Kiedyś byłem pastuszkiem na wygnaniu daleko w alpach ponad 2000 metrów nad poziomem morza i jak do dziś pamiętam gdy przechodziłem z tyłu obok 700-kilowego byczka co prawda bez rogów ale z belzebubową posturą to adrenalina skakała mi do góry i szedłem jak na paluszkach by nie dostać z kopytka tym bardziej że wiedziałem co to oznacza bo kilka razy dostałem od byczka ale takiego trochę niniejszego to był jego synek i ważył jakieś 300 kilo.

Kiedyś byłem pastuszkiem na wygnaniu daleko w alpach ponad 2000 metrów nad poziomem morza i jak do dziś pamiętam gdy przechodziłem z tyłu obok 700-kilowego byczka co prawda bez rogów ale z belzebubową posturą to adrenalina skakała mi do góry i szedłem jak na paluszkach by nie dostać z kopytka tym bardziej że wiedziałem co to oznacza bo kilka razy dostałem od byczka ale...

Należę do osób nad wyraz spokojnych i nie przepadam wychodzić z poza kochanych czterech ścian. Jednak są w moim życiu sytuację, kiedy boję się o swoje życie, a zdarza się to tylko wtedy, gdy mój chłopak bierze się za gotowanie.
Znajduje przepis, gdzie później okazuje się, że nie mamy wszystkich składników, ale od czego są zamienniki? Nie ma ketchupu? Dam sos chilli. Śmietana? A kefir może być? Jak myślisz...ile dni po terminie można jeszcze użyć *nazwa produktu*?
Nie wspomnę o pobojowisku jaki zostawia - ale co do tego to bardziej zagraża jego życiu niż mojemu ;P

Należę do osób nad wyraz spokojnych i nie przepadam wychodzić z poza kochanych czterech ścian. Jednak są w moim życiu sytuację, kiedy boję się o swoje życie, a zdarza się to tylko wtedy, gdy mój chłopak bierze się za gotowanie.
Znajduje przepis, gdzie później okazuje się, że nie mamy wszystkich składników, ale od czego są zamienniki? Nie ma ketchupu? Dam sos chilli....

Z początku, to niezwykły szacunek dla górników, bez nich nasz kraj nie funkcjonowałby tak jak teraz, robią mega robotę!

Przechodząc do mnie, zawsze lubiłem szczyptę adrenalinki ;) Pamiętam, że zawsze starałem się uprawiać sporty podchodzące niekiedy pod niebezpieczne. Jednym z takich było kolarstwo, tylko, że bez mapy xD Braliśmy z kuzynem rower, wjeżdżaliśmy w las i wyjeżdżaliśmy gdzieś, nie wiedząc gdzie. Zawsze skręcaliśmy tam, gdzie inni nie jechali, rozpędzaliśmy rowery do takich prędkości, że licznik rowerowy nie nadążał. Innym przykładem jest skimboard, czyli taki surfing, tylko my go uprawialiśmy nad jeziorem przy brzegu, na płytkiej wodzie. Niby nic, tylko jeden kumpel nie nasmarował deski i złamał obojczyk, drugi nogę. Można się poobijać, uwierzcie mi ;) Później poszedłem o krok dalej, czyli surfing. Okazało się, że nie jest to identyczne jak poprzednie i niby na głębokiej wodzie, ale fale potrafią być nieobliczalne.

Podsumowując dreszczyk emocji jest spoko. Jedni myślą, że są np królami szos i w swoim BMW wchodzą w zakręt bokiem, gdzie nigdy bym się tak nie odważył na publicznej drodze, tylko na torze. Więc adrenalina jest niesamowita, jeżeli umiemy się nią odpowiednio posługiwać i dawkować ją.

Pozdrawiam!

Z początku, to niezwykły szacunek dla górników, bez nich nasz kraj nie funkcjonowałby tak jak teraz, robią mega robotę!

Przechodząc do mnie, zawsze lubiłem szczyptę adrenalinki ;) Pamiętam, że zawsze starałem się uprawiać sporty podchodzące niekiedy pod niebezpieczne. Jednym z takich było kolarstwo, tylko, że bez mapy xD Braliśmy z kuzynem rower, wjeżdżaliśmy w las i...

