Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Avalon
Natula
aksyd
lullaby
mandragora

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Avalon
Natula
aksyd
lullaby
mandragora

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Mam 10 lat i w świetle latarki wpatruję się w otaczające mnie twarze koleżanek z osiedla. Zgasiłyśmy światło i usiadłyśmy po turecku na dywanie w moim pokoju. Dzień wcześniej z moją najlepszą przyjaciółką wpadłyśmy na pomysł, żeby założyć tajny klub. Przeprowadziłyśmy staranną selekcję i wokół nas zgromadziłyśmy pięć innych dziewczyn gotowych złożyć przysięgę. Otacza nas aura ekscytacji i dziecięcego zapału. Od teraz wspieramy się we wszystkim, powierzamy sobie tajemnice, łączą nas wspólne przygody a przyświeca główny cel: pomoc każdemu zwierzątku, na które się natkniemy. W następnych latach przez nasze ręce przewinie się sporo psów wymagających nakarmienia, kotów do pogłaskania, biedronek uwięzionych w mieszkaniach i ślimaków na środku drogi narażonych na potrącenie. Nasi rodzice może nie zawsze są z tego zadowoleni, ale my się dobrze bawimy, nawiązujemy przyjaźnie, które mają przetrwać następne lata, a nasza misja sprawia, że czujemy się ważne.
Tamtej nocy przyrzekam, że wiedzę o istnieniu naszego klubu i jego zasadach zabiorę do grobu. Ale dziesięć lat później uznaję, że mogę uchylić rąbka tajemnicy.

Mam 10 lat i w świetle latarki wpatruję się w otaczające mnie twarze koleżanek z osiedla. Zgasiłyśmy światło i usiadłyśmy po turecku na dywanie w moim pokoju. Dzień wcześniej z moją najlepszą przyjaciółką wpadłyśmy na pomysł, żeby założyć tajny klub. Przeprowadziłyśmy staranną selekcję i wokół nas zgromadziłyśmy pięć innych dziewczyn gotowych złożyć przysięgę. Otacza nas...

Życie cichej, zamkniętej w sobie dziewczynki w murach gimnazjalnej szkoły nie należy do najprostszych... Daleko szukać nie muszę wspomnieniami takiej "tajnej grupy"- w klasie było 8 dziewczyn, dwie zżyte przyjaciółki, 5 dziewczyn tworzących grupę i ja...najlepszy materiał na kozła ofiarnego... chciałam należeć do tej paczki ale głównie ze strachu, sprawiły mi tyle przykrości, bałam się chodzić do szkoły, wykańczały mnie psychicznie i nigdy nie zapomnę jak na pytanie mamy co tam w szkole przez łzy z wymuszonym uśmiechem odpowiadałam, że "dobrze"...

Życie cichej, zamkniętej w sobie dziewczynki w murach gimnazjalnej szkoły nie należy do najprostszych... Daleko szukać nie muszę wspomnieniami takiej "tajnej grupy"- w klasie było 8 dziewczyn, dwie zżyte przyjaciółki, 5 dziewczyn tworzących grupę i ja...najlepszy materiał na kozła ofiarnego... chciałam należeć do tej paczki ale głównie ze strachu, sprawiły mi tyle...

W pierwszej klasie szkoły podstawowej założyłam z koleżankami tajny Klub Detektywistyczny na Tropie. Inspirowałyśmy się Scooby - Doo. Kochałyśmy tę bajkę. Raz w miesiącu w sobotę organizowałyśmy maratony Scooby’ego. Oglądając wcinałyśmy nasze ulubione chrupki ziemniaczane (nasze Scooby chrupki). Oprócz comiesięcznych spotkań w domu jednej z członkiń. Spotykaliśmy się w szkolnej szatni. Schodzenie do szatni było zabronione, jednakże zawsze udało nam się do niej prześlizgnąć. Omówiliśmy tam wszystkie dziwne rzeczy, które działy się w szkole oraz liczyłyśmy na prawdziwą zagadkę do rozwiązania. Niestety nie wpadłyśmy na trop żadnej interesującej sprawy. Kilka razy podejrzewałyśmy jedną z nauczycielek o niecne zamiary wobec szkoły i uczniów, ale nigdy nie zdobyłyśmy dowodów.
Chłopcy nie mieli wstępu do naszego klubu. Nazywałyśmy ich KBM, czyli Kompletny Brak Mózgu. Każda z członkiń klubu musiała posiadać pluszową maskotkę Scooby’ego. Był to jedyny wymóg. W przypadku nowych członkiń ustaliłyśmy, że będą musiały napisać test ze znajomości naszej ulubionej kreskówki, który same opracujemy. Nasza koleżanka z klasy próbowała się dostać do klubu, ale oblała test, co doprowadziło do wielkiej kłótni.

