Pokolenie 50+, czyli młodzi dziadkowie i babcie:)Okres około wnuczkowy, tzn. jedni już mają, inni są w oczekiwaniu na swoich potomków.

Charakterystyczną cechą naszych roczników,to strach przed zmianami. Dwie,trzy prace przez kilkadziesiąt lat, bo to co znane to może nie "cud, miód,malina", ale już "oswojone". Rzadko rozwód, bo to "co złączył Bóg to człowiek niech nie rozdziela."

Jak biustonosz, niby niepotrzebni, ale wszystko spinamy.
Stabilni emocjonalnie, potrafimy być oparciem dla swoich dorosłych dzieci, czasem zagubionych w nowoczesnym świecie.

Pokolenie 50+, czyli młodzi dziadkowie i babcie:)Okres około wnuczkowy, tzn. jedni już mają, inni są w oczekiwaniu na swoich potomków.

Charakterystyczną cechą naszych roczników,to strach przed zmianami. Dwie,trzy prace przez kilkadziesiąt lat, bo to co znane to może nie "cud, miód,malina", ale już "oswojone". Rzadko rozwód, bo to "co złączył Bóg to człowiek niech nie...

W moim pokoleniu zadziwia mnie udawanie kogoś, kim się nie jest. Niektórzy twierdzą, że życie to teatr, że trzeba wchodzić w różne role. To fakt, będąc córką, siostrą, pracownikiem, klientem w sklepie - nie da się być wszędzie i dla wszystkich takim samym. Jedak takie granie przed kimś pewnego siebie, niezastąpionego, wspaniałego (co to nie ja) - jest chyba nie tylko męczące, ale też daje nam sfałszowany obraz tej osoby.
Wychodzę z założenia, że jeśli nie chcę czegoś powiedzieć, to nie mówię, nie chcę czegoś ujawniać, to tego nie robię, po prostu. Po co kłamać, grać i robić coś, co jest niezgodne z naszymi poglądami, myślami? Przecież wtedy oszukuje się nie tylko kogoś, ale i siebie samego. Ludzie robią to zazwyczaj po to, by coś osiągnąć. Pytanie tylko czy to właściwa droga?

W moim pokoleniu zadziwia mnie udawanie kogoś, kim się nie jest. Niektórzy twierdzą, że życie to teatr, że trzeba wchodzić w różne role. To fakt, będąc córką, siostrą, pracownikiem, klientem w sklepie - nie da się być wszędzie i dla wszystkich takim samym. Jedak takie granie przed kimś pewnego siebie, niezastąpionego, wspaniałego (co to nie ja) - jest chyba nie tylko...

Zadziwia mnie to , że moje pokolenie ( 89) mimo tego, że tak bardzo poświęcają się karierze i pracy zaciągają kolejne kredyty.

Zadziwia mnie to , że moje pokolenie ( 89) mimo tego, że tak bardzo poświęcają się karierze i pracy zaciągają kolejne kredyty.

Ja kompletnie nie pasuje do mojego pokolenia. Urodziłam się zbyt późno. Kompletnie nie potrafię odnaleźć się z moimi rówieśnikami.
Mój problem stanowi fakt, że jestem przedpotopowa. Nie rozumiem obecnego biegu. Nikt nie ma czasu na nic, ani na rozmowę, ani na dobrą książkę, aby popatrzeć w niebo w chmury. Ludzie nie żyją ze sobą, tylko obok siebie. Wspólne wyjście na kawę i każdy gapi się tylko w swój telefon. Nikt nie delektuje się towarzystwem i smakiem aromatycznego napoju. Ludzie biegną, bez celu, bez sensu. Kto szybciej, lepiej. A nikt nie popatrzy na piękny otaczający nas świat.

Ja kompletnie nie pasuje do mojego pokolenia. Urodziłam się zbyt późno. Kompletnie nie potrafię odnaleźć się z moimi rówieśnikami.
Mój problem stanowi fakt, że jestem przedpotopowa. Nie rozumiem obecnego biegu. Nikt nie ma czasu na nic, ani na rozmowę, ani na dobrą książkę, aby popatrzeć w niebo w chmury. Ludzie nie żyją ze sobą, tylko obok siebie. Wspólne wyjście na kawę...

