W KORPOświecie KORPOsprawy
Takie KORPO są zabawy:
Poniedziałek tak kochamy
Wyścig szczurów zaczynamy!
Wtorek przed oczami premia
Pstryk i nie masz już sumienia.
Mobbing, romans, kiepskie żarty,
W środę wkładamy karty.
Rozhuśtały się trybiki,
W czwartek harujesz jak dziki.
W piątek raport ważny ginie
Ktoś podłożył KORPOświnie...
A w sobotę integracja
Bo Prezesów jest rotacja.
Hola hola już niedziela?
To jest KORPOkaruzela!

W KORPOświecie KORPOsprawy
Takie KORPO są zabawy:
Poniedziałek tak kochamy
Wyścig szczurów zaczynamy!
Wtorek przed oczami premia
Pstryk i nie masz już sumienia.
Mobbing, romans, kiepskie żarty,
W środę wkładamy karty.
Rozhuśtały się trybiki,
W czwartek harujesz jak dziki.
W piątek raport ważny ginie
Ktoś podłożył KORPOświnie...
A w sobotę integracja
Bo Prezesów jest...

Sądzę, że kłam stereotypowi korporacji, jako bezdusznej organizacji zadaje prosta logika.
Gdyby wierzyć w te wszystkie opowieści o korpo oznaczałoby, że mogą w nich przetrwać tylko osoby o szczególnym typie charakteru. A skoro tak, to znaczy, że jest to praca odpowiadająca ich usposobieniu. Korporacja jest więc jednym z niewielu typów firm, które opowiadają na potrzeby psychologiczne pracownika. Można rzec, dostosowują zarządzanie personelem do jego charakteru. Naprawdę, nie da się tego powiedzieć o wielu innych firmach. Skąd więc te straszne opowieści? Można przypuszczać, że od osób zwolnionych, które nie mogą się pogodzić z tym, że utraciły pracę w tak przyjaznym środowisku.

Sądzę, że kłam stereotypowi korporacji, jako bezdusznej organizacji zadaje prosta logika.
Gdyby wierzyć w te wszystkie opowieści o korpo oznaczałoby, że mogą w nich przetrwać tylko osoby o szczególnym typie charakteru. A skoro tak, to znaczy, że jest to praca odpowiadająca ich usposobieniu. Korporacja jest więc jednym z niewielu typów firm, które opowiadają na potrzeby...

Życie w korpo to teatr!
Według stereotypów droga na szczyt wiedzie przez łóżko szefa. Niestety nie są to tylko stereotypy, ale smutna rzeczywistość. Jednak aby tego dokonać i utrzymać pozycję, jednocześnie sprawiając pozory pełnego profesjonalizmu i braku jakichkolwiek prywatnych relacji z szefem– to wymaga nie lada zdolności aktorskich! Wysoko postawiony pracownik pracował w korporacji wraz z żoną. Żona była zastępcą swojego męża. Miała przyjaciółkę, która również pracowała w tej firmie, w tym samym dziale. Wspólnie we trójkę dzielili pasje, zainteresowania, wyjeżdżali na wspólne urlopy. Później okazało się, że przyjaciółki dzieliły się również mężczyzną. Po rozwodzie i odejściu z firmy przyjaciółka zajęła miejsce żony i tak to kręci się już kilkanaście lat. Główni zainteresowani wypierają się, jakoby coś ich łączyło poza kwestiami zawodowymi, ale i tak wszyscy wiedzą o co chodzi. Nawet udają, że razem nie przyjeżdżają do firmy, wchodząc w dwuminutowych odstępach, ale to nie przeszkadza im wspólnie wyjeżdżać na urlop…

Życie w korpo to teatr!
Według stereotypów droga na szczyt wiedzie przez łóżko szefa. Niestety nie są to tylko stereotypy, ale smutna rzeczywistość. Jednak aby tego dokonać i utrzymać pozycję, jednocześnie sprawiając pozory pełnego profesjonalizmu i braku jakichkolwiek prywatnych relacji z szefem– to wymaga nie lada zdolności aktorskich! Wysoko postawiony pracownik...

Nigdy nie pracowałam w korpo. Ale mam przyjaciela, który już kilka lat tam robi. I jego spostrzeżenia się diametralnie inne niż te stereotypowe. Nie ma podkładania świń, ba można liczyć na pomoc i radę najbliższych współracowników. Nawiązały się fajnie znajomości, może nie przyjaźnie na całe życie, ale ludzie z którymi można pogadać, wyjść czasami po pracy na piwo i wcale nie obawiać się o swoje życie. Nikt nikomu nie kradnie pomysłów. Co do znajomości: poznał tam swoją narzeczoną, a już niedługo żonę. Także, nie takie korpo straszne jak je ludzie malują.

