Dwudziesty drugi maj

Kolejny dzień na lądzie. Ile dałbym za skrzypiący pokład pod nogami, wiatr w żagle i wolność jaką może dać tylko ocean. No i za szklaneczkę rumu. Tego nie wie nikt, nawet ja, bo na razie nie mogę odpłynąć... twu... odejść znaczy.

Dzień zaczął się jak każdy poprzedni. Pobudka, śniadanie, droga do pracy, sama praca, psia krew, aż rzygać się, jak majtkowi podczas sztormu.

Tyle obowiązków, co dziur w sieci starego kapitana i tylko wieczorem chwila dla siebie. Ale cóż takie życie. I o tym należy pamiętać los nie zawsze nam sprzyja, nie zawsze wieje nam prosto w żagle, czasem rzuca nas na wyspę bezsilności i jedyne co możemy wtedy zrobić to przeć do przodu i starać się zbudować własną drogę do lepszego życia.

Już niedługo, będzie mnie stać na nową łajbę, dziś postanowiłem, że nazwę ją: Pani Fortuna. Bo fortuna sprzyja śmiałym i tym co nie boją się zawalczyć o swoje.

Dwudziesty drugi maj

Kolejny dzień na lądzie. Ile dałbym za skrzypiący pokład pod nogami, wiatr w żagle i wolność jaką może dać tylko ocean. No i za szklaneczkę rumu. Tego nie wie nikt, nawet ja, bo na razie nie mogę odpłynąć... twu... odejść znaczy.

Dzień zaczął się jak każdy poprzedni. Pobudka, śniadanie, droga do pracy, sama praca, psia krew, aż rzygać się, jak...

Budzą mnie ryki bestii głębin, jak co dzień zresztą. Wstaje, ubieram się i biorę prowizoryczną kąpiel walcząc z rzucającymi statek falami. Parokrotnie żywioł daje mi się we znaki niespodziewanie zmieniając siłę i kierunek uderzenia. Wychodzę na pokład. Wita mnie wilgotne powietrze o zapachu soli. Słońca spoza chmur nie widać. Tak zaczyna się dzień.
Płynę przez morze moim małym, lecz zawziętym statkiem. Załoga dopisuje, choć w większości są to szczury lądowe, które marzą jedynie o ciepłym łóżku i sytym żołądku. Podróż nie należy do łatwych, mamy do przebycia wiele mil i ograniczony czas. Mimo wczesnej pory zawsze ktoś czuwa, gdyż nigdy nie wiadomo skąd wypłynie niebezpieczeństwo. Dziś były to te obrzydliwe pirackie inwestycje, które atakują gromadami. Kręcą się przy nich zazwyczaj tłuste faktury i kręte paragony. Jednak nie te były najgorsze. Prawdziwe zło to podatki niemające litości. Staraliśmy się ich unikać, jednak jest to niemożliwe, zawsze znajdą ofiarę. Czasem udaje się im nas zmylić, jednak straty nie są duże. Krzepimy się odrobiną trunku i płyniemy dalej, nie czas myśleć o poległych, kiedy sami nie wiemy czy przeżyjemy.
Po wielu godzinach walk niebo ciemnieje, a wszystkie męty oceanu znikają pod jego powierzchnią. Noc oznacza bezpieczeństwo. Całą załogą schodzimy na kolacje i próbujemy zagospodarować pozostałe nam chwile, jednak nikt nie ma na to zbyt wiele siły. Poddajemy się raczej zajęciom, które nie wymagają wysiłku. Marzenia, tak, to właśnie to nam pozostało.

Budzą mnie ryki bestii głębin, jak co dzień zresztą. Wstaje, ubieram się i biorę prowizoryczną kąpiel walcząc z rzucającymi statek falami. Parokrotnie żywioł daje mi się we znaki niespodziewanie zmieniając siłę i kierunek uderzenia. Wychodzę na pokład. Wita mnie wilgotne powietrze o zapachu soli. Słońca spoza chmur nie widać. Tak zaczyna się dzień.
Płynę przez morze moim...

