Morze wyrzuciło mnie na brzeg. Cholera! Kto to widział, by kobieta musiała użerać się ze sztormem i łowić ryby! Ale cóż, z czegoś żyć trzeba. Byłam przemoczona, przemarznięta, głodna i wkurzona. Nie wiedziałam gdzie jestem ani która jest godzina- jedno było pewne, wyspa, na której się znajdowałam nie była duża. W niewielkiej odległości wśród palm zauważyłam dziwną, różową budowlę, jedyną z resztą na wyspie. Z ogromną ciekawością zbliżyłam się do niej i zapukałam w malinowe drzwi. Otworzyła mi... żywa kopia lalki Barbie. Była tak sztuczna, że wręcz wyczuwałam od niej zapach plastiku.
-Eee, dzień dobry- wybąkałam.- Możesz mi powiedzieć, gdzie ja trafiłam?
-Zakon Blondu i Plastiku- lalka przewróciła oczami i przyglądnęła mi się krytycznym wzrokiem.- Wejdź do środka, zajmiemy się tobą. Wyglądasz o-kro-pnie. - I wciągnęła mnie swoją wątłą ręką zakończoną różowymi tipsami.
W środku było bardzo… różowo. Włochate dywaniki, puchate kanapy, małe szczekające Jorki i mdłe kadzidełka zapalone tu i ówdzie. I mnóstwo żywych lalek.
-To nasze kapłanki- Barbie niedbale machnęła ręką w kierunku trzech blond dziewczyn, identycznych i równie plastikowych jak moja rozmówczyni. Siedziały na puchowych pufach i malowały sobie paznokcie. – one się tobą zajmą- jedna z nich spoglądnęła na mnie, nasze spojrzenia się skrzyżowały, a ja straciłam przytomność. Kiedy się obudziłam poczułam się dziwnie… pusta. Jedna z lalek podała mi lustro -Zobacz.
Spojrzałam na swoje odbicie. Wrzasnęłam. Wyglądałam jak Barbie.

Morze wyrzuciło mnie na brzeg. Cholera! Kto to widział, by kobieta musiała użerać się ze sztormem i łowić ryby! Ale cóż, z czegoś żyć trzeba. Byłam przemoczona, przemarznięta, głodna i wkurzona. Nie wiedziałam gdzie jestem ani która jest godzina- jedno było pewne, wyspa, na której się znajdowałam nie była duża. W niewielkiej odległości wśród palm zauważyłam dziwną, różową...

Pukam do drzwi. Otwiera młody chłopak.
- Zgubiłem się. Na wyspie widziałem tylko ten klasztor. Szukam pomocy - zaczynam niepewnie.
- Może to nieprzypadek, że tu trafiłeś. Może twoje życie powinno być związane z nami, z tym miejscem - odpowiada nieznajomy.
- Z wami? A kim wy jesteście? - pytam zdziwiony.
- Jesteśmy zakonnikami wielkiej wiary.
- Wiary w co?
- W siebie, w ludzi, we własne możliwości.
- I czym się tu zajmujecie?
- Modlimy się o to, by ludzie wierzyli w dobro, które w nich jest, w to, że potrafią je dobrze spożytkować i że może ono do nich wrócić. Pomagamy wychodzić z kryzysu - mam na myśli dotykający ludzi upadek moralności. Pokazujemy jak nie marnować talentów.
- To można coś w tej kwestii zdziałać? - pytam z niedowierzaniem.
- Zawsze można próbować i my to robimy.
- Ale jak przekonać do tego ludzi?
- Ludzie zawsze chcą czegoś w zamian. Nic za darmo. Tak nakręcony jest ten świat... - zaczyna z zadumą zakonnik.
- Więc co im oferujecie w zamian? - wchodzę mu w słowo.
- Mówimy prawdę starą jak świat. Dobro powraca - odpowiada i zaprasza mnie do środka - Chodź, pomożemy ci się odnaleźć.

