Środowiskiem naukowym wstrząsa seria zaginięć wybitnych przedstawicieli różnych dziedzin. W przeciągu pół roku uniwersytety w Pradze, Budapeszcie, Berlinie i Krakowie tracą piętnastu naukowców. Kiedy znika profesor archeologii Antonii Makowski, przyjaciel i mentor doktora Marcina Sławińskiego, ten postanawia zrobić wszystko, by odnaleźć kolegę. Trop prowadzi do Pragi, gdzie prof. Makowski miał wziąć udział w konferencji. Na miejscu Sławiński spotyka młodego egiptologa, Jana Tichý, także interesującego się sprawą. Wspólnie trafiają na ślad tajemniczej gry, której organizatorzy oferują bajecznie wysoką nagrodę oraz wieczną chwałę osobie, która zdoła wygrać. Nie wystarczy jednak się zgłosić, aby otrzymać zaproszenie do udziału w rozgrywce, trzeba najpierw przekonać odpowiednie osoby, że jest się godnym tego zaszczytu! Panowie ruszają więc w niebezpieczną podróż po wąskich uliczkach Pragi, szukając wskazówek i próbując rozwikłać zadane im zagadki. Wkrótce na ich drodze staje Anna, sympatyczna kelnerka i miłośniczka miejskich legend, przekonana, że za zaginięciami stoi wielka bestia, przypominająca lwa, a ukrywająca się w tunelach praskiego metra. Czyżby sprawa łączyła się z kradzieżą starożytnego posągu sfinksa, do której doszło kilkanaście miesięcy wcześniej w czeskim Muzeum Narodowym? Cóż, aby się tego dowiedzieć, bohaterowie będą musieli zanurzyć się w plątaninę ciemnych tuneli metra...

Środowiskiem naukowym wstrząsa seria zaginięć wybitnych przedstawicieli różnych dziedzin. W przeciągu pół roku uniwersytety w Pradze, Budapeszcie, Berlinie i Krakowie tracą piętnastu naukowców. Kiedy znika profesor archeologii Antonii Makowski, przyjaciel i mentor doktora Marcina Sławińskiego, ten postanawia zrobić wszystko, by odnaleźć kolegę. Trop prowadzi do Pragi, gdzie...

-Znów nam uciekła!
Męskie okrzyki słychać było w całym pałacu. Usłyszała je również Marion, która, zaniepokojona, zmęczona i podenerwowana, natychmiast dokończyła się ubierać i zeszła na dół do męża i jego świty.
-Znów nam się nie udało, Marion.
-Polowaliście na złocistą Łanię? Tyle razy cię prosiłam...
Posłała mu zranione spojrzenie, a potem odwróciła się od niego i ruszyła z powrotem na piętro. Książę natychmiast pospieszył za ukochaną.
Kiedy tylko drzwi ich komnaty zamknęły się za nimi porwał ją w ramiona i zaczął całować. Marion, usiłując powstrzymać go i pożądanie w niej rosnące, położyła dłoń na jego ustach.
-Prosiłam cię, byś zaprzestał polowania na tą Łanię. Obiecałeś mi to.
-Och, Marion, to tylko dzikie zwierzę...
-Jeśli mnie kochasz, zaniechaj pościgu za tym stworzeniem.
-Dobrze, przestanę.
Usunął delikatnie jej palce ze swoich ust i kontynuował przerwane pocałunki.
Marion wiedziała, że obietnica złożona pod wpływem pożądania jest niewiele warta. Nie miała pojęcia, co robić. Nie mogła mu wyjawić prawdy. Straciłaby go. Ale jeśli nie zdradzi mu sekretu, albo nie powstrzyma go przed polowaniem na łanię, sama straci życie.
Bo Łanią była ona. Była córą Władcy Lasu, nimfą leśną. Zakochała się i uciekła. Ale jej natura dawała czasami o sobie znać i wtedy musiała uciekać do lasu, gdzie przybierała swoją zwierzęcą postać.
'Później o tym pomyślę...'
Zepchnęła obawy na skraj podświadomości i poddała się namiętności.

-Znów nam uciekła!
Męskie okrzyki słychać było w całym pałacu. Usłyszała je również Marion, która, zaniepokojona, zmęczona i podenerwowana, natychmiast dokończyła się ubierać i zeszła na dół do męża i jego świty.
-Znów nam się nie udało, Marion.
-Polowaliście na złocistą Łanię? Tyle razy cię prosiłam...
Posłała mu zranione spojrzenie, a potem odwróciła się od niego i...

