Prawdziwy demon budzi się we mnie ostatnio całkiem często w autobusie. Wszystko za sprawą „pasażera”, który rośnie w moim brzuchu od kilku miesięcy. Wraz z upałami jakie ostatnio doskwierają dość dotkliwie, starsi ludzie zrobili się okropnie opryskliwi, a ja w 6 miesiącu ciąży miewam od nich często zawroty głowy. Walka z kierowcami, aby włączyli klimatyzację, wydaje się bezcelowa, a w autobusach jest tak duszno, że jak otwierają się drzwi, to powietrze, które wpada do środka łyka się haustami... Zacznę jednak od początku. Poprzednią ciążę nosiłam przez zimę, więc w grubej kurtce nie było zbyt wiele po mnie widać nawet pod koniec. Pewnego razu, gdy byłam już w końcówce 7 miesiąca, bardzo niekulturalny dziadek zaczął obrzucać mnie epitetami w autobusie, dlatego że ja siedzę, a on musi stać. Użył przy tym tak obraźliwych słów, że zagotowało się we mnie... odpowiedziałam mu więc bardzo opryskliwie, że jestem wysoko w ciąży, a on wyglądał na całkiem zdrowego kiedy biegł do autobusu. Chwilę później wstałam, bo dojeżdżaliśmy do przystanku, a dziadek bąknął pod nosem, że nie wiedział. Chyba było mu głupio, ale uraz we mnie został. Ostatnio znów trafiłam na takiego dziadka, który „życzył sobie” abym mu ustąpiła miejsca. Odpowiedziałam mu, że dla mnie ważniejsze jest zdrowie mojego dziecka, niż jego komfort. Niestety takie sytuacje zdarzają się często, a ja mimo wrodzonego spokoju, nawet jeśli ktoś ma mnie za to potępić, prycham wtedy jak rozjuszona kotka broniąc dzieciątka.

Prawdziwy demon budzi się we mnie ostatnio całkiem często w autobusie. Wszystko za sprawą „pasażera”, który rośnie w moim brzuchu od kilku miesięcy. Wraz z upałami jakie ostatnio doskwierają dość dotkliwie, starsi ludzie zrobili się okropnie opryskliwi, a ja w 6 miesiącu ciąży miewam od nich często zawroty głowy. Walka z kierowcami, aby włączyli klimatyzację, wydaje się...

Gdy mówię do niego a n nie słucha...albo słucha ale nie słyszy, nie chce słyszeć. Patrzy wszędzie tylko nie w moje oczy, które już same w sobie wiele są w stanie powiedzieć. Ciskam piorunami, nade mną chmura wściekłości, pięści zamknięte tak ściśle, że już bardziej się nie da. A on kiwa głową na znak że rozumie. Ironiczny półuśmiech przemyka po jego twarzy. Spokojnie...

Gdy mówię do niego a n nie słucha...albo słucha ale nie słyszy, nie chce słyszeć. Patrzy wszędzie tylko nie w moje oczy, które już same w sobie wiele są w stanie powiedzieć. Ciskam piorunami, nade mną chmura wściekłości, pięści zamknięte tak ściśle, że już bardziej się nie da. A on kiwa głową na znak że rozumie. Ironiczny półuśmiech przemyka po jego twarzy. Spokojnie...

Jadę, prosta droga, jeden pas w stronę Warszawy. Monotonia. Przyspieszam, hamuję, przyspieszam, hamuję, czerwone, pomarańczowe, zielone. Jadę. Zwolniłam, uchylam szyby - jest gorąco. Słyszę "jedziesz Ty taka owaka czy będziesz się tak wlec', no jakby mnie piorun strzelił nagle. Odpowiadam najgrzeczniej jak drzemiący we mnie demon potrafi 'ale o co chodzi'. Znowu wiązanka, zatrzymujemy się. Awantura. On krzyczy, ja słucham, JA krzyczę, on słucha. Rozchodzimy się, ja się trzęsę i zastanawiam czemu mój demon nie poszedł krok dalej, czemu dał się sprowokować?
Demony siedzą głęboko w NAS i tylko nieliczni potrafią ich uruchomić...

