Pogoda była piękna, zatem starsi druhowie zorganizowali nam spacer po okolicznych lasach. Opowiadali, że w czasie pierwszej wojny światowej toczyły się w nich liczne potyczki. Opowieści głosiły, że po odejściu oddziałów mieszkający w pobliskich wioskach chłopi w ciszy grzebali ciała poległych żołnierzy obu walczących stron. Niestety nikt nie wie gdzie owe małe cmentarzyki, pochowane wśród gęstwiny drzew powstały i czy w ogóle nadal istnieją. Nagle między drzewami zobaczyłam kilka grobów! Nie zważając na oddalający się zastęp skręciłam między stare dęby. Na jednej z mogił ktoś postawił wyjątkowo pięknie rzeźbiony krzyż, zaś w jego środek wbito bardzo starą fotografię młodej kobiety i kawalerzysty. Ich twarze nadal były bardzo wyraźne. Po przejściu kilku kilometrów zostałam nieco z tyłu, zatrzymałam się przy maleńkim strumyczku płynącym skrajem lasu. Schyliłam się by napić się wody ale moje długie włosy cały czas wpadały do strumyka i przeszkadzały zaczerpnąć solidnego łyka. Nagle obok mnie stanął nieznajomy człowiek i z uśmiechem podał mi blaszany stary kubek by łatwiej było mi sięgnąć wody. Nie mogłam uwierzyć w to co widzę, miał twarz ułana z fotografii. Nawet mając 11 lat nie byłam panikarą więc po chwilowym zaskoczeniu zapytałam grzecznie czy może jego dziadek albo pradziadek zginął na wojnie i ma tam w lesie grób. Nieznajomy uśmiechnął się i powiedział: "W tym lesie nigdy nie było żadnych grobów dziewczynko, musiało Ci się wydawać." Ale ja wiedziałam, że mi się nie wydawało. Odwróciłam się by pokazać ręką kierunek, z którego przyszliśmy. Gdy spojrzałam znów na strumyk byłam sama, obok mnie na trawie leżał blaszany kubek. Bardzo szybko dogoniłam resztę mojego zastępu.

Pogoda była piękna, zatem starsi druhowie zorganizowali nam spacer po okolicznych lasach. Opowiadali, że w czasie pierwszej wojny światowej toczyły się w nich liczne potyczki. Opowieści głosiły, że po odejściu oddziałów mieszkający w pobliskich wioskach chłopi w ciszy grzebali ciała poległych żołnierzy obu walczących stron. Niestety nikt nie wie gdzie owe małe cmentarzyki,...

Relacja mojej 11-letniej córki z pierwszego obozu harcerskiego:

Dziś są chatki! Idziemy do lasu, budujemy szałasy, a potem w nich śpimy. Sami! Musimy wykraść worek z jedzeniem, ale tak, żeby nikt nie zobaczył. Rok temu jak się podkradli to druh za nimi wybiegł i strzelał z pistoletu! Jejku, jak oni się wystraszyli! Aż pogubili to jedzenie.

Wróciliśmy z chatek dopiero o 14! Ale się działo! Wykradliśmy jedzenie, ale dostałam parę karnych szyszek. Dziewczyny obok miały tak słabą chatkę, że jak wieczorem padało, to im przeciekało i wszystko miały mokre. Po 23.00 słyszymy jak się ktoś drze - piski, krzyki - przybiegli do nas chłopcy. Tomek płakał, a Kuba - najstarszy, był spanikowany! Do szałasu wlazł im lis! Zaczęli go odganiać, ale on nic. Polali go wodą, a on na nich idzie. Więc uciekli z krzykiem. Lis stał w wejściu więc, żeby uciec, musieli rozwalić szałas! Tak się bałyśmy, że Ola zadzwoniła po druha i powiedziała, że wściekły lis chce nas zjeść i że zaraz się zesra w gacie. Druh przyjechał do nas rowerem, uspokajał nas godzinę i odjechał. Jakoś zasnęliśmy. Rano zrobiliśmy sobie nielegalne ognisko w lesie, ale nie martw się - bezpieczne. Wykopaliśmy dół i obłożyliśmy go kamieniami. Po powrocie 5 osób miało kleszcze. Ja złapałam dwa. A Hana 4! Teraz boli mnie brzuch i głowa. Ale druh powiedział, żebym się nad sobą nie użalała.