W pierwszej klasie szkoły podstawowej założyłam z koleżankami tajny Klub Detektywistyczny na Tropie. Inspirowałyśmy się Scooby - Doo. Kochałyśmy tę bajkę. Raz w miesiącu w sobotę organizowałyśmy maratony Scooby’ego. Oglądając wcinałyśmy nasze ulubione chrupki ziemniaczane (nasze Scooby chrupki). Oprócz comiesięcznych spotkań w domu jednej z członkiń. Spotykaliśmy się w...

W szkole podstawowej postanowiliśmy z koleżankami i kolegami założyć w tajemnicy klub "Tajni". Spotkania odbywały się w różnych miejscach, zawsze u tej osoby, u której nie było rodziców. Mieliśmy pseudonimy, wymyślaliśmy różne akcje: strzelaliśmy z łuku, budowaliśmy bazy, szyfrowaliśmy wiadomości, pisząc je od tyłu, ćwiczyliśmy podciąganie się na linie, wciąganie po linie na drzewo, sprzedawaliśmy złom, tresowaliśmy psa, by tropił. Nasze zabawy były zaplanowane, np. goniliśmy szpiega, a kiedy go złapaliśmy, zamknęliśmy na siłę w kurniku ( był to jeden z chłopców, który bardzo bał się zostać sam i narobił dużo wrzasku, więc został ułaskawiony i wypuszczony). Niestety, były też inne pomysły. Jednego dnia spotkaliśmy się w piwnicy kolegi i zaczęliśmy pracę nad "bombą". Kolega interesował się chemią. Powiedział, że wie, jak ją zrobić i nam pokaże. Zaczął mieszać różne proszki, a w pewnym momencie dodał pewien odłożony na bok składnik...no i wybuchło! Jednemu opaliło rzęsy, innemu włosy, Prezesowi -tak go nazywaliśmy, wypaliło dziury w spodniach i koszulce, na rękach miał rany...Z okien piwnicy wypadły potłuczone szyby..wszędzie mnóstwo pyłu, zaczęliśmy kasłać. Wybuch przywołał sąsiadkę, która zaalarmowała rodziców Prezesa...i skończyło się eksperymentowanie, bo jego rodzice dowiedzieli się o wszystkim i zabronili używać materiałów chemicznych, a on dostał karę. Przez dwa tygodnie nie spotykał się z nami,musiał opiekować się młodszym bratem. No i rozpadli się "Tajni", a szkoda.

W szkole podstawowej postanowiliśmy z koleżankami i kolegami założyć w tajemnicy klub "Tajni". Spotkania odbywały się w różnych miejscach, zawsze u tej osoby, u której nie było rodziców. Mieliśmy pseudonimy, wymyślaliśmy różne akcje: strzelaliśmy z łuku, budowaliśmy bazy, szyfrowaliśmy wiadomości, pisząc je od tyłu, ćwiczyliśmy podciąganie się na linie, wciąganie po linie...

