- Chciałabym, żeby...
Ostanie co zobaczyłam to jego uśmiech i oczy patrzące na mnie z pogardą.
To były słowa, których żałowałam do końca moich dni, słowa, których nigdy nie powinnam była wypowiadać, słowa, które zmieniły moje życie w koszmar, aż do końca.
Jeszcze do dziś słyszę w głowie echo jego głosu, który ostrzegał mnie.
"Uważaj o co poprosisz, bo możesz to otrzymać."
Zignorowałam to.

***

Wracałam rozeźlona do domu, wszyscy mnie denerwowali. Nachalna koleżanka, klasowy chuligan oraz durna nauczycielka. W domu pewnie ojciec leży schlany na kanapie, a matka siedzi w pracy mając wszystko gdzieś. Nikim się nie interesowała. Nawet swoją niegdyś ukochaną córeczką.
Wtedy on, pojawił się przede mną. Uśmiech miał promienny, oczy iskrzące. Pomógł mi pozbierać kartki, które upuściłam. Był przepiękny. Poprosił mnie o pokazanie drogi, a kiedy to zrobiłam wyszeptał mi do ucha "Poproś o co chcesz, a ja ci to dam, jednak uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać"
Zapytałam czy naprawdę da mi to czego chcę, a on pokiwał głową, wtedy wiedziona impulsem uśmiechnęłam się okrutnie i wypowiedziałam słowa, które nigdy nie miały paść.
- Chciałabym, żeby wszyscy ludzie zniknęli.

A teraz... nikogo już nie mam. Jestem sama, skazana na tułaczkę w samotności, aż po kres mej szarej egzystencji. Nie mając sensu życia stałam się cieniem upadłego człowieka.

Cieniem samej siebie.

- Chciałabym, żeby...
Ostanie co zobaczyłam to jego uśmiech i oczy patrzące na mnie z pogardą.
To były słowa, których żałowałam do końca moich dni, słowa, których nigdy nie powinnam była wypowiadać, słowa, które zmieniły moje życie w koszmar, aż do końca.
Jeszcze do dziś słyszę w głowie echo jego głosu, który ostrzegał mnie.
"Uważaj o co poprosisz, bo możesz to otrzymać."
...

- Nie rozumiecie mnie, ani moich potrzeb! - wrzasnęłam na moją mamę, ona tylko prychnęła rozbawiona. Zacisnęłam wściekła pięści.
- Jakbyśmy cię nie znali! Ja cię wychowałam! - przewróciłam oczami na jej słowa, miałam wielką ochotę coś rozwalić. W drobny mak, na przykład wazon obok mnie.
O co ta cała kłótnia?
Wyobraźcie sobie zbuntowaną, może lekko rozpieszczoną piętnastolatkę i jej stanowczego rodzica, który nie pozwala pójść córce na imprezę.
Tragedia gwarantowana.
- Tam będą wszyscy moi znajomi! - próbowałam ją przekonać. Nadaremno.
- O nie, jesteś za młoda na imprezy, gdzie wszyscy piją alkohol. Poza tym, co ty masz za znajomych!? Licealistów?! - krzyknęła, wciąż oburzona.
- Jesteś okropna!
Z sypialni rodziców wychylił się tata, patrząc na nas obie przenikliwym spojrzeniem niebieskich oczu. Z całej siły starałam się nie skulić.
To miała być impreza mojego życia i muszę o nią zawalczyć.
- Co tu się dzieje? - zapytał, lecz zignorowałyśmy go.
- Nie odzywaj się tak do mnie, nie jestem twoją koleżanką!
Wiedziałam, że przegram, jak zwykle. Bezsilność atakowała mnie z każdej strony. Byłam na straconej pozycji.
- A żeby was szczury pokąsały! - krzyknęłam pierwsze co mi przyszło na myśl i zamknęłam się w pokoju, trzaskając głośno drzwiami.
Cisza.
Lekko zdziwiona nadsłuchiwałam, czy przypadkiem o mnie nie mówili.
Cisza.
Przerwały ją ciche piski. Dźwięk stawał się coraz głośniejszy, wypełnił mnie trwogą.
Usłyszałam ich krzyki, przepełnione bólem, ginące w ogromnym rumorze. Przerażona wybiegłam z pokoju, nie wiedząc co się dzieje.
Leżeli, wokół ich ciał biegało setki szarych szczurów. Popiskiwały, gryzły, nie zważając na żałosne wycie moich rodzicieli. Nie wiedziałam co robić. Poczułam jak momentalnie robi mi się niedobrze, zwymiotowałam pod nogi. Krew byłam wszędzie. Padłam na kolana, krzycząc przeraźliwie.
Nagle wszystko ustało. Gryzonie uciekły drzwiami frontowymi, jak na rozkaz.
Słyszałam ciche jęki mamy, tata się nie ruszał. Nie chciałam patrzeć na ich ciała, mogłabym nie wytrzymać takiego widoku. Z moich oczu ciurkiem płynęły łzy, mocząc policzki. Włosy przykleiły mi się do twarzy.
Zwinęłam się w kłębek, powtarzając niczym mantrę cztery słowa.
Uważaj czego sobie życzysz.

