- Nie wiem, czy to dobry pomysł żebym pojawiła się na twoich imieninach – wypowiedziałam głośno swoje wątpliwości.
Odkąd Bieglerowie wprowadzili się do Krakowa stając się moimi sąsiadami, często zapraszają mnie na przyjęcia urządzane w ich domu.
- Proszę Cię. Nie możesz cały czas siedzieć pod kocem z książką w ręku. Czas wyjść do ludzi – próbowała przekonać mnie Marta.
- Dobrze wiesz, że nie jestem duszą towarzystwa. Nie wiem nawet czy będę umiała się zachować wśród wiedeńskiej śmietanki towarzyskiej.
- Jeśli Cię tam zabraknie, nigdy się o tym nie dowiesz.
Marcie łatwo było mówić. Z moimi mysimi, puszącymi się włosami, pospolitą urodą i niskim wzrostem nie mogę z nią nawet konkurować. Nie mogę z nią rywalizować także w kwestii strojów i dodatków. Moja pensja nie pozwala mi na zakupy w ekskluzywnych butikach.
- Marta, ja naprawdę nie mam w co się ubrać. Nawet gdybyś chciała mi coś pożyczyć, nigdy się w to nie wcisnę.
- O to się nie martw. W twojej garderobie na pewno znajdziemy coś ekstra.
- Ja nie mam garderoby. Mam jedną szafę i to na spółkę z mężem – parsknęłam śmiechem widząc jej minę. Ugryzłam jedno z ciastek przywiezionych przez sąsiadkę z cukierni Demela. – Mmm, uwielbiam słodycze, ale te ciasteczka przekraczają granice rozkoszy. Jeszcze jedno i nie zmieszczę się w żadną posiadaną kreację.
- Daj spokój. Spalimy to na siłowni.
- O nie. Nie namówisz mnie na ćwiczenia fizyczne. Jeszcze nie nadeszło to „jutro”, od którego mam zacząć biegać. To o której mamy być w sobotę?

- Nie wiem, czy to dobry pomysł żebym pojawiła się na twoich imieninach – wypowiedziałam głośno swoje wątpliwości.
Odkąd Bieglerowie wprowadzili się do Krakowa stając się moimi sąsiadami, często zapraszają mnie na przyjęcia urządzane w ich domu.
- Proszę Cię. Nie możesz cały czas siedzieć pod kocem z książką w ręku. Czas wyjść do ludzi – próbowała przekonać mnie Marta.
-...

Nie lubię wciąż się przeprowadzać, ale z racji wykonywanego przez ojca zawodu, muszę razem z nim zmieniać miejsce zamieszkania. Wraz z tym zmieniam szkoły. Obecnie jestem w drugiej klasie liceum. Dobrze się uczę i z łatwością zdobywam przyjaciół, bo jestem tolerancyjna i przyjacielska.
Dziś pierwszy dzień w nowej szkole. Wchodzę do klasy, z uśmiechem wita mnie chuderlawy, niski pan w dużych okularach z czarnymi oprawkami i mówi:
- Dzień dobry, zwą mnie profesorem Pimko. Proszę, usiądź obok Józia, może się czegoś nauczy.
Siadam w drugiej ławce obok wyrośniętego mężczyzny z twarzą młodzieńca i dorosłego mężczyzny jednocześnie. Uśmiecham się do niego, a ten patrzy na mnie z lekkim zwątpieniem. Próbuję rozpogodzić go, mówiąc anegdotę, ale żadna dawka wesołości na niego nie działa. Siedzi i patrzy w punkt. Z ostatniej ławki nagle ktoś rzuca we mnie kawałkiem kredy. Jak się potem okazuje, to Miętus, klasowy rozrabiaka. Biorę ten kawałek kredy i oddaję rzut, niestety niecelny, bo rzucam prawą, choć jestem leworęczna. Pocisk kredowy trafia w tyłek Pimki. Po chwili profesor mówi:
- Jesteście dziecinne, infantylne pupy. Dziś zajmiemy się utworami poetyckimi Mickiewicza. Zacznijmy od tego, że Mickiewicz nas zachwyca, jego wiersze zachwycają. I Słowacki, rzecz jasna, też nas zachwyca.
- Nie zachwyca, jest nudny jak flaki z olejem- krzyczy Miętalski.
- Cicho tam! Mickiewicz zachwyca, bo wielkim poetą był.
Nie wiem, co o tym myśleć, słucham przedziwnej konwersacji, aż w końcu profesor zadaje mi pytanie:
- Co ty o tym myślisz, Joanno?
- Ha ha! Joanna!- śmieje się ze mnie Miętus.- Tu nie ma miejsca na takie imiona, od dziś będziesz Hipijoł, takie połączenie muzyki hip- hop z raperskim „joł.”
- Ale dlaczego?-pytam, podnosząc brwi ze zdziwienia.
- Wyglądasz na taką, która jest zdolna do przypałów.
Ma trochę racji. Jestem spokojna, ale skora do żartów i często przypadkiem tworzę kabarety sytuacyjne zwane przypałami.
- Cicho już- przerywa profesor Pimko.- Wracamy do Mickiewicza, czytaj Józio pierwszą strofę.
Józio, ten siedzący obok mnie i nic nie mówiący starszy pan otwiera książkę, po czym wstaje i wychodzi z klasy. Profesor Pimko za nim wdaje się w pościg i w oddali słychać tylko, jak woła za nim: „Józio, wracaj! Ty musisz wrócić do szkoły, bo nic nie dojrzałeś!”