25.11.2017r
Załoga znowu wyraża niezadowolenie. Mówią „kapitanie, zejdźmy na ląd. Opuśćmy w końcu kajutę, wsiądźmy do szalupy i popłyńmy na pizzę”. Ale sztormowa pogoda na zewnątrz wystarczająco zniechęca do opuszczania wypełnionych ciepłym światłem czterech ścian. Deszcz siecze w okna bez litości, a pioruny niemiłosiernie uderzają w nadbrzeże. „W czasie deszczu wilki morskie się nudzą” zwykł śpiewać mój stryj, kiedy wypił zbyt dużo rumu. Doskonale wiem o czym mówił tekst tej starej przyśpiewki.
Dopiero późnym popołudniem, kiedy słońce zniżało się, by zniknąć za horyzontem, na niebie najpierw ukazał się delikatny błysk złotego światła, by następnie na tle szarych chmur mógł rozbłysnąć łuk tęczy.
Oznajmiłam towarzyszom, że nadeszła pora na opuszczenie naszej łajby. Wszyscy wykrzyknęli radosne „Ahoj” i pędem rzucili się ku drzwiom.
W drodze do tawerny mijaliśmy ciągnące we wszystkie strony tłumy szczurów lądowych. Przemykali szybko ulicami spiesząc się do swojego beznadziejnie nudnego życia.
„Pizza i coca cola dla wszystkich”, zarządziłam. I kolejny sobotni wieczór spędziliśmy z współlokatorami w knajpie.

25.11.2017r
Załoga znowu wyraża niezadowolenie. Mówią „kapitanie, zejdźmy na ląd. Opuśćmy w końcu kajutę, wsiądźmy do szalupy i popłyńmy na pizzę”. Ale sztormowa pogoda na zewnątrz wystarczająco zniechęca do opuszczania wypełnionych ciepłym światłem czterech ścian. Deszcz siecze w okna bez litości, a pioruny niemiłosiernie uderzają w nadbrzeże. „W czasie deszczu wilki...

27 lipca 1843 roku Dzień 21
Mija czwarty dzień, odkąd wiatr ustał. Kapitan urządza wspólne śpiewanie oraz modlitwy, lecz załoga traci ducha. Nawet jeśli wkrótce ruszymy, będziemy musieli zaliczyć przystanek na którejś z większych wysp, w celu uzupełnienia zapasów.

Lekarz okrętowy wzywany jest coraz częściej do przypadków Szkorbutu - niedługo będzie można mówić o epidemii. Zrazu wszystko szło dobrze, myśleliśmy, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane, następnie pojawił się nowy przypadek choroby a po nim trzy następne. Lekarz nakazuje przestrzegać higieny - głównie tyczy się to kucharza okrętowego i jego pomocników.

wieczór
Chłopiec okrętowy stojąc na warcie dostrzegł na horyzoncie błysk błyskawicy. Po tylu dniach ciszy nawet to nas ucieszyło - ruszymy z miejsca. Nie wiadomo jednak, czy z tym domniemanym ratunkiem tak łatwo sobie poradzimy. Zabezpieczamy żagle i załadunek na pokładzie, część z niego przenosimy do prywatnych kajut. Czekamy.

27 lipca 1843 roku Dzień 21
Mija czwarty dzień, odkąd wiatr ustał. Kapitan urządza wspólne śpiewanie oraz modlitwy, lecz załoga traci ducha. Nawet jeśli wkrótce ruszymy, będziemy musieli zaliczyć przystanek na którejś z większych wysp, w celu uzupełnienia zapasów.

Lekarz okrętowy wzywany jest coraz częściej do przypadków Szkorbutu - niedługo będzie można mówić o epidemii....

Budzi mnie brzask i wrzask mew zza bulaja. Buja jak na pełnym morzu, głowa mi pęka, czuję się jakbym cierpiał na chorobę morską a pokład usuwał mi się spod stóp. Próbuję dotrzeć do kambuza, idzie opornie jak pod prąd. Rybka lubi pływać, ale chyba wczoraj wypłynęła na zbyt głębokie wody. Majaczy mi się mgliście jak obejmuję jakąś muszlę... Wróć! Syrenę? Przydałoby się jajeczko, ale po mewach pozostał jedynie tupot stóp, w lodówce pustki. Żeby wypić choć kawę musiałbym pomyć statki, pożeglowałem więc bez wahania do mesy po drugiej stronie ulicy, na owsiankę zakrapianą trunkiem prawdziwych wilków morskich - rumem. Parę machnięć wiosłem i byłem jak nowo narodzony, gotowy stawić czo... A niech to szanta! Byłem spóźniony godzinę! Niczym pirat drogowy, tfu, samotny biały żagiel pohalsowałem do portu, dobiłem szczęśliwie do brzegu i tu... wpłynąłem nieoczekiwanie na mieliznę - szyper pogroził mi fajką, mrużąc kaprawe oczka. Dołączyłem potulnie do reszty galerników, modląc się w duchu o jakąś górę lodową. Po 8 godzinach walki z żywiołem padł sygnał końca wachty. Razem z innymi szczurami lądowymi czym prędzej opuściłem starą łajbę, aby powrócić do mej Itaki. Wspiąłem się do kajuty na 10 piętrze jak na bocianie gniazdo i padłem na koję. Wrzuciłbym na ruszt jakieś ośmiorniczki, ale przypomniała mi się pusta lodówka. Wygrzebałem spod zlewu zapomnianą puszkę sardynek i podzieliłem się nią z kotem. Obejrzeliśmy jeszcze odcinek Terroru w tv i ODPŁYNĄŁEM na dobre... Dzień jak co dzień.

Budzi mnie brzask i wrzask mew zza bulaja. Buja jak na pełnym morzu, głowa mi pęka, czuję się jakbym cierpiał na chorobę morską a pokład usuwał mi się spod stóp. Próbuję dotrzeć do kambuza, idzie opornie jak pod prąd. Rybka lubi pływać, ale chyba wczoraj wypłynęła na zbyt głębokie wody. Majaczy mi się mgliście jak obejmuję jakąś muszlę... Wróć! Syrenę? Przydałoby się...

14.05.2018
Godzina 05:30
Ugh, znów trzeba wstawać do pracy i ruszać swoim Kosmicznym Rowerem do obowiązków.
Godzina 13:20
Już widać brzeg. Jest nadzieja. Zostało jakieś 40 minut i powrócę na swój statek życia, do ukochanej rodziny.
Godzina 17:00
Jestem zmęczona sprzątaniem mojego "pokładu" i pichceniem obiadu. Pora odpocząć.
Godzina 21:00
Mój ster (narzeczony) zaproponował wspólny film, ale ja chyba zrezygnuję,bo jestem taka zmęczona tym poniedziałkiem...Motto dnia: byle utrzymać się na powierzchni!

14.05.2018
Godzina 05:30
Ugh, znów trzeba wstawać do pracy i ruszać swoim Kosmicznym Rowerem do obowiązków.
Godzina 13:20
Już widać brzeg. Jest nadzieja. Zostało jakieś 40 minut i powrócę na swój statek życia, do ukochanej rodziny.
Godzina 17:00
Jestem zmęczona sprzątaniem mojego "pokładu" i pichceniem obiadu. Pora odpocząć.
Godzina 21:00
Mój ster (narzeczony) zaproponował...

Środa
Słońce wciąż jeszcze nie wstało. Siedzę przy kuchennym stole i piję lurowatą kawę – ale przynajmniej mnie grzeje.
Trudno pisze się w półmroku i kiedy dłonie są zgrabiałe z zimna.
Zaczęło sypać. Chciałbym zostać w domu.

Później
Na promie jak zwykle było mnóstwo ludzi, ale to może dobrze. Przynajmniej grzaliśmy siebie nawzajem.
Gorzej było z morzem, dziś rozszalało się jak nigdy dotąd, woda niemalże wdzierała się na pokład; przez chwilę myślałem, że wywróci nas do góry dnem. Straciłbym wtedy całą dniówkę. Na szczęście były to tylko czcze pogróżki, ale nie powiem, naprawdę się wystraszyłem.
Joseph żartował, że narobił w gacie. Ale ogólnie niewiele rozmawialiśmy; nawet gdy spotkaliśmy się w porcie tylko kiwnęliśmy sobie głowami. Przy takiej pogodzie odechciewa się mówienia czegokolwiek.
Przez cały dzień trudno mi się było skupić; nawet gdy się przejaśniło i mogliśmy usłyszeć śpiew lodowców. Nawet po tylu latach dźwięk jest niesamowity, choć wiem, że to tylko pęcherzyki powietrza wydostające się na zewnątrz. Joseph jak zwykle śmiał się, że kiedyś wyskoczę za burtę wabiony ich mruczeniem, ja jednak nie przejmuję się jego gadaniem – jego bardzo łatwo ignorować.
Nie przestawało jednak wiać i nawet moja wełniana kurtka miała problemy z rozgrzaniem mnie; na szczęście teraz jestem już w domu i wreszcie mogę odpocząć. Może coś poczytam. Pewnie jak zwykle wcześnie położę się spać, bo jutro również będę musiał wstać przed świtem.
Ale kto wie, może znowu usłyszę śpiew lodowców.

Środa
Słońce wciąż jeszcze nie wstało. Siedzę przy kuchennym stole i piję lurowatą kawę – ale przynajmniej mnie grzeje.
Trudno pisze się w półmroku i kiedy dłonie są zgrabiałe z zimna.
Zaczęło sypać. Chciałbym zostać w domu.

Później
Na promie jak zwykle było mnóstwo ludzi, ale to może dobrze. Przynajmniej grzaliśmy siebie nawzajem.
Gorzej było z morzem, dziś rozszalało...

Po pięciu dniach zmagania się ze sztormami i huraganami, wylewania za burtę wody zalewającej pokład i wrzasków kapitana, na morzu wreszcie zapanowała cisza. Jest sobota. Statek obrał kurs na widniejące na horyzoncie piękne wyspy. W oddali widać białe plaże, mieniące się w słońcu turkusowe wody i wysokie palmy. Jako że mam dziś poranną wachtę, zrywami się z koi. Wpadam do mesy na gorącą, czarną kawę, a potem biegnę sprzątać pokład statku. Szoruję podłogi i kajuty na błysk. Z powodu choroby kucharza przydzielono mi dziś także wachtę kuchenną. Nakarmić całą załogę statku tak, by miała siły na cały dzień, to nie lada wyzwanie. Do tego załoga ta bywa kapryśna, bo są wśród niej wegetarianie i alergicy, muszę więc uważać, co wrzucam do garów. Uff, na szczęście wszyscy marynarze zajadali się tak, że aż im się uszy trzęsły. Kapitan gdzieś zniknął (zwykle znika na weekendy - może odsypia piątkowe szaleństwa...), więc na statku panuje błoga cisza. Po południu, utrudzona schodzę z wachty. Majtek na mostku krzyczy: "Dobijamy do wysp!" Bosman wydaje polecenia: "Cała w lewo! Kotwicę rzuć!" Statek cumuje przy jednej z pięknych plaż o krystalicznie czystym piasku. Schodzimy z pokładu, rozwieszamy hamaki wśród palm. Załoga śpiewa: "Kiedy rum zaszumi w głowie, cały świat nabiera treści!" Wkoło zaczyna krążyć butelka rumu. Stary bosman opowiada gawędy z dawnych rejsów. Potem pojawia się następna butelka rumu. I kolejna. (Tutaj z różnych powodów urywa się wpis w dzienniku pokładowym...)

Po pięciu dniach zmagania się ze sztormami i huraganami, wylewania za burtę wody zalewającej pokład i wrzasków kapitana, na morzu wreszcie zapanowała cisza. Jest sobota. Statek obrał kurs na widniejące na horyzoncie piękne wyspy. W oddali widać białe plaże, mieniące się w słońcu turkusowe wody i wysokie palmy. Jako że mam dziś poranną wachtę, zrywami się z koi. Wpadam do...

19.05.1765 r.
Około południa
Mija niespełna 8 dzień, odkąd wypłynęliśmy z Madery, a przed nami jeszcze długa droga. Nawałnica ucichła o wschodzie słońca. Skutki: maszt przedni podarty przez wiatr, załadunek z burty z dwoma beczkami wody trafił do morza, jesteśmy zniesieni według mojego rachunku około 10 mil na zachód od planowanego kursu. Nie odczuwamy jeszcze pragnienia, lecz już doskwiera nam świadomość zmniejszenia codziennej racji wody dla każdego z nas. Suchary, mięso wołowe i sery w kajutach zostały zalane, pełno w nich robaków. Generuje to oczywiście dodatkowe kłótnie, i tak już zaostrzone przez zboczenie z kursu i wydłużenie drogi powrotnej do domu. Modlimy się o ląd... potrzebujemy słodkiej wody i suchego prowiantu...

Zachód słońca
Wyrostek na maszcie dostrzegł ląd z prawej strony burty. Kapitan wyprawił 5 ludzi na szalupie, by uzupełnić nasze utracone zapasy. Od ich powrotu zależy powodzenie całej misji.

O pełni księżyca
Wrócili z lądu. Trzech poturbowanych, jeden ciężko ranny, ostatni martwy. Na Wyspie spotkali francuskich żołnierzy, nie zawahali się dobyć broni. Tylko cud może nas teraz ocalić...

19.05.1765 r.
Około południa
Mija niespełna 8 dzień, odkąd wypłynęliśmy z Madery, a przed nami jeszcze długa droga. Nawałnica ucichła o wschodzie słońca. Skutki: maszt przedni podarty przez wiatr, załadunek z burty z dwoma beczkami wody trafił do morza, jesteśmy zniesieni według mojego rachunku około 10 mil na zachód od planowanego kursu. Nie odczuwamy jeszcze pragnienia,...