Bywa z tym u mnie różnie, jeśli nawet zachowuje zimną krew w danej sytuacji, to później stres jaki ona u mnie wywołała daje znać o sobie i szybko musze znaleźć na jego opanowanie.

Bywa z tym u mnie różnie, jeśli nawet zachowuje zimną krew w danej sytuacji, to później stres jaki ona u mnie wywołała daje znać o sobie i szybko musze znaleźć na jego opanowanie.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Staram się nie stresować, ale łatwo wprowadzić mnie w ten stan. Zawsze kończy się rozwolnieniem. Zawsze.
Dlatego stosuję ćwiczenia oddechowe, żeby oszukać organizm. (Profity ze szkolnych kółek teatralnych)

Staram się nie stresować, ale łatwo wprowadzić mnie w ten stan. Zawsze kończy się rozwolnieniem. Zawsze.
Dlatego stosuję ćwiczenia oddechowe, żeby oszukać organizm. (Profity ze szkolnych kółek teatralnych)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Była sobie panna leniuszka,
uwielbiała przesiadywać dniami w nocnych ciuszkach.
Głowę pełną miała pomysłów,
przez które wiecznie odchodziła od zmysłów.
Ciągle ją goniły terminy,
dlatego trwoniła czas nad czymś innym.
Gdy deadline zbliżał się neubłaganie,
przedstawiała się na turbodoładowanie.
Z kawą, żelkami i zaopatrzoną lodówką,
nie spała nocami, usilnie myśląc główką.
Nagle stawała się mistrzynią organizacji,
wszystkie szare komórki szturmem wchodziły do akcji.
Wystarczało kilka godzin,
żeby wszystko ze sobą pogodzić.

Dlatego wszystko jej wychodziło,
bo po prostu jej nie obchodziło.

Była sobie panna leniuszka,
uwielbiała przesiadywać dniami w nocnych ciuszkach.
Głowę pełną miała pomysłów,
przez które wiecznie odchodziła od zmysłów.
Ciągle ją goniły terminy,
dlatego trwoniła czas nad czymś innym.
Gdy deadline zbliżał się neubłaganie,
przedstawiała się na turbodoładowanie.
Z kawą, żelkami i zaopatrzoną lodówką,
nie spała nocami, usilnie myśląc główką.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ze stresem, gdy już przyjdzie naprawdę duży, tak naprawdę nikt sobie nie poradzi. Można się jedynie nauczyć jak się mniej stresować. Można się szkolić, zdobywać wiedzę i doświadczenie, aby stresujące sytuacje były dla nas sytuacjami rutynowymi i przewidywalnymi. Jeżeli źródłem stresu jest krzywda ludzka, dobrze jest też wytłumić w sobie empatię i zobojętnieć. Oczywiście nie jest to łatwe bo, na przykład, widok pobitego dziecka jednak porusza każdego, ale kilkanaście lat pracy w policji może skutecznie wyprać z emocji. Najtrudniej jest tylko, zostawić ten chłód za sobą wychodząc z pracy, aby w domu być znowu kochanym "titusiem" dla własnych szkrabów. Ale da się i to ;)

Ze stresem, gdy już przyjdzie naprawdę duży, tak naprawdę nikt sobie nie poradzi. Można się jedynie nauczyć jak się mniej stresować. Można się szkolić, zdobywać wiedzę i doświadczenie, aby stresujące sytuacje były dla nas sytuacjami rutynowymi i przewidywalnymi. Jeżeli źródłem stresu jest krzywda ludzka, dobrze jest też wytłumić w sobie empatię i zobojętnieć. Oczywiście nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

