- Skontaktujemy się z Tobą, jeżeli dostaniesz tę rolę – ze sztucznym uśmiechem powiedziała mi kobieta, która przesłuchiwała mnie już do piąty raz. Uśmiechnęłam się, grzecznie pożegnałam i wyszłam. Kiedy zamykałam drzwi usłyszałam tylko – Nie nadaję się, NASTĘPNA!
Minął już tydzień a ja już straciłam nadzieję na dostanie jakieś roli. Obiecałam sobie, że jeżeli teraz się nikt do mnie nie odezwie to wracam do Nashville. Kiedy kończyłam zmianę zadzwonił do mnie telefon. Na wyświetlaczu tkwił napis „Numer prywatny”. Gdy odebrałam usłyszałam tylko trzy zdania – Piątek 22:00, Hotel The Ritz-Carlton. Pokój numer 402. Do zobaczenia – zamurowało mnie, nawet nie zdążyłam się odezwać czy to pomyłka. Postanowiłam, że i tak tam pójdę. Przecież w każdej chwili mogę wyjść. Prawda?
Kiedy zapukałam do drzwi, otworzył je mężczyzna – Witaj Alice. Miałem nadzieję, że się spotkamy. Zapraszam do środka - kiedy weszłam, nie zamknęłam za sobą drzwi tak na wszelki wypadek. Słyszałam, że niektóre dziewczyny w taki sposób dostawały rolę. A ja głupia myślałam, że to będzie spotkanie dla kilku osób.
- Widziałem twoje nagranie z castingu – kontynuował – bardzo mi się spodobałaś, jednak inni twierdzą, że nie masz tego czegoś. A ja mogę ich przekonać, że jesteś idealne do tej roli. Tylko wiesz kochana nic nie jest za darmo.
Zawsze o tym marzyłam. Pierwszoplanowa rola, czerwony dywan sława. Czy to wszystko jest tego warte? Cóż jedyne co zrobiłam to zamknęłam drzwi.

- Skontaktujemy się z Tobą, jeżeli dostaniesz tę rolę – ze sztucznym uśmiechem powiedziała mi kobieta, która przesłuchiwała mnie już do piąty raz. Uśmiechnęłam się, grzecznie pożegnałam i wyszłam. Kiedy zamykałam drzwi usłyszałam tylko – Nie nadaję się, NASTĘPNA!
Minął już tydzień a ja już straciłam nadzieję na dostanie jakieś roli. Obiecałam sobie, że jeżeli teraz się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Naszym tytułowym bohaterem jest 14-letni młodzieniec który wychowany w porządnym domu z zasadami przyjeżdża do wielkiego miasta i zainspirowany przepychem miejskiego świata poznaje go od podszewki a to spacerem a to podróżując metrem czy to miejskim autobusem. Dzisiaj to już piętnasty jego kurs miejską komunikacją i to co go tknęło to otwarta torebka jednej z pasażerek a z niej wystający rąbek skórzanego portfela z logo Wittchen i wiedząc że kieszonkowe które wziął ze sobą na podróż się kończy staje przed podjęciem decyzji czy kończyć tę zabawę czy też korzystając z okazji pozyskać dalsze środki to kontynuowania przygody. I choć sumienie i wyuczone maniery podpowiadają żeby postępować zgodnie z wpojonymi zasadami to jednak ciekawość i dziecięca wręcz chęć korzystania z życia ciągnie go w stronę popełnienia przestępstwa i sięgnięcia po łatwą jak się wydaje gotówkę "z cudzej kieszeni" i zejścia na drogę kieszonkowca...

Naszym tytułowym bohaterem jest 14-letni młodzieniec który wychowany w porządnym domu z zasadami przyjeżdża do wielkiego miasta i zainspirowany przepychem miejskiego świata poznaje go od podszewki a to spacerem a to podróżując metrem czy to miejskim autobusem. Dzisiaj to już piętnasty jego kurs miejską komunikacją i to co go tknęło to otwarta torebka jednej z pasażerek a z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Cass,
Miałaś rację. Znalazłem szkice w tej szufladzie pod biurkiem, o której mówiłaś. Zabrałem je ze sobą. Jesteś pewna, że to dobry pomysł? Alex wydaje się być całkiem fajna. Nie chcę rozmyślnie pozbawiać jej takiej szansy, ale to twoja decyzja. Naprawdę cię nie rozumiem. Przecież świetnie projektujesz i mogłabyś wygrać bez tego. A jeśli zorientują się, że coś jest nie tak i oskarżą cię o plagiat? Będziesz mieć ogromne problemy.
Nie wiem, czy w ogóle powinienem ci to dawać. Ostatnio dziwnie się zachowujesz. Boję się, że zrobisz coś głupiego i oboje będziemy tego żałować. Czy pieniądze są warte takiego ryzyka? Przeprowadzimy się do nowego mieszkania kosztem sumienia i czyjejś kariery. Szkice na razie schowam. Może odłożę je na miejsce. Przemyśl to i wybierz mądrze. Wiesz, gdzie mnie szukać.
Kocham cię i mam nadzieję, że oboje postąpimy właściwie.
Derek