Pukam do drzwi. Otwiera młody chłopak.
- Zgubiłem się. Na wyspie widziałem tylko ten klasztor. Szukam pomocy - zaczynam niepewnie.
- Może to nieprzypadek, że tu trafiłeś. Może twoje życie powinno być związane z nami, z tym miejscem - odpowiada nieznajomy.
- Z wami? A kim wy jesteście? - pytam zdziwiony.
- Jesteśmy zakonnikami wielkiej wiary.
- Wiary w co?
- W siebie, w...

Co za ulga! Nareszcie ziemia, piasek pod stopami. Kucnąłem i chwyciłem garść piasku w prawą dłoń. Podczas przesypywania jego ziarenka błyszczały odbitym światłem księżyca. Ile to dni już minęło od ostatniego spotkania, Złoty Przyjacielu. Piasek dalej połyskiwał opowiadając swoją historię, ale nie miałem czasu wysłuchać jej całej. Potrzebowałem rady jak dotrzeć do domu. Muszę iść do budynku widniejącego w oddali i zdobyć jak najwięcej informacji albo transport do domu. Druga opcja znacznie bardziej zadowalała moje myśli.
Stojąc przed drzwiami w wielkiej ulewie rozprzestrzenionej wyłącznie na terenie eremu, próbowałem obejrzeć konstrukcję budynku. Wszystkie cechy wskazywały, że jest zamieszkały, jednak nikt nie otwierał wrót. Postanowiłem sam wejść do środka. W tamtym momencie nie wiedziałem, czy to jest dobry pomysł, ale zrobiłem to i… nie pożałowałem. Przez chwilę. Wypowiadając się jako prawowity emigrant mogę stwierdzić, że ta krótka chwila nadziei dała więcej emocji niż cały okres mojej podróży.
Nóż trafił w ścianę pół metra ode mnie. Strach mnie sparaliżował. Nagle z obu stron hali zapaliły się lampy, a w centralnej części pokoju stała trójka dzieci ubrana w czerwone worki. Na czołach mieli tatuaże katolickiego krzyża. Pominąłem chyba, że posiadali włócznie i noże przy pasku na biodrach. Chłopiec po lewej rzucił się na mnie. Zdążyłem poczuć draśnięcie na szyi.
Obudziłem się zdyszany na plaży obok mojej łódki. Przetarłem oczy, otworzyłem je i zobaczyłem… Dziecko.

Co za ulga! Nareszcie ziemia, piasek pod stopami. Kucnąłem i chwyciłem garść piasku w prawą dłoń. Podczas przesypywania jego ziarenka błyszczały odbitym światłem księżyca. Ile to dni już minęło od ostatniego spotkania, Złoty Przyjacielu. Piasek dalej połyskiwał opowiadając swoją historię, ale nie miałem czasu wysłuchać jej całej. Potrzebowałem rady jak dotrzeć do domu....

Moja łódź rozbiła się kilka godzin temu. Mówili mi - zbliża się sztorm, nie płyń. Ale rzecz jasna nie słuchałem. Liczyłem na dobry połów, ostatnie dni były dla innych wystarczająco obfite by zachęcić mnie do zignorowania ostrzeżeń.
A teraz błąkam się po brzegu, mając w ustach smak soli i drżąc z zimna w przemoczonym ubraniu.
Z daleka dostrzegam zarys jakiejś świątyni, czy klasztoru. Przyspieszam kroku, na pewno mi pomogą. Jednakże z każdym kolejnym krokiem nadzieja ze mnie ulatuje. Im bardziej się zbliżyć tym lepiej widać zniszczony gmach, popadającego w ruinę klasztoru. Nie znajdę tam pomocy, ale może chociaż uda mi się przeczekać burzę.
Wszedłem przez pozbawione drzwi wejście. Wycieńczony opadłem pod ścianą, gdzie zdawało się być w miarę sucho. Nim zdążyłem pomyśleć nad tym co się dzieje, zapadłem sen.
Rankiem zbudziły mnie promienie słońca wpadające przez dziurawy dach. Dopiero wtedy ujrzałem miejsce w którym się znalazłem w całej okazałości.
Klasztor nie był martwy. Ściany porosły soczyściezielonym bluszczem, część podłogi okryta była kobiercem traw. Jedna ze ścian wspierała się na drzewie którego gałęzie rozpościerały się aż po sklepienie. W gałęziach uwiły sobie gniazda ptaki, witające nowy dzień radosnym świergotem. Na ściany wspinały się długie pędy roślin o białawych kwiatach.
Klasztor był zamieszkany, a jakże. Zamieszkany przez samą matkę naturę.
Przymknąłem na chwilę oczy, a potem wstałem i zebrałem się na poszukiwanie drogi powrotnej do domu. Może znajdę gdzieś w okolicy jakąś zapomniana łódkę. A o tym świętym wręcz miejscu nie powiem nikomu.

