Dziękuję i gratulacje dla pozostałych!

Dziękuję i gratulacje dla pozostałych!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

michu30
Tina
Konik
Monika
Makiwarrior

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

michu30
Tina
Konik
Monika
Makiwarrior

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Osobiście, harcerką nigdy nie byłam. Nasza drużynowa na pierwszym spotkaniu wymieniła nam 20 rodzajów węzłów – nie brzmi jak poszukiwanie skarbów i przygody. Dużo osób w mojej klasie się jednak nie zniechęciło. W wiosennej przerwie były dwie opcje. Zostać w szkole albo pojechać na obóz. W tym roku organizowany był w Lasach Trójmiejskich. Wszyscy harcerze dzielnie rozbijali namioty, wędrowali wiele kilometrów, zbierali owoce leśne itd. Po tygodniu, wszyscy wrócili i było jak zwykle. W szkole Maja zapytała czy możemy dziś pobawić się u niej, odpowiedziałam, że pewnie. Miała telewizor w pokoju. Moja koleżanka zachowywała się dziwnie. Spędziłyśmy dwie godziny, oglądając Smerfy, kiedy w końcu zaczęła opowiadać, co się wydarzyło w lesie. Idąc szlakiem, na chwilę skręciła. Od tego momentu cisza, niepamięć. Następną rzecz jaką pamiętała, była drużynowa z łzami w oczach krzycząca na nią. Mai nie było około 40 minut. Przykro mi było, ale historia nie była super straszna. Wtedy wyjęła spod łóżka kamyk. Niby zwyczajny kamień, ale był przepiękny. Czarny jak nicość, bez skazy, a otaczała go jakby poświata. Maja włączyła telewizor i przybliżyła do niego kamień. Funkcjonował jak latarka, tylko czarna. Części obrazy znikały, a po chwili w moich uszach szalał pisk. Jakby obijał się w mojej głowie. Maja wrzuciła kamyk pod łóżko i spojrzała na mnie smutnym wzrokiem. Była bliska płaczu. Bardzo się bałam, ale uśmiechnęłam się i powiedziałam, że tak zaczyna się los superbohaterów i głowa do góry!

Osobiście, harcerką nigdy nie byłam. Nasza drużynowa na pierwszym spotkaniu wymieniła nam 20 rodzajów węzłów – nie brzmi jak poszukiwanie skarbów i przygody. Dużo osób w mojej klasie się jednak nie zniechęciło. W wiosennej przerwie były dwie opcje. Zostać w szkole albo pojechać na obóz. W tym roku organizowany był w Lasach Trójmiejskich. Wszyscy harcerze dzielnie rozbijali...

Doskonale pamiętam moja służbę w harcerstwie. Pewnego razu wybraliśmy się na biwak. Niby nic, ale jednak wydarzyło się coś niespodziewanego. Ognisko, gitara opiekuna oraz mało popularne jak na te czasy pianki. Rozmawiałam z moją koleżanką, ale ta musiała załatwić swoje potrzeby, więc dołączyłam do innej grupki dziewcząt. Minęło około 15 minut, a ja zaniepokoiłam się, bo Nadii jak nie było, tak nie ma. Wraz z Patrycją poszłyśmy jej poszukać. Nie było jej w toalecie, ani w namiocie. Poinformowałyśmy przełożonego, o tej sytuacji. Przez kolejne minuty jego również nie było. Pani Stasia odebrała telefon i poszła w stronę namiotów. Pamiętam, że nie było ich z dwadzieścia minut. Zaczęliśmy się bać. Ognisko zgasło w ułamku sekundy co wywołało krzyki. Gdy się uciszyliśmy, z oddali usłyszeliśmy nawoływanie. Dokładnie czternastu harcerzy ruszyło w głąb lasu. Zobaczyliśmy trzy ciała zwisające ze świerku. Nim się obejrzałam tych ciał było siedemnaście, a w środku tego kręgu, ja.
Nie, to nie zdarzyło się naprawdę. Nigdy nie byłam harcerzem, bo moja szkoła, ani gmina nie zaoferowała nam czegoś takiego. Tak jednak przedstawiał się mój sen. Łatwo obstawić, że to był koszmar. Każdy kolorowy sen jest dla mnie niewyraźny, ale te straszne są zawsze dokładne.