Cass,
Miałaś rację. Znalazłem szkice w tej szufladzie pod biurkiem, o której mówiłaś. Zabrałem je ze sobą. Jesteś pewna, że to dobry pomysł? Alex wydaje się być całkiem fajna. Nie chcę rozmyślnie pozbawiać jej takiej szansy, ale to twoja decyzja. Naprawdę cię nie rozumiem. Przecież świetnie projektujesz i mogłabyś wygrać bez tego. A jeśli zorientują się, że coś jest nie tak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To był kolejny kiepski dzień Anastazji, jak zwykle, zarówno w pracy jak i w życiu towarzyskim , siedziała w cieniu swojej najlepszej koleżanki Dominiki. Powoli już miała dość tych słodkich komplementów kierowanych pod jej adresem. Ponadto, jej własna matka zaczęła porównywać ją z jej własną córką! Anastazja miała powoli dość, w końcu ile można słuchać o Perfekcyjnej Dominice. Miarka przebrała się gdy usłyszała jak osoba, którą uważała za przyjaciółkę zaczęła ją obgadywać. Los chciał by przypadkiem obok niej była filiżanka herbaty Dominiki. Taki jest początek wojny między Anastazją i światem, który uważa ją za kulę u nogi Perfekcyjnej Dominiki.

To był kolejny kiepski dzień Anastazji, jak zwykle, zarówno w pracy jak i w życiu towarzyskim , siedziała w cieniu swojej najlepszej koleżanki Dominiki. Powoli już miała dość tych słodkich komplementów kierowanych pod jej adresem. Ponadto, jej własna matka zaczęła porównywać ją z jej własną córką! Anastazja miała powoli dość, w końcu ile można słuchać o Perfekcyjnej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ada pragnęła zostać dziennikarką w „Świecie polityki”. Ciężko pracowała, by to osiągnąć. Dostała się na dziennikarstwo, które ukończyła z pierwszą lokatą i zdobyła 3-miesięczny staż w „Świecie polityki”. W redakcji była też inna stażystka – Ewa. Dziewczyny dostały stanowiska pracy obok siebie w wielkiej sali wypełnionej rzędami biurek. Wszędzie panował gwar, ludzie wchodzili i wychodzili, odbierali telefony, itp. W środę redaktor naczelna oświadczyła, że ma fundusze na przedłużenie stażu, ale tylko jednej z nich. Dziewczyny dostały zadanie specjalne, miało ono pomóc szefowej w podjęciu decyzji. Dostały godzinę na napisanie felietonu o nowej ustawie reprywatyzacyjnej. Gdy czas pisania dobiegał końca do Ewy zadzwoniła mama, która była w szpitalu. Ewa odebrała i szybko odeszła od biurka w ustronne miejsce, żeby móc cokolwiek usłyszeć w tym gwarze. Ada wykorzystała chwilę i zerknęła na jej monitor. Przeczytała parę zdań i uczciwie stwierdziła, że felieton Ewy jest lepszy niż jej. W głowie Ady błysnęła myśl, że wystarczy wcisnąć Shift i Delete, by artykuł zniknął, a Ewa nie zdąży napisać nowego. Nikt jej niczego nie udowodni, tutaj kręci się tyle osób, że każdy mógł to zrobić. A Ewa w takim pośpiechu odeszła od biurka, że mogła sama zapomnieć zapisać dokument, a wiadomo, komputery lubią płatać figle. W głowie Ady szalała burza myśli, a ręka zawisła nieruchomo nad klawiaturą Ewy. Co robić… przecież tylko dwa przyciski dzielą ją od spełnienia jej największego marzenia.