UWAGA, FAKTY!!! Tak, to co teraz napiszę, to nie wytwór mojej wyobraźni. Bowiem prawdą jest, że za młodu, a konkretnie w wieku 13 lat, zostałem… porwany. Najzwyczajniej w świecie: nie dla żartu, nie dla śmiechu, nie dla zabawy. Po prostu, idąc przez miasto, został mi przyłożony nóż do pleców, a następnie wyprowadzono mnie w odludne miejsce… A po drodze: setki myśli w głowie! Czy zabiją? Czy tylko zażądają okupu... Przetrwałem to porwanie i na swój sposób wydarzenie to mnie zahartowało. Oj, bardzo zahartowało! Być może nieco mnie również oziębiło na niektóre sprawy, ale dzięki temu nauczyło mnie myśleć trzeźwo również w chwilach, gdy innym osobom krew się gotuje. Dziś już rzadko kiedy myślę o tamtych wydarzeniach, gdyż miały one miejsce spory kawał czasu temu, ale jednocześnie im starszy jestem, tym bardziej uświadamiam sobie, jak bardzo ukształtował mnie dzień, w którym przyłożono mi nóż do pleców… W sierpniu tego roku minie dokładnie 20 lat od tej głośnej niegdyś sprawy...

UWAGA, FAKTY!!! Tak, to co teraz napiszę, to nie wytwór mojej wyobraźni. Bowiem prawdą jest, że za młodu, a konkretnie w wieku 13 lat, zostałem… porwany. Najzwyczajniej w świecie: nie dla żartu, nie dla śmiechu, nie dla zabawy. Po prostu, idąc przez miasto, został mi przyłożony nóż do pleców, a następnie wyprowadzono mnie w odludne miejsce… A po drodze: setki myśli w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Trudna prawda, jaką wielokrotnie objawiło mi moje życie, brzmi: nawet najmocniejsi upadają.
Myślę, że jestem w stanie znieść naprawdę dużo, ale żaden człowiek nie jest terminatorem, aby móc przetrwać wszystko. Zdarza mi się działać w stresie i przeżywać natłok problemów, jednakże gdy taka sytuacja się przeciąga i trwa przykładowo pół roku lub dłużej, nawet ja potrafię się załamać. Warto zawsze w miarę możliwości zachować higienę intelektualną i nawet będąc pod dużą presją znaleźć czas na relaks, aby choć na chwilę obniżyć poziom nerwów. Trzeba też dać samemu sobie prawo do błędów – nie karać się za nie, a wyciągać z nich wnioski na przyszłość. No i wreszcie najważniejsze: nie poddawać się. Nawet najsilniejszym zdarza się przegrać, jednak prawdziwi wygrani podnoszą się i idą dalej.

Trudna prawda, jaką wielokrotnie objawiło mi moje życie, brzmi: nawet najmocniejsi upadają.
Myślę, że jestem w stanie znieść naprawdę dużo, ale żaden człowiek nie jest terminatorem, aby móc przetrwać wszystko. Zdarza mi się działać w stresie i przeżywać natłok problemów, jednakże gdy taka sytuacja się przeciąga i trwa przykładowo pół roku lub dłużej, nawet ja potrafię się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Działanie pod presją czasu zawsze zmienia mnie w maszynę skupioną na zadaniu i tylko na tym, to motywuje mnie do pracy, przestawiam mózg na wyższe obroty, jestem wtedy takim małym terminatorkiem :D
Najlepiej by było, gdyby całe moje życie było pod presją czasu, jestem wtedy zorganizowana jak nigdy i im więcej mam obowiązków, tym lepiej sobie z nimi radzę, ale później następuje moment rozluźnienia i wtedy robi się nieciekawie. Po uporaniu się ze wszystkim schodzi ze mnie mobilizujący stres, zaczyna się ból głowy i dopiero wtedy czuję wielkie napięcie, ale mimo tego całkiem lubię pracować pod presją czasu, daje mi to poczucie spełnienia i satysfakcji. :D

Działanie pod presją czasu zawsze zmienia mnie w maszynę skupioną na zadaniu i tylko na tym, to motywuje mnie do pracy, przestawiam mózg na wyższe obroty, jestem wtedy takim małym terminatorkiem :D
Najlepiej by było, gdyby całe moje życie było pod presją czasu, jestem wtedy zorganizowana jak nigdy i im więcej mam obowiązków, tym lepiej sobie z nimi radzę, ale później...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

U mnie problem polega na tym, że nawet w ,,łagodnej'' sytuacji często odczuwam stres. Denerwuję się z byle czego. Jednak wiem, że powierzone mi zadanie musi być spełnione i tak się dzieje. Mimo nieprzyjemnego uczucia wewnątrz i myśli ,,schrzanisz to!'' efekty, końcowy rezultat i poczucie, że jednak nie ,,schrzaniłam tego'' są niewiarygodnie motywujące do następnych działań.

