Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

studentkazarzadzania
miAu
Adrianna
IvLoveeBook
Ayasha

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

studentkazarzadzania
miAu
Adrianna
IvLoveeBook
Ayasha

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Niestety, co jakiś czas mam takie okresy, kiedy za co się nie wezmę, to nic mi nie wychodzi. Kiedyś strasznie mi to irytowało. Użalałam się nad sobą i nad swoim losem. Byłam wewnętrznie rozedrgana, niepewna siebie, niecierpliwa i płaczliwa. Szarpałam się bez sensu. Jednak teraz nauczona doświadczeniem po prostu odpuszczam, nie dokręcam śruby. Staram się przynajmniej psychicznie wrzucić na luz. Nic na to nie poradzę. Na pewne rzeczy trzeba poczekać, trzeba nauczyć się przyjmowania i dostosowywania. Dlatego nie warto się poddawać i po prostu przeczekać ten trudny okres i cierpliwe przygotować się na lepsze dni. Nie izoluję się od otoczenia. Polegam nie tylko na sobie, ale w niektórych sytuacjach także na innych. Wsparcie i słowo pocieszenia mogą zdziałać cuda. Czytam też autobiografie, bo opowiadają o ukrytych słabościach, a nie tylko o głośnych zwycięstwach. Działa na mnie pozytywnie wiadomość, że człowiek sukcesu również miał problemy, zahamowania, a jednak mu się udało. Staram się także więcej odpoczywać, nie forsować się i sprawiać sobie drobne przyjemności.

Niestety, co jakiś czas mam takie okresy, kiedy za co się nie wezmę, to nic mi nie wychodzi. Kiedyś strasznie mi to irytowało. Użalałam się nad sobą i nad swoim losem. Byłam wewnętrznie rozedrgana, niepewna siebie, niecierpliwa i płaczliwa. Szarpałam się bez sensu. Jednak teraz nauczona doświadczeniem po prostu odpuszczam, nie dokręcam śruby. Staram się przynajmniej...

Jestem człowiekiem emocji- jak się cieszę to maksymalnie. Wszystkim opowiadam co miłego mnie spotkało, chodzę uśmiechnięta i podśpiewuję.
Niestety dokładnie tak samo jest z życiowymi zakrętami- niesamowicie przeżywam każdą przykrość, nawet taką która obiektywnie rzec biorcą nie jest warta tylu myśli. Zatem jak udaje mi się przeżyć te prawdziwe burze, które obracają w popiół wszystko na czym do tej pory budowałam świat? Otóż zdarzyło się, że osoba , która miała być moją opoka, chronić mnie i zasłonić własna piersią przed plutonem egzekucyjnym zdradziła mnie. Wtedy wykładałam sobie jak nauczyciel nierozumnemu dziecku, że to...kiedyś minie. Brzmi to absurdalnie, ale ciągle czytałam wiersz Szymborskiej aż nauczyłam się go na pamięć- ten o zlej godzinie, która niepotrzebnie budzi lek, bo przecież...minie. Brzmi to jak banał, ale naprawdę mi pomagało. Byłam chodzącą depresją, łzawą melancholią, nie jadłam, schudłam, mało spalam, nie robiłam makijażu i patrząc na tę kupkę nieszczęścia w lustrze powytwarzałam sobie, ze nie mogę się doczekać kiedy ten stan już minie. Nie wyobrażałam sobie siebie szczęśliwej, nie próbowałam taka być, po prostu tłumaczyłam sobie, ze teraz mogę sobie spokojnie być taka na jaka siebie nie teraz stać (czyli smutna, rozżalona, zaniedbana, nadwrażliwa) i czekać, aż mój ból przegra bitwę z czasem, przygaśnie, zblednie i znów będę sobą. Pozwoliłam biec wydarzeniom poza mną, nie próbowałam ich zmieniać ani na nie wpływać, niczego nie naprawiałam- postanowiłam czekać aż po deszczu znów wstanie słońce. Nie wiem czy to była najlepsza metoda, ale takie myślenie pomogło mi przetrwać ten czas.

Jestem człowiekiem emocji- jak się cieszę to maksymalnie. Wszystkim opowiadam co miłego mnie spotkało, chodzę uśmiechnięta i podśpiewuję.
Niestety dokładnie tak samo jest z życiowymi zakrętami- niesamowicie przeżywam każdą przykrość, nawet taką która obiektywnie rzec biorcą nie jest warta tylu myśli. Zatem jak udaje mi się przeżyć te prawdziwe burze, które obracają w...