Moja łódź rozbiła się kilka godzin temu. Mówili mi - zbliża się sztorm, nie płyń. Ale rzecz jasna nie słuchałem. Liczyłem na dobry połów, ostatnie dni były dla innych wystarczająco obfite by zachęcić mnie do zignorowania ostrzeżeń.
A teraz błąkam się po brzegu, mając w ustach smak soli i drżąc z zimna w przemoczonym ubraniu.
Z daleka dostrzegam zarys jakiejś świątyni, czy...

Daleko na horyzoncie już świtało. W końcu dobiłam do brzegu maleńkiej wyspy. Na jej środku, wśród karłowatych drzewek majaczyła sylwetka kamiennej budowli, jakby klasztoru. Drżąc z zimna i ociekając wodą szybko podbiegłam do drewnianych wrót wyglądających na bardzostare. Pociągnęłam za sznur wiszący z boku i usłyszałam, jak w środku rozlega się echo uderzeń dzwonu. Po chwili otworzył mi mnich ubrany w złotą opończę. Uśmiechnął się do mnie i gestem zaprosił do środka:
-Wejdź, córko, ogrzej się.- powiedział i uchylił mi drzwi. Wtedy blask płynący ze środka omal mnie nie oślepił. Po chwili mój wzrok przyzwyczaił się i zobaczyłam więcej osób ubranych jak "mój" mnich i krzątających się w środku - właśnie przygotowujemy się, by powitać Jutrzenkę. Dołączysz?
-Tak. A kim jesteście?
-Jestem mnichami z Zakonu Słońca. Oddajemy mu cześć i chwałę każdego dnia, by zawsze jasno świeciło na niebie i dalej dawało nam siłę i życie.
W środku zauważyłam długie stoły z ławami po obu stronach, u których szczytu, na delikatnym podniesieniu znajdował się ołtarz. Nad nim zaś unosiła się mała złocista kula promieniująca światłem i ciepłem - miniaturowe słońce. Kilkoro mnichów układało wokół niego owoce, kwiaty i warzywa, stała tam również misa z wodą, świece we wszystkich kolorach tęczy oraz małe drzewko w donicy.
-Nigdy nie widziałam niczego równie pięknego- zwróciłam się do Mnicha.
-Nikt nie widział- uśmiechnął się w odpowiedzi.
Zjadłam tam najlepsze w życiu śniadanie w najmilszym towarzystwie.

Daleko na horyzoncie już świtało. W końcu dobiłam do brzegu maleńkiej wyspy. Na jej środku, wśród karłowatych drzewek majaczyła sylwetka kamiennej budowli, jakby klasztoru. Drżąc z zimna i ociekając wodą szybko podbiegłam do drewnianych wrót wyglądających na bardzostare. Pociągnęłam za sznur wiszący z boku i usłyszałam, jak w środku rozlega się echo uderzeń dzwonu. Po...