Znowu usłyszałam te przerażające piski.
Teraz przyszły po mnie.

- Nie rozumiecie mnie, ani moich potrzeb! - wrzasnęłam na moją mamę, ona tylko prychnęła rozbawiona. Zacisnęłam wściekła pięści.
- Jakbyśmy cię nie znali! Ja cię wychowałam! - przewróciłam oczami na jej słowa, miałam wielką ochotę coś rozwalić. W drobny mak, na przykład wazon obok mnie.
O co ta cała kłótnia?
Wyobraźcie sobie zbuntowaną, może lekko rozpieszczoną...

Kiedy moja matka w końcu umrze i odda mi to, co należy do mnie?! To ja powinienem rządzić Rosją, to mnie się należała carska korona!! A ona mi to wszystko zabrała, uzurpatorka! Umieraj, jak najszybciej – myśli Paweł. Wieczorem tego samego dnia caryca Katarzyna umiera. Paweł ogłasza się carem Rosji. Rok później... Ludzie zaczynają się buntować przeciwko tyranii nowego cara. Paweł zrujnował wszystko to, co Katarzyna budowała przez całe lata swojego panowania. Nie potrafił zawierać odpowiednich sojuszy, oddał Prusom za darmo zdobycze na zachodzie. Doprowadził do wojny z Austrią. Najgorsze jest to, co działo się wewnątrz kraju. Paweł zaczął karać swoich żołnierzy, dworzan i poddanych, za najdrobniejsze przewinienia. Zabierał ziemię, tytuły… Chłopi zaczęli wznosić rewolty, wkrótce dołączyli do nich żołnierze. Pewnej nocy przyszła do Pawła jego matka – Katarzyna i szepnęła mu do ucha – „Pawle, głupcze, uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać”. Car obudził się z krzykiem, rozejrzał się po pomieszczeniu, w którym przebywał i zdał sobie sprawę, że jest w więzieniu, jego poddani uwięzili go, oczekuje na wyrok. Matka miała rację, on Paweł, car Rosji, teraz już pewnie były car, nie nadaje się, żeby zarządzać tak potężnym państwem. Jest głupcem. Gdyby mógł cofnąć czas… uczyłby się od matki – najlepszej carycy, jak rządzić, jak być zręcznym politykiem, jak budować a nie rujnować. Uważaj, o co prosisz – powiedziała mu matka we śnie i miała rację.

Kiedy moja matka w końcu umrze i odda mi to, co należy do mnie?! To ja powinienem rządzić Rosją, to mnie się należała carska korona!! A ona mi to wszystko zabrała, uzurpatorka! Umieraj, jak najszybciej – myśli Paweł. Wieczorem tego samego dnia caryca Katarzyna umiera. Paweł ogłasza się carem Rosji. Rok później... Ludzie zaczynają się buntować przeciwko tyranii nowego cara....