Kiedy byłem mały często widziałem jak dziadek schodził do piwnicy, która była oddalona od domu o mniej więcej pięć metrów. Nikomu nie pozwalał tam wchodzić. Jedynie czasami zabierał tam tatę.
Pewnego dnia, kiedy już miałem szesnaście wiosen popatrzył na mnie z uśmiechem.
- Chłopcze, chyba już czas ci wyjawić tajemnicę mojej piwnicy.
Ucieszony poszedłem razem z dziadkiem. Zeszliśmy po schodach. Pomieszczenie było ciasne i śmierdziało w nim. Kiedy spojrzałem pod nogi zauważyłem martwą kozę.
Dziadek wziął mnie za rękę i kierował wgłąb piwnicy. W kącie coś siedziało. Postać miała zielonkawoszarą skórę. Wysunął w moją stronę rękę. Kiedy podałem swoją, poczułem śluz z jego dłoni.
- To jest Oskar - powiedział dziadek. - Jest chupacabrą. Przejmujesz teraz rodzinny interes.
Chupacabra zbliżył się w moją stronę i zauważyłem, że chce mnie przytulić. Objąłem go. Dłonie szybko zabrałem z jego pleców, kiedy poczułem na nich ostre kolce.

Kiedy byłem mały często widziałem jak dziadek schodził do piwnicy, która była oddalona od domu o mniej więcej pięć metrów. Nikomu nie pozwalał tam wchodzić. Jedynie czasami zabierał tam tatę.
Pewnego dnia, kiedy już miałem szesnaście wiosen popatrzył na mnie z uśmiechem.
- Chłopcze, chyba już czas ci wyjawić tajemnicę mojej piwnicy.
Ucieszony poszedłem razem z dziadkiem....

Zarys:
Przedziurwaione wiaderko sprawiło, że Janko ruszył przez góry na polbliski targ. Spotkał bace, które wszyscy nazywali czarownikiem. Jednak Janko dowiedział się skąd pochodzą jego moce... Zaprzyjaźnił się on z bacą Bulandą i ten wzaimian pomógł mu za pomocą czarów z pewną niewiastką, którą pokochał jednak ta za bogatego chłopa miała za kilka dni wychodzić. Co zrobił baca, żeby pomóc Jankowi? W histori jeszcze występują owce, magiczna góra, zbóje, co na kamieniu pieniądze liczyl i do bandy Janka przyjąć chcieli.
Postacie:
Janko - głowny bohater kawaler.
Baca Bulanda - postać drugoplanowa, która korzystałą z usług pewnego niespotykanego zwierzęcia.
Zbóje i wtym sam Fijałek
Niewiasta
Ojciec Janka
Bogaty chłop
Sprzedawca wiadra
I inni.

Zarys:
Przedziurwaione wiaderko sprawiło, że Janko ruszył przez góry na polbliski targ. Spotkał bace, które wszyscy nazywali czarownikiem. Jednak Janko dowiedział się skąd pochodzą jego moce... Zaprzyjaźnił się on z bacą Bulandą i ten wzaimian pomógł mu za pomocą czarów z pewną niewiastką, którą pokochał jednak ta za bogatego chłopa miała za kilka dni wychodzić. Co zrobił...

Kelpie to celtycki koń wodny, o którym wiedzą wszyscy ci, którzy posiadają zdolność pokładania wiary w legendy. Na brzegach irlandzkich klifów jest wiele małych wiosek, których mieszkańcy widzieli go na własne oczy. Reszta społeczeństwa uważa ich za pomyleńców. Właśnie do takiego miasteczka przyjeżdża Eileen, młoda norweska studentka, która zbiera materiały do swojej pracy magisterskiej dotyczącej celtyckich mitów. Nie spodziewała się tego, co tam odkryje- jej racjonalizm powoli daje upust wyobraźni i odkrywa tajemnice kurortu, w którym się znajduje. Dziewczyna zakochuje się w klimacie małego miasteczka zwanego Berkshire, w którym mity przeplatają się z burzliwą historią Irlandii. Jej pierwsze spotkanie z Kelpie skończyło się na przemoczonym aparacie, zamokniętych podręcznikach i zniszczonym rowerze. Jednak Eileen nie odpuszcza- chce się dowiedzieć więcej. Wybiera się do lokalnej wiedźmy, która według mieszkańców żyje od 200 lat i zna historię stwora.

Kelpie to celtycki koń wodny, o którym wiedzą wszyscy ci, którzy posiadają zdolność pokładania wiary w legendy. Na brzegach irlandzkich klifów jest wiele małych wiosek, których mieszkańcy widzieli go na własne oczy. Reszta społeczeństwa uważa ich za pomyleńców. Właśnie do takiego miasteczka przyjeżdża Eileen, młoda norweska studentka, która zbiera materiały do swojej pracy...