Tu ciągle deszcz, a latryny pełne i nie można tam oddychać. I wszędzie robaki. Kleszcze, pająki, osy, pszczoły, mrówki i żuki. Gnojarzy jest najwięcej - są wszędzie! Raz jeden wpadł mi do gulaszu! 

Pierwszy raz płakałam! Ale nie z tęsknoty. Po prostu dostałam młotkiem w kolano.

Relacja mojej 11-letniej córki z pierwszego obozu harcerskiego:

Dziś są chatki! Idziemy do lasu, budujemy szałasy, a potem w nich śpimy. Sami! Musimy wykraść worek z jedzeniem, ale tak, żeby nikt nie zobaczył. Rok temu jak się podkradli to druh za nimi wybiegł i strzelał z pistoletu! Jejku, jak oni się wystraszyli! Aż pogubili to jedzenie.

Wróciliśmy z chatek dopiero o...

Nie dawno zostałem zaprzysiężony na harcerza, miałem stopień młodzika. Wraz z moim najlepszymi przyjaciółmi- Pawłem i Janem wyjechałem na obóz. Namioty były rozstawione na polanie w środku lasu nie opodal jeziora z małą wysepką na środku.
Trzeciego dnia cały dzień lał deszcz. Na obozie życie jakby zamilkło. Postanowiliśmy, że tej nocy rozerwiemy się. Słońce zaszło za horyzontem. Po zakończonym ognisku wszyscy harcerze poszli do łóżek. Jednak my nie zmrużyliśmy oczu. Cała nasza ekipa czekała do północy, kiedy to instruktorzy kończyli pełnić wartę. Spotkaliśmy się nad niedogaszonymi węglikami ogniska.
-Macie latarki ?- spytałem podekscytowany jak to ja.
-Ty zawsze taki przezorny… Oczywiście, że mamy-odpowiedział po cichu Paweł.
-No to lecimy popływać!
O dziwo deszcz już nie padał, tylko noc zrobiła się nieprzyjemnie zimna, ale to nam nie przeszkodziło.
Trzej harcerze w mundurach biegający z latarkami w pełnych mundurach nie zostali przez nikogo zauważeni.
Nad biegliśmy nad jezioro i od razu zaszyliśmy się w zaroślach. Naszym oczom ukazał się ołtarz z kamieni oświetlony przez światło księżyca w pełni. Zawiał nieprzyjemny szorstki wiatr i wtedy ukazała się ona. W poszarpanych łachmanach wyłoniła się czarownica. Wymamrotała coś pod nosem i krzaki ugięły się, odsłoniły nas. Spojrzała w naszym kierunku ze swoim złowrogim uśmiechem. Z jeziora wyskoczyły jakieś wodorosty, które zaciągnęły nas pod jej zgrzybiałe stopy. Właśnie w tej chwili śmierć zajrzała nam w oczy, dosłownie.

Nie dawno zostałem zaprzysiężony na harcerza, miałem stopień młodzika. Wraz z moim najlepszymi przyjaciółmi- Pawłem i Janem wyjechałem na obóz. Namioty były rozstawione na polanie w środku lasu nie opodal jeziora z małą wysepką na środku.
Trzeciego dnia cały dzień lał deszcz. Na obozie życie jakby zamilkło. Postanowiliśmy, że tej nocy rozerwiemy się. Słońce zaszło za...

Słyszałam opowieść jak pewni skauci znaleźli zakrwawiony sztylet sprężynowy prawdopodobnie leżący tam od XVII wieku. Według archeologów, przedmiot ten prawdopodobnie został użyty do obrony osoby pomówionej o czary. W tamtym miejscu dawniej przeprowadzano egzekucję, a dzieciakom nie wolno było aż tak się oddalać od obozu. Na ich szczęście dzięki temu, że nikomu nic się nie stało, a znalezisko było bezcenne z uwagi na znaczenie historyczne, skauci uniknęli kary. Miejsce też zyskało na popularności jako obóz, w którym straszy.
Zasłuszana historyjka jest dość stara, ale skoro nie wiadomo, czy jest w niej choć ziarno prawdy, to jakie to ma znaczenie.