- Piękny. Skąd go wziąłeś?
- Zobaczyłem u jubilera.
Kobieta przygląda się misternie wykonanemu naszyjnikowi z małych, czerwonych brylancików.
- Jest piękny! - zachwyca się.
Mąż uśmiecha się. Odgarnia włosy z karku żony i zapina go. Kobieta przegląda się w lustrze. Przez sekundę jej oczom ukazuje się odbicie zupełnie innej dziewczyny. Blond włosy. Szare, niemal przezroczyste oczy. Blade, jakby pozbawione krwi usta. Mruga kilka razy i widzi znajomą szatynkę z zielonymi oczami.
- Jestem zmęczona, pójdę się położyć.
Całuje męża, kładzie się w łóżku i zasypia.
Zegar wskazuje północ. Światło księżyca wpada przez okno. Kobieta budzi się z szybko bijącym sercem. Łapczywie nabiera powietrze, które coraz trudniej jej zaczerpnąć. Chwyta za szyję, a jej palce trafiają na naszyjnik. Szamocze się z nim, ale nie umie go ściągnąć. Ma wrażenie, że jej płuca wypełnia ogień. Ponownie próbuje go zerwać. Jej paznokcie ranią delikatną skórę. W ciemności widzi na rękach krew. Zbyt wiele krwi. Po jej dekolcie, ramionach i plecach spływają strużki szkarłatnej cieczy.
Brylanty krwawią.
Biegnie do łazienki. W lustrze znowu widzi blondynkę z niemym krzykiem na ustach. Udaje jej się zerwać błyskotkę. Wrzuca ją do sedesu i spłukuje. Jest cała we krwi. Traci przytomność.
Rankiem nocne wydarzenia wydają się tylko snem. Budzi się w łóżku czysta, bez naszyjnika.
Zły sen.
Na stole w kuchni czeka na nią niespodzianka. Paczka.
,,Mój mąż jest kochany” – myśli. Po chwili gdzieś z tyłu głowy zaczyna kiełkować niepokój.
,,Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać”.
Trzęsącymi się dłońmi unosi wieko.
Naszyjnik.
Cały we krwi.

- Piękny. Skąd go wziąłeś?
- Zobaczyłem u jubilera.
Kobieta przygląda się misternie wykonanemu naszyjnikowi z małych, czerwonych brylancików.
- Jest piękny! - zachwyca się.
Mąż uśmiecha się. Odgarnia włosy z karku żony i zapina go. Kobieta przegląda się w lustrze. Przez sekundę jej oczom ukazuje się odbicie zupełnie innej dziewczyny. Blond włosy. Szare, niemal przezroczyste...

Wesele mojej siostry zbliżało się wielkimi krokami. Stałam przed lustrem w pięknej, długiej sukience i dziesięciocentymetrowych szpilkach, oglądając się z każdej strony.
- Pięknie wyglądasz! - krzyknęła moja siostra zachwycona.
- Daj spokój! - jęknęłam załamana. - Czy Ty widzisz, ile ja mam wzrostu w tych butach? Wyglądam jak wieżowiec! Żaden z kolegów, których mogłabym zaprosić na wesele, nie będzie ode mnie wyższy.
- Czy to naprawdę takie ważne? Masz się po prostu dobrze bawić.
- Chcę się dobrze bawić, dobrze wyglądając. Mężczyzna powinien być wyższy, koniec kropka. Kurczę, ile ja bym dała, żeby być krótszą, chociaż o marne 10 cm!
- Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać.

Kiedy się obudziłam, nie pamiętałam, co się stało. Zobaczyłam tylko, że leżę w szpitalnym łóżku, a nade mną stoi moja siostra.
- Obudziłaś się wreszcie! - zobaczyłam łzy radości w jej oczach.
- Co się ze mną stało? - zapytałam. - Nic nie pamiętam.
- Miałaś wypadek samochodowy, wracając z wesela. Byłaś w bardzo złym stanie, bałam się, że nie przeżyjesz. Na szczęście żyjesz i chyba wszystko będzie powoli wracać do normy, ale...
- Ale co?
- Twoje nogi do kolan były czymś przygniecione. Nie dało się tego poskładać, konieczna była amputacja.
Dopiero teraz poczułam, że faktycznie, mam wrażenie, jakbym od kolan nie miała nóg. Zajrzałam pod kołdrę, a do moich oczu zaczęły napływać łzy.

Wesele mojej siostry zbliżało się wielkimi krokami. Stałam przed lustrem w pięknej, długiej sukience i dziesięciocentymetrowych szpilkach, oglądając się z każdej strony.
- Pięknie wyglądasz! - krzyknęła moja siostra zachwycona.
- Daj spokój! - jęknęłam załamana. - Czy Ty widzisz, ile ja mam wzrostu w tych butach? Wyglądam jak wieżowiec! Żaden z kolegów, których mogłabym...