Doskonale pamiętam moja służbę w harcerstwie. Pewnego razu wybraliśmy się na biwak. Niby nic, ale jednak wydarzyło się coś niespodziewanego. Ognisko, gitara opiekuna oraz mało popularne jak na te czasy pianki. Rozmawiałam z moją koleżanką, ale ta musiała załatwić swoje potrzeby, więc dołączyłam do innej grupki dziewcząt. Minęło około 15 minut, a ja zaniepokoiłam się, bo...

To był lipiec. Obóz harcerski w lesie, gdzieś w Bieszczadach. Nic się nie działo, zwykłe harcerskie obowiązki. Miałem wartę w nocy i jak zwykle musiałem obejść obóz. Nie wiem dlaczego odszedłem trochę za daleko od utartej ścieżki. Wpadłem w jakąś dziurę, pozostałość po jakiś bunkrach czy coś. Złapałem się trawy, która rosła na krawędzi i spojrzałem w dół. Było jakieś 3-4 metry w dół. Krzyknąłem na pomoc i na szczęście prawie natychmiast usłyszałem, że ktoś biegnie. Marcin pochylił się i złapał mnie za rękę. Ledwo mnie wyciągnął, ale dał radę. Naprawdę się wystraszyłem. Wróciliśmy do obozu do swoich namiotów. Nie chciałem mówić o tym drużynowemu. Wymyśliłem, że jutro pójdę i niby przypadkiem znajdę tę dziurę i wtedy powiem, że jest tam niebezpiecznie. Rano ruszyłem do Marcina żeby mu o tym powiedzieć, żeby się nie wygadał. Wtedy sobie przypomniałem, że Marcin zginął rok temu na obozie. Wpadł do starego kamieniołomu.

To był lipiec. Obóz harcerski w lesie, gdzieś w Bieszczadach. Nic się nie działo, zwykłe harcerskie obowiązki. Miałem wartę w nocy i jak zwykle musiałem obejść obóz. Nie wiem dlaczego odszedłem trochę za daleko od utartej ścieżki. Wpadłem w jakąś dziurę, pozostałość po jakiś bunkrach czy coś. Złapałem się trawy, która rosła na krawędzi i spojrzałem w dół. Było jakieś 3-4...

Był środek lata. Anna wraz z grupą harcerzy i opiekunami wybrała się na obóz na wyspę. Była to mała wyspa, do której można było dotrzeć łodzią lub promem. Rano cała grupa wsiadła na prom i po kilku godzinach wszyscy byli już na miejscu. Rozbili namioty i zaczęli zbierać gałęzie na ognisko. Wszyscy byli zachwyceni, cisza, spokój i dokoła same lasy. Wieczorem rozpalili duże ognisko, piekli kiełbaski i śpiewali harcerskie piosenki. Po północy wszyscy położyli się spać. Rano odkryli, że zniknął jeden chłopaków. Wszyscy rozpoczęli poszukiwania, ale bez efektów. Zaginiony przepadł bez śladu. Tego wieczoru nie było już ogniska i śpiewów. Rano odkryto, że nie ma jednej dziewczynki. Wszyscy byli przerażeni. Opiekunowie powiadomili rodziców i próbowali sprowadzić prom, ale złe warunki uniemożliwiają wydostanie się z wyspy przez kilka następnych dni. Wieczorem nikt nie mógł zmrużyć oka. Rano zniknęło kolejne dziecko. Przez dwa kolejne ranki znowu znikły dzieci. W końcu nadeszła upragniona informacja, że następnego ranka przypłynie prom, ale trzeba było spędzić na wyspie jeszcze jedną noc. Rano, w dzień przypłynięcia promu w obozie pojawiły się wszystkie zaginione dzieci. Żadne nie pamiętało vo się z nim działo przez te dni ani gdzie było, w głowie miały tylko pustkę. Wszyscy opuścili wyspę i od tamtej pory nikt nie odważył się tam wybrać i zostać na noc. Legenda głosi, że kiedyś na wyspie wydarzyło się coś strasznego i teraz wyspa nie chce gości i zmusza intruzów do ucieczki.

