Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

krosciucha
Kózka28
nevtelen
milka761
Małgorzata

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

krosciucha
Kózka28
nevtelen
milka761
Małgorzata

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Małe brązowe zwierzątko. 9,8 cm wysokości, w najszerszym miejscu (nogi) 6,4 cm, w najwęższym (szyja) 2,4 cm. Dinozaur. Podłużna, nieproporcjonalnie wielka głowa z namalowaną parą białych oczu, o czarnych tęczówkach i białych źrenicach. Jeśli patrzy się na niego od przodu, to dinek jednym okiem ogląda twój prawy bok, a drugim lewy - ma zeza rozbieżnego. Paszcza a la hipopotam, z tym że uśmiechnięta. Takie same nozdrza jak obserwujemy u hipciów. Gdyby dino pyszczek otworzył to pewnie by mnie połknął. Na szczęście póki co paszcza jest zamknięta. Wystaje z niej równo sześć białych ząbków - 3 po prawej i trzy po lewej stronie. Między ząbkami są wyraźne przerwy - może do młody dinuś i w tym momencie szczerbaty? Albo taka jego uroda. Dodatkowo, najwidoczniej mamy do czynienia z Tyranozaurem. Wniosek ten wysnułam obserwując jego nieproporcjonalnie małe górne kończyny. Prawdopodobnie nasz młodzieniec jest najedzony, bo od przodu sterczy mu zaokrąglony, pulchny brzuszek poprzecinany w poprzek bruzdami (albo to fałdki tłuszczu). Po bokach widzimy muskularne, przykucnięte nogi. Pazurki wszystkich czterech kończyn są czerwone - czyżby od krwi ofiar? Plecki dinozaur ma nakrapiane na biało. Przez cały grzbiet biegnie czerwona pręga, od początku głowy aż do... Biegła aż do ogona, ale moja mała, czarna, psia pociecha odgryzła go przed chwilą. Tak wiec od tyłu dinek ma dziurę, przez którą widać puste wnętrze i mechanizm wydający piszczące dźwięki.

Dinozaur jaki jest, każdy widzi.

Małe brązowe zwierzątko. 9,8 cm wysokości, w najszerszym miejscu (nogi) 6,4 cm, w najwęższym (szyja) 2,4 cm. Dinozaur. Podłużna, nieproporcjonalnie wielka głowa z namalowaną parą białych oczu, o czarnych tęczówkach i białych źrenicach. Jeśli patrzy się na niego od przodu, to dinek jednym okiem ogląda twój prawy bok, a drugim lewy - ma zeza rozbieżnego. Paszcza a la...

Pchnęłam drzwi, które z delikatnym skrzypnięciem otworzyły się natrafiając na blokujący ciężarek. Przekroczyłam próg pokoju i poczułam ten charakterystyczny zapach drewna i papieru. Pieścił moje zmysły, zasiewając na twarzy szybko rozkwitający uśmiech. Niemal słyszałam półki uginające się pod ciężarem, jakby żyjące w innym świecie. Wzrok wyostrzył się na tyle, że widziałam każdą pojedynczą kartkę wśród różnorodnych okładek. Całe pomieszczenie – od podłogi po sam sufit – w pięknej i solidnej meblościance wykonanej przez ojca, każda przestrzeń wypełniona książkami zbieranymi od pokoleń. Stare mieszały się z nowymi, kolorowe z brązowymi, duże z małymi, tworząc w ten sposób inny świat i Naszą historię. W tym pokoju nie było miejsca na zmartwienia, problemy, złość. Tutaj były tylko słowa i dusze, ktokolwiek szukał ukojenia, przychodził właśnie tutaj, chwytał tę wystającą z trzeciej półki od dołu tuż przy ścianie książkę, siadał i czytał. Ten misterny mebel dawał odpowiedzi całym pokoleniom, tylko każdy z ojców go ulepszał, wzmacniał opadające już w dół półeczki, dobudowywał kolejne, aż skończyła się ściana. Ogarniając to miejsce wzrokiem, nie mogę się nadziwić, jak bardzo zmieniło się od czasów mojego dzieciństwa, ile dusz przybyło zamieszkać w naszym raju. Dziś nadeszła pora odnowić drewnianą zabudowę, ochronić przed zniszczeniami. Zupełnie jakbyśmy chronili dziedzictwo rodu. I niektórzy mówią „szaleńcy, mają w domu bibliotekę, którą nazywają rajem”.