- Nigdy nie byłaś fanką jakiejkolwiek uroczystości. Zawsze koncerty, muzealne wystawy, itp. wygrywały ze ślubami, chrzcinami, rocznicami...
- Robisz mi wyrzuty, bo brakło ci odwagi, żeby postąpić jak ja i choć raz się wymiksować z tych przedstawień na pokaz.
- Mimo to, żadnego pogrzebu nie opuściłaś, ani nie uciekłaś szybciej ze stypy.
- Gdybym to zrobiła, uznalibyście to za brak szacunku do zmarłego, a tego wolałam uniknąć.
- Twoim zdaniem byłoby lepiej gdybyśmy niczego nie świętowali?
- Nie chodzi o samo świętowanie, a o sposób w jaki to robicie. Wszyscy udają, że wystrojenie się, opłacenie lokalu i stół pełny jedzenia to świetna zabawa. Po to zawsze zabierasz aparat? Jak nie ma tego na zdjęciach udostępnionych w necie, to co? Znaczy, że wydarzenie nie miało miejsca? Może nie było dość zabawne, by je upublicznić? Robicie szopkę z własnego życia. Udajecie, że innych obchodzi co robicie, a tak naprawdę torturujecie się oglądaniem fotek i porównywaniem tego jak bawią się inni, a jak wiele wam do nich brakuje.
- Chciałam być podziwianą projektantką. Co w tym złego?
- Cieszysz się, że otrzymałaś ten prezent? Mówiłam: "Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać", ale zlekceważyłaś mnie jak zawsze.
- Może i oni nie zginęliby, gdybym odmówiła przyjęcia prezentu, lecz co do tego nie masz pewności. Ja za to nigdy nie spełniłabym marzeń. To takie złe, myśleć o sobie?
- Mnie nie obchodził cel, tylko koszty. Masz swoje pięć minut więc się nimi ciesz jeśli potrafisz. Żyj jakby nigdy nic, bo przecież tylko podpisałaś wyrok śmierci na całą naszą rodzinę i za tą sławę czeka cię powolna śmierć w męczarniach! Nie wyglądasz jakbyś mogła się cieszyć, a powinnaś, póki jeszcze możesz.
Nie pamiętałam jak znalazłam się na kolanach tuż obok zamkniętej trumny. Ciało było tak zmasakrowane, że wystarczyła sekunda bym przypomniała sobie jak ciotka marzyła o jednym artykule z jej zdjęciem na pierwszej stronie gazet. Teraz poświęcono jej więcej niż jedną okładkę magazynu, ale raczej nigdy nie pomyślałaby o zdjęciu własnych zmaltretowanych zwłok w trumnie. Skoro ją potraktowano w ten sposób, to powinnam się zabić zanim zdążą dobrać się do mnie.

- Nigdy nie byłaś fanką jakiejkolwiek uroczystości. Zawsze koncerty, muzealne wystawy, itp. wygrywały ze ślubami, chrzcinami, rocznicami...
- Robisz mi wyrzuty, bo brakło ci odwagi, żeby postąpić jak ja i choć raz się wymiksować z tych przedstawień na pokaz.
- Mimo to, żadnego pogrzebu nie opuściłaś, ani nie uciekłaś szybciej ze stypy.
- Gdybym to zrobiła, uznalibyście to...

Odkąd pamiętała zazdrościła innym dziewczynom popularności i bycia adorowaną przez płeć przeciwną. Sama chciała znaleźć się w takim centrum uwagi, chociaż przez chwilę poczuć się piękną, bo zawsze była uważana za szarą myszkę. Postanowiła to zmienić.
Pierwsze co zrobiła to zmiana fryzury, nudny koński ogon zamieniła na rozpuszczone, swobodnie falujące włosy, podkreśliła oczy tuszem do rzęs,żeby jej spojrzenie było zalotne, zmieniła styl ubierania.
- Uważaj, o co prosisz,bo możesz to otrzymać. Pamiętaj, że czasem można trafić na natręta- ostrzegła ją przyjaciółka.
- Proszę Cię, za bardzo się nakręciłaś- oburzyła się. Przecież każda kobieta lubi, kiedy mężczyczna prawi jej komplementy.

