Na pytanie: "Jak wygląda twoje poczucie humoru?" odpowiedzi szukałam kilka dni. Cały czas przed oczyma miałam jeden widok-siebie samą. Ale czy tak naprawdę może ono wyglądać? Kolejne pomysły odrzucałam-dziadek, dziecko, potworek, nawet kolorowy kotek. Po prostu nie mogłam się z tym zgodzić. W końcu zaczęłam zastanawiać się nad pierwszym skojarzeniem. Gdybym stanęła przed lustrem i rzekła: Hej ty! Poczucie humoru pokaż się!- To na pewno ze szklanej tafli zaczęłaby wychodzić młoda kobieta o moim wyglądzie. Stałaby niepewnie oczekując na dalszy ciąg wydarzeń, zaciekawiona czemu ją wzywam. I wtedy zrozumiałam! Ono jest integralną częścią mnie. Wygląda jak ja, bo ma wszystkie moje cechy. Jest radosna i otwarta w znanym otoczeniu. Ciągle się śmieje i rozśmiesza ludzi wokół. Gdy jednak postawi się ją w nieznanym miejscu, wśród obcych ludzi, staje się wycofana i niepewna. Trzeba dopiero czasu, aby pokazała swoje oblicze. Boi się palnąć gafę, tak samo jak ja. Rozkwita, gdy ma dobry dzień, tak samo jak ja. Jest mną. Od początku do końca. I zamiast uciekać od tej myśli postanowiłam zaprzyjaźnić się z wizualizacją swojego poczucia humoru, czyli z samą sobą.

Na pytanie: "Jak wygląda twoje poczucie humoru?" odpowiedzi szukałam kilka dni. Cały czas przed oczyma miałam jeden widok-siebie samą. Ale czy tak naprawdę może ono wyglądać? Kolejne pomysły odrzucałam-dziadek, dziecko, potworek, nawet kolorowy kotek. Po prostu nie mogłam się z tym zgodzić. W końcu zaczęłam zastanawiać się nad pierwszym skojarzeniem. Gdybym stanęła przed...

Idę,a za mną podąża cień nie zawsze jest cieniem czasami jest promykiem na moje twarzy czasami schowany siedzi w mojej kieszeni.
Ma ze sobą walizkę. W walizce ma maski,które sam wyrabia, płaszcze i spodnie,które sam szyje,i buty,tak one są dla niego bardzo ważne.
Gdy jest w nieznanej sytuacji,w nowym otoczeniu jest cały na biało jak jeszcze nie napisaną kartka. Obserwuje,słucha i analizuje,zawsze.

Idę,a za mną podąża cień nie zawsze jest cieniem czasami jest promykiem na moje twarzy czasami schowany siedzi w mojej kieszeni.
Ma ze sobą walizkę. W walizce ma maski,które sam wyrabia, płaszcze i spodnie,które sam szyje,i buty,tak one są dla niego bardzo ważne.
Gdy jest w nieznanej sytuacji,w nowym otoczeniu jest cały na biało jak jeszcze nie napisaną kartka....

Gdyby moje poczucie humoru mogło przyjąć ludzką postać, to byłoby dzieckiem, rozczochraną, ale wiecznie wesołą dziewczynką, taką małą trzpiotką. Wszędzie byłoby jej pełno, cieszyłaby się z każdej drobnostki i śmiała z najprostszych rzeczy. Moje poczucie humoru śmiałoby się na przykład z tego, że ktoś poszedł w dwóch różnych skarpetkach do pracy, z tego, że bohater filmu wpadł w błotnistą kałużę i wstał brudny, a nawet śmiałoby się z samego siebie - ze swojej niewiedzy bądź niezrozumienia czegoś, co wydawało się logiczne ;) Moja śmieszna trzpiotka miałaby dystans do życia, ludzi, ale i siebie samej. Dlatego rozbawienie jej nie byłoby takie trudne, bo nie przejmowałaby się wszystkim dookoła.

Gdyby moje poczucie humoru mogło przyjąć ludzką postać, to byłoby dzieckiem, rozczochraną, ale wiecznie wesołą dziewczynką, taką małą trzpiotką. Wszędzie byłoby jej pełno, cieszyłaby się z każdej drobnostki i śmiała z najprostszych rzeczy. Moje poczucie humoru śmiałoby się na przykład z tego, że ktoś poszedł w dwóch różnych skarpetkach do pracy, z tego, że bohater filmu...