Nie lubię wciąż się przeprowadzać, ale z racji wykonywanego przez ojca zawodu, muszę razem z nim zmieniać miejsce zamieszkania. Wraz z tym zmieniam szkoły. Obecnie jestem w drugiej klasie liceum. Dobrze się uczę i z łatwością zdobywam przyjaciół, bo jestem tolerancyjna i przyjacielska.
Dziś pierwszy dzień w nowej szkole. Wchodzę do klasy, z uśmiechem wita mnie chuderlawy,...

Jeszcze tylko chwila i czuję, że mój tyłek dosłownie przymarznie do ziemii. Mój oddech od mrozu nie tworzy małych obłoczków, ale dosłownie kłęby pary. No nic poczekam jeszcze jeden dzień i chyba będę musiała zrezygnować. Tajemniczy mężczyzna wyraźnie spóźnia się w tym roku. A jak tak dalej pójdzie, to nawet jeżeli zawita w moje strony, to spotka na swojej drodze jedynie ludzki sopel lodu. Ale zaraz, zaraz wyraźnie słyszę skrzypnięcie śniegu, czyżby to on. Tak jest! Zielona charakterystyczna czapeczka z żółtym piórkiem i plecak. I jak zawsze gra na harmonijce. Najciszej jak się da, podnoszę swój plecak i ruszam za nim. O tak mój Włóczykiju, wreszcie dowiem się skąd jesteś i dokąd zmierzasz.

Jeszcze tylko chwila i czuję, że mój tyłek dosłownie przymarznie do ziemii. Mój oddech od mrozu nie tworzy małych obłoczków, ale dosłownie kłęby pary. No nic poczekam jeszcze jeden dzień i chyba będę musiała zrezygnować. Tajemniczy mężczyzna wyraźnie spóźnia się w tym roku. A jak tak dalej pójdzie, to nawet jeżeli zawita w moje strony, to spotka na swojej drodze jedynie...

Taki tam fragment powieści obyczajowo-przygodowej o dwóch młodych chłopakach szukających skarbu. Typowe spotkanie i wymiana zdobytych informacji:

...Gdy światła i ślinik już zgasły, rozległ się odgłos wbiegania po schodach i ciche pukanie do pokoju. Nim Maciek zdążył odpowiedzieć w drzwiach ukazała się postać, niewysokiego bruneta z brodą i słowiańskim uśmiechem na twarzy.
- Hej Macieju – przybysz wyciągną za skórzanej kurtki litrową flaszkę żubrówki i uśmiechną się jeszcze szerzej.
- Co ? Znów flaszka? Miałeś wziąć piwa!
- Mamy co oblewać, ty coś znalazłeś i ja mam trop.
- Nie pierdol, ostatnio też była flaszka.
- No może i była – brunet wzruszył ramionami. – Ale mniejsza o to dawaj kielony i opowiadaj co znalazłeś.
Maciek bez słowa podniósł się z krzesła, otworzył komodę i wydobył z niej dwa kieliszki, szklanki i cole na zapite. Brodacz przerwał milczenie.
- Ty wyganiasz czy ja?
- Ty wygoń.
Brodacz odprawił nad flaszką ich tradycyjny rytuał „wygnania szatana”. Następnie rozlał do kryształowych pięćdziesiątek. Wypili. Tradycyjnie – pierwszy bez popity.
- Ale nie dobra!
- Pizdy i wódki się nie wącha! Gadaj co znalazłeś!...