Słyszałam opowieść jak pewni skauci znaleźli zakrwawiony sztylet sprężynowy prawdopodobnie leżący tam od XVII wieku. Według archeologów, przedmiot ten prawdopodobnie został użyty do obrony osoby pomówionej o czary. W tamtym miejscu dawniej przeprowadzano egzekucję, a dzieciakom nie wolno było aż tak się oddalać od obozu. Na ich szczęście dzięki temu, że nikomu nic się nie...

Nie należałam do harcerstwa, ale znam pewną mrożącą krew w żyłach historię od mojej babci,która mi opowiadała, że kiedy mój już nieżyjący dziadek był harcerzem wraz z kolegami ujrzeli błąkające się światło. Założyli się który pierwszy podedzie do tajemniczej zjawy i zapyta jakim jest duchem dobrym czy złym i żeby dał znak czy czegoś potrzebuje. Mój dziadek zdobył się na odwagę i podszedł, potem tajemnicza postać w postaci świetlistej kuli zaczęła go gonić. Odbiła ludzką dłoń, która wyglądała jak wypalona ogniem. Do dziś kiedy sobie to wyobrażam przechodzą mnie dreszcze.

Nie należałam do harcerstwa, ale znam pewną mrożącą krew w żyłach historię od mojej babci,która mi opowiadała, że kiedy mój już nieżyjący dziadek był harcerzem wraz z kolegami ujrzeli błąkające się światło. Założyli się który pierwszy podedzie do tajemniczej zjawy i zapyta jakim jest duchem dobrym czy złym i żeby dał znak czy czegoś potrzebuje. Mój dziadek zdobył się na...

Mieszkam na obrzeżach borów tucholskich i trzeba przyznać, że lasów u nas dostatek. Co prawda po ostatnich huraganach nie pozostało ich zbyt wiele, a nawet pewnie wiecie, że tuż za miedzą doszło do tragedii na obozie harcerskim gdzie zginęły dwie dziewczynki, jednak nie o tym będę pisał.
Jak wspominałem lasów na tyle dużo, że w dawnych czasach służyły one jako schronienie dla żołnierzy - zarówno sowieckich, polskich partyzantów i niemieckich. Walki jakie się w nich toczyły, były na tyle intensywne, że pozostawiły po sobie gigantyczne ilości niebezpiecznego złomu, który jeszcze wiele lat później można było zobaczyć zbierając grzyby.
W końcu dochodzimy do sedna opowieści. W jednym z takich lasów rozbili się harcerze. Pięknie poustawiali namioty, powbijali śledzie i wbili maszt ze sztandarem. Przygotowali miejsce na ognisko i już chcieli je rozpalać, gdy okazało się że w jednym z wykopanych dołów młodziutki harcerz odnalazł stalowy dysk, który okazał się miną przeciwpiechotną. Zaalarmowani saperzy nie mogli wyjść z podziwu, ze nikomu nic się nie stało, gdyż teren na którym pechowcy rozbili obóz okazał się nie do końca wysprzątanym polem minowym.

Mieszkam na obrzeżach borów tucholskich i trzeba przyznać, że lasów u nas dostatek. Co prawda po ostatnich huraganach nie pozostało ich zbyt wiele, a nawet pewnie wiecie, że tuż za miedzą doszło do tragedii na obozie harcerskim gdzie zginęły dwie dziewczynki, jednak nie o tym będę pisał.
Jak wspominałem lasów na tyle dużo, że w dawnych czasach służyły one jako schronienie...

