Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Dżam
rekinga
Pat
Huberto
kodainka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Dżam
rekinga
Pat
Huberto
kodainka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Arnold był zegarmistrzem. Uwielbiał swoją pracę, choć było to już całkiem zapomniane zajęcie. Któż bowiem potrzebował teraz zegara, a co dopiero jego naprawy? Codziennie rano przychodził do pracy o 6.53, oglądał z każdej strony wszystkie antyczne zegary, które wprost uwielbiam, a potem przerzucał tabliczkę na drzwiach z „zamknięte” na „otwarte”, przekręcał klucz i niezmiennie z uśmiechem czekał na klientów. Nie miał ich zbyt wiele w ciągu dnia. Czas wypełniał więc pucowaniem swoich najlepszych egzemplarzy, czytaniem prasy i rozkoszowaniem się swoją ulubioną herbatą. Mimo swoistego zastoju, uwielbiał swoją pracę. Uwielbiam ciche brzdękanie zegarów i dźwięk dzwonka, kiedy ktoś przekraczał próg. Najbardziej cieszył się, kiedy wśród śmiechu i przepychanek, wpadały do pracowni jego wnuki- słodka, energiczna ośmiolatka i poważny dwunastolatek. Zawsze przynosili jagodowe bułeczki od babci (a jego pięknej, ukochanej żony), więc robił dzieciom kakao i spędzali kilka godzin na długich rozmowach, śpiewaniu i zabawach. Arnold uwielbiał wymyślać dla wnuków różne zagadki i nie mógł wyjść z podziwu, że z dnia na dzień coraz lepiej radzili sobie z ich rozwiązywaniem… Pewnego dnia do pracowni przyszedł starszy mężczyzna, niosą pokaźnych rozmiarów zegar. Był jednak piękny i Arnold nie mógł się już doczekać, aż zajrzy do jego wnętrza… Nie spodziewał się jednak, że ten dzień zmieni wszystko i jego spokojne, sielskie życie zegarmistrza już nigdy nie będzie takie samo…

Arnold był zegarmistrzem. Uwielbiał swoją pracę, choć było to już całkiem zapomniane zajęcie. Któż bowiem potrzebował teraz zegara, a co dopiero jego naprawy? Codziennie rano przychodził do pracy o 6.53, oglądał z każdej strony wszystkie antyczne zegary, które wprost uwielbiam, a potem przerzucał tabliczkę na drzwiach z „zamknięte” na „otwarte”, przekręcał klucz i...

Morderstwo dotknęło Krystynę Agatowicz do żywego! Niejednego trupa widziała w życiu i na kryminałach, które czytała z namiętnością, zwłaszcza Agaty Christie, znała się jak mało kto, ale ta zbrodnia, choć wydarzyła się w sąsiednim mieście dotknęła ją do żywego. Budziła w niej zarówno ciekawość jak i niesmak. Wiedziała, że jak tylko dostatecznie się skoncentruje, to drogą dedukcji dojdzie prawdy i zdemaskuje przestępcę. Chrupanie prażynek zawsze działało na nią jak stuwatowa żarówka, rozjaśniając mroczne zakamarki jej umysłu. Może nie jestem zbyt wyćwiczona, przez co nie dostałam się do policji, ale mój spryt, inteligencja i kojarzenie faktów jest bez zarzutu i przewyższa wszystkich mięśniaków.- pomyślała. Zerknęła na szafkę. Zapas prażynek był. Mogła zaczynać. Od 1,5 roku pracowała jako prywatny detektyw i to z sukcesem. Zmarła młoda i piękna dziewczyna. Motyw był niejasny. Jej rodzice zgłosili się do Krystyny, by odkryła, kto zabił.
- Jest trup, musi być morderca- dedukowała otwierając drugą torbę prażynek. - Albo morderczyni- wyraźnie dostrzegła światełko w tunelu.
Koncentracja i prażynki zrobiły swoje. Znalazła trop! Szybko ubrała wygodne adidasy i wybiegła z biura...

Morderstwo dotknęło Krystynę Agatowicz do żywego! Niejednego trupa widziała w życiu i na kryminałach, które czytała z namiętnością, zwłaszcza Agaty Christie, znała się jak mało kto, ale ta zbrodnia, choć wydarzyła się w sąsiednim mieście dotknęła ją do żywego. Budziła w niej zarówno ciekawość jak i niesmak. Wiedziała, że jak tylko dostatecznie się skoncentruje, to drogą...