Był środek lata. Anna wraz z grupą harcerzy i opiekunami wybrała się na obóz na wyspę. Była to mała wyspa, do której można było dotrzeć łodzią lub promem. Rano cała grupa wsiadła na prom i po kilku godzinach wszyscy byli już na miejscu. Rozbili namioty i zaczęli zbierać gałęzie na ognisko. Wszyscy byli zachwyceni, cisza, spokój i dokoła same lasy. Wieczorem rozpalili duże...

Owińska. Do dziś gdy słyszę nazwę tej miejscowości przechodzi mnie dreszcz i nie jestem w stanie stwierdzić co się tam tak naprawdę wydarzyło. Byłam wtedy drużynową, a Tomek wrażliwym, mądrym i zaradnym zuchem, nigdy nie sprawiał kłopotów, i był bardzo dzielny. Jego dziwne zachowanie w trakcie obozu strasznie mnie martwiło, nie mógł spać, był lękliwy i roztargniony, a ja nie potrafiłam niczego z niego wydusić, byłam bezsilna. W przedostatni wieczór, zawsze siadaliśmy przy ognisku i opowiadaliśmy straszne historię. Nagle Tomek zerwał się ze swojego miejsca i przerwał opowiadanie. Był przerażony, pobladł na twarzy i zaczął się trząść wykrzykiwał, że powinniśmy uciekać, że oni po nas idą i chcą nas zabić. Chwytał się za głowę i mówił, że nie może znieść tych krzyków, a my wszyscy milczeliśmy, nie wiedząc co robić. Nagle wszystkich ogarnął strach. Postanowiłam, że ja i Tomek pójdziemy się przejść, by nie denerwować dzieci, a reszta zuchów pośpiewa przy ognisku. Wzięłam latarkę i chwyciłam chłopca za rękę, poszliśmy pospacerować po parku. Noc była ciemna, ale szeroka ścieżka, Tomek uspokoił się na chwilę, a gdy tylko rozluźniłam chwyt wyrwał się i pobiegł przed siebie. Starałam się go dogonić, ale wbiegł w gęsty las i straciłam go z oczu, całą noc szukałam go z latarką, nawoływałam, ale bez odpowiedzi. Jego ciało znaleźliśmy następnego dnia niedaleko ruin Szpitala dla umysłowo chorych, wypadł przez okno. Do tej pory nie wiadomo jak się tam znalazł i co się tak naprawdę stało.

Owińska. Do dziś gdy słyszę nazwę tej miejscowości przechodzi mnie dreszcz i nie jestem w stanie stwierdzić co się tam tak naprawdę wydarzyło. Byłam wtedy drużynową, a Tomek wrażliwym, mądrym i zaradnym zuchem, nigdy nie sprawiał kłopotów, i był bardzo dzielny. Jego dziwne zachowanie w trakcie obozu strasznie mnie martwiło, nie mógł spać, był lękliwy i roztargniony, a ja...

Moja dobra znajoma prowadzi swoją grupę harcerską i co roku wyjeżdżają w to samo miejsce, gdzie ona wyjeżdżała gdy była w ich wieku. Pewnego dnia opowiedziała mi historię, którą przeżyła gdy miała czternaście lat. Otóż tego dnia przyjechała razem ze swoimi na biwak w środku lasu. Przygotowała swój nocleg i spędziła miło czas ze swoimi znajomymi. Wszystko byłoby dobrze gdyby ich opiekunka nie powiedziała że dziś jest wyjątkowa noc, więc cała grupa z pochodniami będzie chodzić po lesie i szukać pewnej owej rzeczy. Oczywiście wszyscy byli podekscytowani i gotowi do akcji kilka godzin wcześniej. Gdy wreszcie nastał czas wyjścia grupa została podzielona na dwójki i z nakazem by nie oddalała się zbytnio oraz szukała czaszki z porożem jelenia. Po dwóch godzinach razem z koleżanką złamali zakaz i oddalili się od obozowiska. W pewnym momencie usłyszeli ciche powarkiwanie, zaciekawione podeszły widząc w oddali zwierzę na kształt małego psa. Jak się później okazało to był mały dzik, który na ich widok się przestraszył i wezwał swoją mamę. Przerażone uciekły, a podczas biegu znalazły ową czaszkę.