W moim pokoleniu zadziwia mnie najbardziej...internet. Jasne, genialny wynalazek, gry i w ogóle, ale hej! Moje pokolenie stało się ignoranckie, nawet na zewnątrz siedzi w telefonie zamiast podziwiać naturę. Kilku moich znajomych uparcie twierdzi, że książki to przeżytek, a ja jestem dziwna, skoro czytam. Idziesz na spotkanie ze znajomymi? Czekając na pizze nie odzywasz się, tylko grasz w gry. Czy ich to nie nudzi? Ciągle to samo, lektur nie czytają, tak jak niczego. Internet i elektryczność wyniszczyła moje pokolenie i nie jestem z tego zbyt zadowolona. Może jestem dziwna, ale lubię moją dziwność i na pewno kocham czytać!

W moim pokoleniu zadziwia mnie najbardziej...internet. Jasne, genialny wynalazek, gry i w ogóle, ale hej! Moje pokolenie stało się ignoranckie, nawet na zewnątrz siedzi w telefonie zamiast podziwiać naturę. Kilku moich znajomych uparcie twierdzi, że książki to przeżytek, a ja jestem dziwna, skoro czytam. Idziesz na spotkanie ze znajomymi? Czekając na pizze nie odzywasz się,...

W moim pokoleniu najbardziej zadziwia mnie bardzo duża przepaść i dwie skrajności. Są osoby, które myślą normalnie, poważnie, logicznie i mądrze. Owszem, nie chodzi mi tutaj o osoby tzw. święte i niepokalane ale o taki zdrowy rozsądek i zaradność życiową. A są też osoby całkiem odmienne, bez szacunku do siebie i innych, mało inteligentne, niemądre, ograniczone, niekulturalne, zachowujące się przynajmniej jak przysłowiowe dzieci we mgle i gorzej. Bardzo mało jest osób, które są wypośrodkowane w zachowaniu. To smutne i przykre ale prawdziwe. Zawsze tak było ale w moim pokoleniu zadziwia mnie to, że jest teraz między jednymi a drugimi tak duża przepaść i tak wiele takich osób. Jest to bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Bardzo dobrze, że nie jesteśmy tacy sami. Martwi mnie jednak, że ta odmienność bardzo często jest krzywdząca dla innych ale i dla samych odmieńców.

W moim pokoleniu najbardziej zadziwia mnie bardzo duża przepaść i dwie skrajności. Są osoby, które myślą normalnie, poważnie, logicznie i mądrze. Owszem, nie chodzi mi tutaj o osoby tzw. święte i niepokalane ale o taki zdrowy rozsądek i zaradność życiową. A są też osoby całkiem odmienne, bez szacunku do siebie i innych, mało inteligentne, niemądre, ograniczone,...

Najbardziej w moim pokoleniu zaskakuje mnie zapał. Nieważne, czy do rzeczy dobrych, czy złych. Jak się cieszymy, cieszymy się do granic, jak się bawimy, zarażamy zabawą wszystkich wokół, jak nienawidzimy, to ze wszystkich sił siejąc zniszczenie. Czasem przydałaby się odrobina refleksji, czy to w co się angażujemy rzeczywiście na zaangażowanie zasługuje. Bo czy naprawdę warto uprzykrzać z takim zapałem życie starszej pani spod piątki, bo poprosiła o uciszenie szampańskiej zabawy w środku nocy? Lub czy protest na temat "x" rzeczywiście ma podstawę, czy to może medialna szopka z okrojonymi informacjami? Być może kwesta na rzecz chorej Basi nie musi się spotykać z obrzucaniem błotem każdego, kto pomocy odmówi. Podsumowując - zadziwiający jest zapał, trzeba go tylko dobrze miarkować :)

Najbardziej w moim pokoleniu zaskakuje mnie zapał. Nieważne, czy do rzeczy dobrych, czy złych. Jak się cieszymy, cieszymy się do granic, jak się bawimy, zarażamy zabawą wszystkich wokół, jak nienawidzimy, to ze wszystkich sił siejąc zniszczenie. Czasem przydałaby się odrobina refleksji, czy to w co się angażujemy rzeczywiście na zaangażowanie zasługuje. Bo czy naprawdę...

