wypowiadane na głos i maksymalnie naładowane emocjami.
Nieczytający nigdy nie zrozumieją :p

W pojedynkę lubię robić naprawdę wiele rzeczy. Od zawsze byłam raczej samotnikiem - mój dom, moja samotnia. Ale jeśli mam wybrać jedną rzecz to powiem, że czytanie książek. Mimo że lubię czytać na głos, to nie lubię gdy ktoś mnie słucha. Dodatkowo gdy wczuję się w książkę - bardzo ją przeżywam, a nie uśmiecha mi się tłumaczenie tych wszystkich westchnięć, uśmieszków,...

W pojedynkę lubię czytać, rozwiązywać krzyżówki i chodzić po górach

W pojedynkę lubię czytać, rozwiązywać krzyżówki i chodzić po górach

W pojedynkę lubię pić kawę.
Może się to wydawać dziwne, gdyż jest to czynność utożsamiana ze spotkaniami towarzyskimi i na codzień "wyskakujemy z kimś na kawkę" oraz "spotykamy się w kawiarni w centrum".
Dla mnie jednak picie kawy to rytuał, który najlepiej smakuje w samotności, w zaciszu domowym, gdy mam kilka godzin wolnego czasu i mogę to spożytkować tak, jak chcę. Nie ma obowiązków, nie muszę zaraz wychodzić i gdzieś pędzić. Dzięki temu mam czas by zrobić sobie naprawdę smaczną kawę, a nie instant którą pijam rano bo jestem zbyt nieprzytomna by się wznosić na wyżyny baristyki.
Dlatego dla mnie kawa stanowi dla mnie symbol relaksu, spokoju, wyciszenia. A to najlepiej działa w samotności.

W pojedynkę lubię pić kawę.
Może się to wydawać dziwne, gdyż jest to czynność utożsamiana ze spotkaniami towarzyskimi i na codzień "wyskakujemy z kimś na kawkę" oraz "spotykamy się w kawiarni w centrum".
Dla mnie jednak picie kawy to rytuał, który najlepiej smakuje w samotności, w zaciszu domowym, gdy mam kilka godzin wolnego czasu i mogę to spożytkować tak, jak chcę. Nie...