Jestem człowiekiem emocji- jak się cieszę to maksymalnie. Wszystkim opowiadam co miłego mnie spotkało, chodzę uśmiechnięta i podśpiewuję.
Niestety dokładnie tak samo jest z życiowymi zakrętami- niesamowicie przeżywam każdą przykrość, nawet taką która obiektywnie rzec biorcą nie jest warta tylu myśli. Zatem jak udaje mi się przeżyć te prawdziwe burze, które obracają w popiół wszystko na czym do tej pory budowałam świat? Otóż zdarzyło się, że osoba , która miała być moją opoka, chronić mnie i zasłonić własna piersią przed plutonem egzekucyjnym zdradziła mnie. Wtedy wykładałam sobie jak nauczyciel nierozumnemu dziecku, że to...kiedyś minie. Brzmi to absurdalnie, ale ciągle czytałam wiersz Szymborskiej aż nauczyłam się go na pamięć- ten o zlej godzinie, która niepotrzebnie budzi lek, bo przecież...minie. Brzmi to jak banał, ale naprawdę mi pomagało. Byłam chodzącą depresją, łzawą melancholią, nie jadłam, schudłam, mało spalam, nie robiłam makijażu i patrząc na tę kupkę nieszczęścia w lustrze powytwarzałam sobie, ze nie mogę się doczekać kiedy ten stan już minie. Nie wyobrażałam sobie siebie szczęśliwej, nie próbowałam taka być, po prostu tłumaczyłam sobie, ze teraz mogę sobie spokojnie być taka na jaka siebie nie teraz stać (czyli smutna, rozżalona, zaniedbana, nadwrażliwa) i czekać, aż mój ból przegra bitwę z czasem, przygaśnie, zblednie i znów będę sobą. Pozwoliłam biec wydarzeniom poza mną, nie próbowałam ich zmieniać ani na nie wpływać, niczego nie naprawiałam- postanowiłam czekać aż po deszczu znów wstanie słońce. Nie wiem czy to była najlepsza metoda, ale takie myślenie pomogło mi przetrwać ten czas.

Jestem człowiekiem emocji- jak się cieszę to maksymalnie. Wszystkim opowiadam co miłego mnie spotkało, chodzę uśmiechnięta i podśpiewuję.
Niestety dokładnie tak samo jest z życiowymi zakrętami- niesamowicie przeżywam każdą przykrość, nawet taką która obiektywnie rzec biorcą nie jest warta tylu myśli. Zatem jak udaje mi się przeżyć te prawdziwe burze, które obracają w...

Życie stawia mi przeszkody na drodze od wielu lat. Mówi się, że człowiek dostaje tyle bagażu, ile zdoła unieść i jest to szczera prawda. Nigdy nie załamałam się pod wpływem problemów, a mam znajomych, którzy wpadli w złe towarzystwo, w alkohol i narkotyki, którzy potrafili całe dnie leżeć w łóżku i poddawać się depresji.

Jako dziecko ciężko zachorowałam, z czym borykam się do dziś. Na skutek ciągłych nawrotów choroby musiałam zmienić wiele planów i skorygować marzenia. Co ciekawe, z biegiem czasu uświadomiłam sobie, że każda przeżyta chwila uczy nas czegoś cennego, każda niesie nowe doświadczenia i daje nadzieję na lepsze jutro.

Gdybym miała jednak wskazać najbardziej traumatyczne zdarzenie, z którym ciężko było mi sobie poradzić, niewątpliwie był to okres kiedy miałam 10 lat i moja mama zachorowała na raka. Byłam przerażona i zdezorientowana. Nikt się mną specjalnie nie przejmował, bo przecież co takie dziecko może wiedzieć. A ja rozumiałam wszystko doskonale. Mam pewien żal o to, że pozbawiono mnie wtedy poczucia bezpieczeństwa. To rzuciło się pewnym cieniem na moje dalsze życie. Mama przez wiele miesięcy była w szpitalu i bardzo za nią tęskniłam. Miałyśmy wspaniałe relacje i ogromnie mi ich brakowało. Kiedy mama wróciła do domu to nie spuszczałam jej z oka. Bałam się, że znów zniknie i mnie zostawi. Te przeżycia są we mnie głęboko wyryte i wciąż tak świeże, jakby wydarzyły się wczoraj. To zadry, które są bliznami duszy i nadają rytm naszej egzystencji.

Życie stawia mi przeszkody na drodze od wielu lat. Mówi się, że człowiek dostaje tyle bagażu, ile zdoła unieść i jest to szczera prawda. Nigdy nie załamałam się pod wpływem problemów, a mam znajomych, którzy wpadli w złe towarzystwo, w alkohol i narkotyki, którzy potrafili całe dnie leżeć w łóżku i poddawać się depresji.

Jako dziecko ciężko zachorowałam, z czym borykam...

