Lata wynajmowania mało zacisznych kącików sprawiły, że na własnej skórze odczułam co znaczy mieszkać z ludźmi, którzy:
- w ramach jedynej ozdoby na ścianie wieszają wyrwaną ósemkę w torebce z zapięciem strunowym,
- prowadzą prywatne schronisko dla kotów, za nic mając zalety sterylizacji,
- po skończonej pracy barmanki, koło 2 w nocy, zabierają się za odkurzanie i czyszczenie garów,
- uważają książki za największe siedliska zarazy i cichaczem wynoszą je do śmietnika,
- obcinają pazury u stóp w czasie wspólnego oglądania telewizji, strzelając odłamkami po wszystkich kątach pokoju,
- pilnie obserwują poczynania toaletowe współlokatorów celem ustalenia procentowego zużycia papieru toaletowego.

Lata wynajmowania mało zacisznych kącików sprawiły, że na własnej skórze odczułam co znaczy mieszkać z ludźmi, którzy:
- w ramach jedynej ozdoby na ścianie wieszają wyrwaną ósemkę w torebce z zapięciem strunowym,
- prowadzą prywatne schronisko dla kotów, za nic mając zalety sterylizacji,
- po skończonej pracy barmanki, koło 2 w nocy, zabierają się za odkurzanie i...

Droga Redakcjo!
Akademik z piekła rodem
Mieszkając przez 9 lat w akademiku (4 lata w Internacie) przekonałam się, że akademik nie jest dla …Kopciuszków i żółtodziobów, którymi dotąd byłam. Wyfruwając spod skrzydeł mamusi najtrudniejszym momentem były nie balangi po sesjach, ale brak własnej przestrzeni, w której można spokojnie się zamknąć i pouczyć, pobyć, posiedzieć w absolutnej ciszy; brak intymności i złe warunki mieszkania. Najgorsi okazali się jednak ludzie - wymagający, bezwzględni, wredni, terroryzujący się wzajemnie, dogryzający, piętrzący problemy i wikłający się w konflikty, konkurujące, rywalizujący nie tylko w szkole na studiach, ale i w akademiku, i w pracy, zamiast się wspierać. Takie zachowania często bagatelizowałam, kwitując, że kobiety po prostu takie są, wredne z natury, zazdrosne, ale ile można między koleżankami, lokatorkami, współpracowniczkami. Najgorzej zrobiło mi się przykro, kiedy po sztywnych 4 tygodniach w towarzystwie pierwszej, ,,starej’’ lokatorki dostałam ,,wypowiedzenie’’, a na pytanie "dlaczego?" usłyszałam odpowiedź: "Do twojej lokaty nic nie mam, widziałam, że się starałaś i że ci zależy. Jednak nie widzę sensu dalszego pomieszkiwania, na dłuższą metę nie zgrywamy się charakterami". Trochę więc ,,powędrowałam’’ sobie po różnych akademikach, stancjach, pokojach nabawiając się wrzodów żołądka, a jak tylko mogłam zamieniałam weekend w supermarkecie na wyjazd do leśnej głuszy do siebie na prowincję. Dzięki temu przetrwałam.

Droga Redakcjo!
Akademik z piekła rodem
Mieszkając przez 9 lat w akademiku (4 lata w Internacie) przekonałam się, że akademik nie jest dla …Kopciuszków i żółtodziobów, którymi dotąd byłam. Wyfruwając spod skrzydeł mamusi najtrudniejszym momentem były nie balangi po sesjach, ale brak własnej przestrzeni, w której można spokojnie się zamknąć i pouczyć, pobyć, posiedzieć w...