W moim pokoleniu zadziwia mnie pewien fakt, a jest to różnorodność. Każdy z nas jest inny, ma inne poglądy i nie boi się ich wyrażać. Kiedyś wszyscy się zastanawiali 'a co bedzie', 'co ludzie powiedzą'. Dziś jest zupełnie inaczej.
A fakt, że pomimo tego, że tak wiele wiemy o antykoncepcji, a jej nie używamy jest dla mnie kompletnie nie zrozumiały.

W moim pokoleniu zadziwia mnie pewien fakt, a jest to różnorodność. Każdy z nas jest inny, ma inne poglądy i nie boi się ich wyrażać. Kiedyś wszyscy się zastanawiali 'a co bedzie', 'co ludzie powiedzą'. Dziś jest zupełnie inaczej.
A fakt, że pomimo tego, że tak wiele wiemy o antykoncepcji, a jej nie używamy jest dla mnie kompletnie nie zrozumiały.

Trudno jest spojrzeć krytycznie na swoje pokolenie, swoich znajomych, siebie. Ale kiedy zaczynamy się już przyglądać wiele rzeczy nas zadziwia. Najbardziej w moim pokoleniu zadziwia mnie to, że mimo ogromnego wpływu cyfrowego świata i social mediów ludzie potrafią zachować swój charakter i jakąś cząstkę indywidualności. Dużo osób z mojego pokolenia inspiruje się gwiazdami z Instagrama. Gdy spoglądamy na ulicę możemy dostrzec kilkanaście osób w tej samej koszulce, w podobnej fryzurze czy makijażu. Wyglądamy podobnie, a jednak zachowujemy swój charakter. Skoro wyglądamy identycznie to pewnie każdy z nas ma takie same pasje, zainteresowania. I tu znajduję ten punkt. Ten który mnie zadziwia, to, że charakter pozostaje indywidualny. Słuchamy innej muzyki, lubimy inne gatunki filmów. Nie jesteśmy swoimi wiernymi kopiami. Potrafimy być sobą. Dlaczego to mnie dziwi? Bo jeśli inspirujemy się kimś, czymś, logicznym jest naśladowanie też jego zachowań, a my jednak chcemy pozostać sobą.

Trudno jest spojrzeć krytycznie na swoje pokolenie, swoich znajomych, siebie. Ale kiedy zaczynamy się już przyglądać wiele rzeczy nas zadziwia. Najbardziej w moim pokoleniu zadziwia mnie to, że mimo ogromnego wpływu cyfrowego świata i social mediów ludzie potrafią zachować swój charakter i jakąś cząstkę indywidualności. Dużo osób z mojego pokolenia inspiruje się gwiazdami...

Chodzę do gimnazjum. Najbardziej zadziwia mnie to, jakie moi rówieśnicy mają autorytety, jak spędzją czas. Serio, to dla mnie niepojęte, że za "fajne" uważa się oglądanie bezwartościowych challengów, czy pstrykanie sobie setek selfiaczków, a gardzi się i wyśmiewa tych, którzy robią coś, co ich wzbogaca. Pół biedy jeśli pasją jest sport, czy sztuka. Ale czytanie? Nauka!? Przecież to przymus, nikomu nie może sprawiać frajdy.

Chodzę do gimnazjum. Najbardziej zadziwia mnie to, jakie moi rówieśnicy mają autorytety, jak spędzją czas. Serio, to dla mnie niepojęte, że za "fajne" uważa się oglądanie bezwartościowych challengów, czy pstrykanie sobie setek selfiaczków, a gardzi się i wyśmiewa tych, którzy robią coś, co ich wzbogaca. Pół biedy jeśli pasją jest sport, czy sztuka. Ale czytanie? Nauka!?...