Zaplanowałam sobie kiedyś idealne wakacje nad polskim morze. Od rana plażing, później jakieś lody, gofry lub inne wakacyjne deserki, wieczorem zaś dyskoteki. W razie niepogody zabrałam ze sobą 2 książki. Jakże wielkie było moje rozczarowanie gdy podczas wykupionego tygodniowego pobytu nie trafił się ani jeden dzień słonecznej pogody. A przez pierwsze trzy dni kiedy był sztorm, okropny deszcz i wiatr zdążyłam przeczytać obie zabrane przeze mnie książki i rozwiązałam wszystkie krzyżówki jakie kupiłam. Postanowiłam jednak, że urlopu nie można zmarnować i zaczęłam intensywnie myśleć co mogę robić. Doznałam olśnienia, że przecież nie ja sama w tym nadmorskim ośrodku jestem zmuszona przebywać w wynajętym pokoju całymi dniami. Od razu wstałam i przeszłam się po pokojach zapraszając wszystkich do mojego pokoju, najlepiej z własnym krzesłem. Byłam bardzo miło zaskoczona gdy po chwili w moim pokoju zjawili się wszyscy, których zaprosiłam. Od razu nawiązała się przyjazna atmosfera między wszystkimi, tematy do rozmów nie miały końca. Ani się spostrzegliśmy a już był późny wieczór. Kolejnego dnia oprócz rozmów postanowiliśmy w coś zagrać. Świetnie się bawiliśmy przy tradycyjnych "miastach i państwach", kalamburach, czy głuchym telefonie. Mimo, że cały tydzień padało, wspominam te wakacje jako jedne z lepszych. Poznałam ludzi, z którymi mam kontakt do dziś oraz zdałam sobie sprawę, że aby się dobrze bawić nie trzeba wiele, wystarczy dobre towarzystwo.

Zaplanowałam sobie kiedyś idealne wakacje nad polskim morze. Od rana plażing, później jakieś lody, gofry lub inne wakacyjne deserki, wieczorem zaś dyskoteki. W razie niepogody zabrałam ze sobą 2 książki. Jakże wielkie było moje rozczarowanie gdy podczas wykupionego tygodniowego pobytu nie trafił się ani jeden dzień słonecznej pogody. A przez pierwsze trzy dni kiedy był...

To nie jest tak, że coś może nam nie iść po myśli. To nasze myśli nie idą po drodze ze zdarzeniami.

Opuszcza nas żona? Co za wspaniała wiadomość! Cisza, spokój. Znowu będzie się chodzić na randki, poznawać młode dziewczyny, cierpieć tak miłe duszy katuszy. O! Jednak nie odeszła. I dobrze, całe szczęście. Komu by się chciało łazić na randki? Utrata pracy? Co za ulga! Koniec z mobbingiem, intrygami, wyścigiem szczurów. Znaleźliśmy pracę? Świetnie!

W moim życiu nie ma czegoś takiego jak, "nie idzie po myśli". Zawsze dostaję to co po myśli. Znajomi czasem postrzegają mnie, jak urodzonego w czepku pomyślnego szczęściarza, patrząc z nutką zazdrości, jak komuś może tak wszystko iść po myśli w życiu. Nawet jeśli w życiu lepiej im się układa.

To nie jest tak, że coś może nam nie iść po myśli. To nasze myśli nie idą po drodze ze zdarzeniami.

Opuszcza nas żona? Co za wspaniała wiadomość! Cisza, spokój. Znowu będzie się chodzić na randki, poznawać młode dziewczyny, cierpieć tak miłe duszy katuszy. O! Jednak nie odeszła. I dobrze, całe szczęście. Komu by się chciało łazić na randki? Utrata pracy? Co za ulga! Koniec...

Tak, ostatnio coś szło nie po mojej myśli.
A nawet kilka cosi.


Wielmożna Madam Emilia z Rodu Denerwowaczy (tak, moja siostra) postanowiła zrobic sobie Wieczór Van Gogha w naszym pokoju. Wyciągneła farby wodne i niczym natchniony artysta pomalowała rysunek i połowę biórka.
Nie zgadniecie co podłożyła pod rysunek. Mój niedokończony referat.
"Ale ja nie wiedziałam że to masz do szkoły, wygląda jak bazgroły"
Naprawdę aż tak brzydko piszę? Najwidoczniej, bo przez to że było już bardzo poźno nie miałam czasu na napisanie tego jeszcze raz.
TAK ZAROBIŁAM PIERWSZĄ PAŁĘ

Moja wąsata Pani od Historii postanowiła zrobic kartkówkę dwa tematy DO PRZODU. I na nic się zdało tłumaczenie że nie umiemy bo nie było. Babeczka powinna już grzac tyłek na tapczanie w domu a nie udawac ze wcale nie ma altzheimera.
TAK ZAROBIŁAM DRUGĄ PAŁĘ

Spokojnie, to tylko dwie jedynki. Lepsze to niż nagana wychowawcy za notoryczne obżeranie się na matematyce, zwłaszcza snickersami.
Czekolada przecież dodaje energi! A potem jest "czemu nie rozumiesz?"
No bo prawie usypiam, ot co.