Nigdy nie pracowałam w korpo. Ale mam przyjaciela, który już kilka lat tam robi. I jego spostrzeżenia się diametralnie inne niż te stereotypowe. Nie ma podkładania świń, ba można liczyć na pomoc i radę najbliższych współracowników. Nawiązały się fajnie znajomości, może nie przyjaźnie na całe życie, ale ludzie z którymi można pogadać, wyjść czasami po pracy na piwo i wcale...

Tak się skalda, że pracuje w Korpo. Wiem jest strasznie ale trzeba gdzieś pracować a do celebry ty, master chefa itd. mi daleko.
Ja o strasznych rzeczach pisać nie będę a o tych lepszych...integracja. W mojej firmie zazwyczaj są dwie integrację i wtedy Prezes, Kierownicy zamiast w drogich garniturkach paradują w dresikach. I właśnie na pewnej integracji zdarzyła się sytuacja której nie zapomnę. Byliśmy na spływie kajakowym, ja z moją koleżanką ( z doświadczeniem spływowym) ruszyłyśmy na końcu. Po 15 minutach wpływu słyszałyśmy krzyki "Pomocy". Podpłynęłyśmy a w krzakach z kajakiem we wodzie i mule po kolana stoi Prezes ze swoją asystentką...Pomogłyśmy wyjąć kajak na brzeg. Popłynęłyśmy dalej i o dziwo tego dnia nie widziałam ani Prezesa ani jego Asystenki. Po powrocie do rzeczywistości miałam przyjemność jechać w windzie z Prezesem ale jak zawsze nie odezwał się do mnie,. To jest właśnie Korpo nikt się nie zna.

Tak się skalda, że pracuje w Korpo. Wiem jest strasznie ale trzeba gdzieś pracować a do celebry ty, master chefa itd. mi daleko.
Ja o strasznych rzeczach pisać nie będę a o tych lepszych...integracja. W mojej firmie zazwyczaj są dwie integrację i wtedy Prezes, Kierownicy zamiast w drogich garniturkach paradują w dresikach. I właśnie na pewnej integracji zdarzyła się...

Historyjka zasłyszana: pewna firma aspirująca do miana "korpo" zatrudniła sobie "kołcza", żeby popracował wraz z wyrob... yyy, to znaczy z PRACOWNIKAMI nad efektywnością pracy. Jednym z jego wspaniałych pomysłów było zachowywanie ciszy podczas przerwy obiadowej, uważał bowiem, że absolutne skupienie uwagi na posiłku przełoży się pozytywnie na sprawność szczęśliwie zatrudnionych. Nie wolno było rozmawiać, głośno oddychać, a broń Boże się śmiać! Przed wejściem do kuchni postawiono nawet specjalny stolik, gdzie można było zostawić swojego smartfona, gdyż korzystanie z nich było także surowo wzbronione. Osoba opowiadająca śmiała się zdając tę relację i nic sobie nie robiła z zaleceń szarlatana, natomiast jakaś tam nutka niepewności co do tego co może w tym miejscu pracy nastąpić pozostawała żywa w jej sercu...

Historyjka zasłyszana: pewna firma aspirująca do miana "korpo" zatrudniła sobie "kołcza", żeby popracował wraz z wyrob... yyy, to znaczy z PRACOWNIKAMI nad efektywnością pracy. Jednym z jego wspaniałych pomysłów było zachowywanie ciszy podczas przerwy obiadowej, uważał bowiem, że absolutne skupienie uwagi na posiłku przełoży się pozytywnie na sprawność szczęśliwie...