Słońce prześwitywało przez gałęzie drzew, chroniąc przed upałem. Marcel, jej pies rasy bokser, pognał przed siebie, niknąc między pniami, Ada jednak nie przejęła się tym. Zawsze był posłuszny i nie oddalał się daleko bez pozwolenia.
Odetchnęła, chłonąc przyjemną woń lasu. Otaczała ją zielona gęstwina, dźwięczącą od śpiewu ptaków. Od godziny nie spotkała innych spacerowiczów, chociaż w niedzielny poranek powinno aż roić się tu od ludzi wyprowadzających psy i uprawiających jogging.
Cóż, tym lepiej dla niej.
Po dłuższej chwili rozejrzała się za psem. Była pewna, że bokser biega między drzewami przed nią. W lesie jednak panował bezruch.
- Marcel! – krzyknęła i zagwizdała głośno.
Przeszła kilka kroków, pewna, że pies jak zwykle wyskoczy zza któregoś pnia, strzelając śliną. Odczekała chwilę, nic się jednak nie stało.
- Marcel!
Zaniepokojona, przebiegła kilka metrów. Puls jej przyspieszył, gdy uważnie rozglądała się wokół siebie, próbując wypatrzyć między gałęziami charakterystyczne, rude umaszczenie.
Nic.
- Marcel! MARCEL!
Przebiegła jeszcze trochę, teraz zdenerwowana już nie na żarty.
- MARCEEE…
Nagle dostrzegła jakiś ruch w wysokich krzakach przed sobą. Podbiegła czym prędzej, gotowa zapiąć smycz na obroży Marcela i udzielić mu reprymendy. Przedarła się przez zwisające gałęzie i stanęła jak wryta.
Marcel z merdającym ogonem wtulał łeb w dłonie mężczyzny. Właściwie nie mężczyzny – osobnik bowiem posiadał męskie ciało tylko do pasa. Niżej znajdowało się gęste futro, ogon i dwie kozie nogi.

Słońce prześwitywało przez gałęzie drzew, chroniąc przed upałem. Marcel, jej pies rasy bokser, pognał przed siebie, niknąc między pniami, Ada jednak nie przejęła się tym. Zawsze był posłuszny i nie oddalał się daleko bez pozwolenia.
Odetchnęła, chłonąc przyjemną woń lasu. Otaczała ją zielona gęstwina, dźwięczącą od śpiewu ptaków. Od godziny nie spotkała innych...

W pewnej malutkiej wiosce mieszkała biedna kobiecina, która była w ciąży. Po 9 miesiącach urodziła dwoje dzieci, lecz nie stać jej było ich wychować. Nie mając wyboru, włożyła maluchy do koszyka, który położyła na rzekę. Koszyk popłynął biegiem prądu, aż dotarł do brzegu. Niemowlaki płakały, ale nikt nie przychodził, by je wziąć. Czekała ich śmierć.
Nieoczekiwanie pojawił się jakiś zwierz. Tajemniczy, duży, straszny. Podszedł do dzieci i wziął je do swojego gniazda. Był to bazyliszek, który nie zabił dzieci, a zaczął je wychowywać.
Ludzkie dzieci dorastając szybko nauczyły się mowy bazyliszka. Zauważyły też, iż rządzi on wężami. Były szczęśliwe, do momentu pojawienia się poszukiwacza niezwykłych okazów, który poszukiwał strasznego stwora zwanego bazyliszkiem. Chciał go znaleźć, by wszyscy pamiętali jego nazwisku. Wtedy zaczęły się kłopoty...

W pewnej malutkiej wiosce mieszkała biedna kobiecina, która była w ciąży. Po 9 miesiącach urodziła dwoje dzieci, lecz nie stać jej było ich wychować. Nie mając wyboru, włożyła maluchy do koszyka, który położyła na rzekę. Koszyk popłynął biegiem prądu, aż dotarł do brzegu. Niemowlaki płakały, ale nikt nie przychodził, by je wziąć. Czekała ich śmierć.
Nieoczekiwanie pojawił...