Moje poczucie humoru jest sarkastycznie inteligentne w czerwonych okularach.Bezpośrednie i dla ludzi bez kompleksów trafia w punkt.Ci bez dystansu w najlepszym wypadku udają że nie rozumieją.

Moje poczucie humoru jest sarkastycznie inteligentne w czerwonych okularach.Bezpośrednie i dla ludzi bez kompleksów trafia w punkt.Ci bez dystansu w najlepszym wypadku udają że nie rozumieją.

Jest ogromne! Wysokie, otyłe i postawne. Wszędzie jest go pełno i za każdym razem chce być w centrum uwagi. Nigdy nie daje o sobie zapomnieć, ale potrafi rozbawić każdego człowieka do łez.
Poprawia humor i działa jak lekarstwo na zły nastrój.
Ciągle gada, gada, gada i nigdy nie brakuje mu kolejnych tematów do to zbawienia ludzi. W ważnych chwilach potrafi jednak powstrzymać się od dowcipkowania i zachowuje nastrój poważny jak przystało do okoliczności.
Moje poczucie humoru nie da się nie lubić, bo jest dla wszystkich przyjazne i miłe, ale również zabawne.

Jest ogromne! Wysokie, otyłe i postawne. Wszędzie jest go pełno i za każdym razem chce być w centrum uwagi. Nigdy nie daje o sobie zapomnieć, ale potrafi rozbawić każdego człowieka do łez.
Poprawia humor i działa jak lekarstwo na zły nastrój.
Ciągle gada, gada, gada i nigdy nie brakuje mu kolejnych tematów do to zbawienia ludzi. W ważnych chwilach potrafi jednak...

Mój humor z racji tego, że nie raz przybiera najczarniejsze odcienie czerni byłby czarnoskórym, chudziutkim chłopaczkiem. Widzę go jako 13latka, który zwija się ze śmiechu na najbardziej głupich i nieśmiesznych żartach/sytuacjach, przypominają mu się jakieś głupoty w nieodpowiednich momentach i stara się jak może zaciskać usta żeby nie wybuchnąć śmiechem, nie znałby granicy dobrego, więc nieświadomie często by ją przekraczał. Pewnie chodziłby z kolegami za garaże i robił wszystko by im zaimponować opanowując sarkazm i ironie do perfekcji, że ludzie nie wiedzieliby kiedy jest poważny.Kochałby roast przez co często chamsko odzywał się do kumpli. Gdy ktoś inny niż on opowiada żart stałby z kamienną twarzą i na końcu odpowiadał "eh stare, znam to od dawna".

Mój humor z racji tego, że nie raz przybiera najczarniejsze odcienie czerni byłby czarnoskórym, chudziutkim chłopaczkiem. Widzę go jako 13latka, który zwija się ze śmiechu na najbardziej głupich i nieśmiesznych żartach/sytuacjach, przypominają mu się jakieś głupoty w nieodpowiednich momentach i stara się jak może zaciskać usta żeby nie wybuchnąć śmiechem, nie znałby granicy...

Z moim poczuciem humoru pewnie bym się nie polubiła. Bo jak można tolerować osobę, która odzywa się w najmniej odpowiednim momencie? Ktoś Ci się żali, zwierza z tajemnicy, a on wyłapuje pojedyncze słowo, z którego śmieje się do bólu brzucha. I patrzysz na niego jak na idiotę, żądając wyjaśnień. Wtedy rzuca na odczepnego, jakiś fragment skeczu, z którym skojarzyło mu się dane słowo, a Ty i tak nie wiesz o co chodzi. Poza tym z wyglądu też by nie zachęcał. Przygruba postać, wiecznie zgarbiona od śmiechowych skurczy, lekko odrażająca z umiłowaniem do nieprzyzwoitych żartów.

Z moim poczuciem humoru pewnie bym się nie polubiła. Bo jak można tolerować osobę, która odzywa się w najmniej odpowiednim momencie? Ktoś Ci się żali, zwierza z tajemnicy, a on wyłapuje pojedyncze słowo, z którego śmieje się do bólu brzucha. I patrzysz na niego jak na idiotę, żądając wyjaśnień. Wtedy rzuca na odczepnego, jakiś fragment skeczu, z którym skojarzyło mu się...