Jadę, prosta droga, jeden pas w stronę Warszawy. Monotonia. Przyspieszam, hamuję, przyspieszam, hamuję, czerwone, pomarańczowe, zielone. Jadę. Zwolniłam, uchylam szyby - jest gorąco. Słyszę "jedziesz Ty taka owaka czy będziesz się tak wlec', no jakby mnie piorun strzelił nagle. Odpowiadam najgrzeczniej jak drzemiący we mnie demon potrafi 'ale o co chodzi'. Znowu wiązanka,...

Demon budził się u mnie często w pracy. Praca w szpitalu, chorzy ludzie, niewydolny system ochrony zdrowia. każdy ma o coś do ciebie, o to że nie zjawiłaś się sekundę po dzwonku, o to że obiad był niedobry, o to że łóżko jest niewygodne, o to że lekarz nie tak zbadał, nie to przepisał, o to że za ciepło, za zimno, za tłoczno. Dosłownie o wszystko, na co nie mam wpływu. i to na mnie kumulowała się flustracja i niezadowolenie pacjentów. Gdy zwracasz uwagę, że nie jesteś odpowiednią osobą której powinno się to mówić, od tego jest lekarz, dyrektor. Ale jak to tak pójść i poskarżyć się lekarzowi, dyrektorowi, to jest przecież niedopuszczalne. Ja nie mogę zachować się niekulturalnie, mam być cały czas uśmiechnięta, zadowolona i szczęśliwa, że dane mi jest ciężko harować za marne grosze. Ale najgorsze jest to, że inni podważają moje kompetencje. Narzekają, że to zrobiłam źle, że to nie tak jak inna koleżanka i jeszcze, że to im się nie podoba. Wtedy się we mnie gotuje, bo jakim prawem ktoś twierdzi, że źle zakładam wenflon, skoro nawet nie wie jak się ten przyrząd nazywa. Wtedy się we mnie gotuje, wychodzę na chwilę aby ochłonąć i wracam uśmiechnięta i zakładam ten wenflon, ale nie tam gdzie sobie pacjent wymyśli, ale gdzie ja chcę, najlepiej tam gdzie będzie trochę niewygodnie pacjentowi. Moja zemsta jest subtelna.
Na szczęście zmieniłam pracę i moje demony nie budzą się już tak często.

Demon budził się u mnie często w pracy. Praca w szpitalu, chorzy ludzie, niewydolny system ochrony zdrowia. każdy ma o coś do ciebie, o to że nie zjawiłaś się sekundę po dzwonku, o to że obiad był niedobry, o to że łóżko jest niewygodne, o to że lekarz nie tak zbadał, nie to przepisał, o to że za ciepło, za zimno, za tłoczno. Dosłownie o wszystko, na co nie mam wpływu. i to...

Prawdziwa próba charakteru objawia się u mnie w oczekiwaniu w publicznej toalecie aż w końcu kolejka się skończy! Dramat!

Prawdziwa próba charakteru objawia się u mnie w oczekiwaniu w publicznej toalecie aż w końcu kolejka się skończy! Dramat!

Należę raczej do osób cichych, niewychylających się, które nie angażują się w otwarte konflikty z obcymi ludźmi. Jednak są takie momenty, w których wychodzi ze mnie diabeł. W takich momentach sama siebie nie poznaję. Zdarza się to, gdy ktoś jawnie obrazi kogoś z mojej rodziny. Nie mówię tu o jakiś głupim komentarzu czy uwadze, ale o bezczelnym gadaniu o drugiej osobie. W takiej sytuacji potrafię komuś tak wygarnąć, że szewc by się takiej wiązanki nie powstydził i być przy tym chłodna niczym lód. Rodzina jest dla mnie najważniejsza i nie pozwolą nikomu jej skrzywdzić.

Należę raczej do osób cichych, niewychylających się, które nie angażują się w otwarte konflikty z obcymi ludźmi. Jednak są takie momenty, w których wychodzi ze mnie diabeł. W takich momentach sama siebie nie poznaję. Zdarza się to, gdy ktoś jawnie obrazi kogoś z mojej rodziny. Nie mówię tu o jakiś głupim komentarzu czy uwadze, ale o bezczelnym gadaniu o drugiej osobie. W...