Ada pragnęła zostać dziennikarką w „Świecie polityki”. Ciężko pracowała, by to osiągnąć. Dostała się na dziennikarstwo, które ukończyła z pierwszą lokatą i zdobyła 3-miesięczny staż w „Świecie polityki”. W redakcji była też inna stażystka – Ewa. Dziewczyny dostały stanowiska pracy obok siebie w wielkiej sali wypełnionej rzędami biurek. Wszędzie panował gwar, ludzie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Patrzę przez półprzymknięte oko na stojącego naprzeciw mnie ojca, który stara się przybrać twarz ojca zatroskanego. Jego sztuczny wyraz wprawia mnie w tak ogromną irytację, że prawie zapominam w jaki sposób znalazłam się na sali operacyjnej, dopiero spoglądając na opaskę na lewej ręce z widniejącym moim nazwiskiem, w mojej głowie odtwarza się obraz ostatniego najgorszego najprawdopodobniej wieczoru w moim życiu. To zabawne jak bardzo jeden ułamek sekundy może mieć wpływ na nasze życie, jedno przypadkowe złe ułożenie stopy może być odpowiedzialne za pożegnanie się z nagrodą trzech tysięcy złotych z powitaniem się z operacją, po której powrót będzie możliwy dopiero po co najmniej sześciu miesiącach rehabilitacji.
Z moimi chorymi ambicjami jednak powrót okazałby się szybszy ale to i tak zdecydowanie za pózno bo główny bieg, do którego przygotowywałam się dwa lata jest za niecałe sto dni. Nie potrafię znieść myśli, że przez dokładnie dwa lata w dzień w dzień trenowałam po to aby odebrać nagrodę, która pokryłaby koszty spłacenia długów ojca w które nas zaciągnął. Ta myśl sprawia, że moje oczy nachodzą się łzami, jednak przełykam w jednej chwili gulę nachodzącą mi do gardła, biorę telefon do ręki i sprawdzam cenę zastrzyków niedozwolonych u sportowców, ale które zniwelowałyby ból na czas biegu.

Patrzę przez półprzymknięte oko na stojącego naprzeciw mnie ojca, który stara się przybrać twarz ojca zatroskanego. Jego sztuczny wyraz wprawia mnie w tak ogromną irytację, że prawie zapominam w jaki sposób znalazłam się na sali operacyjnej, dopiero spoglądając na opaskę na lewej ręce z widniejącym moim nazwiskiem, w mojej głowie odtwarza się obraz ostatniego najgorszego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

O wszystko musiała sama zawalczyć. Najpierw uczyła się po nocach, żeby dobrze zdać maturę i wyjechać ze swojego zadupia. Przypomniała sobie pierwsze tygodnie na studiach: kilka bluzek, jedne spodnie i sukienka- cały jej dobytek, ale czego się spodziewać kiedy wywodzisz się z największej patologii we wsi. Ale dała radę, pięła się w nauce, osiągała sukcesy, wygrała praktyki w najlepszej firmie w regionie. Dziś miała szafę z eleganckimi ubraniami, ładne mieszkanie, średniej klasy auto, przystojnego narzeczonego, grono przyjaciół. Już nie była Elką Śmieciarą, a Elżbietą Nowokrzyską- jej nazwisko coś znaczyło. Na wieś nie wracała. Aż do dziś kiedy w jej gabinecie stanął ON. Doskonale wiedziała czego chce: chciał żeby wykradła mu pewne wrażliwe dane. Gdyby mu odmówiła upubliczniłby pewne filmy i zdjęcia, które by ją skompromitowały. Nigdy nie uwolni się od przeszłości, od rodziny. Dał jej czas do jutra. Całą noc o tym myślała i podjęła decyzję. Wzięła pliki: najpierw pokazała je narzeczonemu, potem przyjaciołom, a potem szefowi. Nie wie co będzie dalej, ale nie pozwoli się szantażować.

O wszystko musiała sama zawalczyć. Najpierw uczyła się po nocach, żeby dobrze zdać maturę i wyjechać ze swojego zadupia. Przypomniała sobie pierwsze tygodnie na studiach: kilka bluzek, jedne spodnie i sukienka- cały jej dobytek, ale czego się spodziewać kiedy wywodzisz się z największej patologii we wsi. Ale dała radę, pięła się w nauce, osiągała sukcesy, wygrała praktyki w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pochodziła z małej wioski, w domu nigdy się nie przelewało. W szkole wszyscy mówili, że jest najzdolniejsza, że zostanie naukowcem. Ale ona wiedziała. Wiedziała, że żeby iść na studia potrzebne są pieniądze, pieniądze, których ona nie miała. Pomyślała, że może pogodzić pracę ze studiami, znajdzie mały pokój w mieście i jakoś sobie poradzi, na pomoc rodziców nigdy nie mogła liczyć. Na stronie uczelni przeczytała o stypendium dla osób z "trudną sytuacją finansową". Na każdym kierunku wybierano 2 osoby, które otrzymywały zapomogę. Złożyła podanie i czekała. W wakacje spotkała koleżankę z klasy, która wybierała się na studia tam gdzie ona. Nie znała jej dobrze, ale wiedziała, że jej ojciec zostawił jej matkę z 4 dzieci. Koleżanka zapytała jej czy składała podanie o stypendium. Odpowiedziała, że tak. Ta spytała czy nie pomogłaby jej złożyć. Odpowiedziała, że nie ma problemu.
Wróciła do domu i myślała: Jej rodzina ma mniej pieniędzy niż moja, jeżeli ona dostanie stypendium wtedy ja nie dostanę. Tak bardzo chcę iść na studia. Przecież wszyscy mówią, że jestem taka zdolna. Gdyby tylko znalazł się sposób...może zafałszować jej podanie...Nie...Nie wiem...