Pewnego dnia na swej drodze spotkałam czarodzieja, ten spojrzał na mnie, wymruczał tajemne słowa pod nosem i ciach…. Obok mnie pojawiło się niewinne dziewczę, na pierwszy rzut oka nieśmiałe i skromne, nic nie mówiące o sobie. Lecz te lekko drgające kąciku ust, walczące z grawitacją, te błyski w oczu, przypominające tańczące iskierki zdradzały, że coś w nim ciekawego się kryje. Zapatrzona oczekiwałam na to co się stanie. Wnet o to przemówił czarodziej:
- O to Twój humor w człowieczej postaci, zaopiekuj się nim dobrze
Tak o to w mej drodze życia towarzyszy mi to owe niby spokojne i zwyczajne dziewczę, kryjące w sobie nieposkromioną nutę szaleństwa. Z dystansem do siebie i świata maszeruje ze mną i choć chciałoby ukryć swą duszę radosną to ogniki w oczach i uśmiech szeroki do żartów zapraszają i radością otaczają.

Pewnego dnia na swej drodze spotkałam czarodzieja, ten spojrzał na mnie, wymruczał tajemne słowa pod nosem i ciach…. Obok mnie pojawiło się niewinne dziewczę, na pierwszy rzut oka nieśmiałe i skromne, nic nie mówiące o sobie. Lecz te lekko drgające kąciku ust, walczące z grawitacją, te błyski w oczu, przypominające tańczące iskierki zdradzały, że coś w nim ciekawego się...

Moje poczucie humoru udaje ponuraka :D siedzi z poważną miną, udaje, że nic nie jest śmieszne, jednak kiedy wybuchnie śmiechem to ciężko je zatrzymać :D

Moje poczucie humoru udaje ponuraka :D siedzi z poważną miną, udaje, że nic nie jest śmieszne, jednak kiedy wybuchnie śmiechem to ciężko je zatrzymać :D

Humo R. - istota niewielkiego wzrostu, nieproporcjonalnie małe stopy, dwie lewe ręce, wielkie oczy o wzroku wiecznie przestraszonego spaniela. W lewym bucie odpadło mu pół podeszwy, na prawym ramieniu ma przyszytą łatkę. W jednej ręce trzyma książkę a w drugiej pączka. Na pierwszy rzut oka stworzenie sympatyczne, poczciwe, nieba by wszystkim przychyliło. Ma wiele talentów, wszystkie absolutnie do niczego nieprzydatne, poukrywane gdzieś na dnie jego osobowości. Wydaje mu się, że jest śmieszny, albo nie, jednak nie jest tego pewny tak do końca. Przekonuje się o tym, ilekroć wydaje mu się, że iskra jego geniuszu właśnie wywoła Niagarę uśmiechu na twarzach towarzyszy, ale nie, jednak nie wywołała ;) Zawsze znajdzie się koło niego ktoś, kto sypie kawałami i ripostami tak ciętymi, że dusza Humo R. zalewa się rzewnymi łzami zazdrości. Zapisuje sobie wszystkie zasłyszane lotne myśli w maleńkim notesiku i wykorzystuje je przy kolejnej okazji licząc na salwy śmiechu. Ale nie, jednak nie, wszyscy już gdzieś to słyszeli :) Humo R. ma brzuszek Kubusuia Puchatka, odstające szpiczaste uszy jak u trola, na głowie kilka rzadkich włosów, z których każdy wydaje się posiadać osobną ścieżkę niepoukładanego życia. Dużo marzy o tym, żeby być bardziej zabawnym, ale prawda jest taka, że innych dużo bardziej niż kawały śmieszą jego zdarzające się nagminnie wpadki. W ej kwestii Humo R. jest niezwykle kreatywnym samoukiem :)

Humo R. - istota niewielkiego wzrostu, nieproporcjonalnie małe stopy, dwie lewe ręce, wielkie oczy o wzroku wiecznie przestraszonego spaniela. W lewym bucie odpadło mu pół podeszwy, na prawym ramieniu ma przyszytą łatkę. W jednej ręce trzyma książkę a w drugiej pączka. Na pierwszy rzut oka stworzenie sympatyczne, poczciwe, nieba by wszystkim przychyliło. Ma wiele talentów,...