Harcerstwo od wczesnych lat dzieciństwa kształtowało moją osobowość i obudziło we mnie ciekawość świata.Na jednym ze Zlotów Harcerstwa Polskiego moja drużyna była odpowiedzialna za gry terenowe. Miałyśmy wtedy po 14-15 lat. Z kilkoma koleżankami stałyśmy więc w lesie na tzw. punktach kontrolnych i dawałyśmy uczestniczącym w zabawie harcerzom różne zadania do wykonania oraz wskazówki dokąd iść.Po zakończeniu biegu, ja i moja kuzynka, jako że stałyśmy na pierwszym punkcie, miałyśmy zebrać pozostałe koleżanki i razem wrócić do obozu. Było zimne, deszczowe, marcowe popołudnie. Ściemniało się, kiedy dotarłyśmy do ostatniej ze stacji. Tam okazało się, że jedna z naszych nowych członkiń poszła na moment na stronę i od kilku godzin nie wróciła. Nie wiem czegosię wtedy bardziej obawiałyśmy: gniewu drużynowego, czy świadomości, że coś mogło się jej stać. Postanowiłyśmy zorganizować poszukiwania na własną rękę. Podzieliłyśmy się na 4 grupy i z latarkami, przemarznięte, przeczesywałyśmy gęstny, mieszany las. Niestety, nasze wysiłki nie dały żadnych efektów. Zapłakane wracałyśmy do obozu, licząc się z surową karą. W głowach krążyły nam najgorsze myśli: porwał ją jakiś psychopata, rozszarpał wilk lub niedźwiedź, upadła i uderzyła się w głowę itp. Jakie było nasze zdziwienie, kiedy zastałyśmy ją pijącą przy ognisku herbatę i wesoło gaworzącą z innymi harcerzami. Okazało się, że poszła trochę za daleko w las, straciła orientację, a potem spotkała grupę harcerzy i po prostu poszła z nimi.

Harcerstwo od wczesnych lat dzieciństwa kształtowało moją osobowość i obudziło we mnie ciekawość świata.Na jednym ze Zlotów Harcerstwa Polskiego moja drużyna była odpowiedzialna za gry terenowe. Miałyśmy wtedy po 14-15 lat. Z kilkoma koleżankami stałyśmy więc w lesie na tzw. punktach kontrolnych i dawałyśmy uczestniczącym w zabawie harcerzom różne zadania do wykonania oraz...

Znam jedną historie,która mnie zmroziła.Opowiedziała mi ją znajoma dwa lata temu,ale do dziś doskonale ją pamiętam.Obóz na którym była znajdował się niedaleko cmentarza.Wieczorem wszyscy chcieli się zabawić więc zaczęły się nocne gry terenowe.Na rozgrzewkę około godziny 21:30 zorganizowano podchody.Moja znajoma była w grupie,która szukała.W lesie robiło się coraz ciemniej i mroczniej.Ona trzymała się środka grupy.Niestety jej grupa nie zdołała odnaleźć drugiej wiec wygrani wymyślili dla nich kare.Ich karą było...Przebiegnięcie wokół cmentarza.Chłopaki udając twardych zgodzili się na to,ale dziewczyny nie były zadowolone.Ale niestety trzeba było to wykonać.Koleżanka była przerażona i chciała jak najszybciej przebiec całą trasę.Zaczęli biec wszyscy razem,ale chłopcy wszystkich wyprzedzili.Ania została z tyłu,gdy nagle niespodziewanie wywróciła się,wołała o pomoc,bo strasznie bolała ją kostka,ale nikt jej dziwnym trafem nie usłyszał.Rozejrzała się i ujrzała niedaleko kobietę. Była blada i chuda.Podeszła do Ani i pomogła jej wstać.Odprowadziła ją kawałek do obozu nie odzywając się.I nagle zniknęła,rozmyła się w powietrzu.Dziewczyna przecierała oczy ze zdumienia,była tak bardzo zdezorientowana,że myślał iż uderzyła się w głowe lub śniła. Z wielkim trudem wróciła do obozu.Okazało się,że to nie sen a ona ma tylko skręconą kostkę.Opowiedziała wszystkim o nieznajomej,ale nikt jej nie uwierzył.Dzień później okazało się że na drodze niedaleko obozu w nocy doszło do wypadku.25-letnia kobieta wjechała w drzewo.Ania nie mogła w to uwierzyć.Do tej pory nie jest pewna czy to zdarzyło się naprawdę,bo to jest takie przerażające i nieprawdopodobne.

Znam jedną historie,która mnie zmroziła.Opowiedziała mi ją znajoma dwa lata temu,ale do dziś doskonale ją pamiętam.Obóz na którym była znajdował się niedaleko cmentarza.Wieczorem wszyscy chcieli się zabawić więc zaczęły się nocne gry terenowe.Na rozgrzewkę około godziny 21:30 zorganizowano podchody.Moja znajoma była w grupie,która szukała.W lesie robiło się coraz ciemniej i...

