„Zimowy wiatr na twojej twarzy” to było hasło Pauliny i Pawła. Mówili te słowa, gdy mieli tajemnicę przed rodzicami, w ten sposób przypominali sobie, że mają o niczym nie mówić, przed wejściem do pokoju, by drugie wiedziało, że to nie dorośli. Pewnego dnia dzieci bawiły się na podwórku, najpierw budowały zamek z piasku, potem huśtali się. Paulina przez cały czas czuła, że ktoś ich obserwuje.
- Zimowy wiatr na twojej twarzy – podeszła do brata i szepnęła mu do ucha. Zgodnie i szybko odeszli, schowali się w krzakach i Paulina opowiedziała Pawłowi o swoich obawach.
- Musimy się upewnić, sprawdzić, kto to jest, może ty udawaj, że się bawisz, a ja się rozejrzę.
- Dobrze.
Paweł okrążył plac zabaw, spostrzegł Paulinę, która już zdążyła wrócić do piaskownicy. Po chwili ukrywania się za drzewem i patrzenia dookoła spostrzegł tajemniczego mężczyznę, który poruszył ręką. Na ten znak do Pauliny podszedł inny mężczyzna. Złapał ją za rękę i zaczął ciągnąć w kierunku parkingu. Paweł zaczął krzyczeć i podbiegł do niego.
- Puść ją, to moja siostra, zost... - Paweł urwał w pół słowa, jego oczy zaszły mgłą.
Tajemniczy mężczyźni uśpili dzieci i wrzucili je do bagażnika samochodu. Szybko odjechali.

„Zimowy wiatr na twojej twarzy” to było hasło Pauliny i Pawła. Mówili te słowa, gdy mieli tajemnicę przed rodzicami, w ten sposób przypominali sobie, że mają o niczym nie mówić, przed wejściem do pokoju, by drugie wiedziało, że to nie dorośli. Pewnego dnia dzieci bawiły się na podwórku, najpierw budowały zamek z piasku, potem huśtali się. Paulina przez cały czas czuła, że...

Zosia nie mogła oprzeć się pokusie przymierzenia nowych kolczyków starszej siostry. Gdzie one są-zastanawiała się, wchodząc do pokoju.Chyba w szufladzie-pomyślała i pewnym ruchem pociągnęła za uchwyt.Otwierając szufladę zahaczyła serwetkę i ta zjechała wraz z ulubionym, porcelanowym słonikiem siostry. Anna mnie znienawidzi! W oczach Zosi pojawiły się łzy, gdy spojrzała na rozbitego słonika. Jak ja jej to powiem? Wyda się, że myszkowałam po jej pokoju.Ponure myśli kłębiły się w główce Zosi. Pozbierała skorupki i poszła do swojego pokoju. Po jakimś czasie usłyszała pukanie do drzwi.
-Zosiu, jesteś tam?-spytała Anna.- Mamy przecież na dziś bilety do kina!
-Chyba nie pójdę, nie czuję się dobrze-odparła przygnębiona Zosia.
-No coś ty! Mowy nie ma! Za pięć minut wychodzimy!
Co miała zrobić? Narzuciła płaszczyk i wyszły... Rozbity słonik nie dawał jej spokoju. Muszę powiedzieć Annie-postanowiła Zosia. Najwyżej na mnie nakrzyczy i przestanie mnie kochać. Trudno!
-Aniu, muszę ci coś wyznać...
-Stało się coś, że masz tak grobową minę?-spytała trochę przestraszona Anna.
-Tak mi przykro-rzekła ze łzami w oczach Zosia-zbiłam twojego słonika i bez pozwolenia weszłam do twego pokoju...nie chciałam, naprawdę...
Ania spojrzała z czułością na młodszą siostrę.
-Spokojnie! Nie martw się, to tylko figurka! Przynajmniej będę miała okazję kupić sobie nową. Nic się nie stało, przestań już płakać.Pogładziła ręką mokre policzki Zosi.-Podnieś buzię, a zimny wiatr na twojej twarzy raz dwa osuszy twoje zapłakane oczęta, żeby nie było widać, że płakałaś. Kocham cię, Zosiu!

Zosia nie mogła oprzeć się pokusie przymierzenia nowych kolczyków starszej siostry. Gdzie one są-zastanawiała się, wchodząc do pokoju.Chyba w szufladzie-pomyślała i pewnym ruchem pociągnęła za uchwyt.Otwierając szufladę zahaczyła serwetkę i ta zjechała wraz z ulubionym, porcelanowym słonikiem siostry. Anna mnie znienawidzi! W oczach Zosi pojawiły się łzy, gdy spojrzała na...