Chyba nikt z nas nie lubi być ignorowany. Ja nie rozumiałam jak bardzo, dopóki nie zaczęłam pracować w sklepie z odzieżą (drogą, dodam na marginesie, co wskazuje na specyficzne grono klientów, którzy najwyraźniej nie uważają się za zwykłych śmiertelników).
Wybrzydzanie, wielkopańskie gesty i krytykowanie wszystkiego jest na porządku dziennym i jakoś mi to bardzo nie wpływa na samopoczucie. Cóż, nic tylko współczuć takim ludziom, którzy wiecznie są z czegoś niezadowoleni.
Ale nie mogę, no po prostu nie mogę zdzierżyć, kiedy ktoś wchodzi do butiku, mówię tej osobie dzień dobry, oczywiście z uśmiechem na ustach (bo ogólnie lubię ludzi i żyję w przekonaniu, że uprzejmość rodzi uprzejmość), a ta na mnie spojrzy i nie raczy odpowiedzieć. Czuję wtedy, jak budzi się we mnie wewnętrzny demon, którego ulubioną rozrywką jest torturowanie ludzi. Albo po prostu permanentnie ma ochotę komuś przysunąć czymś ciężkim.
Co wtedy robię? Zaciskam zęby, nie odzywam się, ignoruję tak samo, jak a zostałam zignorowana. Czasem czuje aż łaskotanie w gardle, gdy na usta cisną mi się odpowiednie słowa.
Pierwsze, co Wam pewnie przychodzi do głowy, to "foch." Otóż nie. Ja po prostu wolę nic nie mówić, żeby mój niewyparzony język nie sprowadził na mnie utraty pracy. I to z wielkim hukiem.

Chyba nikt z nas nie lubi być ignorowany. Ja nie rozumiałam jak bardzo, dopóki nie zaczęłam pracować w sklepie z odzieżą (drogą, dodam na marginesie, co wskazuje na specyficzne grono klientów, którzy najwyraźniej nie uważają się za zwykłych śmiertelników).
Wybrzydzanie, wielkopańskie gesty i krytykowanie wszystkiego jest na porządku dziennym i jakoś mi to bardzo nie wpływa...

Zazwyczaj zaczyna się już od rana. Budzę się niewyspana, na zegar zerkam skonana, a tam - daleko jeszcze do rana. Leżę i patrzę w sufit zrezygnowana, odliczając minuty do pikania.
Biiip biiip.
Przygotowany t-shirt i krótkie spodenki się dzisiaj nie sprawdzą, bo prognozy pogody jak zwykle mną gardzą. Autobus za 4 minuty, o, na czole nowy pryszcz wykluty… Autobus za minutę - na czerwonych światłach sprint, powietrze jak zwykle zatrute.
W pracy goście jacyś niezdecydowani: „kawa biała bez mleka, szybciej, czas mi ucieka! Wie pani co, jednak herbata. Kalorie gubię do lata.”
Zakupy na obiad… A co ja bym zjadła? Wszystko, wiadomo, ale co konkretnie? Przy MacDonaldzie dzisiaj wszystko blednie.
Godzina 19, wszystko już za mną, już tylko serie włączę jakąś ładną.
I wtedy najgorsza rzecz się dzieje, która przelewa czarę goryczy. „Aktualizacja” - monitor ryczy. 1% smutno się kręci już od minut 15. I to już za dużo, i to już za długo, w spokoju tym trwać nie mogę. I wtedy dzwoni do mnie telefon, na wyświetlaczu niewinna: „Mama”. I jej się dostaje za zło tego świata, i wtedy demony wreszcie się budzą, i upust emocjom swoim daję. Niemiły ton i chamskie „czego?”, w płacz przechodzi, bo przecież ten dzień był DO NICZEGO.
I kiedy już zasypiam spokojna, zastanawiam się, skąd bierze się wojna. I myślę, że to właśnie z takiej głupoty, kiedy od rana trudno jest nam przyznać się do własnej miernoty. Gdyby emocje mogły zaistnieć, bestie nie mogłyby współistnieć.

Zazwyczaj zaczyna się już od rana. Budzę się niewyspana, na zegar zerkam skonana, a tam - daleko jeszcze do rana. Leżę i patrzę w sufit zrezygnowana, odliczając minuty do pikania.
Biiip biiip.
Przygotowany t-shirt i krótkie spodenki się dzisiaj nie sprawdzą, bo prognozy pogody jak zwykle mną gardzą. Autobus za 4 minuty, o, na czole nowy pryszcz wykluty… Autobus za minutę -...

