Byłby to Cezary Pazura, a tekst podobny do tego z filmu pt. 'Nic śmiesznego".
https://www.youtube.com/watch?v=GazPACc4dpA

Byłby to Cezary Pazura, a tekst podobny do tego z filmu pt. 'Nic śmiesznego".
https://www.youtube.com/watch?v=GazPACc4dpA

Mój pies mógłby być narratorem mojego życia. Jeżeli przyjmiemy, że znajdujemy się w książce/filmie, w którym mój pies może mówić, byłaby to najlepsza opcja.
To on zna mnie najlepiej na świecie. Tylko przy nim nie boję się być prawdziwą sobą, bo przecież nigdy mnie nie oceni, nawet nie raczy skomentować moich wypowiedzi. A co jeżeli mógłby się wypowiedzieć? Wtedy byłby kimś, kto ma najlepszy pogląd na sytuacje. Zna przecież mnie w każdym calu, a mimo tego, rozumie to z pewnym dystansem.
W sumie, kto wie o czym myśli ten kudłaty potworek, gdy z nim ''rozmawiam''? Chciałabym się o tym dowiedzieć.

Mój pies mógłby być narratorem mojego życia. Jeżeli przyjmiemy, że znajdujemy się w książce/filmie, w którym mój pies może mówić, byłaby to najlepsza opcja.
To on zna mnie najlepiej na świecie. Tylko przy nim nie boję się być prawdziwą sobą, bo przecież nigdy mnie nie oceni, nawet nie raczy skomentować moich wypowiedzi. A co jeżeli mógłby się wypowiedzieć? Wtedy byłby kimś,...

Hmm... Na narratora mojego życia świetnie nadawałby się mój arcywróg z pracy. To on zawsze ma coś do powiedzenia na mój temat i to jemu paszcza nigdy się nie zamyka. Od nikogo nigdy nie usłyszałam tylu komentarzy o moim wyglądzie, zachowaniu czy stylu życia. Bardzo ciekawym (i pewnie zabawnym) byłoby usłyszenie jego głosu i jego opisu mojego życia. Byłby jad! :D

Hmm... Na narratora mojego życia świetnie nadawałby się mój arcywróg z pracy. To on zawsze ma coś do powiedzenia na mój temat i to jemu paszcza nigdy się nie zamyka. Od nikogo nigdy nie usłyszałam tylu komentarzy o moim wyglądzie, zachowaniu czy stylu życia. Bardzo ciekawym (i pewnie zabawnym) byłoby usłyszenie jego głosu i jego opisu mojego życia. Byłby jad! :D

Kto mógłby być narratorem mojego życia? Dobre pytanie. Pierwszą osobą, która nasuwa mi się na myśl jest moja mama. W końcu to ona mnie wychowała. Z czasem przestałam jej jednak mówić o wielu sprawach. Nie chciałam jej martwić. Dzięki temu miała choć trochę mniej problemów.
Zastanawiam się, czy może tata mógłby być narratorem mojego życia? On jednak cały czas pracował. Jestem mu za to wdzięczna, w końcu dzięki niemu nasza rodzina miała za co żyć, ale rzadko bywał w domu. Przez to nie znał mnie zbyt dobrze.
Skoro nie rodzice, to może dziadkowie mogliby być narratorami mojego życia? Nie... Tylko z babcią mogę porozmawiać. Innych nie było dane mi poznać. Ona jednak nie wie wielu rzeczy. Nie chcę jej martwić.
Zostało rodzeństwo i przyjaciele. Im mówię jednak bardzo mało o sobie. Niektórych rzeczy mogliby po prostu mi nie wybaczyć.
Podsumowując, myślę, że tylko ja mogłabym by być narratorem swojego życia. Nie ma innej osoby, która wie o mnie więcej.

Kto mógłby być narratorem mojego życia? Dobre pytanie. Pierwszą osobą, która nasuwa mi się na myśl jest moja mama. W końcu to ona mnie wychowała. Z czasem przestałam jej jednak mówić o wielu sprawach. Nie chciałam jej martwić. Dzięki temu miała choć trochę mniej problemów.
Zastanawiam się, czy może tata mógłby być narratorem mojego życia? On jednak cały czas pracował....

Narratorem mojego życia była by moja córka. Odkąd nauczyłam się pisać prowadzę pamiętnik.Zapisuję w nim każdy dzień mojego życia, każdą myśl. Jest tam dosłownie wszystko.Marzeniem mojego dziecka jest napisanie powieści. Na 18 urodziny chcę dać jej ten pamiętnik, by mogła napisać książkę o moim życiu-zostać jego narratorem. Myślę,że przez to będziemy jeszcze bliżej siebie niż już jesteśmy.