Eh, NOSZ ILE BYM SIĘ STARAŁA, chyba i tak nie będę miała tego paska..

Tak, ostatnio coś szło nie po mojej myśli.
A nawet kilka cosi.


Wielmożna Madam Emilia z Rodu Denerwowaczy (tak, moja siostra) postanowiła zrobic sobie Wieczór Van Gogha w naszym pokoju. Wyciągneła farby wodne i niczym natchniony artysta pomalowała rysunek i połowę biórka.
Nie zgadniecie co podłożyła pod rysunek. Mój niedokończony referat.
"Ale ja nie wiedziałam że to masz...

Nie jest tajemnicą, iż życie jest nieprzewidywalne. Jesteśmy zaskakiwani na co dzień. To, co możemy robić to przede wszytkim uświadomić sobie o ciągłej zmianie. Możemy się przygotowywać, ale zawsze w jakimś stopniu będziemy przez nią zaskoczeni. Jestem przekonany, że nowa rzeczywistość to nowe możliwości. Moja historia zaczyna się od dobrej pracy, w której się spełniałem, do momentu zmiany szefa. Następnie wszystko jakoś poszarzało. Zacząłem uważać, że jestem beznadziejny, nic nie umiem i nic nie osiągnę. Nie chciałem pracować nigdzie tam, skąd nie byłbym gotowy wylecieć - bo to oznaczałoby, że sam zamykam się na zmianę i nowe możliwości - przez strach. Pomyślałem, że trzeba się temu przeciwstawić. W którymś momencie podzieliłem się tym co mnie trapi z przyjacielem. Doszedłem do wniosku, że to co mogę zrobić to zainicjować zmianę, zmianę pracy. Ta zmiana zmieniła moje życie i postrzegam ją jako jedna z lepszych decyzji, jaką podjąłem.

Nie jest tajemnicą, iż życie jest nieprzewidywalne. Jesteśmy zaskakiwani na co dzień. To, co możemy robić to przede wszytkim uświadomić sobie o ciągłej zmianie. Możemy się przygotowywać, ale zawsze w jakimś stopniu będziemy przez nią zaskoczeni. Jestem przekonany, że nowa rzeczywistość to nowe możliwości. Moja historia zaczyna się od dobrej pracy, w której się spełniałem,...

Jak dla mnie najgorszym możliwym uczuciem jest niepewność. Miałam okazję j odczuwać na wakacjach 2 lata temu. Wybrałam się z moim chłopakiem na Kretę. Wylot z Wrocławia, około 3h w samolocie, później autokar zabiera nas z lotniska w Heraklionie i zawozi do wcześniej (bardzo skrupulatnie) wybranego hotelu. Jestem osobą, która lubi mieć wszystko pod kontrolą, wycieczki zawsze planuję z dużym wyprzedzeniem, spędzam bardzo dużo czasu na sprawach organizacyjnych, jednak 20.09.2015 moje plany legły w gruzach. Przyjechaliśmy na lotnisko odpowiednio wcześniej, przeszliśmy odprawę, ale coś było nie tak. Zbliżała się godzina wylotu, a my nadal czekaliśmy. Lot opóźnił się o 2h, to zdecydowanie zepsuło mi humor, ale to nie był koniec ,,niespodzianek''. Po drodze nasz samolot miał jakąś awarię, najwidoczniej na tyle niebezpieczną, że musieliśmy lądowa... w Rzymie! Byłam zdruzgotana, ponieważ z naszych greckich wakacji zrobiły się ogólnoeuropejskie wakacje, których jak wcześniej wspomniałam nie planowałam. Spędziliśmy 3 dni we Włoszech zanim znaleźli nam zastępczy samolot. Dotarliśmy do naszego wymarzonego miejsca.
Nie była to może najbardziej komfortowa sytuacja (zważając na to jakim typem człowieka jestem), jednak postarałam się wyciągnąć z tego plus, przecież zwiedziłam dodatkowy kraj, mimo, że nie planowałam. Wszystko skończyło się dobrze, nerwy jak zawsze były zbędne.

Jak dla mnie najgorszym możliwym uczuciem jest niepewność. Miałam okazję j odczuwać na wakacjach 2 lata temu. Wybrałam się z moim chłopakiem na Kretę. Wylot z Wrocławia, około 3h w samolocie, później autokar zabiera nas z lotniska w Heraklionie i zawozi do wcześniej (bardzo skrupulatnie) wybranego hotelu. Jestem osobą, która lubi mieć wszystko pod kontrolą, wycieczki zawsze...