Moja dobra znajoma prowadzi swoją grupę harcerską i co roku wyjeżdżają w to samo miejsce, gdzie ona wyjeżdżała gdy była w ich wieku. Pewnego dnia opowiedziała mi historię, którą przeżyła gdy miała czternaście lat. Otóż tego dnia przyjechała razem ze swoimi na biwak w środku lasu. Przygotowała swój nocleg i spędziła miło czas ze swoimi znajomymi. Wszystko byłoby dobrze gdyby...

Moja ciocia w młodości była w harcerstwie i miała jedną dziwną prygodę. Podczas grania podchodów wpadła do dziwnego zagłębienia w lesie i nie potrafiła się z niego wydostać. Mówiła, że wyglądało to jak miniaturowy okop, albo delikatna zapadlina. Miało może metr głębokości. Ale ona poczuła się w nim calkowicie zdezorientowana. I przestała cokolwiek słyszeć. Mówiła, że zrobiło się jeszcze ciemniej niż normalnie, a wszystko wokół ucichło, słyszała tylko, jak krew szumi jej w uszach. Za każdym razem, gdy usiłowała się wydostać jakby niewidzialna bariera odpychała ją z powrotem do środka. Była naprawdę przerażona i nie wie ile dokładnie czasu tam spędziła. Pomogła jej... modlitwa. Wtedy jakby ktoś nagle włączył głos- zalała ją fala dźwięków, w tym głosy innych harcerzy, którzy ją nawoływali...

Moja ciocia w młodości była w harcerstwie i miała jedną dziwną prygodę. Podczas grania podchodów wpadła do dziwnego zagłębienia w lesie i nie potrafiła się z niego wydostać. Mówiła, że wyglądało to jak miniaturowy okop, albo delikatna zapadlina. Miało może metr głębokości. Ale ona poczuła się w nim calkowicie zdezorientowana. I przestała cokolwiek słyszeć. Mówiła, że...

Przypomina mi się jedna taka historia, usłyszana od znajomego harcerza. Grupa młodych harcerzy wybrała się na pewien mini obóz do pobliskiego lasu, który znajduję się na południe od miasta. Można powiedzieć, że o tym lesie mówi się wiele, lecz nikt nie chce przyjmować do wiadomości jakichś paranormalnych rzeczy. Wyprawa miała trwać zaledwie 2 dni, lecz od początku działo się coś dziwnego. Po pierwsze po wkroczeniu do lasu zaczęło nie przyjemnie kropić, co spowodowało, że dzieciaki musiały szybko rozkładać swoje namioty i robić prowizoryczne obozy. Gęsty las spowodował szybkie ściemnianie, światła słonecznego brakowało z każdą chwilą, lecz dumni młodzianie nie poddawali się i zrobili niewielkie ognisko, po czym pewna grupka harcerzy wyruszyła na nocną wycieczkę do opuszczonego budynku na skraju owego lasu. Wtedy jeszcze nikt nie wiedział, że będzie to ich najgorsza decyzja. Przełożony grupy zrozumiał, że z młodzieńczą wycieczką musi coś się dziać lub gdzieś się zagubiła, ponieważ mijała druga godzina od ich wyruszenia. Na domiar złego mapa lasu, który jest dość duży, zawieruszyła się podczas podmuchów wiatru, nikt wcześniej tego nie zauważy.
Przy pomocy innych dzieciaków odnaleziono budynek, dosłowną ruinę. Cisza i spokój otaczały kompleks, lecz niepokój rósł z każdą chwilą. Wejście do środka mogło pozostać bez komentarza, ciemna i wilgotna nora. Z sufitu zwisało trzy sznury. Bartek, Kacper, Antek.
Nikt nie pytał, dlaczego przełożony nie wiedział gdzie wybierają się dzieci.

Przypomina mi się jedna taka historia, usłyszana od znajomego harcerza. Grupa młodych harcerzy wybrała się na pewien mini obóz do pobliskiego lasu, który znajduję się na południe od miasta. Można powiedzieć, że o tym lesie mówi się wiele, lecz nikt nie chce przyjmować do wiadomości jakichś paranormalnych rzeczy. Wyprawa miała trwać zaledwie 2 dni, lecz od początku działo...