Gdy byłam w podstawówce wszystkie dziewczyny szalały na punkcie czasopisma "Witch". Wszystkie chciałyśmy wyglądać jak tytułowe czarodziejki, mieć takie wspaniałe moce, zdolności i stroje. Pewnego dnia założyłyśmy swój własny, tajny klub (oczywiście o nazwie "Witch"). Każda z nas otrzymała moc, robiłyśmy sobie wizytówki, zdjęcia w przebraniach, ogólnie było mnóstwo zabawy! Ze względu na to, że chodziłyśmy do jednej klasy, byłyśmy bardzo zżyte i codziennie w szkole spędzałyśmy ze sobą dużo czasu to nie organizowałyśmy już w naszym klubie żadnych dodatkowych spotkań. Jednak myślę, że wtedy najważniejsza była dla nas sama przynależność do jakiejś grupy. Sama myśl, że nie jesteśmy same, że się lubimy i mamy chęci stworzenia czegoś wspólnego – nawet, gdy było to jedynie nazwanie się w ten sposób. Dzisiaj mile wspominam ten czas, chociaż trochę ze smutkiem, ponieważ znajomości te nie przetrwały próby czasu. Nawet z moją najlepszą przyjaciółką, z którą trzymałam się aż do liceum, jednak ostatecznie wygrało jej nowe, bardziej imprezowe i szalone towarzystwo. Szkoda, że tak życie się potoczyło i szkoda, że w obecnych czasach dzieci skupiają się bardziej na modzie, zamiast na jednostkach i prawdziwej przyjaźni, której trzeba poświęcić dużo czasu i odpowiednio ją pielęgnować.

Gdy byłam w podstawówce wszystkie dziewczyny szalały na punkcie czasopisma "Witch". Wszystkie chciałyśmy wyglądać jak tytułowe czarodziejki, mieć takie wspaniałe moce, zdolności i stroje. Pewnego dnia założyłyśmy swój własny, tajny klub (oczywiście o nazwie "Witch"). Każda z nas otrzymała moc, robiłyśmy sobie wizytówki, zdjęcia w przebraniach, ogólnie było mnóstwo zabawy!...

W dzieciństwie zdarzyło mi się robić wiele szalonych rzeczy, ale nigdy nie zapomnę mojej grupy przyjaciół, z którymi byliśmy gotowi podjąć każde ryzyko! Zespół składał się z 5 chłopaków w wieku od 10 do 14 lat. W okolicy, gdzie mieszkam znajduje się opuszczone miejsce, które wybraliśmy jako naszą kryjówkę. Mały budynek, który prawdopodobnie miał służyć za pomieszczenie dla budowlańców stał się miejscem spotkań dla spragnionych wrażeń dzieci. Umawialiśmy się 3 razy w tygodniu, a o każdym spotkaniu dowiadywaliśmy się na szkolnej przerwie. Wyznaczona osoba informowała wszystkich z osobna, żeby nie zdradzić istnienia naszej organizacji. Każdy członek drużyny miał własny pseudonim i znał hasło dostępu do wspomnianego miejsca. Łączyło nas zainteresowanie historią i dinozaurami. Wierzyliśmy, że jesteśmy w stanie znaleźć coś interesującego wśród okolicznych lasów i pól. Jako jeden z członków posiadałem moją własną łopatkę, której rodzice używali czasem w ogrodzie. Cieszyłem się, że mieściła się w moim plecaku i mogłem ją zabrać ze sobą, gdy nikt jej nie używał. Pewnego dnia wybraliśmy się na nasze wykopaliska do lasu. Pech chciał, że zauważył nas leśniczy, który zaczął nas gonić. Przestraszyliśmy się i zaczęliśmy uciekać na rowerach. Niestety zabrakło nam czasu na spakowanie sprzętu. Nie odnaleźliśmy ich, gdy wróciliśmy w to samo miejsce kilka dni później. Rodzice zauważyli brak zagubionych przez nas przedmiotów, co doprowadziło do upadku naszej grupy po 3 miesiącach.

W dzieciństwie zdarzyło mi się robić wiele szalonych rzeczy, ale nigdy nie zapomnę mojej grupy przyjaciół, z którymi byliśmy gotowi podjąć każde ryzyko! Zespół składał się z 5 chłopaków w wieku od 10 do 14 lat. W okolicy, gdzie mieszkam znajduje się opuszczone miejsce, które wybraliśmy jako naszą kryjówkę. Mały budynek, który prawdopodobnie miał służyć za pomieszczenie dla...

W latach młodzieńczych byłam zafascynowana Zakonem Templariuszy. Z wypiekami na twarzy zaczytywałam się w książkach o ich barwnych przygodach. Templariusze zgromadzili ogromny majątek, mieli wielkie wpływy i posiadali wspaniałe zamki. Byli mistrzami w tworzeniu sekretnych przejść i wymyślnych pułapek. Największym mitem związanym z Zakonem jest Święty Graal. Szukali go już rycerze Króla Artura. Do dziś krąży wiele legend, że Tempariuszom udało się go odnaleźć, jednak te domysły nigdy nie zostały potwierdzone.

