Daleka jest przyszłość, a może przeciwnie? Co do pewności wybrania tej jedynej rzeczy jest całkiem znikoma. Od bycia piosenkarką do modelki, a wcześniej aktorką, tancerką, policjantką uświadomiłam sobie, że mogę być tym wszystkim. Naraz mogę wybrać wszystko. Ale czy warto? Mogłabym zostać pisarką. Bycie pisarką to bycie wszystkim we wszystkich twarzach i obliczach. To właśnie pisarz kreuje swój tok myślenia, historie i zainteresowania. Do wszystkiego trzeba dojść, do wprawy wyrażania uczuć na papierze także. Kiedy mi się to uda, chcę napisac coś z czego bęę=dę dumna i przemówi to większego grona zaczytanych. Mogę być wszystkim, ale tylko przez jeden cel.

Daleka jest przyszłość, a może przeciwnie? Co do pewności wybrania tej jedynej rzeczy jest całkiem znikoma. Od bycia piosenkarką do modelki, a wcześniej aktorką, tancerką, policjantką uświadomiłam sobie, że mogę być tym wszystkim. Naraz mogę wybrać wszystko. Ale czy warto? Mogłabym zostać pisarką. Bycie pisarką to bycie wszystkim we wszystkich twarzach i obliczach. To...

Jestem Maciek. Kiedy byłem małą dziewczynką wyobrażałem sobie swoje idealne, przyszłe życie (piszę tak, bo większość chłopców nie zadręcza się takim snuciem planów). Średnio co miesiąc miałem inny wielki życiowy plan. Miałem być lekarzem i zakładałem starą koszulę taty i okulary bez szkiełek dziadka. Miałem być naukowcem, dlatego z dziadkiem zbudowałem na działce moje małe laboratorium zaopatrzone w sprzęt prawie profesjonalny. Inżynierią też się interesowałem, bo stworzyłem projekt własnego automobilu. Stara łódka z białym żaglem, na niej akumulator, do którego podłączona jest niewyobrażalna ilość suszarek do włosów, które wiejąc w tę białą płachtę na maszcie miały poruszać pojazd. Projekt niestety niezrealizowany. Później miałem już poważniejsze plany. Chciałem być prezesem bliżej nieokreślonej firmy, zajmującej się bliżej nieokreśloną branżą. Są jednak wzloty i upadki, bo marzyłem o pracy nauczyciela. A potem znów wielki podryw w górę, prawie na sam szczyt, bo zaplanowałem zająć stanowisko prezydenta USA, postanowiłem jednak zacząć prościej, od Polski. Ale oczywiście na tym nie poprzestałem, bo wmawiałem moim rówieśnikom, że jestem potomkiem Stanisława Augusta Poniatowskiego i już niedługo w miejscowej katedrze odbędzie się moja koronacja, na którą wszystkich serdecznie zapraszam. Na dowód tego nosiłem nawet sygnet z krzyżykiem, który kupiła mi za namową babcia na pielgrzymce. Mam teraz 22 lata i jestem studentem filologii rosyjskiej. Prawie mi się udało spełnić marzenia.

Jestem Maciek. Kiedy byłem małą dziewczynką wyobrażałem sobie swoje idealne, przyszłe życie (piszę tak, bo większość chłopców nie zadręcza się takim snuciem planów). Średnio co miesiąc miałem inny wielki życiowy plan. Miałem być lekarzem i zakładałem starą koszulę taty i okulary bez szkiełek dziadka. Miałem być naukowcem, dlatego z dziadkiem zbudowałem na działce moje małe...

Kiedy miałem około dziesięciu lat, wujek pokazał mi swoją kolekcje skał i minerałów. Wywarła ona na mnie ogromne wrażenie. Wszędzie pełno kolorowych agatów, kryształów górskich, czasami jakaś ciekawa skamieniałość.
Postanowiłem, że zacznę je kolekcjonować i badać. Dostałem ich dosyć dużo od wujka. Liczyłem, że zostanę kimś typu archeologa, tylko od skał i minerałów z domiekszą przygód Indiana Jonesa.
Często jeździłem w góry, zawsze chodziłem do sklepów, żeby podziwiać kamienie najczęściej przez szyby witryn, czasami jak miałem pieniądze to kupiłem sobie jakiś okaz.
Stwierdziłem, że muszę coś o nich więcej wiedzieć. Zanim internet był wszędzie dostępny znalazłem w gazetce Avonu książkę Kamienie Szlachetne i poprosiłem siostrę, żeby ją zamówiła. Traktowała ona o zodiakalnej mocy kamieni szlachetnych i innych horoskopowych przesądach. Zacząłem szukać czegoś innego chociaż nie mogłem nic konkretnego jako dziecko znaleźć. Po pewnym czasie dostałem swoją pierwszą książkę o budowie minerałów. To była dla mnie tragedia, sama chemia i wiele innych skomplikowanych procesów. Stwierdziłem, że będę miał chemię w gimnazjum i może ona pozwoli mi zacząć rozumieć co tam się dzieje. Oczywiście, że tak nie było. Pod koniec gimnazjum stwierdziłem, że chociaż lubię minerały to badanie ich to nie jest praca dla mnie, i wybrałem praktyczny zawód.
Jednak zawsze miło wspominam tamte czasy kiedy miałem taką pasję i chciałem się w niej realizować. Zbieranie minerałów zostało już tylko moim hobby.