Odwiedzam Bałkany od dłuższego czasu. Za każdym razem, kiedy informuję znajomych czy kolegów i koleżanki z pracy o celu mojej podróży, pytają: Po co tam w ogóle jedziesz, życie ci niemiłe? Innym osobnikiem, który nie do końca rozumiał moją chęć podróży do tego regionu była moja mama. Do dziś pamiętam jej zatroskaną twarz, gdzie wpatrzone we mnie, błyszczące od łez oczy zdawały się mówić: Żegnaj na zawsze córeczko! Nie wspomnę nawet o babci i dziadku, którzy czerpiąc wiedzę fachową z TVP, zapewniali mnie, zaklinając się na wszystkie świętości, że w niektórych częściach byłej Jugosławii, wciąż toczą się walki. Doceniając ich troskę, powiedziałam, że nasi sąsiedzi niedawno podróżowali do Chorwacji i bezpiecznie wrócili. Odpowiedzieli mi jednak, że przecież ja wcale nie wybieram się do Chorwacji, a im dalej na południe, tym mniej bezpieczna okolica i niewykluczone, że spotkam nawet samego Miloševicia. Obiecałam im więc, że tak jak mnie nauczono, nie będę rozmawiać z obcymi i samotnie spacerować po zmroku, a pieniądze będę trzymała w skórzanej torebce na piersi. Dodatkowo poinformowałam moich dziadków, że wspominany wyżej człowiek nie żyje, na co oni zgodnie dodali, że nie należy wierzyć w to, co podają media i przeprosili mnie uprzejmie, ale nie mieli już czasu na dyskusję, ponieważ właśnie rozpoczęły się wieczorne wiadomości. Tak więc z każdym nowym wyjazdem na Bałkany, poruszam się po grząskim terenie, ryzykuję że wrócę do Polski w czarnym worku, balansuję na krawędzi.

Odwiedzam Bałkany od dłuższego czasu. Za każdym razem, kiedy informuję znajomych czy kolegów i koleżanki z pracy o celu mojej podróży, pytają: Po co tam w ogóle jedziesz, życie ci niemiłe? Innym osobnikiem, który nie do końca rozumiał moją chęć podróży do tego regionu była moja mama. Do dziś pamiętam jej zatroskaną twarz, gdzie wpatrzone we mnie, błyszczące od łez oczy...

Pewnego dnia pojechaliśmy z żoną w pewne miejsce, gdzie był park linowy. Jak tylko wdrapałem się na stanowisko startowe, wiedziałem, że będzie ciężko-mam lęk wysokości. Mogłem się wycofać i nikogo by to nie zdziwiło. Ale postanowiłem stawić temu czoła, mało tego-dodawałem otuchy żonie. Obojgu udało się nam przejść całość, a ja od razu chciałem więcej. Z lęku się nie wyleczyłem, ale konfrontacja z nim nauczyła mnie, że można zrobić coś mimo ograniczeń - a satysfakcja była ogromna.

Pewnego dnia pojechaliśmy z żoną w pewne miejsce, gdzie był park linowy. Jak tylko wdrapałem się na stanowisko startowe, wiedziałem, że będzie ciężko-mam lęk wysokości. Mogłem się wycofać i nikogo by to nie zdziwiło. Ale postanowiłem stawić temu czoła, mało tego-dodawałem otuchy żonie. Obojgu udało się nam przejść całość, a ja od razu chciałem więcej. Z lęku się nie...

Moim zdaniem żyje się raz, więc trzeba brać życie garściami i mieć dużo wspomnień na stare lata. Uwielbiam adrenalinę, z którą wraz idzie czasem: strach, dreszcze, szybsze bicie serca, uczucie gorąca oraz inne uczucia związane z adrenaliną. Ryzykowałam w życiu dużo razy i robiłam szalone rzeczy. Jednym z nich był skok na bange, pójście do domu strachu oraz zwiedzanie kopalni w strojach górniczych. Najlepsze co zostało, to wspomnienia.
W domu strachu przełamałam swoje lody i zgodziłam się na branie udziału wraz ze znajomymi. Bałam sie bardzo, szczególnie, że wybraliśmy dom strachu, w którym aktorzy przebrani w różne stroje wyskakiwali niespodziewanie z różnych zakamarków i straszyli nas oraz odciągali od grupy, w której byliśmy. Dotrwałam do końca i nigdy nie sądziłam, że będę tak bardzo zadowolona. Z miłą checią wrócę się raz jeszcze i przeżyję na nowo tyle emcocji, które trzymały mnie cały czas w napięciu.
Natomiast w kopalni była możliwość ubrania się w ubrania robocze i poczucia jak naprawdę wygląda praca na dole. Kiedy zjechalam na dół było tam bardzo gorąco i ciemno. Strach był cały czas przy mnie, szczególnie w momentach kiedy było ciasno a na sobie miało się tak ciężkie ubrania ochronne. Adrenalina była nie do opisania, ponieważ mogłam zobaczyć tyle ciekawych rzeczy, których sobie nie wyobrażałam. Nie zdawałam sobie sprawy jak ciężka i trzymająca w niepewności jest praca w kopalni.
Wszystkie te doświadczenia a zwłaszcza uczucia, które mi towarzyszyły są do dzisiejszego dnia. Nigdy ich bym nie zamieniła na nic innego i nie żałuję żadnych decyzji.
Te wspomnienia zostana zawsze w mojej pamięci, a uczucia takie jak adrenalina oraz strach, są zawsze przy mnie, za każdym razem kiedy opowiadam znajomym o tych wspomnieniach.