Taki tam fragment powieści obyczajowo-przygodowej o dwóch młodych chłopakach szukających skarbu. Typowe spotkanie i wymiana zdobytych informacji:

...Gdy światła i ślinik już zgasły, rozległ się odgłos wbiegania po schodach i ciche pukanie do pokoju. Nim Maciek zdążył odpowiedzieć w drzwiach ukazała się postać, niewysokiego bruneta z brodą i słowiańskim uśmiechem na twarzy.
...

-Bracie Laurenty, ale czy się ten plan powiedzie?
-Spokojnie, Julio. Wiem, co robię panienko. Nie ma do obaw powodów. List dostarczony zostanie i Romeo wszystkiego się dowie.
-Boję się. Zawołaj Amelię!
-Jestem już, Julio! -wołam, do komnaty wbiegając.
-Amelio, moją najlepszą przyjaciółką jesteś, powiedz czy popierasz to, co robię?
-Pewna jestem, że po tym wszystkim szczęśliwi będziecie.
Julia do mnie się przytula. Wiem, że ma obawy, ale wszystko zrobię, aby była szczęśliwa.
***
-Bracie Laurenty, gdzie Romeo?
- Przyjdzie zaraz, Julię już do grobowca wnoszą.
Wskazuje postać zbliżającą się, przez blask księżyca oświetloną. Nie pasuje mi coś. Romeo jest roztargniony, biegnie prawie, ma ubranie w nieładzie, a twarz bladą okropnie. Nie dostał listu! Brat Laurenty zniknął. Wszystko w moich rękach. Wszyscy grobowiec już opuścili. Biegnę w jego stronę, materiał długiej sukni podtrzymując.
-Romeo!
Odwraca się. Zobaczył już martwą ukochaną. Ostrze sztyletu błyszczy w jego dłoni. Przyspieszam i na niego się rzucam. Na twardą posadzkę upadamy. Szlocha i wyrwać się próbuje. Rozpacz bije całą mocą od niego. Dla Julii gotowy jest się zabić. Nie wie o planie. Sztylet odrzucam w ciemność.
-Julio? -potrząsam nią.
Powietrzem się zachłystuje i szeroko oczy otwiera. Romeo do piersi ją przytula, nie rozumiejąc nic. Ocaliłam ich. Zasługują na szczęśliwe zakończenie.

-Bracie Laurenty, ale czy się ten plan powiedzie?
-Spokojnie, Julio. Wiem, co robię panienko. Nie ma do obaw powodów. List dostarczony zostanie i Romeo wszystkiego się dowie.
-Boję się. Zawołaj Amelię!
-Jestem już, Julio! -wołam, do komnaty wbiegając.
-Amelio, moją najlepszą przyjaciółką jesteś, powiedz czy popierasz to, co robię?
-Pewna jestem, że po tym wszystkim...

Stała pod zimną ścianą, obserwując wszystkich z odpowiednią dla siebie dozą dystansu, który czuła zawsze wtedy, gdy nikogo nie znała. Widziała jak ludzie łączą się w grupy, poznają i wspólnie stresują momentem przydzielenia do odpowiedniego domu przez Tiarę. Wiedziała, że zaraz może dojść do momentu, gdy wszystkie grupy się zamkną, a miejsca dla "obcych" nie będzie nigdzie. Zaczęła się więc szeroko uśmiechać do wszystkich z którymi złapała choć na chwilę kontakt wzrokowy. Na samą rozmowę była zbyt nieśmiała.
Nie znalazła swojego miejsca aż do momentu przydziału. Tiara mruknęła coś o jej niezgodności charakterów i dwubiegunowości duszy. W Gryfindorze przyjęli ją hucznie mimo, że nikogo nie znała. Piegowata dziewczyna o rudych włosach i z irytującym głosem zaczęła ją wypytywać o to i owo. Połączyło je coś na kształt przyjaźni. Ginny była miła, choć trochę dziecinna. Jakoś się dogadywały.

W późniejszych dniach często bywały razem, choć wiele ich różniło. Giny była przykładną uczennicą, biedną dziewczyną z czyście czarodziejską krwią. Z kolei ona więcej miała magii w oczach niż w głowie. Lubiła się uczyć i miała dobre wyniki, ale nie omieszkała ściągać z różnych przedmiotów z zimną krwią. Lubiła się bawić i piła zdecydowanie więcej kremowego piwa niż przeciętni czarodzieje w jej wieku. Bywało, że miewała z tego powodu nieprzyjemności. Tańczyła po pokoju i zdarzało jej się przez zaprzątnięcie przebierać kilkukrotnie w oknie swojego dormitorium ustawionego naprzeciwko okna Slytherinu. Po tym też bywały docinki.

Była dość zakręcona, nieułożona i buntownicza. Uwielbiała dobre grono znajomych, choć czasami zaszywała się na kilka nocy w Pokoju Życzeń. Była zwyczajnie przeciętna. Tak przeciętna, że czasami wydawało się jej, że była mugolką. Ale miała w sobie dużo magii.
Dużo magii w sercu i w oczach.

Stała pod zimną ścianą, obserwując wszystkich z odpowiednią dla siebie dozą dystansu, który czuła zawsze wtedy, gdy nikogo nie znała. Widziała jak ludzie łączą się w grupy, poznają i wspólnie stresują momentem przydzielenia do odpowiedniego domu przez Tiarę. Wiedziała, że zaraz może dojść do momentu, gdy wszystkie grupy się zamkną, a miejsca dla "obcych" nie będzie...

Urszula spojrzała z politowaniem na przyjaciółkę...

- Ech Judytko, Judytko, i znowu wpakowałaś się w nie lada kłopoty co...?

Ula była najbliższą przyjaciółką Judyty od dzieciństwa, następnie przez okres edukacji, studiów, pracy w redakcji tygodnika "Uroda". I tak jak Judyta była furiatem, nerwusem, wulkanem energii, tak Ula była jej zupełnym przeciwieństwem, głosem rozsądku, oaza spokoju, którą nie raz ratowała Edycie tyłek, kiedy ta znów się "nieodpowiednio" zakochała... I tak jak doskonale określiła tę przyjaźń córka Judyty - Tosia, były one jak "Asterix i Obelix, odpowiednio dla Uli i Judyty;)

- Znów się zabujałaś w niewłaściwym facecie i doskonale zdajesz sobie z tego sprawę, ale jednocześnie nie masz zamiaru tego kończyć, prawda..? - zapytała Ula.

Judyta tylko spojrzała na przyjaciółkę, po czym skinęła głową...

- Ech Ty głuptasie..., chodź tutaj do mnie, przytul się i opowiadaj...

Urszula spojrzała z politowaniem na przyjaciółkę...

- Ech Judytko, Judytko, i znowu wpakowałaś się w nie lada kłopoty co...?

Ula była najbliższą przyjaciółką Judyty od dzieciństwa, następnie przez okres edukacji, studiów, pracy w redakcji tygodnika "Uroda". I tak jak Judyta była furiatem, nerwusem, wulkanem energii, tak Ula była jej zupełnym przeciwieństwem, głosem...

Spójrzmy na kartkę wyrwaną z Dziennika Bożeny Dżons.

Data: Do urodzin i kolejnego zmarnowanego roku życia jeszcze daleko.
Waga: Lepiej nie pytać, waga nie chciała się włączyć.
Wypalone papierosy: zero; jednak smog trochę przydusza. Czy w nim też jest nikotyna?
Jednostki alkoholu: przed wypłatą – zero; w marzeniach trzy szampany.