Pochodziła z małej wioski, w domu nigdy się nie przelewało. W szkole wszyscy mówili, że jest najzdolniejsza, że zostanie naukowcem. Ale ona wiedziała. Wiedziała, że żeby iść na studia potrzebne są pieniądze, pieniądze, których ona nie miała. Pomyślała, że może pogodzić pracę ze studiami, znajdzie mały pokój w mieście i jakoś sobie poradzi, na pomoc rodziców nigdy nie mogła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Natalia i Weronika przyjaźniły się od bardzo dawna. Jednak Wera zawsze była trochę zazdrosna o to szczęście Natalii, o ułożone życie, fajnego męża, ślicznego synka i dobrą pracę. Jej to jakoś nigdy nie wychodziło. Choć Natalia nieraz próbowała ją „swatać”, Werze nie udało się jak dotąd znaleźć tego „jedynego”. Pewnego dnia obudziła się ze straszliwą myślą: „A co jeśli by tak zniszczyć tę rodzinną sielankę Natalii?”. Wera bowiem znała pewien sekret przyjaciółki. Wiedziała, że Szymek – sześcioletni synek Natalii i Rafała – został przez nich pięć lat temu adoptowany.
Nastał weekend i zgodnie z umową zabrała Szymka na plac zabaw. Już miała powiedzieć coś w stylu: „Szymusiu, a wiesz, że twoja mamusia i tatuś tak naprawdę nie są twoimi prawdziwymi rodzicami?” – kiedy nagle usłyszała: „Ciocia, a pohuśtasz mnie na huśtawce?” – i zobaczyła ten uroczy uśmiech na jego buzi. „Już idę, a potem pójdziemy na lody, zgoda?” – odparła. „Hurra! Na lody!” – ucieszył się mały, a potem podbiegł i przytulił się do niej. „Boże, nie wiem, jak mogłam chcieć zniszczyć to szczęście?” – pomyślała Wera, zadowolona z siebie, że w porę się opamiętała – „Co za ulga!”.

Natalia i Weronika przyjaźniły się od bardzo dawna. Jednak Wera zawsze była trochę zazdrosna o to szczęście Natalii, o ułożone życie, fajnego męża, ślicznego synka i dobrą pracę. Jej to jakoś nigdy nie wychodziło. Choć Natalia nieraz próbowała ją „swatać”, Werze nie udało się jak dotąd znaleźć tego „jedynego”. Pewnego dnia obudziła się ze straszliwą myślą: „A co jeśli by...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Judyta walczy o swoje dobre imię i o to, aby mężczyzna, który już raz namieszał w jej życiu w końcu definitywnie się od niej odczepił. Kobieta chce w końcu ułożyć sobie życie. Chce kochać i być kochaną. Chce po prostu mieć dom i własną rodzinę. Ale ten mężczyzna - cień z przeszłości prześladuje ją, przy czym robi to umiejętnie - nie wprost gdyż nie chce by kobieta oskarżyła go o stalking. To nierówna gra o samostanowienie i jak tu zachować się Fair Play. Judyta zawsze była prawa, ale zna sekrety tego mężczyzny i walce o własne życie próbuje to wykorzystywać. Kobieta nie ma takich możliwości jak ten mężczyzna, ale ma swój rozum, instynkt, nosa i oko. Przy tym musi zachować zimną krew. Judyto trzymam kciuki!

Judyta walczy o swoje dobre imię i o to, aby mężczyzna, który już raz namieszał w jej życiu w końcu definitywnie się od niej odczepił. Kobieta chce w końcu ułożyć sobie życie. Chce kochać i być kochaną. Chce po prostu mieć dom i własną rodzinę. Ale ten mężczyzna - cień z przeszłości prześladuje ją, przy czym robi to umiejętnie - nie wprost gdyż nie chce by kobieta...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej