Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

suppressedlight
Paula1909
Mirta
nieidentyczna
malamii

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

suppressedlight
Paula1909
Mirta
nieidentyczna
malamii

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Wychowawczyni w 2-giej klasie podstawówki powiedziała mi, że mam niesamowity talent do irytowania ludzi i strzępienia im nerwów. Potem okazało się, że jestem też skrupulatny i szybko myślę, co pozwoliło tej samej wychowawczyni twierdzić również, że w przyszłości będę miał talent do nauk ścisłych. Nie pomyliła się. W toku mojej licealnej edukacji, fizyk, a potem historyk uświadomili mnie, że w niepowszedni sposób dostrzegam z pozoru nieistotne fakty i zależności między nimi. Bazując na tych laurkach, szybko wywnioskowałem, że byłbym nieziemsko dobrym prawnikiem. No i jestem. Dziękuję, dobranoc.

Wychowawczyni w 2-giej klasie podstawówki powiedziała mi, że mam niesamowity talent do irytowania ludzi i strzępienia im nerwów. Potem okazało się, że jestem też skrupulatny i szybko myślę, co pozwoliło tej samej wychowawczyni twierdzić również, że w przyszłości będę miał talent do nauk ścisłych. Nie pomyliła się. W toku mojej licealnej edukacji, fizyk, a potem historyk...

Pisanie zawsze przychodziło mi z łatwością. Już w szkole podstawowej pisałam baśnie, opowiadania, wiersze i mini powieści. Nie chodziło jednak tylko o lekkość pióra. Moje teksty potrafiły wzruszać, były dojrzałe, pełne refleksji na temat przemijania, melancholijne. I to właśnie, zważywszy na mój wiek, było w nich niezwykłe. Pamiętam, jak pierwszy raz, w ramach pracy domowej z języka polskiego, napisałam opowiadanie w takim właśnie nostalgicznym tonie. Byłam z niego wyjątkowo dumna i poprosiłam mamę, żeby je przeczytała. Popłakała się i spytała, czy naprawdę sama to napisałam. Zachęcona taką reakcją zaczęłam pisać, ilekroć nachodziła mnie wena. Od tej pory ludzie często wzruszali się i płakali, czytając moje wiersze i opowiadania. Słowa przychodziły mi z łatwością, czułam, jak przepływają przez mój umysł, a ja tylko chwytałam je w biegu i utrwalałam na papierze. Pisząc czułam radość, proces tworzenia zupełnie mnie pochłaniał. Potrafiłam wstawać w nocy i zapisywać wiersze, które jak gdyby same pojawiały się w mojej głowie. Musiałam robić to szybko, żeby słowa mi nie uciekły i nie zniknęły gdzieś za zakrętem moich myśli. Niektóre z moich wierszy ukazały się nawet w kwartalniku literackim, a jego redaktor zachęcał mnie do czytania poezji i uczestniczenia w cotygodniowych spotkaniach miejscowych poetów. Pisanie do dziś pozostało moją ogromną pasją, jednak nie jestem pewna, czy zwiążę z nim moją zawodową przyszłość.

Pisanie zawsze przychodziło mi z łatwością. Już w szkole podstawowej pisałam baśnie, opowiadania, wiersze i mini powieści. Nie chodziło jednak tylko o lekkość pióra. Moje teksty potrafiły wzruszać, były dojrzałe, pełne refleksji na temat przemijania, melancholijne. I to właśnie, zważywszy na mój wiek, było w nich niezwykłe. Pamiętam, jak pierwszy raz, w ramach pracy domowej...

Uwielbiam śpiewać, z wielkim zapałem pożeram kolejne książki, w kuchni też podobno dobrze sobie radzę. Zawodowo pracuję z dziećmi i dlatego chciałabym się pochwalić swoim talentem plastycznym. Jak dotąd moje rysunki są bardzo proste i schematyczne , jednak cały czas dzielnie , z mozołem odkrywam mój talent do rysowania. Krok po kroku(a nie są to buty siedmiomilowe) czynię postępy , bo czuję ,że ten talent musi gdzieś tam być (a przy okazji moi uczniowie wyrabiają sobie i rozwijają wyobraźnię).

Uwielbiam śpiewać, z wielkim zapałem pożeram kolejne książki, w kuchni też podobno dobrze sobie radzę. Zawodowo pracuję z dziećmi i dlatego chciałabym się pochwalić swoim talentem plastycznym. Jak dotąd moje rysunki są bardzo proste i schematyczne , jednak cały czas dzielnie , z mozołem odkrywam mój talent do rysowania. Krok po kroku(a nie są to buty siedmiomilowe) czynię...

Będąc skręconym dzieckiem z tzw robakami w wiadomej części cala rodzice na wstrzymanym oddechu patrzyli na moje akrobatyczne popisy. A kilkuletnia ja niepomna na ich przestrogi prośby i groźby dalej wspinałam się na futryny, robiłam przewroty na kanapie a nawet próbowałam stania na rekach przy ścianie. W czwartej klasie szkoły podstawowej kiedy nie było już "pani od wszystkiego" lekcje w-f przypadły mojej grupie z młodym przystojnym nauczycielem. Każda 11 latka patrzyła na niego z wypiekami na twarzy i każda chciała wypaść jak najlepiej- ja także. Przy pierwszym zaliczeniu przewrotu w przód kiedy to rzuciłam na szalę całą swoją grację, płynność i lekkość ruchów nadszedł ten przełomowy moment, który uwiadomił mi,ze to nie zwykłe wygibasy ale talent który warto rozwijać. Nauczyciel zapytał mnie przy całej klasie czy uczę się baletu. Gdy zaprzeczyłam zaczął zachwalać: postawa prościutka jak struna, jeden kroczek do przodu, płynne ruchy, wspaniale wykończenie z rozłożonymi rękami, które mówi: "patrzcie jaka jestem zgrabna". Pamiętam doskonale, że użył dokładnie takich slow a ja spłonęłam rumieńcem, ale w środku byłam z siebie dumna. W szkole podstawowej nie rozwijałam tej umiejętności - po prostu byłam dobra, bez dodatkowych ćwiczeń czy wielu prób wychodziły mi zgrabne przewroty w tył, stanie na rękach z podnoszeniem do pozycji wyprostowanej, a nawet przewrót ze stania na rekach. Dopiero w szkole średniej zapisałam się na zajęcia z gimnastyki artystycznej i tam stawałam szczytach piramid:)

Będąc skręconym dzieckiem z tzw robakami w wiadomej części cala rodzice na wstrzymanym oddechu patrzyli na moje akrobatyczne popisy. A kilkuletnia ja niepomna na ich przestrogi prośby i groźby dalej wspinałam się na futryny, robiłam przewroty na kanapie a nawet próbowałam stania na rekach przy ścianie. W czwartej klasie szkoły podstawowej kiedy nie było już "pani od...

Odkąd byłam dzieckiem miałam zamiłowanie do fotografii. Patrzyłam zaintrygowana na błyszczące odbitki i kolekcję analogów taty. Pamiętam moment kiedy postanowiłam nauczyć się robić zdjęcia - było to wtedy gdy wszyscy śmiali się z komicznego ujęcia jakie zrobiłam tacie i wujkowi podczas grilla. Wtedy postanowiłam rozbudować swoje hobby i stać się lepszą w cykaniu fotek. Nie ruszam się bez aparatu w tym momencie i czuję się bez niego jak bez ręki. Przykleił mi się do dłoni jak wszechobecne telefony. Uwielbiam patrzeć na świat dokładnie tak jak wiele lat temu i dostrzegać barwy i detale, których inni nie widzą a zauważają dopiero na fotografii. Moje życie i świat widzę przez pryzmat obiektywu w tym momencie i dobrze mi z tym.

Odkąd byłam dzieckiem miałam zamiłowanie do fotografii. Patrzyłam zaintrygowana na błyszczące odbitki i kolekcję analogów taty. Pamiętam moment kiedy postanowiłam nauczyć się robić zdjęcia - było to wtedy gdy wszyscy śmiali się z komicznego ujęcia jakie zrobiłam tacie i wujkowi podczas grilla. Wtedy postanowiłam rozbudować swoje hobby i stać się lepszą w cykaniu fotek. Nie...

Jako małe dziecko miałem tendencję do zmyślania różnych rzeczy, co musiałem szybko ograniczyć, bo zauważyłem jak łatwo jest sprawić tym przykrość drugiej osobie. Przestałem kłamać i stałem się uczciwym chłopcem. Kiedy byłem w połowie czwartej klasy doszło do zmiany nauczycielki języka polskiego. Poprzednia miała o mnie złą opinię i trudno było mi uzyskać u niej satysfakcjonującą ocenę. Młoda polonistka okazała się być bardzo otwarta i szybko zainteresowała nas pisaniem opowiadań, rozprawek czy artykułów. Zauważyłem, że ktoś docenia moje starania i zacząłem się coraz bardziej angażować w przygotowanie do zajęć. Moje oceny znacznie się poprawiły, a nauczycielka zaproponowała mi redagowanie szkolnej gazetki. Zostałem redaktorem naczelnym w szkolnej redakcji i byłem z siebie dumny. To właśnie wtedy poczułem, że lubię czytać i pisać. Chciałem, żeby moje słowa docierały do ludzi i pobudzały w nich konkretne emocje. Opisując różne miejsca dostrzegłem jak niewiele potrzeba, aby czytelnik przeniósł się w czasie i przestrzeni. Z kolei opowiadając o przeżyciach bohaterów mogłem wywołać pożądane uczucia w moich czytelnikach. Zrozumiałem, że chcę się tym zająć i zostać dziennikarzem! Moje hobby przerodziło się w pasje, która pozostała w moim życiu do dzisiaj. Jestem szczęśliwy, że zgodziłem się przyjąć propozycję nauczyciela, która odmieniła moje życie!

Jako małe dziecko miałem tendencję do zmyślania różnych rzeczy, co musiałem szybko ograniczyć, bo zauważyłem jak łatwo jest sprawić tym przykrość drugiej osobie. Przestałem kłamać i stałem się uczciwym chłopcem. Kiedy byłem w połowie czwartej klasy doszło do zmiany nauczycielki języka polskiego. Poprzednia miała o mnie złą opinię i trudno było mi uzyskać u niej...

Miałam osiem lat. W mojej szkole ogłoszono konkurs na temat oszczędzania. Ułożyłam zabawny rymowany wiersz i zaniosłam komisji. Byłam z siebie niesamowicie dumna, kiedy odbierałam nagrodę za uzyskanie pierwszego miejsca. Wiersz wisiał na tablicy na korytarzu, a ja postanowiłam, że będę to właśnie robić w życiu - pisać wiersze. Po latach usłyszałam jednak, jak mama opowiadała komuś o tym wydarzeniu, wspominając, że na zebraniu rodziców wychowawczyni powiedziała jej, że domyśla się, że to mama napisała za mnie wiersz. I wtedy... zaczęłam się wstydzić. Jakby to, że stworzyłam coś według tej kobiety nie na miarę ośmiolatki, było czymś złym. Wiersze piszę nadal. Jednak nie zgłaszam ich już na konkursy.

Miałam osiem lat. W mojej szkole ogłoszono konkurs na temat oszczędzania. Ułożyłam zabawny rymowany wiersz i zaniosłam komisji. Byłam z siebie niesamowicie dumna, kiedy odbierałam nagrodę za uzyskanie pierwszego miejsca. Wiersz wisiał na tablicy na korytarzu, a ja postanowiłam, że będę to właśnie robić w życiu - pisać wiersze. Po latach usłyszałam jednak, jak mama...

W moim przypadku nie był to jeden moment, który da się specjalnie wyróżnić, a wieloletni ciąg udoskonalania swych umiejętności i dochodzenia do perfekcji.
Rysowałam, od kiedy sięgam pamięcią. Jako dziecko tworzyłam nieproporcjonalne postaci z wielkimi głowami i patykowatymi nogami, sięgającymi samego końca kartki. Wraz z moim dorastaniem ich kształt zaczął coraz bardziej przypominać prawdziwych ludzi. W wieku 16 lat, wraz z rozpoczęciem nauki w szkole średniej i zainteresowaniem sztuką jako taką, postanowiłam udoskonalić swoje umiejętności. Zaczęłam od rysunków czarno-białych, aż uznałam, że na tyle opanowałam kwestię kontrastu i cienia, że przeszłam do kolorowych. Wykonywałam rysunki jeden za drugim, przez wiele miesięcy. Mój jednorazowy rekord wyniósł 5 godzin, spędzonych bez przerwy nad kartką.
W końcu doszłam do takiego stopnia zaawansowania, że pokazując komuś sporządzony przeze mnie portret, spotykałam się z uwagami typu „Naprawdę TY to narysowałaś? Wygląda zupełnie jak zdjęcie!”
Dziś rysuję już nie tylko postaci realistyczne, ale przeszłam do malowania plamą jak Banksy i abstrakcji geometrycznych. W swoim odczuciu osiągnęłam zamierzoną perfekcję i cieszy mnie fakt, że w dowolnym momencie jestem w stanie stworzyć nieprzeciętny rysunek.

W moim przypadku nie był to jeden moment, który da się specjalnie wyróżnić, a wieloletni ciąg udoskonalania swych umiejętności i dochodzenia do perfekcji.
Rysowałam, od kiedy sięgam pamięcią. Jako dziecko tworzyłam nieproporcjonalne postaci z wielkimi głowami i patykowatymi nogami, sięgającymi samego końca kartki. Wraz z moim dorastaniem ich kształt zaczął coraz bardziej...

Mam talent do robienia roznych rzeczy ale najwazniejszym talentem jest to,ze potrafie robic rozne rzeczy bez instrukcji wystarczy ,ze spojrze i potrafie dana rzecz odtworzyc. Oczywiscie nie wszystko wychodzi identyczne z powodu braku identycznych rzeczy i ograniczonych mozliwosci ale powiedzmy,ze kopia bywa prawie idealna.

Mam talent do robienia roznych rzeczy ale najwazniejszym talentem jest to,ze potrafie robic rozne rzeczy bez instrukcji wystarczy ,ze spojrze i potrafie dana rzecz odtworzyc. Oczywiscie nie wszystko wychodzi identyczne z powodu braku identycznych rzeczy i ograniczonych mozliwosci ale powiedzmy,ze kopia bywa prawie idealna.