ANIELA- OSIEMDZIESIĘCIODWULETNIA kobieta, kochająca jazdę na rowerze, spacery po lesie i szycie na maszynie. Wychowała piątkę dzieci, tuzin wnuków, ba teraz opiekuje się już dwójką prawnuczek. Za to wieczorem pasjami obserwuje miasto, ale nie jest to bynajmniej obserwacja z typu moherowych. Aniela wyszukuje, dostrzega, niczym drapieżnik- każdy przejaw agresji, od złamanej ławki w parku, poprzez kłótnię małżeńską, niecne porysowanie samochodu, a nawet gwałt. Już wiele razy policja korzystała z jej nieocenionej pomocy. A właściwie jeden policjant- mało jeszcze rozgarnięty, ale zaczynający chwytać przynętę - Maciej, dwudziestosześcioletni, najmłodszy wnuk Anieli.

ANIELA- OSIEMDZIESIĘCIODWULETNIA kobieta, kochająca jazdę na rowerze, spacery po lesie i szycie na maszynie. Wychowała piątkę dzieci, tuzin wnuków, ba teraz opiekuje się już dwójką prawnuczek. Za to wieczorem pasjami obserwuje miasto, ale nie jest to bynajmniej obserwacja z typu moherowych. Aniela wyszukuje, dostrzega, niczym drapieżnik- każdy przejaw agresji, od złamanej...

Paweł Kowalik to wzięty, znany na skalę europejską detektyw, przed którym tajemnic nie ma żadne, nawet najbardziej skomplikowane morderstwo. Jak sam twierdzi, pomimo swojego zawodu, gardzi i brzydzi się przemocą. W wolnych chwilach bierze udział w pokojowych manifestacjach i udziela dziennikarzom wywiadów na temat swoich ostatnich śledztw. Co ciekawe jednak, często wraz ze swymi licznymi kochankami udaje się na strzelnicę, gdzie bezbłędnie trafia w same dziesiątki. Trudno więc dać wiarę jego rzekomej niechęci do broni. Kilkanaście razy był na okładkach europejskich gazet, a po rozwodzie z francuską piosenkarką, stał się również najgorętszym tematem międzynarodowych brukowców. Pojawia się na galach i bankietach, a projektanci często proponują mu współpracę, ofiarując tym samym w zamian ubrania z ich najnowszych kolekcji. O Kowaliku było głośno po tym, jak po rozwiązaniu sprawy "kosiarza z Lęborka", w tajemniczych okolicznościach zakupił apartament na dziesiątym piętrze nowoczesnego paryskiego wieżowca. Co więcej, na miejsce zbrodni, w przeciwieństwie do reszty detektywów, zawsze podjeżdża swoim błyszczącym Lamborghini. Kowalik to człowiek sukcesu, który swą sławę zdobył na nieszczęściu innych. Czy jego passa potrwa długo? Tego nie wiadomo. Ciężko jednak się na niego złościć, bo wbrew krążącej o milionerach opinii, Kowalik to naprawdę sympatyczny i przystępny 35-latek, który regularnie przelewa pieniądze na cele charytatywne. Zazdrośni czy nie, i tak wszyscy go kochamy.

Paweł Kowalik to wzięty, znany na skalę europejską detektyw, przed którym tajemnic nie ma żadne, nawet najbardziej skomplikowane morderstwo. Jak sam twierdzi, pomimo swojego zawodu, gardzi i brzydzi się przemocą. W wolnych chwilach bierze udział w pokojowych manifestacjach i udziela dziennikarzom wywiadów na temat swoich ostatnich śledztw. Co ciekawe jednak, często wraz ze...

Imię i nazwisko: Józefa Różyk
Wiek: 79 lat
Stan cywilny: wdowa
Status społeczny: emerytka

Hobby:
- oglądanie seriali kryminalnych
- czytanie kryminałów i książek psychologicznych
- pieczenie ciast
- czasami szydełkuje i robi na drutach

Pani Józefa Różyk to niepozorna staruszka – lekko przygarbiona, codziennie rano idzie z wolna do sklepu po świeże pieczywo, gaworząc wesoło z napotkanymi ludźmi. Jednak nikt nie spodziewałby się, że pani Józefa, w przerwach od emeryckiego życia, jest tajną konsultantką policji, i że najlepsi detektywi korzystają z jej bystrego umysłu!