Idąc ulicą czuła na sobie spojrzenia mijających ją mężczyzn i różne komentarze na temat wyglądu. Nie były one romantyczne, czuła się raczej jak ktoś wystawiony na widowisku. Miała wrażenie, że każdy facet widzi w niej jedynie obiekt pożądania tak tylko na chwilę a nie kobietę z którą by chciał spędzić życie i którą będzie kochał na dobre i na złe.

Odkąd pamiętała zazdrościła innym dziewczynom popularności i bycia adorowaną przez płeć przeciwną. Sama chciała znaleźć się w takim centrum uwagi, chociaż przez chwilę poczuć się piękną, bo zawsze była uważana za szarą myszkę. Postanowiła to zmienić.
Pierwsze co zrobiła to zmiana fryzury, nudny koński ogon zamieniła na rozpuszczone, swobodnie falujące włosy, podkreśliła...

Mam 4 lata.
- Mamo, tato, chcę do przedszkola, umiem już czytać. W domu mi się nudzi.

Mam 5 lat.
- Mamo, tato, liczymy ciągle to samo, tylko łatwe przykłady, chcę już zerówkę. Mogę iść rok wcześniej?

Mam 6 lat.
- Mamo, tato, kiedy będzie szkoła ? Chciałabym być starsza, tu mi się nudzi.

Mam 7 lat.
- Mamo, tato, w szkole trochę rysujemy, czytamy, gadamy, podobnie jak w przedszkolu, tylko się nie bawimy.

Mam 11 lat.
- Mamo, tato, chciałabym żeby ta podstawówka się już skończyła. Myślę, że 6 lat w jednej szkole, to jest za dużo. Te same klasy, ci sami ludzie, każdy dzień wygląda podobnie - nie chcę już tu być.

Mam 13 lat.
- Mamo, tato, wszyscy mówili, że gimnazjum jest straszne. Wiele uczniów skarżyło się na wymagających nauczycieli i stos prac domowych. Przecież w poprzedniej szkole było podobnie...

Mam 15 lat.
- Mamo, tato, na każdej lekcji nauczyciele przypominają nam o nadchodzących egzaminach gimnazjalnych, denerwuje mnie to. Wiem, że ten rok będzie ciężki, chyba za dużo na siebie wzięłam. Chciałabym pójść już do liceum.

Mam 18 lat.
- Mamo, tato, jestem już w klasie maturalnej. Mam za sobą chyba najintensywniejsze lata nauki. Codziennie przynajmniej pięciu nauczycieli przypomina nam o egzaminie dojrzałości. Trochę to dziwne, ale sądziłam, że będzie dużo gorzej. Mimo to mam do Was pytanie, proszę odpowiedzcie, czemu nie zostałam w tym przedszkolu?

- Bardzo chciałaś dorastać, więc czas szybciej płynął. Pamiętaj, zawsze uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać.

Mam 4 lata.
- Mamo, tato, chcę do przedszkola, umiem już czytać. W domu mi się nudzi.

Mam 5 lat.
- Mamo, tato, liczymy ciągle to samo, tylko łatwe przykłady, chcę już zerówkę. Mogę iść rok wcześniej?

Mam 6 lat.
- Mamo, tato, kiedy będzie szkoła ? Chciałabym być starsza, tu mi się nudzi.

Mam 7 lat.
- Mamo, tato, w szkole trochę rysujemy, czytamy, gadamy, podobnie jak w...

Teraźniejszość.
W co dziś zagramy? – zapytała Weronika.
Może w życzenia? – rzucił pomysł Krystian.
To nie jest dobry pomysł, nie lubię takich gier - zachmurzyła się Monika.
Daj spokój, może być niezły ubaw. Ciekaw jestem co Wam chodzi po głowach. To zaczynamy. Kto pierwszy? – zapytał wesoło Adam.
Ja – krzyknął Krystian. Chciałbym nowy samochód. Najlepiej Porsche.
Ty to masz drogie marzenia, może coś bardziej przyziemnego – zaśmiała się Weronika.
Żebyś się tylko nie zakrztusiła od tego śmiechu! Lepiej powiedz jakie jest Twoje życzenie – zripostował Krystian.
Ja marzę tylko o tym, żeby być zawsze młoda – rozmarzyła się Weronika.
Monika aż się skrzywiła – „Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać”. I powiem Ci tylko jedno: jeszcze będziesz żałować takiego życzenia.
Daj spokój to tylko głupia gra, strach mnie przez Ciebie obleciał – wzdrygnęła się Weronika.