Pchnęłam drzwi, które z delikatnym skrzypnięciem otworzyły się natrafiając na blokujący ciężarek. Przekroczyłam próg pokoju i poczułam ten charakterystyczny zapach drewna i papieru. Pieścił moje zmysły, zasiewając na twarzy szybko rozkwitający uśmiech. Niemal słyszałam półki uginające się pod ciężarem, jakby żyjące w innym świecie. Wzrok wyostrzył się na tyle, że widziałam...

Bułka grahamk, proza życia, leżąca obok mnie na stole. A konkretnie dwie - identyczne - dla męża na drugie śniadanie. Pulchna, okrągła o zachęcających kształtach i wnętrzu. Listek sałaty uśmiecha się ze środka, zapowiadając powiew świeżości z każdym kęsem. Szyneczka gwarantuje uczucie sytości. Ogóreczek kiszony, pomidorek, rzodkiewka i odrobina szczypiorku machają z witaminowym zapałem. A kawałek jaja na twardo, dumnie podkreśla, że to ono zamyka smak doskonały w tej grahamce zaklęty :)

Bułka grahamk, proza życia, leżąca obok mnie na stole. A konkretnie dwie - identyczne - dla męża na drugie śniadanie. Pulchna, okrągła o zachęcających kształtach i wnętrzu. Listek sałaty uśmiecha się ze środka, zapowiadając powiew świeżości z każdym kęsem. Szyneczka gwarantuje uczucie sytości. Ogóreczek kiszony, pomidorek, rzodkiewka i odrobina szczypiorku machają z...

Jest już po 23... W panującej dookoła ciszy, skupiam intensywnie swój wzrok i całą swoją koncentrację wypatrując czegoś interesującego i dostępnego w zasięgu mojego wzroku... Pokój oświetla jedynie lekko żarząca się nocna lampka... Po krótkiej chwili już to mam, widzę to... Znajduje się na wprost zasięgu mojego wzroku, jest długie, błyszczące i cienkie... Pnie się ku górze, nieskończenie ku sufitowi... Powolnie podążam wzrokiem za jego konturami - podłużnego, złotego odcienia w kształcie paska - zaczynam popadać w paranoję - że ta ciągnąca się przed moimi oczyma wstęga nie ma końca - po chwili oddycham z ulgą... Mój wzrok zatrzymuje się i nieruchomieje - moim oczom ukazuje się znacznych rozmiarów przedmiot do którego umocowany jest ów wcześniej dogłębnie przeze mnie zbadany sznurek - to balon w kształcie samolotu zapewne wypełniony helem - który jest gazem lżejszym od powietrza i dlatego wznosi go ku górze - taki ze mnie Sherlock Holmes - to bezszelestnie unoszący się nad moją głową ogromny balon... mieniący się czerwoną poświatą - tyle jestem w stanie odczytać w tym mroku - brak mu skrzydeł - co istotnie odbiera mu urok... Widocznych jest kilka białych i niebieskich pasków imitujących brakujące i znaczące elementy jego budowy... Jak tylko wzejdzie słońce przyjrzę mu się dokładnie raz jeszcze, na pewno jest coś co umknęło mej uwadze, jakiś znaczący szczegół który nie pozwala zaznać mi spokoju...

Jest już po 23... W panującej dookoła ciszy, skupiam intensywnie swój wzrok i całą swoją koncentrację wypatrując czegoś interesującego i dostępnego w zasięgu mojego wzroku... Pokój oświetla jedynie lekko żarząca się nocna lampka... Po krótkiej chwili już to mam, widzę to... Znajduje się na wprost zasięgu mojego wzroku, jest długie, błyszczące i cienkie... Pnie się ku górze,...