Pewnego dnia przyjaciele wzajemnie wyrywający sobie z rąk przygody Pana Samochodzika postanowili założyć stowarzyszenie Łowcy Przygód. W moim miasteczku jest Zamek Krzyżacki, który podobno ma tunel prowadzący do jeziora. Nikt nie wpuściłby nas do podziemi, ale od czego jest wyobraźnia? Doszły nas słuchy, że potomek lokalnego dziedzica jest w posiadaniu skarbu. Postanowiliśmy go odnaleźć. Dworek był trochę zrujnowany, ale zamieszkały. Nie wiem skąd była u nas taka odwaga, pewnie to nastoletnia brawura. Zakradliśmy się do piwnic, a były one bardzo obszerne. Leżało tam wiele przedwojennych rupieci i w świetle latarek wyglądały niezwykle upiornie. Kiedy już oswoiliśmy się z ciemnością, usłyszeliśmy ciche kroki, potem zgrzyt i diabelski śmiech. Krzyczeliśmy jak opętani. Uciekliśmy daleko w pole, a potomek dziedzica miał z nas wielki ubaw. Tak nas nastraszyć! To były prawdziwe wakacje z duchami. I wspomnienia na całe życie.

W latach młodzieńczych byłam zafascynowana Zakonem Templariuszy. Z wypiekami na twarzy zaczytywałam się w książkach o ich barwnych przygodach. Templariusze zgromadzili ogromny majątek, mieli wielkie wpływy i posiadali wspaniałe zamki. Byli mistrzami w tworzeniu sekretnych przejść i wymyślnych pułapek. Największym mitem związanym z Zakonem jest Święty Graal. Szukali go już...

Kiedyś dla żartu razem z kuzynką założyliśmy zespół, którego podstawowym celem była ochrona świata przed złem. A że tego dnia oglądaliśmy "Odlotowe agentki " zaczęliśmy szukać bransoletek z otwieranym wieczkiem. Gdy wróciłam do domu ukryłam się za łóżkiem i szeptem kontaktowałam się z "bazą" mówiąc, że teren jest czysty i nie ma bandziorów. To były czasy, chyba zaniedługo nastąpi reaktywacja naszego zespołu. Zło strzeż się, nadchodzimy!

Kiedyś dla żartu razem z kuzynką założyliśmy zespół, którego podstawowym celem była ochrona świata przed złem. A że tego dnia oglądaliśmy "Odlotowe agentki " zaczęliśmy szukać bransoletek z otwieranym wieczkiem. Gdy wróciłam do domu ukryłam się za łóżkiem i szeptem kontaktowałam się z "bazą" mówiąc, że teren jest czysty i nie ma bandziorów. To były czasy, chyba zaniedługo...

Nigdy nie byłam w żadnym tajnym stowarzyszeniu, ale zawsze marzyłam by zostać jednym z członków ukrytego bractwa. A co ty by była za organizacja? W dzieciństwie bardzo lubiłam rośliny. Miałam swój własny ogródek i sadziłam w nim różnorodne warzywa tj. groch, rzodkiewkę, cebulę, ogórki. Niestety żadna z moich koleżanek nie interesowała się ogrodnictwem. Marzyłam by mieć choć jedną lub dwie koleżanki z którymi zawiązałabym pakt roślinny. Pomagałybyśmy sobie wspólnie w pielęgnacji ogródków, wymieniały sadzonkami i nasionami. Ale teraz wezmę w sprawy w swoje ręce. Mam już na podwórku wyznaczone miejsce na ogródek i na wiosnę zawiązuje stowarzyszenie ogrodnicze, a pierwszą osobą, którą przyjmę do mojej organizacji będzie 2 letnia córka.

Nigdy nie byłam w żadnym tajnym stowarzyszeniu, ale zawsze marzyłam by zostać jednym z członków ukrytego bractwa. A co ty by była za organizacja? W dzieciństwie bardzo lubiłam rośliny. Miałam swój własny ogródek i sadziłam w nim różnorodne warzywa tj. groch, rzodkiewkę, cebulę, ogórki. Niestety żadna z moich koleżanek nie interesowała się ogrodnictwem. Marzyłam by mieć choć...