Odwrócił się w ostatniej chwili, w momencie, gdy chłopcy ruszali już z górki. Jego malutka, nieświadoma niczego, siostra znajdowała się dokładnie na linii zjazdu. Odwrócona tyłem, szła powoli. Mógł ją zawołać, ale wiedział, że wtedy Kinga zatrzyma się i straci cenny czas. Ruszył więc co sił w nogach i wpadał na małą, przewracając ją i tym samym odsuwając z toru przejazdu sanek.
- Co robisz? – spytała zdezorientowana Kinga.
- Nic, malutka, nic. Wszystko w porządku. – Jesteś już bezpieczna – pomyślał, ale nie powiedział tego głośno. – Czuję zimowy wiatr na twojej twarzy – rzekł, przytulając policzek do jej policzka.
W odpowiedzi Kinga chwyciła w rączkę garść śniegu i roztarła mu na buzi. Oboje wybuchnęli śmiechem.
- Ty, łobuziaku – rzekł Mati – Wstawaj, idziemy do domu. Mama zapewne czeka już z obiadem.
Byli już całkiem blisko domu, kiedy Kinga niespodziewanie powiedziała:
- A ja wiem, co się stało, Mati.
- Co takiego, malutka?
- Ty… ty mnie uratowałeś. Jesteś moim bohaterem! Ja też cię kiedyś uratuję! – rzekła z przekonaniem po chwili namysłu.
Nawet nie wiedziała, ile racji było w jej słowach. Nadszedł bowiem dzień, kiedy to ona musiała ruszyć bratu z pomocą.

Odwrócił się w ostatniej chwili, w momencie, gdy chłopcy ruszali już z górki. Jego malutka, nieświadoma niczego, siostra znajdowała się dokładnie na linii zjazdu. Odwrócona tyłem, szła powoli. Mógł ją zawołać, ale wiedział, że wtedy Kinga zatrzyma się i straci cenny czas. Ruszył więc co sił w nogach i wpadał na małą, przewracając ją i tym samym odsuwając z toru przejazdu...

Renata jak zwykle wstała wcześniej, aby mieć chwilę czasu dla siebie. Zrobiła delikatny makijaż, ułożyła włosy w niedbałym koku i zarzuciła na siebie sportową marynarkę. Delikatnie uchyliła drzwi do pokoju Maciusia, aby oznajmić, że pora wstawać.
Liceum o profilu społecznym było spełnieniem jej marzeń, ale nienajlepsze kontakty z rówieśnikami oraz fakt, że jako siedemnastolatka musiała zajmować się młodszym bratem na pełen etat sprawiało, że wyglądała dojrzalej niż na swój wiek.
- Maciek, ubrałeś się już? Łap szybko śniadanie do szkoły i wychodzimy - instruowała Renata.
Droga do szkoły była krótka, ale zimowa aura i zasypany śniegiem chodnik sprawiały, że wydawała się nie mieć końca.
- Aaa! Renia, coś mnie uszczypnęło! - wrzasnął ośmioletni Maciuś.
- Spokojnie, to tylko ZIMOWY WIATR NA TWOJEJ TWARZY - uspokoiła malca Renata. Z uśmiechem odwracała już wzrok od brata, aby spojrzeć na drogę i wtedy ujrzała to, czego obawiała się od dawna...

Renata jak zwykle wstała wcześniej, aby mieć chwilę czasu dla siebie. Zrobiła delikatny makijaż, ułożyła włosy w niedbałym koku i zarzuciła na siebie sportową marynarkę. Delikatnie uchyliła drzwi do pokoju Maciusia, aby oznajmić, że pora wstawać.
Liceum o profilu społecznym było spełnieniem jej marzeń, ale nienajlepsze kontakty z rówieśnikami oraz fakt, że jako...

Dziś dzień moich urodzin, tak jest 20 grudnia. Nie mogę się doczekać już dzisiejszego popołudnia. Gdy wraz siostrą, wyjdziemy na podwórze, obiecała mi że będziemy wspólnie bawić się na śniegu. Żyję tylko tą myślą gdy spoglądam na zegar, mam wrażenie że wskazówki stoją w miejscu.
Udało mi się podsłuchać, jak rozmawia z mamą o jakiejś niespodziance, euforia we mnie wzbiera. Czekam z niecierpliwością na obiad, bo taki jest warunek, że muszę najpierw zjeść, dopiero później zabawa.Nakrywam więc do stołu, żeby nie tracić czasu, przyznam nie jest to łatwe, ale próbować warto, pokonywać swe słabości, starać się ich nie zauważać.
Już jestem po posiłku, czas się ciepło ubrać, siostra pomaga mi włożyć buty i jesteśmy gotowi już do wyjścia. Jeszcze jeden warunek, każe mi zamknąć oczy, ale dla pewności naciąga mi na nie czapkę. Słyszę jak otwiera drzwi, wraca spowrotem po mnie. Wyczuwam jej obecność za plecami i czuję że się poruszam. Chłodny wiatr owiewa moją twarz, śnieg pod nami skrzypi, więc jesteśmy już na zewnątrz. Po paru chwilach zatrzumujemy się, słyszę od niej, że juz mogę odsłonić oczy, więc nie zwlekam ani chwili.
Przed oczmi mam nowe piękne sanki, moje wymarzone, duże z oparciem i pasami na nogi, nawet w moim ulubionym zielonym kolorze! Mam łzy w oczach, łzy szczęścia. Proszę moją siostrę i najlepszą przyjaciółkę, czy może mi pomóc na nie usiąść. Zrobiła to z wielką ochotą, widać na jej twarzy radość, że trafiła z prezentem.
Przytuliłem się do niej i powiedziałem: "Czuję zimowy wiatr na twojej twarzy, mróz pięknie też zarumienił Ci policzki. Możemy iść na spacer razem?"

