Jest późny wieczór. Siedzę przy laptopie i próbuję przypomnieć sobie najmilsze wspomnienie związane z moim ojcem.
Nigdy mnie nie bił, ale nigdy też nie powiedział, że jest ze mnie dumny. Nie upokarzał słownie, ale nie powiedział, że mnie kocha. Nie przytulił, nie otarł łez. Był, jest i będzie jednak osobą, na której zdaniu zawsze będzie zależało mi najbardziej. Surowy, niecierpliwy, twardy człowiek, wyrosły z domu, gdzie nie głaskało się po głowie. Jego nikt nie nauczył okazywać dzieciom miłości w sposób, jaki sobie najłatwiej wyobrazić.
Jednak to on kazał mi wracać pomimo wszystko, gdy nie udało mi się na obczyźnie. On nosił cegły po schodach, by zrobić mi pokój na poddaszu, o którym tak bardzo marzyłam i on zadzwonił o pierwszej w nocy, by powiedzieć mi, że pomimo słów, które wypowiedział w nerwach, zawsze, kiedy tylko będę chciała, mogę przyjechać do rodzinnego domu.
Mój tato, do którego serca tak trudno znaleźć drogę.

Jest późny wieczór. Siedzę przy laptopie i próbuję przypomnieć sobie najmilsze wspomnienie związane z moim ojcem.
Nigdy mnie nie bił, ale nigdy też nie powiedział, że jest ze mnie dumny. Nie upokarzał słownie, ale nie powiedział, że mnie kocha. Nie przytulił, nie otarł łez. Był, jest i będzie jednak osobą, na której zdaniu zawsze będzie zależało mi najbardziej. Surowy,...

Jedno z moich najwcześniejszych wspomnień z tatą to kiedy o świcie zostawiał mi swój zegarek ze świecącymi wskazówkami pokazując kiedy on wróci do domu po odwiezieniu mamy i młodszego brata do żłobka. Ja normalnie jeszcze spałem i dopiero około ósmej szedłem do przedszkola. To było świetne, bo wtedy jak się niespodziewanie dla rodziców obudziłem nie chciałem ich z domu wypuścić i byli w kropce. Trick z zegarkiem mnie uspokoił. Podziwiam za to mojego tatę. Niby wolałem mamę, ale jego podziwiałem i próbowałem się na nim wzorować wybierając technikę jako ścieżkę swego rozwoju zawodowego. On wcale o to nie zabiegał. Nie potrafił mnie nauczyć swego fachu, który znał chyba trochę intuicyjnie. Ale pamiętam też jak mnie zlał. Byłem niegrzeczny w kościele i w domu dostałem paskiem na goły tyłek. Ale inne miłe wspomnienie z wczesnego dzieciństwa to jak budował z nami na plaży zamki. Mama tak nie umiała. Tak jak mówiłem to nie umiał i nie lubił nas uczyć. To mama siedziała z nami nad lekcjami, ale tata potrafił niekiedy coś takiego powiedzieć, że się przydało na całe życie. Na początku nie radziłem sobie z zadaniami tekstowymi z matematyki, a tata mnie do nich przekonał, chociaż on sam nie zdał matury z matmy. Zachęcał mnie też do pisania wypracowań mówiąc, że aby były ciekawe muszę w nich coś zmyśleć. Muszę jednak przyznać, że mój tata był trudnym człowiekiem. Wielce przyczyniła się do tego trawiąca go przez pół życia choroba. Jednak, zwłaszcza w dzieciństwie, dał mi wiele i nigdy mu tego nie zapomnę.

Jedno z moich najwcześniejszych wspomnień z tatą to kiedy o świcie zostawiał mi swój zegarek ze świecącymi wskazówkami pokazując kiedy on wróci do domu po odwiezieniu mamy i młodszego brata do żłobka. Ja normalnie jeszcze spałem i dopiero około ósmej szedłem do przedszkola. To było świetne, bo wtedy jak się niespodziewanie dla rodziców obudziłem nie chciałem ich z domu...

Mój Tata nigdy mi niczego nie tłumaczył.
- Choć, pomożesz mi.
- Co trzeba?
- Zobaczysz.
Tak to wyglądało, serio, za każdym razem. Ale cóż było robić, rad nie, rad szedłem i pomagałem. Głównie podając klucze/deski/śrubki/gwoździe/narzędzia/itd, ale przede wszystkim obserwując. Często zadawałem pytania w trakcie pracy i choć zazwyczaj na pytanie "dlaczego tak?" dostawałem zdawkową odpowiedź "zobaczysz", to gdy trzeba było to tata powiedział co i jak.