Od 10 lat pracuję w korporacji, mogę więc uważać się za eksperta.
Zajmujący najwyższe stanowiska nie mają zazwyczaj specjalnie wysokich kwalifikacji, wystarczy przecież że mają dobrze postawionego tatę, wujka czy cioteczną babkę stryjecznej siostry matki. Tego typu managerowie uwielbiają zadręczać szeregowych pracowników pytaniami, brzmiącymi niejednokrotnie jak kiepskie dowcipy. Pytają na przykład czy da się sprawdzić ile sztuk danego towaru firma ma w magazynie lub czy istnieje możliwość sprawdzenia stanu konta klienta. Szary pracownik nigdy nie wie jak odpowiedzieć na takie pytania, jaką obrać strategię. Przecież nie od dziś wiadomo, że ilości towarów nie liczy się każdorazowo na liczydle, a wszystkie procesy związane z rachunkami klientów i dostawców, są udokumentowane w specjalnym systemie. Nie wiadomo jednak czy takie banalne pytanie nie ma drugiego dna, ukrytego przekazu, którego podwładny nie potrafi dostrzec i zrozumieć. Znam takich, którzy roześmiali się w twarz przełożonemu, a tydzien później pakowali manatki. Znam jednak i takich, którzy cierpliwie tłumaczyli tym na górze jak funkcjonuje system. Później także musieli się pożegnać ze stanowiskiem, ponieważ zarząd stwierdził, że skoro większość procesów jest zautomatyzowana, to można pozwolić sobie na zwolnienie kilku pracowników. Korporacja była, jest i raczej pozostanie w moim odczuciu ringiem. Tylko najsilniejszy psychicznie i nierzadko fizycznie, będzie mógł przetrwać na arenie dłużej niż jedną rundę.

Od 10 lat pracuję w korporacji, mogę więc uważać się za eksperta.
Zajmujący najwyższe stanowiska nie mają zazwyczaj specjalnie wysokich kwalifikacji, wystarczy przecież że mają dobrze postawionego tatę, wujka czy cioteczną babkę stryjecznej siostry matki. Tego typu managerowie uwielbiają zadręczać szeregowych pracowników pytaniami, brzmiącymi niejednokrotnie jak kiepskie...

Nie miałam osobiście styczności z ''korpo'', ale trochę się na ten temat słyszy. Słyszałam m.in. o sytuacji dziewczyny, która osiągała w pracy coraz lepsze wyniki, szybko wskoczyła na wyższy stopień i to nie za sprawą swoich umiejętności, a dzięki romansowi ze swoim szefem. Tak naprawdę wiedzieli o tym współpracownicy i nie tylko, ale dziewczyna żyła w przekonaniu, że nikt o tym nie wie i chwaliła się wszem i wobec swoimi umiejętnościami w pracy i tym, że tak dobrze ze wszystkim sobie radzi, ale koledzy z pracy i tak wiedzieli jaka jest prawda. Myślę, że podobnych przypadków może być więcej, coraz częściej się o tym słyszy.

Nie miałam osobiście styczności z ''korpo'', ale trochę się na ten temat słyszy. Słyszałam m.in. o sytuacji dziewczyny, która osiągała w pracy coraz lepsze wyniki, szybko wskoczyła na wyższy stopień i to nie za sprawą swoich umiejętności, a dzięki romansowi ze swoim szefem. Tak naprawdę wiedzieli o tym współpracownicy i nie tylko, ale dziewczyna żyła w przekonaniu, że nikt...

Byłam, widziałam, niestety doświadczyłam. Słowo mobbing jest mi bardzo dobrze znane. Pracowałam (na całe szczęście czas przeszły) w bardzo dużej firmie we Wrocławiu. Jak każdy dobrze wie, w korpo się nie choruje, nie ma na to czasu. Niestety mi się zdarzyło, nikt nie wiedział o co chodzi, ja czułam się po prostu okropnie, nie miałam siły ruszyć się z łóżka. Trafiłam do szpitala. Nikt nie wiedział co się ze mną dzieje. ,,Podtrzymywali'' mnie na lekach i wróciłam do pracy. Usłyszałam od prezesa, że symulowałam. Następny atak, trafiłam ponownie do szpitala, okazało się, że są to powikłania po kleszczu, które poważnie grożą mojemu zdrowiu. Przeleżałam w szpitalu 2 tygodnie. Codziennie telefony od prezesa: przestań, Ty potrafisz tylko udawać. Pewnie tam odpoczywasz]. Wracaj, praca na Ciebie czeka.
Wtedy straciłam wiarę w ludzi. Naprawdę. Po powrocie z mojej ,,symulowanej'' choroby miałam już w dłoni wypowiedzenie pracy. Na całe szczęście uwolniłam się od tego.

Byłam, widziałam, niestety doświadczyłam. Słowo mobbing jest mi bardzo dobrze znane. Pracowałam (na całe szczęście czas przeszły) w bardzo dużej firmie we Wrocławiu. Jak każdy dobrze wie, w korpo się nie choruje, nie ma na to czasu. Niestety mi się zdarzyło, nikt nie wiedział o co chodzi, ja czułam się po prostu okropnie, nie miałam siły ruszyć się z łóżka. Trafiłam do...

Hodowca świń[bookLink]4800617|Hodowca świń[/bookLink]

Hodowca świń[bookLink]4800617|Hodowca świń[/bookLink]

 [bookCover]4800617|Hodowca świń[/bookCover]