Dziś dzień moich urodzin, tak jest 20 grudnia. Nie mogę się doczekać już dzisiejszego popołudnia. Gdy wraz siostrą, wyjdziemy na podwórze, obiecała mi że będziemy wspólnie bawić się na śniegu. Żyję tylko tą myślą gdy spoglądam na zegar, mam wrażenie że wskazówki stoją w miejscu.
Udało mi się podsłuchać, jak rozmawia z mamą o jakiejś niespodziance, euforia we mnie wzbiera....

Zbliżają się święta. Czas radości. Maria siedziała na ławce w miejskim parku grzejąc zmarznięte dłonie o kubek kawy. Nie dawał dużo ciepła i musiała wydać na to swoje ostatnie pieniądze.
Płatki śniegu wirowały wokół ślicznie ubranych choinek, migających na tle ciemniejącego nieba. Wokół widziała rodziny z dziećmi, śmiejących się, spacerujących.
Wszystko było takie pełne miłości i szczęścia… za wyjątkiem jej serca.
Ona też kiedyś miała taką rodzinę. Wszystko skończyło się pewnego dnia, gdy ich samolot się rozbił. Podczas akcji ratunkowej rozdzielono ją z rodzicami. Teraz, po niemal dwudziestu latach życia w ciągłej tułaczce dowiedziała się, że żyje jej dawno utracony brat Mateusz. Wzięła wszystkie pieniądze jakie udało jej się zarobić, porzuciła wszystko i wyjechała do Skandynawii, gdzie miała nadzieję go spotkać. Ta nadzieja umarła kilka godzin wcześniej, kiedy okazało się, że brata nie odnajdzie. Wszystkie tropy okazywały się błędne.
Co teraz miała zrobić? Nie miała nikogo, nie miała pieniędzy i nie znała języka.
Wyrzuciła kubek po skończonej kawie czując, jakby razem z nim pozbywała się części swojego dawnego życia.
I w tej chwili powiał lodowaty wiatr. Tak gwałtowny, że nic nie mogła dojrzeć.
- Przepraszam usłyszała.
Odwróciła się i ujrzała twarz, którą tak często widywała w swoich snach.
- Maria, to naprawdę ty?
Przytaknęła. Odnalazła go!
Dotknął jej rozgonionych włosów jakby nie wierząc, że tu stała.
- Zimowy wiatr skierował nas ku sobie. Zimowy wiatr na twojej twarzy, który przyniósł ci taką radość.
Łzy napłynęły jej do oczu, bo oto czekało ją nowe życie.

Zbliżają się święta. Czas radości. Maria siedziała na ławce w miejskim parku grzejąc zmarznięte dłonie o kubek kawy. Nie dawał dużo ciepła i musiała wydać na to swoje ostatnie pieniądze.
Płatki śniegu wirowały wokół ślicznie ubranych choinek, migających na tle ciemniejącego nieba. Wokół widziała rodziny z dziećmi, śmiejących się, spacerujących.
Wszystko było takie pełne...

Zimowy wiatr na twojej twarzy odcisnął swoje piętno. Nie byłeś już zwykłym małym chłopcem. Byłeś dzielnym młodym mężczyzną, który odpowiedzialnie i najlpiej, jak umiał zastępował mi ojca. Przedzieraliśmy się wtedy przez wielkie zaspy śniegu, a bielutkie płatki wirowały wokół nas. Było mi tak dobrze i radośnie. Kiedy nie mogłam przejść, brałeś mnie na barana i razem pokonywaliśmy najtrudniejsze etapy naszej małej zimowej eskapady. W końcu dotarliśmy na najwyższe w okolicy wzgórze.
Tak bardzo cieszyłam się z tej wyprawy! Ciągnąłeś mnie na saneczkach, pod górę, a potem zjeżdżaliśmy razem. Byliśmy sami. Przynajmniej tak nam się wydawało. Kiedy usłyszałeś dziwne odgłosy dobiegające z pobliskiego lasku postanowiłeś to sprawdzić. Czekałam na ciebie bardzo długo, aż słońce dotknęło horyzontu. Nadal czekam...