Moim zdaniem żyje się raz, więc trzeba brać życie garściami i mieć dużo wspomnień na stare lata. Uwielbiam adrenalinę, z którą wraz idzie czasem: strach, dreszcze, szybsze bicie serca, uczucie gorąca oraz inne uczucia związane z adrenaliną. Ryzykowałam w życiu dużo razy i robiłam szalone rzeczy. Jednym z nich był skok na bange, pójście do domu strachu oraz zwiedzanie...

Na moje osiemnaste urodziny zafundowałam sobie niezwykły prezent – skok na bungy. Było to w moim przekonaniu ukoronowanie mojego przejścia w dorosłość, właśnie niczym skok w przepaść.
Pamiętam ten dzień doskonale. Było ciepło i słonecznie. Instruktor pozapinał mnie w cały „rynsztunek”, a potem dźwigiem dostaliśmy się na samą górę. Otworzył przede mną furtkę, a ja z ciekawością wyjrzałam poza nią. Widok ściął mi krew w żyłach. Przed moimi oczami kołysały się wierzchołki drzew, nie było widać ziemi. Instruktor rozpoczął odliczanie, a ja ostatnim atawistycznym odruchem złapałam się za barierkę, przerywając mu okrzykiem protestu. Przyzwyczajony do takich wątpliwości, nachodzących innych śmiałków, mężczyzna odczekał chwilę, aż podejmę ostateczną decyzję. Serce waliło mi jak oszalałe, skórę pokrył pot, a nogi zrobiły się jak z waty, jednak zawzięłam się, aby mimo naturalnego strachu skoczyć. Gdy instruktor krzyknął „Trzy, dwa, jeden… BUNGY!”, rzuciłam się przed siebie z krzykiem, od którego ochrypło mi później gardło. Wrażenie było przerażające, ale i fantastyczne zarazem.
Myślę, że był to jeden z najwspanialszych prezentów w moim życiu.

Na moje osiemnaste urodziny zafundowałam sobie niezwykły prezent – skok na bungy. Było to w moim przekonaniu ukoronowanie mojego przejścia w dorosłość, właśnie niczym skok w przepaść.
Pamiętam ten dzień doskonale. Było ciepło i słonecznie. Instruktor pozapinał mnie w cały „rynsztunek”, a potem dźwigiem dostaliśmy się na samą górę. Otworzył przede mną furtkę, a ja z...

Matka natura obdarzyła mnie spokojnym ,,misiowym,, charakterem, więc co za tym idzie nie w smak mi duże dawki adrenaliny, zresztą małe dawki również. Jednak jak to w życiu bywa, gdy się czegoś nie lubi... to ma się tego w nadmiarze. Od ataku roju wściekłych os (o dziwo żadna mnie nie ukąsiła), przypadkowym siedzieniu na mrowisku niczym Telimena w Panu Tadeuszu, po wejscie na cudzą posesje gdzie przywitały mnie dwa potężne Amstafy, których już sam wygląd powodował u mnie palpitacje serca, tym bardziej że gospodarza ,,ani widu, ani słychu,,. Stałem jak wmurowany z trudem łapiąc oddech. Tysiąc myśli na minute, co robić? Dopóki stałem nieruchomo one tylko warczały, kazdy minimalny krok w tył tylko potęgował ich nieznośne warczenie i szczerzenie bielutkich zebów z których dumny byłby każdy dentysta. Do furtki miałem kilka metrów, a że nie mam w zwyczaju nosić ze sobą pęta kiełbasy na odwrócenie ich uwagi, byłem zdany tylko na siebie. Bliski paniki, z sercem walącym jak kowal w rozgrzane żelazo, powoli się wycofywałem, z planem by około dwa metry od furtki dać ,,dyla,,. Mój plan się niemal powiódł, ale... nie wiadomo skad wyskoczył malutki york (lub cos w tym gatunku) i cap mnie za łydke. Niepozrny piesek swoimi malutkimi lecz ostrymi niczym szpilki zębami spowodował chyba więcej bólu niż niedoszłe pogryzienie dwoch dorodnych amstafów. Oczywiscie będąc juz w niebie, tzn za furtką, wyszedł usmiechniety gospodarz, pogłaskał psy, mówiąc mi ,,spokojnie, one nie gryzą tylko czasem warczą,,.