Jest to przyrząd niezwykle w swej prostocie skomplikowany – na przykład nikt nie wie, jak się w nim upycha jądro jego osobowości tak, że wystaje niby jakaś spiczasta czapeczka. Poza tym ma multum zastosowań, o niektórych przy tym filozofom się nie śniło. Jest podłużny, prosty jak ideał kręgosłupa zgniecionych ciężkimi plecakami dziatek, spiczasty i szarawy. Nie ma głosu. Leży tak jak się go położy, aczkolwiek lubi się staczać i chować po kątach. Dłuższy od palca, krótszy od ręki, a także od łokcia, nogi od krzesła i wierzbowej witki; wielkości i długości noża, ale z bardziej miękkiego materiału. Nie ugina się w palcach. Szerokości rurki do picia, ale cięższy – mniej więcej jak koci ogon, o ile da się go przytrzymać dla porównania. Wypełniony potomkami karbońskich lasów, tyle że w odmianie alotropowej, o magicznych zdolnościach pozostawiania śladów na kartce papieru. Poddaje się gilotynacji za pomocą zastrugiwaczki. Wrogiem jego największym gumka i nerwowość, która może go w palcach złamać. Występuje także w odmianach lewoskrętnych, że tak powiem, a także różnie wrażliwych. Używany głównie do: - bazgrania; - rozwiązywania zadań z matematyki; - szkicowania; - zabijania wampirów; - wykłuwania oczu; - dłubania w nosie, zębach, uszach; - rzucania do celu; - obgryzania tj. stymulacji neuronów; - stukania; etc. Niepiśmienni mogą nim mieszać kawę.
Występuje powszechnie na ziemi, dostępny prawie wszędzie, obecny w każdym domu.
Ołówek.

Jest to przyrząd niezwykle w swej prostocie skomplikowany – na przykład nikt nie wie, jak się w nim upycha jądro jego osobowości tak, że wystaje niby jakaś spiczasta czapeczka. Poza tym ma multum zastosowań, o niektórych przy tym filozofom się nie śniło. Jest podłużny, prosty jak ideał kręgosłupa zgniecionych ciężkimi plecakami dziatek, spiczasty i szarawy. Nie ma głosu....

Spoglądam na jej białą kręconą sierść, jej, która stoi niewzruszenie w palącym słońcu tego lata jakby na coś czekała, wyczekując cierpliwie nadejścia tej chwili. Przechyla lekko swój łepek, ale nadal stoi niezachwianie ze spokojem niczym posąg Buddy. Patrzy rozmarzonym wzrokiem w górę, w dal oblizując przy tym pyszczek swoim mokrym różowym językiem. Wygląda na pełną godności, elegancji i piękna pomimo swej małej nieznacznej postury. Lekko kołysze białym ogonem, porusza oklapniętymi uszami ledwo zauważalnie. Jej dwoje brązowych oczu wygląda niczym dwie czarne studnie bez dna, ale ona nie skupia wzroku na mnie, ona ma coś innego na uwadze. Język po raz kolejny przetacza się po białym pyszczku i wilgotnym czarnym nosku. W końcu widać poruszenie w jej niewzruszonej postawie, słychać lekki trzepot i niczym strzała ona wybija się do przodu. Niczego nieświadoma ofiara nie wyczuła zagrożenia, śmiertelny chwyt za szyje ostrymi białymi zębami oznacza jej koniec. Nagle bestia puszcza biedne stworzenie i kilka razy uderza w nie łapą zakończoną pazurami. Odciągam w końcu bezwzględnego mordercze od biednej ofiary. Niestety nie zdążyłam na czas, krew sączy się z jego dzioba a oczy wpatrują się pusto w przestrzeń. Ciało mogło być silne, ale słabe gołębie serce nie wytrzymało i zwierze padło. Niedaleko mnie stoi mój pies wpatrując się miną typu,,Ja się tylko chciałam pobawić, o co ci chodzi?” I odchodzi szybko na swoich krótkich nóżkach nie rozumiejąc mojego niezadowolenia.

Spoglądam na jej białą kręconą sierść, jej, która stoi niewzruszenie w palącym słońcu tego lata jakby na coś czekała, wyczekując cierpliwie nadejścia tej chwili. Przechyla lekko swój łepek, ale nadal stoi niezachwianie ze spokojem niczym posąg Buddy. Patrzy rozmarzonym wzrokiem w górę, w dal oblizując przy tym pyszczek swoim mokrym różowym językiem. Wygląda na pełną...