Znowu brakuje mi godzin w dobie. Wstaje rano, wypijam kawę i już jest wieczór. Tramwaj, uczelnia, tramwaj, praca, tramwaj, mieszkanie za połowę najniższej krajowej, tramwaj... A nie, nie tramwaj, wtedy to już sen. Sen, który przybywa, gdy głowa opada w poduszkę. Sen przerywany czterokrotnie, gdy psychiczna współlokatorka wstaje w środku nocy najeść się budyniu. Ostatni raz porządnie wyspałam się chyba na leżakowaniu w przedszkolu.
Kolejny dzień bez jakichkolwiek perspektyw na udany związek. Na zalążek jakiegokolwiek związku. Gdy wysiadałam z busa i oczom mym ukazał się jeden z piękniejszych (i wyższych) przedstawicieli blondwłosej płci męskiej, gdy już na moich ustach pojawiał się kokieteryjny uśmiech, którego potem poszukuje się na spotted, automatyczne drzwi zamknęły mi się na twarzy. Słodki Boże, co za upokorzenie. W ramach rekompensaty, miły staruszek, którego obsługiwałam przy kasie powiedział mi, że w życiu nie widział tak uroczej dziewczyny. Nawet ze siniakiem na połowie twarzy. Panie, trza się było urodzić pięćdziesiąt lat później, może byśmy coś wykombinowali.
Czy ja nie jestem za bardzo ironiczna? Śpiąca na pewno, ale ironiczna...

Spójrzmy na kartkę wyrwaną z Dziennika Bożeny Dżons.

Data: Do urodzin i kolejnego zmarnowanego roku życia jeszcze daleko.
Waga: Lepiej nie pytać, waga nie chciała się włączyć.
Wypalone papierosy: zero; jednak smog trochę przydusza. Czy w nim też jest nikotyna?
Jednostki alkoholu: przed wypłatą – zero; w marzeniach trzy szampany.

Znowu brakuje mi godzin w dobie. Wstaje...

Klara patrzyła z ciekawością na spaloną słońcem i wysmaganą wiatrem twarz Aleksego Zorby. W jego oczach płonął ogień, którego mu zazdrościła z całego serca. Ogień, którego sama nie umiała wykrzesać, mimo swojej młodości. A może właśnie przez nią.
- Naucz mnie – wyrwało jej się głupio. Grek parsknął śmiechem.
- Czego cię mogę nauczyć? Ty już utonęłaś w swoich mądrych książkach, a jesteś przecież wszystkim – trucizną pełną słodyczy, labiryntem niepewności... Jesteś żywa! Rzuć te martwe książki w diabły!
- Nie jestem! - powiedziała gwałtownie, a w jej oczach błysnęło coś dziwnego. A potem zgasło. Klara zmarszczyła brwi, spuszczając wzrok, znów stając się spokojną i powściągliwą kobietą, wygładzoną przez wychowanie i własną niepewność, pozbawioną wewnętrznego ognia albo uparcie go tłumiącą.
- Jesteś bardzo młoda i bardzo stara. Ja postępuję tak, jakbym mógł za chwilę nie żyć. Ty, jakbyś cedziła każdy łyk czasu, bojąc się, że coś przegapisz. I przez to przegapiasz życie jako całość, wielkiego, pięknego wieloryba. Żeby żyć, trzeba szukać kłopotów, dziewczyno!
Klara uniosła na niego oczy i uśmiechnęła się lekko. Jej uśmiech z każdą chwilą rósł, obejmując policzki, oczy i brwi, potem dłonie i palce, na końcu nogi, kiedy poderwała się gwałtownie. Wydawało się, że wciąż nie dowierza, a wtedy Zorba wstał ze śmiechem i zaczął grać na swojej santuri.
- Tańcz, dziewczyno!
Zakołysała się niepewnie, zrobiła dwa nieśmiałe kroki. A potem zaczęła tańczyć.

Klara patrzyła z ciekawością na spaloną słońcem i wysmaganą wiatrem twarz Aleksego Zorby. W jego oczach płonął ogień, którego mu zazdrościła z całego serca. Ogień, którego sama nie umiała wykrzesać, mimo swojej młodości. A może właśnie przez nią.
- Naucz mnie – wyrwało jej się głupio. Grek parsknął śmiechem.
- Czego cię mogę nauczyć? Ty już utonęłaś w swoich mądrych...

Klamki i dzwonki[bookLink]312091|Klamki i dzwonki[/bookLink]

Klamki i dzwonki[bookLink]312091|Klamki i dzwonki[/bookLink]

 [bookCover]312091|Klamki i dzwonki[/bookCover]