Narratorem mojego życia była by moja córka. Odkąd nauczyłam się pisać prowadzę pamiętnik.Zapisuję w nim każdy dzień mojego życia, każdą myśl. Jest tam dosłownie wszystko.Marzeniem mojego dziecka jest napisanie powieści. Na 18 urodziny chcę dać jej ten pamiętnik, by mogła napisać książkę o moim życiu-zostać jego narratorem. Myślę,że przez to będziemy jeszcze bliżej siebie...

zaczynam myśleć, że Antoni Kępiński - mogę chyba tak powiedzieć - ojciec polskiej psychiatrii, a już chyba na pewno największy znawca choroby psychicznej, która interesuje mnie najbardziej, czyli schizofrenii. Uważam ją niemal za królowę chorób psychicznych ze względu na jej bogactwo i różnorodność - po prostu jest najciekawsza. Książkę Antoniego Kępińskiego Schizofrenia przeczytałam już w roku 2005 i od lat przymierzam się do przeczytania innych książek Kępińskiego, ale ciągle wpadają w moje ręce inne lektury, ale i tak Kępiński jest dla mnie jakimś punktem odniesienia, a więc myślę, że mógłby być narratorem mojego życia;

zaczynam myśleć, że Antoni Kępiński - mogę chyba tak powiedzieć - ojciec polskiej psychiatrii, a już chyba na pewno największy znawca choroby psychicznej, która interesuje mnie najbardziej, czyli schizofrenii. Uważam ją niemal za królowę chorób psychicznych ze względu na jej bogactwo i różnorodność - po prostu jest najciekawsza. Książkę Antoniego Kępińskiego Schizofrenia...

Narratorem mojego życia mógłby zostać pewien jasnowidz.

Mówiąc już mniej tajemniczo i bardziej konkretnie byłby to mój wewnętrzny głos.
Dlaczego właśnie on?
Z pewnością podsumowując i obiektywnie opisując moją egzystencję kończyłby zawsze słowami: A NIE MÓWIŁEM??... A NIE MÓWIŁEM, ŻE TAK BĘDZIE??

Narratorem mojego życia mógłby zostać pewien jasnowidz.

Mówiąc już mniej tajemniczo i bardziej konkretnie byłby to mój wewnętrzny głos.
Dlaczego właśnie on?
Z pewnością podsumowując i obiektywnie opisując moją egzystencję kończyłby zawsze słowami: A NIE MÓWIŁEM??... A NIE MÓWIŁEM, ŻE TAK BĘDZIE??

Myślę że taką osobą mógłby zostać przypadkowy przechodzeń. Osoba ta nie miała by wpłynąć na moje życie. Narratorem mojego życia została by osoba która mnie nie zna, dzięki czemu będzie miała szersze spojrzenie na sprawę. A czym również może trafić do większej liczby słuchaczy. Na przykład moja mama rorawiałaby się nad moimi emocjami i uczuciami, zamiast nad tym faktami ,które są kluczowe. A nieznajomy nie znał by mnie więc skupiał by się nad teraźniejszością i tym co robię w danym momencie.

Myślę że taką osobą mógłby zostać przypadkowy przechodzeń. Osoba ta nie miała by wpłynąć na moje życie. Narratorem mojego życia została by osoba która mnie nie zna, dzięki czemu będzie miała szersze spojrzenie na sprawę. A czym również może trafić do większej liczby słuchaczy. Na przykład moja mama rorawiałaby się nad moimi emocjami i uczuciami, zamiast nad tym faktami...

Myślę że taką osobą mógłby zostać przypadkowy przechodzeń. Osoba ta nie miała by wpłynąć na moje życie. Narratorem mojego życia została by osoba która mnie nie zna, dzięki czemu będzie miała szersze spojrzenie na sprawę. A czym również może trafić do większej liczby słuchaczy. Na przykład moja mama rorawiałaby się nad moimi emocjami i uczuciami, zamiast nad tym faktami ,które są kluczowe. A nieznajomy nie znał by mnie więc skupiał by się nad teraźniejszością i tym co robię w danym momencie.

Myślę że taką osobą mógłby zostać przypadkowy przechodzeń. Osoba ta nie miała by wpłynąć na moje życie. Narratorem mojego życia została by osoba która mnie nie zna, dzięki czemu będzie miała szersze spojrzenie na sprawę. A czym również może trafić do większej liczby słuchaczy. Na przykład moja mama rorawiałaby się nad moimi emocjami i uczuciami, zamiast nad tym faktami...

Bardzo spodobała mi się powracająca w powyższych komentarzach koncepcja, że narratorem (mojego) życia mógłby być bóg. Ja też chciałbym ją podjąć, rozwijając po swojemu.

Narratorem mojego życia mógłby być bóg. Konkretnie: Nyarlathotep, fikcyjne bóstwo pochodzące z mitologii Cthulhu wymyślonej przez H.P. Lovecrafta.

Co prawda Nyarlathotep jest nazywany także pełzającym chaosem, a chaos nie sprzyja narracji jako takiej, ale przecież nikt nie powiedział, ze moje życie ma być poukładane i sensowne, prawda? Jeśli Nyarlathotep chciałby snuć narrację zgoła Joyce'owską, nie miał bym nic przeciwko.

Poza tym Nyarlathotep jest też showmanem, który lubi się popisywać. To (i nieodłączny akompaniament zidiociałych flecistów) dodałoby historii nieco kolorów. Ciemnych, jak przypuszczam ;)

Bardzo spodobała mi się powracająca w powyższych komentarzach koncepcja, że narratorem (mojego) życia mógłby być bóg. Ja też chciałbym ją podjąć, rozwijając po swojemu.

Narratorem mojego życia mógłby być bóg. Konkretnie: Nyarlathotep, fikcyjne bóstwo pochodzące z mitologii Cthulhu wymyślonej przez H.P. Lovecrafta.

Co prawda Nyarlathotep jest nazywany także pełzającym...