Kiedy miałem około dziesięciu lat, wujek pokazał mi swoją kolekcje skał i minerałów. Wywarła ona na mnie ogromne wrażenie. Wszędzie pełno kolorowych agatów, kryształów górskich, czasami jakaś ciekawa skamieniałość.
Postanowiłem, że zacznę je kolekcjonować i badać. Dostałem ich dosyć dużo od wujka. Liczyłem, że zostanę kimś typu archeologa, tylko od skał i minerałów z...

Włodzimierką Szaranowiczką. Sześcioletnia ja uznawała to za najlepszy zawód świata. Trochę mi jednak nie wyszło. Jestem dzieckiem rozczarowań, bo następnie poszłam szlakiem kariery aktorskiej, żeby w wieku 12 lat stwierdzić, że moja aparycja nie odpowiada dzisiejszym standardom mody. Może to był błąd? Lubię mówić (co widać po moich marzeniach), postanowiłam więc zostać dziennikarką, ale po bliższym zapoznaniu się z realiami zawodu i etyką dziennikarską w niektórych środowiskach uznałam, że współczucie, empatia i niechęć do wchodzenia szpilkami w czyjeś życie, nie pozwolą mi na sukces.

A więc zostałam marzycielką. Co jakiś czas zmieniam swoje marzenia i wciąż jeszcze nie dorosłam do tego, by z nich zrezygnować. Ale póki co zrealizowałam swój plan: marzycielka na umowę zlecenie. Gdyby ktoś oferował etat zapraszam do kontaktu.

Włodzimierką Szaranowiczką. Sześcioletnia ja uznawała to za najlepszy zawód świata. Trochę mi jednak nie wyszło. Jestem dzieckiem rozczarowań, bo następnie poszłam szlakiem kariery aktorskiej, żeby w wieku 12 lat stwierdzić, że moja aparycja nie odpowiada dzisiejszym standardom mody. Może to był błąd? Lubię mówić (co widać po moich marzeniach), postanowiłam więc zostać...

Pewnie nie będę oryginalna, ale swoją przyszłość chciałam swoją przyszłość związać z książkami. Kiedyś, gdy byłam jeszcze w gimnazjum znalazłam w takiej mądrej gazecie "Cogito" artykuł o kierunku zwanym informacja naukowa i bibliotekoznawstwo. Tak z dnia na dzień moje zaintresowanie tym kierunkiem z dnia na dzień rosło. Dziś jestem absolwentką informatologii stosowanej i filologi polskiej a także a może przede wszystkim wymarzoną pomocą bibliotekarza ☺

Pewnie nie będę oryginalna, ale swoją przyszłość chciałam swoją przyszłość związać z książkami. Kiedyś, gdy byłam jeszcze w gimnazjum znalazłam w takiej mądrej gazecie "Cogito" artykuł o kierunku zwanym informacja naukowa i bibliotekoznawstwo. Tak z dnia na dzień moje zaintresowanie tym kierunkiem z dnia na dzień rosło. Dziś jestem absolwentką informatologii stosowanej i...

Trudno mi powiedzieć kim nie chciałam zostać jako mała dziewczynka. Zaczęłam od Kopciuszka (no przecież, która dziewczynka nie chce spotkać swojego księcia?), później przeszłam do marzeń o zostaniu lekarzem. Leczyłam wówczas chorą rodzinkę herbatkami ziołowymi i zastrzykami z pustych strzykawek. Potem przeszłam do projektowania domów. To musi być takie cudowne i twórcze! Jednak bardzo szybko zaniechałam tego zajęcia na rzecz zostania psią behawiorystką. Niestety, po najdłuższym życiu mojego psa również stwierdziłam, że skoro nie mam na kim trenować to co ze mnie za zaklinaczka psów? Nieudany pomysł. W czasach gimnazjalnych wahałam się między dziennikarstwem lub ogólnie kierunkami humanistycznymi, a medycyną. Wybrałam medycynę-a najlepiej patomorfologię- by potem stwierdzić, że to nie dla mnie- i tak zostałam studentką chemii. Czy się realizuję? Tak, ale mimo wszystko zostało we mnie coś z humanistki. Dlatego nie żyję jedynie pracą w laboratorium, ale również książkami. Kto wie, może jeszcze zrealizuję swoje marzenie o dziennikarstwie? Może napiszę książkę? Jeszcze nic nie wiadomo. Ba! Może się okazać, że znowu stwierdzę, że życie jest za krótkie, żeby robić coś, co mnie nudzi i rzucę się w wir nowych doświadczeń i pomysłów.