I w taki oto sposób, tata nauczył mnie wielu przydatnych rzeczy. I chociaż czasami (poza pracą) bywa gadatliwy, to więcej nauczyłem się obserwując jego postawę i działania, niż ktokolwiek inny mógłby mnie nauczyć słowem. A po tych przydomowych pracach, godzinach spędzanych na podwórzu i w garażach zostało mi mnóstwo fajnych wspomnień, sporo umiejętności i kilka blizn, które są warte swojej ceny, bo nie zamieniłbym tamtego czasu na nic innego.

Mój Tata nigdy mi niczego nie tłumaczył.
- Choć, pomożesz mi.
- Co trzeba?
- Zobaczysz.
Tak to wyglądało, serio, za każdym razem. Ale cóż było robić, rad nie, rad szedłem i pomagałem. Głównie podając klucze/deski/śrubki/gwoździe/narzędzia/itd, ale przede wszystkim obserwując. Często zadawałem pytania w trakcie pracy i choć zazwyczaj na pytanie "dlaczego tak?"...

Mój ojciec mnie i mojego brata zawsze zabierał pontonem na przejaźdżkę po okolicznych rzeczkach i jeziorach. Zapuszczaliśmy się w różne szuwary i chaszcze, udawaliśmy, że szukamy zaginionego skarbu albo uciekamy przed groźnymi piratami. Czasem łowiliśmy ryby, a czasem brodziliśmy w krystalicznie czystej wodzie i przyglądaliśmy się wodnym roślinkom i zwierzątkom. Dzięki ojcu poczułam smak wiosłowania, nauczyłam się odczepiać oślizgłe pijawki z łydki, radzić sobie z napompowaniem pontonu bez użycia pompki, odczepiać złowionego szczupaka z haczyka i być wytrzymałą na ból zranionej o ostry kamień stopy.

Mój ojciec mnie i mojego brata zawsze zabierał pontonem na przejaźdżkę po okolicznych rzeczkach i jeziorach. Zapuszczaliśmy się w różne szuwary i chaszcze, udawaliśmy, że szukamy zaginionego skarbu albo uciekamy przed groźnymi piratami. Czasem łowiliśmy ryby, a czasem brodziliśmy w krystalicznie czystej wodzie i przyglądaliśmy się wodnym roślinkom i zwierzątkom. Dzięki ojcu...

Wspomnienie, które opisze nie jest moje, ale jestem dumna, że mogłam być jego świadkiem. Ostatnio do pizzerii, w której pracuje przyszedł tata z na oko około trzyletnią córeczką. Zamówili pizze i poszli zająć stolik. Gdy niosłam im placka na górę zobaczyłam widok, który rozczulił mnie do łez. Oboje siedzieli przy malutkim czerwonym stoliku, każdy na swoim malutkim krzesełku. Podkreślę fakt, że ów tata miał ok.185cm wzrostu i 100kg wagi - co dodawało uroku całej scenie. Jego głowa znajdowała się prawie między kolanami, ale siedział uśmiechnięty od ucha do ucha i słuchał jak jego córka opowiada mu jak było w przedszkolu. Zawsze jak sobie przypomnę o tej sytuacji robi mi się ciepło na sercu.

Wspomnienie, które opisze nie jest moje, ale jestem dumna, że mogłam być jego świadkiem. Ostatnio do pizzerii, w której pracuje przyszedł tata z na oko około trzyletnią córeczką. Zamówili pizze i poszli zająć stolik. Gdy niosłam im placka na górę zobaczyłam widok, który rozczulił mnie do łez. Oboje siedzieli przy malutkim czerwonym stoliku, każdy na swoim malutkim...