Była ciepła letnia noc, harcerze, ognisko i te sprawy. Wszystko to przypominało sceny z popularnego niegdyś serialu „Czy boisz się ciemności". Grupka harcerzy zgodnie z tradycją postanowiła pograć sobie nocą w popularne podchody. Gdyby tylko wiedzieli, co ich czeka. Biedni harcerze, nie zdawali sobie sprawy, że opowieści miejscowych są prawdziwe. W miejscu bowiem, gdzie zostało rozbite obozowisko, wydarzyła się tragedia.
Pięćdziesiąt lat temu, w miejscu, biwaku stała stara chatka. Mieszkał w niej starszy, nieszczęśliwy człowiek. Był trochę zdziwaczały, ale bardzo ufny, kochał las i pomagał zwierzętom, rzadko wychodził do miasta. Stary Antek, bo tak nazywali go, miejscowi był niestety obiektem kpin i żartów złośliwej młodzieży. Niestety pewnej nocy wydarzyła się tragedia, pięciu pijanych wyrostków chciało się trochę zabawić i podokuczać Antkowi. Zabawa skończyła się makabryczną zbrodnią, Antek został zamordowany, a chłopcy, uciekając, zostali rozszarpani przez dzikie zwierzęta. Po tragedii chatka została rozebrana. Miejscowi w każdą rocznicę mordu słyszeli w lesie przeraźliwe jęki, jakby potępionych dusz.
Niestety pech chciał, że nasi harcerze postanowili rozbić obozowisko właśnie w rocznicę tego strasznego wydarzenia, a zatem czy boisz się ciemności?

Była ciepła letnia noc, harcerze, ognisko i te sprawy. Wszystko to przypominało sceny z popularnego niegdyś serialu „Czy boisz się ciemności". Grupka harcerzy zgodnie z tradycją postanowiła pograć sobie nocą w popularne podchody. Gdyby tylko wiedzieli, co ich czeka. Biedni harcerze, nie zdawali sobie sprawy, że opowieści miejscowych są prawdziwe. W miejscu bowiem, gdzie...

Bieszczady, obóz wędrowny, dwadzieścia kilka harcerek w wieku gimnazjalnym. Namioty ustawione równiutko, ognisko w kręgu z kamieni, kociołek nad nim lśniący czystością. Śpiewy przy gitarze, potem straszne opowieści. Nie, nie powtórzę, opowiem historię prawdziwą, a nie zasłyszaną. Dziewczęta kładą się spać. Ale coś szeleści. Warta świeci latarkami w las, podchodzi do granicy drzew. Ucichło. Po jakimś czasie szeleści z innej strony. W oddali coś wyje. Bliżej coś chrząka. Za strumieniem zaryczało. Drużynowa odsyła wartowniczki do namiotu, robi obchód po trochę większym kręgu, zagląda za pierwsze drzewa. Las się uspokaja, już tylko wiatr i strumień szumią. Drużynowa sprawdza jeszcze zamknięcia namiotów i sama też idzie spać. I znowu coś szeleści! Podchodzi blisko. Niemal równocześnie potrąca linki wszystkich namiotów! Przerażonym piskom towarzyszy włączanie latarek, ale nim harcerki wyjrzą z namiotów, w obozie nikogo już nie ma. Reszta nocy jest spokojna.
Rano niewyspane harcerki snują domysły dotyczące wilków, dzików i jeleni. Któraś zauważa, że nie pora na rykowisko. Więc może niedźwiedź?

Nie byłam harcerką. Koleżanka udawała dzika, chłopaki ryczeli w najgęstszych chaszczach, ja wyłam do księżyca. Bo wieczorem gimbaza, za przyzwoleniem drużynowej, wyśmiała nasze dwa kolorowe namioty, nie pozwoliła dosiąść się do “ich” ogniska i protestowała, kiedy od naszego dołączyliśmy się z daleka do ich śpiewów.
Zemsta! A piski dowodem na to, że liczy się duch, a nie śliczny mundurek :)

Bieszczady, obóz wędrowny, dwadzieścia kilka harcerek w wieku gimnazjalnym. Namioty ustawione równiutko, ognisko w kręgu z kamieni, kociołek nad nim lśniący czystością. Śpiewy przy gitarze, potem straszne opowieści. Nie, nie powtórzę, opowiem historię prawdziwą, a nie zasłyszaną. Dziewczęta kładą się spać. Ale coś szeleści. Warta świeci latarkami w las, podchodzi do granicy...