Smutne jest to, że życie raczej nie uczy zaufania do ludzi. Dlatego zaufanie buduje się często długo i mozolnie. Dla mnie zawsze zaufanie drugiemu człowiekowi jest przekroczeniem pewnych granic, przekroczeniem siebie i - szczególnie na początku - ogromnym strachem, że się zawiodę po raz kolejny. I choć może śmiesznie zabrzmi, jest tak również z drobnymi rzeczami. Dlatego właśnie stykam się z tym codziennie. Rok temu jednak zaryzykowałam ogromnie i tego nie żałuję - zaufałam rodzinie, pochodzącej z Iranu, która mieszka w USA. Dzięki temu mogłam przeżyć swoja niemal roczną przygodę życia mieszkając u nich w stanie Kalifornia i doświadczając życia i kultury amerykańskiej.

Smutne jest to, że życie raczej nie uczy zaufania do ludzi. Dlatego zaufanie buduje się często długo i mozolnie. Dla mnie zawsze zaufanie drugiemu człowiekowi jest przekroczeniem pewnych granic, przekroczeniem siebie i - szczególnie na początku - ogromnym strachem, że się zawiodę po raz kolejny. I choć może śmiesznie zabrzmi, jest tak również z drobnymi rzeczami. Dlatego...

Ufam ludziom, więc zwierzam się dość często przyjaciołom czy znajomym. Jednak te najskrytsze tajemnice zatrzymuje dla siebie. Często byłam świadkiem rozmów o osobach trzecich, czyli nieobecnych, więc łatwo mi sobie wyobrazić, że pod moją nieobecność również ja mogę być tematem rozmów.

Ufam ludziom, więc zwierzam się dość często przyjaciołom czy znajomym. Jednak te najskrytsze tajemnice zatrzymuje dla siebie. Często byłam świadkiem rozmów o osobach trzecich, czyli nieobecnych, więc łatwo mi sobie wyobrazić, że pod moją nieobecność również ja mogę być tematem rozmów.

Jestem osobą raczej nieśmiałą i przez to ciężko mi nawiązywać kontakty z innymi ludźmi. Często się wstydzę, rozmawiając z nowymi znajomymi (nie wspominam tu o nieznajomych, bo rozmowa z nimi to dla mnie trauma). Najbardziej przeraża mnie cisza, wpadam wówczas w panikę, mózg pracuje na najwyższych obrotach, żeby znaleźć jakiś temat do rozmowy, nie zawsze mi się to jednak udaje i wówczas zostaje tylko głupi uśmiech i niezręczność. Z kolei w towarzystwie koleżanek, które dobrze znam, jestem otwarta, chętnie zabieram głos w dyskusjach, lubię sobie poplotkować, aczkolwiek wyznaję jedną regułę – nie wszystkim można mówić o wszystkim. Największe tajemnice powierzam tylko mamie i mężowi, bo tylko do nich mam stuprocentowe zaufanie i wiem, że oni nigdy mnie nie zdradzą.

Jestem osobą raczej nieśmiałą i przez to ciężko mi nawiązywać kontakty z innymi ludźmi. Często się wstydzę, rozmawiając z nowymi znajomymi (nie wspominam tu o nieznajomych, bo rozmowa z nimi to dla mnie trauma). Najbardziej przeraża mnie cisza, wpadam wówczas w panikę, mózg pracuje na najwyższych obrotach, żeby znaleźć jakiś temat do rozmowy, nie zawsze mi się to jednak...

Kiedyś nie miałam problemu z tym by obdarzyć kogoś zaufaniem, otworzyć się przed nim, wylać łzy, zwierzyć się czy także przekazać dobrą nowinę. Niestety, ludzie są tacy jacy są i dałam parę razy się sparzyć przez te nieograniczone, łatwowierne zaufanie co spowodowało to, że się zmieniłam po prostu zamknęłam.
Takie zamknięcie się na świat zewnętrzny, ludzi przysporzyło mi kolejnych problemów. Osoby które naprawdę chciały być blisko mnie nie mogły przedrzeć się przez mur i stać się częścią mojego życia.
Należy systematycznie się otwierać i sprawdzać czy osoba jest przyjacielem czy jednak kryje się za maską nie jest to proste, ale trzeba się słuchać serca, obserwować oraz słuchać drugiej strony.
Moimi regułami na pewno są przykazania " Nie czyń drugiemu co Tobie nie miłe", "Miłuj bliźniego swego jak siebie samego". To są najważniejsze reguły według mnie dzięki, którym nie krzywdzimy innych, ale także siebie.
Według mnie tak jest łatwiej żyć. Należy się szanować, stawiać na miejscu drugiej osoby, słuchać się nawzajem i pomagać sobie... szkoda jednak, że nie wszyscy do tych reguł czy przykazań się stosują.