Zimowy wiatr na twojej twarzy odcisnął swoje piętno. Nie byłeś już zwykłym małym chłopcem. Byłeś dzielnym młodym mężczyzną, który odpowiedzialnie i najlpiej, jak umiał zastępował mi ojca. Przedzieraliśmy się wtedy przez wielkie zaspy śniegu, a bielutkie płatki wirowały wokół nas. Było mi tak dobrze i radośnie. Kiedy nie mogłam przejść, brałeś mnie na barana i razem...

Kruszynko, pamiętasz jak dawno temu chciałaś uciec z domu? Byłaś taka malutka i dzielna. Dwa ciemne warkoczyki, harde spojrzenie i niezwykły, jak na czterolatkę upór. Byłaś o wiele bardziej dzielna niż ja, o wiele bardziej odważna, chociaż to właściwie ja powinnam taka być - w końcu byłam starszą siostrą. Mnie strach i poczucie odpowiedzialności podcinały skrzydła.
Do dziś pamiętam odcisk twoich małych stópek na białej mroźnej pierzynce, która pokryła świat tamtej pamiętnej zimy. Głos matki niósł się za mną echem, gdy wybiegłam za tobą w noc. Nie mogłaś już tego wytrzymać, chciałaś coś zmienić. Ty! Malutka, bezbronna dziewczynka, iskierka pełna niepohamowanej radości i miłości do świata- mimo okrutnej rzeczywistości, w jakiej przyszło nam się urodzić i żyć.
W końcu cię znalazłam. Siedziałaś skulona pod drzewem, otulona śniegiem jak najpiękniejszym kocem. Zimowy wiatr na twojej twarzy wymalował czerwone rumieńce. Otarłam twoje łzy. Nie protestowałaś, byłaś już bardzo zmęczona...

Kruszynko, pamiętasz jak dawno temu chciałaś uciec z domu? Byłaś taka malutka i dzielna. Dwa ciemne warkoczyki, harde spojrzenie i niezwykły, jak na czterolatkę upór. Byłaś o wiele bardziej dzielna niż ja, o wiele bardziej odważna, chociaż to właściwie ja powinnam taka być - w końcu byłam starszą siostrą. Mnie strach i poczucie odpowiedzialności podcinały skrzydła.
Do dziś...

Jeszcze jeździłyśmy na sankach, chociaż wszystkie dzieciaki musiały już wracać do domu. Nasi rodzice tego dnia oboje pracowali na drugą zmianę, dlatego do domu musiałyśmy wrócić przed 20, bo właśnie tak oni wracają.
Ania jest starsza więc to ona mnie pilnowała, kiedy do późna zostawałyśmy same, ale byłyśmy tego uczone od najmłodszych lat i świetnie sobie radziłyśmy.
Nieopodal naszego bloku była ogromna górka z której zimą na sankach zjeżdżały wszystkie dzieciaki. Miałyśmy tylko jedne sanki, więc albo ściskałyśmy się razem, albo jeździłyśmy naprzemiennie.
Tym razem Ania właśnie wdrapywała się na górkę, gdzie ja już z niecierpliwością czekałam na swoją kolej zjazdu. Powiedziała:
- Kasia może chodźmy już do domu? Zimowy wiatr na Twojej twarzy dał o sobie znać. Masz całe czerwone policzki.
- Ty nie masz lepszych. Ja chcę jeszcze raz.
- No dobra, ale potem wracamy, bo jest późno.
Wtem ujrzały światła auta, który zatrzymał się przed domem nieopodal. Ponieważ mieszkały na niewielkiej wiosce to od razu zwróciły na niego uwagę. Z auta wysiadł mężczyzna i pobiegł do drzwi domu, które natychmiast się otworzyły. Dziewczynki usłyszały głośny strzał i ujrzały mężczyznę, który szybko pobiegł do auta i odjechał z piskiem opon.
Ania odruchowo przyciągnęła do siebie Kasię i szepnęła, że chyba powinny szybko pójść do domu.

Jeszcze jeździłyśmy na sankach, chociaż wszystkie dzieciaki musiały już wracać do domu. Nasi rodzice tego dnia oboje pracowali na drugą zmianę, dlatego do domu musiałyśmy wrócić przed 20, bo właśnie tak oni wracają.
Ania jest starsza więc to ona mnie pilnowała, kiedy do późna zostawałyśmy same, ale byłyśmy tego uczone od najmłodszych lat i świetnie sobie radziłyśmy.
...