Matka natura obdarzyła mnie spokojnym ,,misiowym,, charakterem, więc co za tym idzie nie w smak mi duże dawki adrenaliny, zresztą małe dawki również. Jednak jak to w życiu bywa, gdy się czegoś nie lubi... to ma się tego w nadmiarze. Od ataku roju wściekłych os (o dziwo żadna mnie nie ukąsiła), przypadkowym siedzieniu na mrowisku niczym Telimena w Panu Tadeuszu, po wejscie...

W liceum z Anetą często podróżowałam na stopa. Nigdy nie wiadomo gdzie spędzimy noc i kogo spotkamy na swojej drodze. To było najbardziej fascynujące. Zawsze trafiałyśmy na cudownych ludzi, ale jedna przygoda mogła skończyć się wyjątkowo źle. W trakcie podróży po Portugalii w niewielkiej miejscowości strasznie trudno było złapać stopa. Utknęłyśmy na parę godzin i nikt się nie chciał zatrzymać. Zapadał zmierzch, nie było gdzie rozbić namiotu, zaczynałyśmy się stresować. Wreszcie ktoś się zatrzymał. W środku siedziało dwóch mężczyzn - nigdy nie wsiadałyśmy do auta gdzie był więcej niż jeden pan, niestety musiałyśmy wydostać się jakoś z miasteczka przed nocą. Przymocowane na tylnym siedzeniu foteliki dziecięce dodatkowo uśpiły naszą czujność. Po przejechaniu kilku kilometrów okazało się, że panowie są podpici, padały głupie komentarze, propozycje, więc zdecydowałyśmy się wysiadać. Panowie nie bardzo chcieli nas jednak wypuścić. Atmosfera była bardzo napięta. Zatrzymali wóz na jakimś odludziu, korzystając z okazji wyskoczyłyśmy z auta i pobiegłyśmy w pobliski las. Na szczęście nas nie gonili i w spokoju, niestety po ciemku rozbiłyśmy namiot chcąc się przespać, po takich emocjach niestety bezskutecznie. Gdy tylko zaczęło się rozjaśniać wstałyśmy, by dalej ruszyć w trasę, a naszym oczom ukazał się klif i ocean skąpany w świetle wschodzącego słońca. Najpiękniejszy widok w całym moim życiu. Stres minionej nocy zastąpił zachwyt i radość, bez tej przygody nigdy byśmy tam nie dotarły.

W liceum z Anetą często podróżowałam na stopa. Nigdy nie wiadomo gdzie spędzimy noc i kogo spotkamy na swojej drodze. To było najbardziej fascynujące. Zawsze trafiałyśmy na cudownych ludzi, ale jedna przygoda mogła skończyć się wyjątkowo źle. W trakcie podróży po Portugalii w niewielkiej miejscowości strasznie trudno było złapać stopa. Utknęłyśmy na parę godzin i nikt się...

Skok ze spadochronem! Co to były za emocje.
Szybkie szkolenie, strój, spacer do samolotu, lecimy.
Im bardziej oddalaliśmy się od ziemi czułam strach, ale i radość, fascynacje. Coraz mniejsi ludzie, krajobraz pól, rzeka, pobliskie wioski. Uśmiechnięte twarze moich towarzyszy, jakby właśnie odkryli najlepszą zabawę na świecie. Otwiera się klapa, można skakać. Spojrzenie w dół i "AAAAAAAA". Mieszanka przerażenia z mega frajdą. Chciałam jak najwięcej zobaczyć, zapamiętać i nacieszyć się chwilą. Dziwne, uzależniające uczucie, które towarzyszy ekstremalnym sportom. Lot, cudowny lot. Słońce grzejące za plecami. Wlatywanie w chmury, najpierw jedną, potem drugą i trzecią. Chwila, w której instruktor pyta czy chce sterować. I czuje się jakbym była piórkiem, spadającym lekkim piórkiem. Oczy karmią się widokami, jest taki ogrom piękna, że nie sposób tego ogarnąć. Ziemia zbliża się coraz bardziej, bach. Koniec. Pierwsze uczucie - niedowierzanie - naprawdę to zrobiłam! Emocje opadały ze mnie do końca dnia :)

Skok ze spadochronem! Co to były za emocje.
Szybkie szkolenie, strój, spacer do samolotu, lecimy.
Im bardziej oddalaliśmy się od ziemi czułam strach, ale i radość, fascynacje. Coraz mniejsi ludzie, krajobraz pól, rzeka, pobliskie wioski. Uśmiechnięte twarze moich towarzyszy, jakby właśnie odkryli najlepszą zabawę na świecie. Otwiera się klapa, można skakać. Spojrzenie w dół...