Kiedyś nie miałam problemu z tym by obdarzyć kogoś zaufaniem, otworzyć się przed nim, wylać łzy, zwierzyć się czy także przekazać dobrą nowinę. Niestety, ludzie są tacy jacy są i dałam parę razy się sparzyć przez te nieograniczone, łatwowierne zaufanie co spowodowało to, że się zmieniłam po prostu zamknęłam.
Takie zamknięcie się na świat zewnętrzny, ludzi przysporzyło mi...

Moją regułą jest brak zaufania do innych. Zbyt wiele razy się "przejechałam". Wychodzę z takiego założenia, że nikogo przecież nie obchodzą moje problemy, moje codzienne życie, więc z jakiej racji mam komuś się zwierzać czy opowiadać o moich zajęciach. Oczywiście, że są dobrzy ludzie na tym świecie, temu nie mogę zaprzeczać. Uważam jednak, że trzeba mieć jakąkolwiek barierę wobec ludzi i nie traktować każdego jak swojego najlepszego przyjaciela. Ale nie brać też wszystkich za wrogów :)

Moją regułą jest brak zaufania do innych. Zbyt wiele razy się "przejechałam". Wychodzę z takiego założenia, że nikogo przecież nie obchodzą moje problemy, moje codzienne życie, więc z jakiej racji mam komuś się zwierzać czy opowiadać o moich zajęciach. Oczywiście, że są dobrzy ludzie na tym świecie, temu nie mogę zaprzeczać. Uważam jednak, że trzeba mieć jakąkolwiek barierę...

Żeby stwierdzić czy mogę komuś zaufać, po prostu z nim rozmawiam, zadaje banalne, czasem zabawne pytania z różnych dziedzin życia, przeszłości czy przyszłości tej osoby :D
Obserwuje zachowanie:)

Żeby stwierdzić czy mogę komuś zaufać, po prostu z nim rozmawiam, zadaje banalne, czasem zabawne pytania z różnych dziedzin życia, przeszłości czy przyszłości tej osoby :D
Obserwuje zachowanie:)

Zaufać komuś.
Tak, oczywiście. Ufam bardzo łatwo. W to, że ludzie, którzy opowiadają mi swoje historie, nie oszukują. W to, że oferowana mi pomoc jest bezinteresowna. Potrafię zaufać prawie każdemu. Choć nie całkiem naiwnie.
Uważam, że każdy zasługuje na szansę i może to właśnie przede mną zdobędzie się na chwilę szczerości. Póki co, nie zawiodłam się :) Ludzie chyba wyczuwają, komu można zaufać. Albo po prostu szukają wyrozumiałego powiernika?
W każdym razie, jeśli to ja mam zawierzyć komuś swoje głębokie przemyślenia, wspomnienia, nie zawsze zabawne przeżycia, to muszę zastanowić się nad tą decyzją przynajmniej 20 razy. Co innego dzielić się dobrą nowiną, co innego burzyć swój mentalny mur obronny i obnażać przed kimś duszę. Na coś tak ryzykownego decyduje się tylko wtedy, gdy wyczuwam, że z moim rozmówcą łączy mnie gruba nić zrozumienia. Jednak nigdy nie zdradzam całej prawdy. Wszystko o sobie wiem tylko i wyłącznie ja. Żadnych świadków.

Porozmawiajmy po przyjacielsku - jednak pamiętaj o odpowiedzialności - od tej chwili twój bałagan jest również moim.