Drzwi klasztoru otwiera przeor w jasnoniebieskim habicie do kostek przewiązanym w pasie sznurem w kolorze ziemi. Przygląda mi się ciepłym spojrzeniem po czym pyta kim jestem.
- Zabłądziłam. Czy mogę prosić o schronienie? – odpowiadam nieco speszona i zawstydzona.
- Oczywiście, jak ci na imię?
- Łucja. Na imię mi Łucja. Na plaży mam łódź pełną ryb – mówię nie na temat
Przeor sztywnieje, po czym rozluźnia się, a w jego oczach widać wielką czułość i szacunek.
- Łucjo, nazywam się Ojciec Piotr, zajmiemy się rybami – odsuwa się nieco i otwiera drzwi. Na dziedzińcu stoją w 2 rzędach dzieci.
- Poznaj moich synów Nataela, Norberta, Norwida, Natana, Nikodema, Norberta oraz córki Zofię, Zuzannę, Zytę, Zenobię, Zefirynę i Zdzisławę. Wejdź pokażę Ci gdzie możesz się obmyć i przebrać. Za godzinę wieczerza.
Stoję jeszcze przez chwilę przyglądając się dzieciom. Są w wieku od 6 do 12 lat i tylko jeden chłopiec i jedna dziewczynka koło 16. Wszyscy ubrani w długie błękitne szaty. Patrzą na mnie z zaciekawieniem i ufnością oraz silną radością. Szeptają między sobą podekscytowani. Podchodzę bliżej, a dzieci oblegają mnie natychmiast ze wszystkich stron wołając „Matko”.
Przy posiłku opat, który okazuje się jedynym dorosłym opowiada mi o świętej księdze znalezionej 3000 lat temu, w której zapisano, że do wybranego klasztoru „Nieba i Ziemii” przybędzie „Matka stworzenia” w łodzi pełnej ryb. Ma to zwiastować zagładę ludzkości i początek nowego świat dla 12 wybranych. I zdaje się, że oni wierzą, że to ja.

Drzwi klasztoru otwiera przeor w jasnoniebieskim habicie do kostek przewiązanym w pasie sznurem w kolorze ziemi. Przygląda mi się ciepłym spojrzeniem po czym pyta kim jestem.
- Zabłądziłam. Czy mogę prosić o schronienie? – odpowiadam nieco speszona i zawstydzona.
- Oczywiście, jak ci na imię?
- Łucja. Na imię mi Łucja. Na plaży mam łódź pełną ryb – mówię nie na temat
...

W ramach wdzięczności za udzielenie schronienia oddałem wszystkie złowione ryby. Było ich dość dużo, więc gospodarze ucieszyli się z podarku. Zauważyłem też, że wszyscy mnisi mieli na zewnętrznej stronie lewej dłoni tatuaż. Był to krzyż, lecz jego pozioma część była znacznie dłuższa od pionowej. Następnego ranka zjawił się u mnie stary mnich. Spojrzał na mnie przenikliwym wzrokiem i spytał jak się tu znalazłem. Gdy opowiedziałem mu wyprawie na ryby i towarzyszącej mi butelce bez słowa się oddalił. Wrócił następnego dnia. Kazał mi wypić napar, po którym od razu zasnąłem. Obudziłem się dziwnie świeży, jakbym właśnie zaznał kąpieli i zabiegów w jakimś spa. Jedyne co wzbudziło mój niepokój to tatuaż na lewej dłoni… była to pionowa część krzyża…

W ramach wdzięczności za udzielenie schronienia oddałem wszystkie złowione ryby. Było ich dość dużo, więc gospodarze ucieszyli się z podarku. Zauważyłem też, że wszyscy mnisi mieli na zewnętrznej stronie lewej dłoni tatuaż. Był to krzyż, lecz jego pozioma część była znacznie dłuższa od pionowej. Następnego ranka zjawił się u mnie stary mnich. Spojrzał na mnie przenikliwym...