Anna jak codziennie rano wyszła popływać w morzu. Uwielbiała surfować, morze było jak jej drugi dom. Tego ranka dręczyło ją jakieś dziwne przeczucie, że coś się stanie. Gdy pływała nagle nie wiadomo skąd pojawiła się wielka fala i wciągnęła ją pod powierzchnię wody. Anna straciła przytomność. Gdy się obudziła czuła się jakoś inaczej. Z niepokojem rozejrzała się dokoła i to co zobaczyła wywołało u niej przerażenie. Była pod powierzchnią wody, w jaskini, w małej celi. "Ale jak to możliwe? Dlaczego nie tonie?" Zaczęła dotykać swoje ciało i z przerażeniem zauważyła, że za uszami ma skrzela. "Ale jak to się stało? Jakim cudem?" Nasuwało się jej wiele pytań.
Nagle usłyszała jakiś szelest.
"Jest tu ktoś?" Wołała.
"Cicho być, bo zaraz przyjdzie!" Odpowiedział jej kobiecy głos.
"Kim jesteś? Kto przyjdzie?" Próbowała dowiedzieć się Anna.
"Mam na imię Marie, porwał i zamkną nas tu Kraken." Odpowiedział głos.
Nagle w oddali dało się słyszeć szelest, który z każdą chwilą stawał się głośniejszy. W drzwiach celi pojawił się duży stwór, taka przerośnięta ośmoirnica o dziesięciu mackach.
"Jak ci na imię?" Zapytał stwór.
"Anna." Odpowiedziała przerażona dziewczyna.
"Pewnie zastanawiasz się co się stało i co tu robisz." Anna twierdząco kiwnęła głową. "Jestem Kraken, władca tego morza. Codziennie pływałaś w moim morzu i bardzo mi się spodobałaś. Mieszkam tu już sam od milionów lat i postanowiłem, że zostaniesz moją wybranką. Wstrzyknąłem ci mój jad przez co straciłaś przytomność na kilka godzin. Ten jad zacznie przemieniać cię w istotę morską. Chyba zauważyłaś, że wyrosły ci już skrzela. Niestety ta transformacja trwa kilka tygidni a końcowa faza jest bardzo bolesna i jak dotąd żadna moja wybranka jej nie przeżyła, ale liczę, że tobie się uda. Do zobaczenia wkrótce moja miła."

Anna jak codziennie rano wyszła popływać w morzu. Uwielbiała surfować, morze było jak jej drugi dom. Tego ranka dręczyło ją jakieś dziwne przeczucie, że coś się stanie. Gdy pływała nagle nie wiadomo skąd pojawiła się wielka fala i wciągnęła ją pod powierzchnię wody. Anna straciła przytomność. Gdy się obudziła czuła się jakoś inaczej. Z niepokojem rozejrzała się dokoła i to...

Dziewczynka przytuliła małą, białą kuleczkę jeszcze mocniej. Zrobiła rozgniewaną minę i powiedziała stanowczo do pana Charles’a:
- To jest Puszek Okruszek. Nie żadne yeti. Tatuś mi go oddał przed swoim wyjazdem. Teraz mamy tylko siebie. On ma mnie, a ja mam jego.
- Kochanie , ja chcę Wam pomóc. Jeśli inni naukowcy dowiedzą się o nim, zabiorą go Tobie i zrobią mu okropne rzeczy, rozumiesz? Ukryję Was. Obiecałem to Twojemu ojcu.

Przepiękna historia miłości małej Suzie do stworzenia, które do tej pory było nam znane tylko z legend. Nasz świat nie jest na to uczucie gotowy. Ludzie coraz bardziej boją się tego co nieznane. Chcą znać, rozumieć. Wolą analizować niż czuć. Suzie i Puszek Okruszek są parą, o której nikt nie zapomni. Parą, która odmieni historię Ameryki.

Trzeba przyznać, że urodzili się po to, by wyróżniać się z tłumu.

Dziewczynka przytuliła małą, białą kuleczkę jeszcze mocniej. Zrobiła rozgniewaną minę i powiedziała stanowczo do pana Charles’a:
- To jest Puszek Okruszek. Nie żadne yeti. Tatuś mi go oddał przed swoim wyjazdem. Teraz mamy tylko siebie. On ma mnie, a ja mam jego.
- Kochanie , ja chcę Wam pomóc. Jeśli inni naukowcy dowiedzą się o nim, zabiorą go Tobie i zrobią mu okropne...

Czy znasz Artusa? Nie? To może dlatego, że tak nazwała go mała dziewczynka. Dla reszty świata znany jest jako Kraken. Nie jest zły, a nawet nie może być uznawany za potwora, bo jak takie stworzenie może uratować małą dziewczynkę gdy ta się topi? Zdecydowanie, legendy przekazywane z pokolenia na pokolenie nie mają się nijak do prawdy. Oczywiście, ta historia mogłaby się skończyć szczęśliwie już na samym początku ale niestety. Gdy chwalisz się na wokoło nowym przyjacielem zdecydowanie przyciągniesz uwagę zatroskanych dorosłych.

Czy znasz Artusa? Nie? To może dlatego, że tak nazwała go mała dziewczynka. Dla reszty świata znany jest jako Kraken. Nie jest zły, a nawet nie może być uznawany za potwora, bo jak takie stworzenie może uratować małą dziewczynkę gdy ta się topi? Zdecydowanie, legendy przekazywane z pokolenia na pokolenie nie mają się nijak do prawdy. Oczywiście, ta historia mogłaby się...