Pani Józefa, sama będąc ogromną fanką zagadek kryminalnych, pomogła rozwiązać już niejedną sprawę, która bez jej pomocy utknęłaby w martwym punkcie. Chętnie pomaga policji, nie przyjmując za to ani grosza wynagrodzenia – twierdzi, że rozwiązywanie zagadek to pasja, która pozwala jej ćwiczyć sprawność umysłu. Poza tym, dzięki temu dorywczemu zajęciu, może poczuć się jak jej ulubiony bohater książkowy, Sherlock Holmes.

Poza pomocą w rozwiązywaniu spraw, pani Różyk rozpieszcza swoich kolegów z policji, częstując ich wypiekami, a na święta zawsze obdarowuje ich ręcznie robionymi swetrami, szalikami i czapkami. Zdecydowanie jest ulubienicą wszystkich śledczych!

Imię i nazwisko: Józefa Różyk
Wiek: 79 lat
Stan cywilny: wdowa
Status społeczny: emerytka

Hobby:
- oglądanie seriali kryminalnych
- czytanie kryminałów i książek psychologicznych
- pieczenie ciast
- czasami szydełkuje i robi na drutach

Pani Józefa Różyk to niepozorna staruszka – lekko przygarbiona, codziennie rano idzie z wolna do sklepu po świeże pieczywo, gaworząc...

Jan Kowalski mieszka w Gdańsku, ma dwadzieścia siedem lat. Całe jego życie można opisać jako jedne długie pasmo szczęścia. W dzieciństwie rozpieszczony jedynak wychowany w bogatej rodzinie – dużo zabawek, ciekawe zajęcia pozaszkolne, mama prowadząca dom, później zdolny uczeń elitarnego liceum, na studiach stypendium naukowe. Po studiach świetna praca, dobrze płatna, ciekawa, a w życiu prywatnym piękna narzeczona, w planach ślub i dziecko. Ah, sielanka! I pewnie nasz Jasiek całe życie by miał spokojne i ustabilizowane, gdyby nie pewnego dnia zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Najpierw znalazł w skrzynce na listy anonim, potem dziwny telefon, w końcu tajemnicze zniknięcie kolegi z pracy. Coś się dzieje. Jan zdecydował, że musi się zająć tą sprawą, ponieważ policja ma wszystko w duużym poważaniu. Uważają, że Paweł Wyrwigrosz gdzieś wyjechał i tyle. Janek jest pewny, że i tym razem szczęście go nie opuści i szybko rozwiąże tę sprawę, znajdzie kolegę całego i zdrowego, a Jasia okrzykną bohaterem. Już widzi ten domorosły detektyw transparenty ze swoim imieniem, orkiestr i dziewczynki rzucające kwiatki. Będzie pięknie, trzeba się wziąć do roboty!

Jan Kowalski mieszka w Gdańsku, ma dwadzieścia siedem lat. Całe jego życie można opisać jako jedne długie pasmo szczęścia. W dzieciństwie rozpieszczony jedynak wychowany w bogatej rodzinie – dużo zabawek, ciekawe zajęcia pozaszkolne, mama prowadząca dom, później zdolny uczeń elitarnego liceum, na studiach stypendium naukowe. Po studiach świetna praca, dobrze płatna,...

Magdalena był młodą, 19-letnią dziewczyną. Urodzona w Malborku kobieta niemal od zawsze widywana była z książką w ręku. Magda uwielbiała kolekcjonować zwłaszcza stare manuskrypty. Nie mogła przeboleć, że ludzie tak łatwo pozbywają się starych książek i jak gdyby nigdy nic umieszczają je w koszu na śmieci. Uwielbienie dla literatury sprawiło, że od dziewczyny biła radosna aura. Dziewczyna nie mogła narzekać także na swoje życie prywatne, które niemal od zawsze było usłane różami. Magdę otaczali sami życzliwi ludzie, poczynając od rodziców, wyrozumiałego chłopaka, a kończąc na wspaniałych przyjaciołach.
Pewnego lutowego wieczoru książkoholiczka wracała z pobliskiej czytelni. Zgodnie z planem zatrzymała się przy miejskim regale książkowym usytuowanym przy ulicy Fredry. Już przy pierwszym spojrzeniu zwróciła uwagę na starą, zabrudzoną po bokach książkę. Spojrzała na okładkę, ale niestety nie potrafiła odczytać tytułu. Utwór wydano w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku i był napisany w języku greckim. Magda ostrożnie przekartkowała strony i nagle w środku książki zauważyła pustą kartkę, w której ktoś odręcznie umieścił niezrozumiałą treść. W dolnym lewym rogu znajdowało się zdanie z sekwencją tajemniczych liczb: Książka kryje w sobie wiele tajemnic, czy chcesz się przekonać o tym na własnej skórze? 45.13.12.XOQ. Dziewczynę przeszył lekki dreszczyk strachu, ale bez zastanowienia przygarnęła książkę. Wówczas nie wiedziała, że jej wspaniałe życie może zamienić się w piekło.