Trudno mi powiedzieć kim nie chciałam zostać jako mała dziewczynka. Zaczęłam od Kopciuszka (no przecież, która dziewczynka nie chce spotkać swojego księcia?), później przeszłam do marzeń o zostaniu lekarzem. Leczyłam wówczas chorą rodzinkę herbatkami ziołowymi i zastrzykami z pustych strzykawek. Potem przeszłam do projektowania domów. To musi być takie cudowne i twórcze!...

Jako małe dziecko uwielbiałam robić jedzenie dla rodziców. Wiadomo jako 7 letnie dziecko przygotowywałam kanapki i były to "wielkie dania". Marzyłam o pracy w znanej restauracji i o zachwycie gości nad moimi daniami.
Potem robiłam jakieś zapiekanki itp.
Aż do teraz, gdzie to ja przygotowuje wszystkie imprezy, święta, kocham piec cista, robić sałatki. Mój chłopak co weekend ma super obiad, kolacje i deser.
To jest coś co daje mi kopa w życiu.
A pracuje wakacyjnie w gastronomii- niestety studia dzienne nie pozwalają mi na to na codzień.
A co będzie dalej- zobaczymy. Może pójdę w kierunku gastronomii a może w mój zawód- życie pokarze. Póki co to moja największa pasja i cos czemu się oddaję w życiu.

Jako małe dziecko uwielbiałam robić jedzenie dla rodziców. Wiadomo jako 7 letnie dziecko przygotowywałam kanapki i były to "wielkie dania". Marzyłam o pracy w znanej restauracji i o zachwycie gości nad moimi daniami.
Potem robiłam jakieś zapiekanki itp.
Aż do teraz, gdzie to ja przygotowuje wszystkie imprezy, święta, kocham piec cista, robić sałatki. Mój chłopak co weekend...

Od dzieciństwa marzyłam, żeby zostać nauczycielką. Ulubioną formą spędzania czasu była zabawa w szkołę. Miałam czarną tablicę, kolorowe kredy i wcielałam się w panią profesor. Uczniami najczęściej były lalki i misie, które sadzałam przed sobą na tapczanie. Czasami udało mi się namówić moją siostrę. Wtedy było ciekawiej. Udawałam, że wykładam jakiś temat, później rozdawałam kartki i następował sprawdzian. Miałam dziennik, do którego wpisywałam oceny, tematy i uwagi. Te praktyki w dzieciństwie z pewnością pomogły mi w chwili, gdy po raz pierwszy -jako praktykantka-stanęłam przed klasą liczącą trzydzieścioro autentycznych uczniów. Tak, moje marzenie udało mi się zrealizować i dziś wykonuję zawód, który - choć nie jest łatwy -lubię i jest moją pasją.

Od dzieciństwa marzyłam, żeby zostać nauczycielką. Ulubioną formą spędzania czasu była zabawa w szkołę. Miałam czarną tablicę, kolorowe kredy i wcielałam się w panią profesor. Uczniami najczęściej były lalki i misie, które sadzałam przed sobą na tapczanie. Czasami udało mi się namówić moją siostrę. Wtedy było ciekawiej. Udawałam, że wykładam jakiś temat, później rozdawałam...

Pamiętam, że w dzieciństwie miałam dość nietypowe marzenie, otóż pragnęłam zostać panią pracującą w kiosku. Wydawało mi się, że to praca idealna, ponieważ wyobrażałam sobie siebie siedzącą cały dzień i czytającą gazety. Lecz nie to było dla mnie najistotniejsze. Najważniejszą kwestią był dla mnie fakt, że mogłabym sobie brać do domu cokolwiek bym chciała. Z czasem zostałam uświadomiona, że to tak nie działa, więc mój zapał do tej pracy minął, natomiast pojawiła się chęć zostania policjantką, która nie minęła do dzisiaj.

Pamiętam, że w dzieciństwie miałam dość nietypowe marzenie, otóż pragnęłam zostać panią pracującą w kiosku. Wydawało mi się, że to praca idealna, ponieważ wyobrażałam sobie siebie siedzącą cały dzień i czytającą gazety. Lecz nie to było dla mnie najistotniejsze. Najważniejszą kwestią był dla mnie fakt, że mogłabym sobie brać do domu cokolwiek bym chciała. Z czasem zostałam...