Wchodzę na teren klasztoru. Słyszę wokół gwar rozmów, śmiech. Widzę kamienicę, która sprawia wrażenie bardzo starej, ale zadbanej. Wszędzie rośnie soczyście zielona trawa, po której biegają Dzieci. Są piękne niczym z okładek gazet. Na trawie leżą koce, na których siedzą równie piękni Dorośli. Oni piją kawę i śmieją się do siebie, pokazując śnieżnobiałe zęby.
I czuję, że są to szczere uśmiechy.
Podchodzi do mnie mężczyzna ubrany tak jak wszyscy w biały elegancki strój.
- Witaj – wyciąga do mnie rękę.
- Moje dłonie… - unoszę je, aby pokazać jak bardzo są brudne, ale on łapie je i ściska przyjacielsko.
- Nie obawiaj się.
- Kim są ci ludzie? Kim ty jesteś? – pytam, a on uśmiecha się do mnie ciepło.
- Oni wszyscy są szczęśliwymi ludźmi. Odnaleźli tu swoją ostoję.
- Czy to jakaś… sekta? – pytam ostrożnie.
- Skądże. My po prostu wierzymy… w siebie.
- Jak to?
- Zobacz jak było kiedyś…
Jego dłoń dotyka moich oczu i przez chwilę widzę wszystko. Ci piękni, weseli ludzie, na ułamek sekundy stają się zupełnie inni. Ktoś wcześniej roześmiany, teraz siedzi ze spuszczoną głową, patrząc na rozległe poparzenia na swoim ciele. Inny na wózku inwalidzkim pije wódkę z butelki. Jakaś kobieta płacze nad testem ciążowym, który znów pokazuje tylko jedną kreskę. Dziecko z łysą głową i bladą buzią siedzi samotnie pod ścianą budynku.
Przez ułamek sekundy widzę cały ich ból, aż nagle wszystko znów jaśnieje. Patrzę na swoje dłonie. Nie są już brudne. A mój strój zamienia się w biały komplet.

Wchodzę na teren klasztoru. Słyszę wokół gwar rozmów, śmiech. Widzę kamienicę, która sprawia wrażenie bardzo starej, ale zadbanej. Wszędzie rośnie soczyście zielona trawa, po której biegają Dzieci. Są piękne niczym z okładek gazet. Na trawie leżą koce, na których siedzą równie piękni Dorośli. Oni piją kawę i śmieją się do siebie, pokazując śnieżnobiałe zęby.
I czuję, że są...

Niewyobrażalny strach sprawia, że budząc się na nieznanej wyspie, wśród połamanych drzew i zniszczonych wraków statków staram się odnaleźć drogę do domu. Domu, który czeka na mnie nie wiadomo gdzie i jak daleko od miejsca, w którym właśnie się znalazłem. Odnajduję jednak nadzieję, gdy w oddali dostrzegam krzyż, który jak się potem okazało był elementem, który znajdował się na czubku dachu budynku klasztornego. Strach przerodził się w nadzieję na powrót do domu. Szybko jednak okazało się jasne, że bariery językowe i całkowita zmiana otoczenia jest dla mnie zgubna. Potrzebowałem pomocy, której mimo szczerych chęci ze strony klasztoru nie mogłem uzyskać. Jedyną pomocą okazał się bezdomny, który znał mój język, który niegdyś jak ja teraz, przeżył podobna sytuacje, który przez lata ucząc się języka ludzi znajdujących się na wyspie poświęcił całe życie, aby poznać prawdę. Prawdę o miejscu i ludziach oraz o tym, w jaki sposób powrócić do ukochanego domu. W taki to sposób ja, dzięki poświęceniu życia drugiej osoby mogłem powrócić do domu. Nie doceniamy ludzi, którzy otaczają nas w codziennym życiu, którzy często dają nam dużo więcej niż powinniśmy brać. Uczą się całe życie, przekazując nam wiedzę i najpewniejsze rady. My zaś staramy się często w najprostszy sposób osiągać cele, zapominając o uczuciach i poświęceniu osób nam najbliższych.

Niewyobrażalny strach sprawia, że budząc się na nieznanej wyspie, wśród połamanych drzew i zniszczonych wraków statków staram się odnaleźć drogę do domu. Domu, który czeka na mnie nie wiadomo gdzie i jak daleko od miejsca, w którym właśnie się znalazłem. Odnajduję jednak nadzieję, gdy w oddali dostrzegam krzyż, który jak się potem okazało był elementem, który znajdował się...