Magdalena był młodą, 19-letnią dziewczyną. Urodzona w Malborku kobieta niemal od zawsze widywana była z książką w ręku. Magda uwielbiała kolekcjonować zwłaszcza stare manuskrypty. Nie mogła przeboleć, że ludzie tak łatwo pozbywają się starych książek i jak gdyby nigdy nic umieszczają je w koszu na śmieci. Uwielbienie dla literatury sprawiło, że od dziewczyny biła radosna...

Oto przedstawiam Wam najciekawszego detektywa wszech czasów Pan Jacek. Imię wydaje się dość przeciętne, ale on sam zdecydowanie taki nie jest. Zbiera znaczki i każdy z zebranych tatuuje na swoim ciele. Jednak czyni to w miejscach, które rzadko pokazuje ludziom, przeważnie zakrywa ubraniami. Nie ma żony, gdyż nie należy do tych co chcą się ustatkować. Co niedzielę odwiedza swoje rodzinna miejscowość i w gronie najbliższych spędza ten dzień. Gdy zapytacie jego sąsiadów, rodzinę, kogokolwiek gdzie pracuje wszyscy powiedzą, że jest taksówkarzem. Jednak tak naprawdę jest jednym z detektywów pracujących w największej firmie detektywistycznej "Wiatr". Tę informacje ukrywa przed wszystkimi równie dobrze jak wytatuowane znaczki pocztowe. Jest osobą bardzo lubianą, słynącą z dużo poczucia humoru i umiejętności szybkiego zawierania znajomości. Ponadto jeszcze nigdy w życiu nie odniósł żadnej porażki, jest z gatunku tych, którym zawsze wszystko się udaje. W szkole nigdy nie dostał jedynki, na studiach nigdy nie miał poprawki, na dyskotekach żadna dziewczyna mu nie odmawiała tańca...

Oto przedstawiam Wam najciekawszego detektywa wszech czasów Pan Jacek. Imię wydaje się dość przeciętne, ale on sam zdecydowanie taki nie jest. Zbiera znaczki i każdy z zebranych tatuuje na swoim ciele. Jednak czyni to w miejscach, które rzadko pokazuje ludziom, przeważnie zakrywa ubraniami. Nie ma żony, gdyż nie należy do tych co chcą się ustatkować. Co niedzielę odwiedza...

Jak uczynić nudę ciekawą? Jak sprawić, żeby całkiem normalne, spokojne życie uczyniło bohatera rozpoznawalnym? Zdaje się, że zadanie to jest niewykonalne. A jednak, oto jest on - detektyw Mateusz. Pochodzi ze zwyczajnej rodziny, założył też standardową rodzinę, w szkole zawsze sobie radził przeciętnie, na studiach jak to na studiach, czasem lepiej, czasem gorzej, w końcu skończył i stał się jednym z wielu pracowników znanej korporacji. Nic ciekawego, można by pomyśleć. Mateusz ma jednak jedno, wyjątkowe hobby. Uwielbia obserwować. Ludzi, zwierzęta, naturę, miasta, wszystko. Potrafi godzinami siedzieć w jednym miejscu i wszystko analizować. To właśnie było czynnikiem decydującym, aby stał się detektywem. Uzyskał licencję i jego zainteresowanie stało się pracą. A po pracy nadal wiedzie spokojne, udane życie, wraz ze swoją żoną i dwójką dzieci.

Jak uczynić nudę ciekawą? Jak sprawić, żeby całkiem normalne, spokojne życie uczyniło bohatera rozpoznawalnym? Zdaje się, że zadanie to jest niewykonalne. A jednak, oto jest on - detektyw Mateusz. Pochodzi ze zwyczajnej rodziny, założył też standardową rodzinę, w szkole zawsze sobie radził przeciętnie, na studiach jak to na studiach, czasem lepiej, czasem gorzej, w końcu...