W szkole raczej byłam spokojną uczennicą, zachowanie wzorowe, wprawdzie zdarzało mi się czasem z kimś pokłócić, nawet oddać chłopaków w podstawówce kuksańca, ale ogóle nie byłam nigdy „trudnym” dzieckiem. Jednak raz w gimnazjum i raz na studiach dwóch kolegów zobaczyło moje drugie oblicze, obudziło smacznie śpiącego demona. U pierwszego zobaczyłam przerażenie w oczach, u drugiego usłyszałam strach w głosie. W gimnazjum z Łukaszem mieliśmy przygotować opracowanie statystyczne wymyślonych przez nas pytań i przedstawić je w sposób graficzny, ale mój szacowny kolega pojechał na wesele kuzyna i musiałam wszystko robić sama. Korciło mnie, żeby napisać na pracy tylko swoje nazwisko, ale tego nie zrobiłam. W poniedziałkowy poranek urządziłam muła straszną awanturę. Z satysfakcją patrzyłam, jak robi się coraz mniejszy, kurczy się w sobie. Na studiach zawiódł mnie Rafał. Wspólnie z nim i kilkoma koleżankami stwierdziliśmy, że podzielimy się zagadnieniami do egzaminu. Każdy z nas miał opracować sześć pytań i wysłać je pozostałym. Wiadomo, mniej pracy to czysty zysk. Jednak Rafał nie wysłał nikomu swojej części i powiedział, że nie ma czasu i nie będzie niczego opracowywać. Oczywiście większość odpowiedzi na pytania zdążył sobie z maila ściągnąć. Na dwa albo trzy dni przed egzaminem opracowałam jego pytania i wysłałam do wszystkich osób z kąśliwym komentarzem, dlaczego mamy mało czasu na naukę. Potem zadzwoniłam do Rafała i zrobiłam mu awanturę. Przestraszył się i dobrze.

W szkole raczej byłam spokojną uczennicą, zachowanie wzorowe, wprawdzie zdarzało mi się czasem z kimś pokłócić, nawet oddać chłopaków w podstawówce kuksańca, ale ogóle nie byłam nigdy „trudnym” dzieckiem. Jednak raz w gimnazjum i raz na studiach dwóch kolegów zobaczyło moje drugie oblicze, obudziło smacznie śpiącego demona. U pierwszego zobaczyłam przerażenie w oczach, u...

Zdarzyło się...Wiele lat temu mieszkałam w Internecie z "koleżankami",które znałam z podstawówki.Niestety,znalazły one towarzystwo "przebojowych" dziewczyn dla których szczytem bycia cool było dokuczanie innym.Niczemu nie zawiniłam....może tym,że nie pasowały mi wagary co drugi dzień,palenie,urywanie się na dyskoteki i powrót o 3 nad ranem.Doszło do tego,że potafiły obciąć mi włosy w nocy i zostawić je na poduszce.Któregoś dnia w czasie nauki( od 16 do 18 był obowiązujący) wyjątkowo dawały mi "popalić". W pewnym momencie poczułam,że dzieje się ze mną coś dziwnego....W głowie "przeskoczyło" mi coś,zerwałam się z krzesła i bez słowa patrzyłam na tę która najbardziej się "zasłużyła"...W pokoju zapadła cisza a ja usłyszałam szept:"popatrz na jej oczy"...Nie wiem jak wyglądały ale z pewnością były to oczy demona...Mojego własnego o którym nie wiedziałam.Od tamtej chwili miałam spokój....i przeniosłam się do innego pokoju.Mój demon trwa uśpiony i mam nadzieję że prędko się nie obudzi.

Zdarzyło się...Wiele lat temu mieszkałam w Internecie z "koleżankami",które znałam z podstawówki.Niestety,znalazły one towarzystwo "przebojowych" dziewczyn dla których szczytem bycia cool było dokuczanie innym.Niczemu nie zawiniłam....może tym,że nie pasowały mi wagary co drugi dzień,palenie,urywanie się na dyskoteki i powrót o 3 nad ranem.Doszło do tego,że potafiły obciąć...