Leży po mojej prawej stronie. Wygląda tak elegancko i prosto. Wszystkie jej kolory zlewają się ze sobą tworząc spójny obraz lasu o zmierzchu. Na środku coś jest. Jakieś zwierze, a właściwie tylko jego świetlista postać widoczna w mroku. Najbardziej w oczu rzuca się potężne, rozłożyste poroże. To Patronus pod postacią jelenia. Przy lewym, wyciętym z precyzją rogu, jest doczepiona czarna wstążka. Na jej końcu dynda mała złota kulka ze srebrnymi skrzydłami. Zakładka do książek inspirowana magicznym światem Harry'ego Pottera.

Leży po mojej prawej stronie. Wygląda tak elegancko i prosto. Wszystkie jej kolory zlewają się ze sobą tworząc spójny obraz lasu o zmierzchu. Na środku coś jest. Jakieś zwierze, a właściwie tylko jego świetlista postać widoczna w mroku. Najbardziej w oczu rzuca się potężne, rozłożyste poroże. To Patronus pod postacią jelenia. Przy lewym, wyciętym z precyzją rogu, jest...

Kwadratowa, ale nie do końca. Wgniecione boki, wypukły przód i tył. Delikatnie zaokrąglone rogi. Przeszycie wyraźnie odznaczające się na dokładnie półtora palca od krawędzi. Na pierwszy rzut oka niebieska,ale nie. To za mało powiedziane. W kolorze nieba nad burzącym się morzem. Ten błękit poziomo przecinają granatowe, wręcz czarne linie. Pomagają im białe fragmenty i odrobinę ciemniejsze prostokąty, maleńkie jak piąta część paznokcia małego palca. Żeby na niej spać- za twarda. Żeby na niej coś utrzymać- za mało stabilna. Ma bliźniaczkę. Identyczną. Jednak nikt do tej pory nie sprawdził szczegółów. Być może ma o jeden biały fragment mniej. Ma matkę. Odziedziczyły po niej tylko środek obicia. Bokami nie zostały obdarowane. Szkoda. Może przyjemniej byłoby się opierać o poduszkę z bokami?

Kwadratowa, ale nie do końca. Wgniecione boki, wypukły przód i tył. Delikatnie zaokrąglone rogi. Przeszycie wyraźnie odznaczające się na dokładnie półtora palca od krawędzi. Na pierwszy rzut oka niebieska,ale nie. To za mało powiedziane. W kolorze nieba nad burzącym się morzem. Ten błękit poziomo przecinają granatowe, wręcz czarne linie. Pomagają im białe fragmenty i...

Pluszowy miś leży na kanapie. Jest trochę dłuższy niż moje przedramię. Jego futerko w jasnym, kawowym kolorze, kiedyś było milutkie w dotyku, teraz jednak można wyczuć, że dawno nie było prane. Ma dwa czarne oczka, brązowy, trójkątny nosek, lekko przekrzywiony na lewo, i cienki, brązowy uśmiech. Jego szyję zdobi cienka kokarda z brązowej wstążki. Na brzuszku znajduje się jaśniejszy, niemal biały placek, z wyszytą głową misia i napisem "love", w którym rolę litery "o" pełni kwiatek z różowymi płatkami. Również na podeszwach pluszowych stópek są jaśniejsze przestrzenie z naszytymi ozdobami: na prawej brązowy napis "baby", na lewej głowa misia. Z tyłu znajduje się malutki ogonek. Jeżeli bardzo uważnie się przypatrzymy, możemy zauważyć dwa szwy: jeden mniej więcej na środku pleców, drugi na szyi. Miś swoje już przeżył, ale nadal śpi ze mną.

Pluszowy miś leży na kanapie. Jest trochę dłuższy niż moje przedramię. Jego futerko w jasnym, kawowym kolorze, kiedyś było milutkie w dotyku, teraz jednak można wyczuć, że dawno nie było prane. Ma dwa czarne oczka, brązowy, trójkątny nosek, lekko przekrzywiony na lewo, i cienki, brązowy uśmiech. Jego szyję zdobi cienka kokarda z brązowej wstążki. Na brzuszku znajduje się...