U mnie problem polega na tym, że nawet w ,,łagodnej'' sytuacji często odczuwam stres. Denerwuję się z byle czego. Jednak wiem, że powierzone mi zadanie musi być spełnione i tak się dzieje. Mimo nieprzyjemnego uczucia wewnątrz i myśli ,,schrzanisz to!'' efekty, końcowy rezultat i poczucie, że jednak nie ,,schrzaniłam tego'' są niewiarygodnie motywujące do następnych działań.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Jedni przeżywają stres czytając zapowiedź kolejnego odcinka "M jak miłość", inni - z szeroko otwartymi ustami gapiąc się na spacerującego pod sufitem pająka, a jeszcze inni - budząc się w płonącym mieszkaniu. Dla każdego z nas próg wejścia w naprawdę ekstremalny stres jest inny. Ja chyba należę do kategorii osobników tych najbardziej twardych. Co nie oznacza, że całkowicie odpornych.
W sytuacjach stresowych robi mi się sucho w gębie, czuję lekki paraliż decyzyjny i fizyczny, serducho bije szybciej, adrenalina buzuje, a przed oczami z prędkością światła migają najczarniejsze scenariusze. No i właśnie wtedy załącza mi się mechanizm obronny, który jest niczym innym, jak uświadomieniem sobie, że przecież nie jest tak źle, jak się na początku zdawało; że to nie koniec świata; że mogło być gorzej; że dopóki dusza nie ulatuje z ciała, nie jest to sytuacja bez wyjścia i nie do naprawy. Mechanizm ten wspomaga chłodna akceptacja tego, co się dzieje, takie dość bierne pogodzenie się z losem, wyciszające stres i jednocześnie załączające kolejny mechanizm rysujący dalsze scenariusze w zdecydowanie jaśniejszych kolorach. Sekundę później włącza się psychologiczne turbo, mówiące "Dawaj, do przodu, dasz radę, a przede wszystkim: uwierz w siebie, chłopie!". W okamgnieniu bierność przeradza się w czyn, a stresik znika jak mydlana bańka.
P.S. Sposób skuteczny, sprawdzony i testowany z powodzeniem wielokrotnie :)

Jedni przeżywają stres czytając zapowiedź kolejnego odcinka "M jak miłość", inni - z szeroko otwartymi ustami gapiąc się na spacerującego pod sufitem pająka, a jeszcze inni - budząc się w płonącym mieszkaniu. Dla każdego z nas próg wejścia w naprawdę ekstremalny stres jest inny. Ja chyba należę do kategorii osobników tych najbardziej twardych. Co nie oznacza, że całkowicie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To jest tak, że normalnie sobie wszystko spokojnie idzie. Ale są takie dni, kiedy się wszystko skumuluje i robiąc jedną rzecz od razu robisz kolejną. Jest to denerwujące, że takie rzeczy się zawsze nawarstwią, ale da się to przeżyć. Ćwiczenie czyni mistrza. Im więcej takich dni tym lepiej sobie radzisz.

To jest tak, że normalnie sobie wszystko spokojnie idzie. Ale są takie dni, kiedy się wszystko skumuluje i robiąc jedną rzecz od razu robisz kolejną. Jest to denerwujące, że takie rzeczy się zawsze nawarstwią, ale da się to przeżyć. Ćwiczenie czyni mistrza. Im więcej takich dni tym lepiej sobie radzisz.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post