Tata? Czarodziej
W moim dzieciństwie nie było go zbyt wiele. Cały czas pracował i tylko niekiedy pojawiał się w domu. Mimo tego, że nie widywałam go zbyt często, łączyła nas jednak ta więź ojca z córką. Był dla mnie czarodziejem. Gdy się pojawiał, na mojej twarzy od razu gościł uśmiech. Poprosiłam go, żeby pokazał mi jak czarować, a on wtedy kładł na ścianie mojego pokoju tapetę. Granatowa w gwiazdy. Przypominała niebo nocą. Była piękna. Jeszcze bardziej przekonała mnie o magicznych mocach mojego taty, gdy leżąc w łóżku zauważyłam, że gwiazdy na prawdę świecą. Chciałam zapytać jak to zrobił, ale już go nie było.
Pojawił się kilka dni później, gdy wspinałam się po drzewach, marząc, o tym, aby zostać Indianką. Chwilę mi się przyglądał, po czym z garażu wyciągnął samodzielnie zrobiony łuk i strzały. Jakby czytał w moich myślach.
Mój czarodziej pojawił się także tego dnia, kiedy postanowiłam sprawdzić czy zjazd po poręczy jest tak samo szybki jak ze zjeżdżalni. Szybki to on jest. Problem w tym, że znacznie mniej stabilny. Już na początku straciłam równowagę i przepadłam na drugą stronę poręczy. Nie takiego upadku się spodziewałam. Tata znowu nie zawiódł.
Fajnie jest mieć takiego osobistego czarodzieja.

Tata? Czarodziej
W moim dzieciństwie nie było go zbyt wiele. Cały czas pracował i tylko niekiedy pojawiał się w domu. Mimo tego, że nie widywałam go zbyt często, łączyła nas jednak ta więź ojca z córką. Był dla mnie czarodziejem. Gdy się pojawiał, na mojej twarzy od razu gościł uśmiech. Poprosiłam go, żeby pokazał mi jak czarować, a on wtedy kładł na ścianie mojego pokoju...

Mój tato to był bohater mojego dzieciństwa. Jako mała dziewczynka byłam w niego wpatrzona. On się mną zajmował. Dbał o moje podstawowe potrzeby. Pamiętam, że woził mnie na sankach do przedszkola. Często też siedziałam u niego na kolanach. Wtedy chciałam mieć takie włosy jak tato, a miałam jak mama.

Mój tato to był bohater mojego dzieciństwa. Jako mała dziewczynka byłam w niego wpatrzona. On się mną zajmował. Dbał o moje podstawowe potrzeby. Pamiętam, że woził mnie na sankach do przedszkola. Często też siedziałam u niego na kolanach. Wtedy chciałam mieć takie włosy jak tato, a miałam jak mama.

Z tatą są te najlepsze wspomnienia bo tata zawsze był od zabawy. Do dziś dzielę z nim pasje i hobby. To on wprowadzał mnie w tajniki spalonego i rzutu karnego wykonanego w stylu Panenki. On zawsze zostawiał mi ważne zadanie włożenia ostatniego puzzla do układanki. On także, ku rozpaczy mamy, nauczył mnie grać w pokera. Nauczył mnie proporcji w matematyce. Ale przede wszystkim nauczył mnie miłości do gór. Gdybym miała w ogóle wybrać najpiękniejszy dzień ze swojego życia to byłby to pewien wakacyjny dzień w Tatrach. Miałam 13 lat. Wstaliśmy około 5 rano. Przed 6 byłam na szlaku razem z bratem i pomysłodawcą całej wycieczki czyli tatą. Poprowadził nas przez Dolinę Małej Łąki ku Giewontowi. Nie powiem, że się nie stresowałam kiedy zobaczyłam łańcuchy. Jednak kiedy tata złapał mnie za rękę i powiedział, że nie puści poczułam ogromną pewności a strach gdzieś się ulotnił. O 10 rozłożyliśmy się pod Giewontem na małe "co nieco". Tata zapytał czy jesteśmy gotowi na dalszą przygodę. Poszliśmy przez Kopę ku Kasprowemu. I chociaż były to czasy kiedy liczyło się każdy pieniążek to na Kasprowym zjedliśmy najdroższą ale i najpyszniejszą pizzę w życiu. Kiedy zeszliśmy do Kuźnic stwierdziliśmy, że pójdziemy na piechotę do Zakopanego gdzie wynajmowaliśmy pokój. Kiedy dotarliśmy było około 20. Byłam do tego stopnia zmęczona, że opowiadając mamie ten ekscytujący dzień usnęłam w połowie zdania.

Z tatą są te najlepsze wspomnienia bo tata zawsze był od zabawy. Do dziś dzielę z nim pasje i hobby. To on wprowadzał mnie w tajniki spalonego i rzutu karnego wykonanego w stylu Panenki. On zawsze zostawiał mi ważne zadanie włożenia ostatniego puzzla do układanki. On także, ku rozpaczy mamy, nauczył mnie grać w pokera. Nauczył mnie proporcji w matematyce. Ale przede...

Ojciec[bookLink]4807792|Ojciec[/bookLink]

Ojciec[bookLink]4807792|Ojciec[/bookLink]

 [bookCover]4807792|Ojciec[/bookCover]