Zaufać komuś.
Tak, oczywiście. Ufam bardzo łatwo. W to, że ludzie, którzy opowiadają mi swoje historie, nie oszukują. W to, że oferowana mi pomoc jest bezinteresowna. Potrafię zaufać prawie każdemu. Choć nie całkiem naiwnie.
Uważam, że każdy zasługuje na szansę i może to właśnie przede mną zdobędzie się na chwilę szczerości. Póki co, nie zawiodłam się :) Ludzie chyba...

ja żeby komuś zaufać muszę zjeść z nim przysłowiową beczkę soli. Niestety mam mankament kiedy wypiję kilka kieliszków wina otwieram się całkowicie, Dlatego najbardziej lubię pić do lustra ;)

ja żeby komuś zaufać muszę zjeść z nim przysłowiową beczkę soli. Niestety mam mankament kiedy wypiję kilka kieliszków wina otwieram się całkowicie, Dlatego najbardziej lubię pić do lustra ;)

Zasada 1 Nikomu nie ufać
Traktuje raczej ludzi z dystansem i tylko niektórych dopuszczam do siebie, gdyż mam nie za miłe wspomnienia i i wiem jacy ludzie są naprawdę, choć w nie każdy jest zły
Zasada 2 Jeśli umiesz liczyć, licz tylko na siebie
No cóż to też ma swoje źródło w przeszłości
Zasada 3 Uśmiechać się do dzieci
Choć dzieci lubię tylko do czasu, aż nie zaczną wkurzać to przecież nam nic nie zrobiły i warto się do nich uśmiechać
Zasada 4 Nie ufać sobie
Jak to zawsze się z tego śmieje i kiedy pytam kolegów
- Ufacie mi?
- Nie.
- Ja też sobie nie ufam.
I z uśmiechem na ustach kontynuuję to co robiłam.
Tak to już jest z tą ufnością, najlepiej polegać na sobie, ale jak to mówią: Zasady są po to żeby je łamać, co nie?

Zasada 1 Nikomu nie ufać
Traktuje raczej ludzi z dystansem i tylko niektórych dopuszczam do siebie, gdyż mam nie za miłe wspomnienia i i wiem jacy ludzie są naprawdę, choć w nie każdy jest zły
Zasada 2 Jeśli umiesz liczyć, licz tylko na siebie
No cóż to też ma swoje źródło w przeszłości
Zasada 3 Uśmiechać się do dzieci
Choć dzieci lubię tylko do czasu, aż nie zaczną wkurzać...

Tak! Jestem osobą która łatwo zawierza ludziom. Moim zdaniem jest to cecha pozytywna, ponieważ pozwala nam poznać wiele nowych osób, nawiązać owocne relacje partnerskie bądź biznesowe, i co najważniejsze umożliwia czerpać inspiracje z innych kultur świata. Nasza otwartość ma przełożenie na wielu płaszczyznach naszego codziennego życia, czy to w związku, pracy, lub nawet zwykłym wyjściu na zakupy. Zaobserwowałem również tendencję, że cała masa ludzi ma ogromne trudności z otwartością, przełamaniem się na drugiego człowieka. Uważam, że wynika to z wielu sytuacji w których osoby po prostu zawiodły się na drugim człowieku, przejmują się krytycznymi opiniami i komentarzami, czy innymi negatywnymi konsekwencjami jakie z tego wynikają. Na koniec chciałbym zaznaczyć, nie zamykajmy się na drugą osobę, dajmy szansę i możliwość aby w przyszłości dana relacja mogła zaprocentować jeszcze silniejszą więzią. Moi drodzy, bądźmy sobą, pielęgnujmy nasze kontakty z bliskimi i co najważniejsze, realizujmy się w każdej dziedzinie życia. Serdecznie pozdrawiam.

Tak! Jestem osobą która łatwo zawierza ludziom. Moim zdaniem jest to cecha pozytywna, ponieważ pozwala nam poznać wiele nowych osób, nawiązać owocne relacje partnerskie bądź biznesowe, i co najważniejsze umożliwia czerpać inspiracje z innych kultur świata. Nasza otwartość ma przełożenie na wielu płaszczyznach naszego codziennego życia, czy to w związku, pracy, lub nawet...