50 lat później.
Gdybym tylko mogła cofnąć czas nigdy nie wypowiedziałabym tego życzenia. Nie wiem w jaki sposób ono się spełniło ale się spełniło. Od tego feralnego dnia nie przybyła mi ani jedna zmarszczka, ani jeden włos nie pokrył się siwizną. Każdego dnia muszę patrzeć jak moi bliscy starzeją się, po kolei umierają. To o czym marzyłam stało się moją klątwą, moim przekleństwem – łkała Weronika.
Pani Weroniko jest Pani fenomenem przeprowadzimy kilka badań, żeby ustalić co tak naprawdę spowodowało zahamowanie procesu starzenia, pomożemy Pani – uśmiechnął się pod nosem i wyszedł człowiek w białym kitlu.
Pilnujcie ją – rzucił do strażników pod drzwiami – to moja przepustka do sławy.

Teraźniejszość.
W co dziś zagramy? – zapytała Weronika.
Może w życzenia? – rzucił pomysł Krystian.
To nie jest dobry pomysł, nie lubię takich gier - zachmurzyła się Monika.
Daj spokój, może być niezły ubaw. Ciekaw jestem co Wam chodzi po głowach. To zaczynamy. Kto pierwszy? – zapytał wesoło Adam.
Ja – krzyknął Krystian. Chciałbym nowy samochód. Najlepiej Porsche.
Ty to...

I pomyśleć, że jeszcze dwa lata temu tak bardzo chciałam trafić szóstkę w lotka. Gdybym wtedy wiedziała to, co wiem dzisiaj, nigdy bym nie wysłała tego przeklętego kuponu. Kiedyś ktoś mi powiedział – Uważaj o co prosisz, bo możesz to otrzymać. Pomyślałam, że ta osoba nie wie co mówi, przecież bycie milionerem to nic złego, prawda?! Dziś gdy przypominam sobie te słowa, wiem, jak bardzo wówczas się myliłam. Przed wygraną miałam wszystko – kochającego męża, cudownego syna, mieszkanie, psa, pracę którą lubiłam, pieniędzy też nam nie brakowało… Ale mi się wydawało, że to jest mało, że moglibyśmy mieć więcej, że te pieniądze zapewniłyby nam lepsze życie. Teraz, no cóż… nie mam nic poza milionem na koncie i depresją. Pół roku po wygranej, ktoś uprowadził mi syna, jakimś cudem dowiedzieli się, kto wygrał. Więziono go przez tydzień, dla mnie i męża ten czas był koszmarem. Pamiętam, jak modliłam się, żeby Filipek wrócił do nas cały i zdrowy. Nie udało się… Po tym zdarzeniu w moim małżeństwie coś zaczęło się psuć. Mąż z dnia na dzień przestał się do mnie odzywać, obwiniał mnie za śmierć Filipa. Nie potrafiliśmy już ze sobą rozmawiać. Kiedyś mogliśmy spędzać ze sobą całe dnie i zawsze znaleźliśmy temat do rozmowy, śmialiśmy się z byle czego. To już zamknięty rozdział, bo Tomek w końcu wyprowadził się do innej kobiety. Pozwoliłam mu odejść. Tak bardzo chciałabym, żeby wróciło moje dawne życie, chciałabym zobaczyć Filipa i znów poczuć się szczęśliwa. Pieniądze szczęścia nie dają, teraz to wiem i wiem też, że muszę uważać o co proszę, bo to co dostanę może okazać się przekleństwem.

I pomyśleć, że jeszcze dwa lata temu tak bardzo chciałam trafić szóstkę w lotka. Gdybym wtedy wiedziała to, co wiem dzisiaj, nigdy bym nie wysłała tego przeklętego kuponu. Kiedyś ktoś mi powiedział – Uważaj o co prosisz, bo możesz to otrzymać. Pomyślałam, że ta osoba nie wie co mówi, przecież bycie milionerem to nic złego, prawda?! Dziś gdy przypominam sobie te słowa, wiem,...