Nie mogę się pochwalić żadną wesołą historyjką z czasów PRLu. Wiem jedynie, że do autobusu ciężko było wsiąść i już, gdy się trzymałeś drzwi to było dobrze, bo znaczyło, że wsiądziesz. Czasem kierowca wcale się nie zatrzymywał na przystanku. I autobusów było więcej, a pomimo tego brakowało miejsce.

Opowiadali również o kolejkach i kartach. I o życiu na wsi, które wtedy chyba było trochę łatwiejsze.

Nie mogę się pochwalić żadną wesołą historyjką z czasów PRLu. Wiem jedynie, że do autobusu ciężko było wsiąść i już, gdy się trzymałeś drzwi to było dobrze, bo znaczyło, że wsiądziesz. Czasem kierowca wcale się nie zatrzymywał na przystanku. I autobusów było więcej, a pomimo tego brakowało miejsce.

Opowiadali również o kolejkach i kartach. I o życiu na wsi, które wtedy...

Rodzice mojej mamy pochodzili ze wsi,ale dziadek został górnikiem i wyjechali do Głogowa(pozyskuje się tam miedź).No i jak to w PRL duże miasto,a nic w sklepach.Na szczęście większość rodziny mojej mamy mieszkała pod Poznaniem,a że w tamtych czasach pociągi jeździły(jak chciały) to co któryś weekend wyruszano na wieś po prowiant.Zazwyczaj na jesieni było świniobicie,a jak wiadomo jest mięsko są kiełbaski.Mama i jej rodzeństwo zostało obwiązane pętami kiełbasy i szczelnie okryte kurtkami,kiszki,szynki i mielone w słojach upchnięto w walizki.Tak obładowana rodzinka ruszyła na pociąg powrotny.Kto jadł świeżutką kiełbachę ten wie jak intensywnie ona pachnie.To wyobraźcie sobie te aromaty w przedziale pełnym ludzi.Na nieszczęście trafiła się kontrola Milicji,przywożenie jedzenia nie było do końca legalne,w końcu Polska Ludowa dbała o obywateli i mieli wszystko to po co im te wyroby.Dziadek wolał chuchać na zimne i szybo wcisnął kawał szynki milicjantowi.Ten pokiwał głową i dał im spokój.Niestety,na peronie zwąchał ich ktoś inny-pieski.Bezpańskie kundelki urzeczone zapachami odprowadziły ich pod sam blok.

Rodzice mojej mamy pochodzili ze wsi,ale dziadek został górnikiem i wyjechali do Głogowa(pozyskuje się tam miedź).No i jak to w PRL duże miasto,a nic w sklepach.Na szczęście większość rodziny mojej mamy mieszkała pod Poznaniem,a że w tamtych czasach pociągi jeździły(jak chciały) to co któryś weekend wyruszano na wieś po prowiant.Zazwyczaj na jesieni było świniobicie,a jak...

Z tej historii śmiejemy się do dziś podczas różnych spotkań rodzinnych.
Było to w czasach PRLu, gdy wszyscy posiadali w domu takie same meblościanki. Mój dziadek, który drzemał zawsze i wszędzie odwiedził tego dnia mojego wujka. Po obiedzie jak zwykle zasnął. Gdy się obudził wróciła do swojego domu moja kuzynka Ania.
Dziadek rozglądnął się po pokoju i powiedział: -O Ania nas odwiedziła.
-Nie to ty tato do nas przyszedłeś- wytłumaczył mu Wujek.
-Niemożliwe, o rzeczywiście.-zaczął się śmiać dziadek, a po chwili dołączyli do niego inni.
Rodzice opowiadali mi,że w czasach PRLU zdarzały się często zabawne sytuacje,gdy ktoś po imprezie pomylił piętra, drzwi były otwarte, więc wchodził do cudzego mieszkania i kładł się na kanapie nie widząc różnicy, bo każdy miał w domu takie same meble.
Było wtedy mnóstwo śmiechu...

Z tej historii śmiejemy się do dziś podczas różnych spotkań rodzinnych.
Było to w czasach PRLu, gdy wszyscy posiadali w domu takie same meblościanki. Mój dziadek, który drzemał zawsze i wszędzie odwiedził tego dnia mojego wujka. Po obiedzie jak zwykle zasnął. Gdy się obudził wróciła do swojego domu moja kuzynka Ania.
Dziadek rozglądnął się po pokoju i powiedział: -O Ania...

Tym razem rodzice. Ich życie za czasu PRL-u nie trwało długo ale dobrze je pamiętają. Inne czasy, inne wartości, inni ludzie, inne zachowania, inne życie, inne metody wychowania. Każdy młody PRL zna z opowieści o pustych sklepach, mięsie na kartki, kawy z ameryki, czekolady od cioci z Niemiec, długich kolejek po szary papier toaletowy, przez który posiadacze go czuli się jak królowie i occie na półkach zamiast chleba w sklepiku „U Zośki”. Do tego szczęście gdy na święta była pomarańcza a na 1 Komunię zeszyt i ołówek ( u bogatszych zegarek ). Oprócz tego Mama kiedyś opowiedziała mi jak to było gdy była na dyskotece. Każdy chciał z nią tańczyć. Piękna i młoda. Jednak ona nie chciała z żadnym, no prawie. Zgodziła się dopiero wtedy gdy podszedł do niej chłopak z czekoladą. Za parę dni dowiedziała się jaki to był błąd. Ludzie zaczęli gadać , że z samym bogatymi się zadaje, że przekupka ,że diabłu by dusze sprzedała za czekoladę, że nikogo nie szanuje. A to wszystko nie prawda była. Jej matka w domu z ojcem zakazali jej chodzić na tańce bo wstydu narobiła, żaden chłopak jej nie lubił, syn sąsiadów przestał w polu pomagać. Miała nauczkę, że się nie wybrzydza, ale z drugiej strony z małej igły wyszły duże widły. Wszystko przez to, że jak się tłumaczyła poszła na tańce z nudów mimo zmęczenia po robocie na polu, a na czekoladę akurat miała ochotę. Dziwne czasy.

Tym razem rodzice. Ich życie za czasu PRL-u nie trwało długo ale dobrze je pamiętają. Inne czasy, inne wartości, inni ludzie, inne zachowania, inne życie, inne metody wychowania. Każdy młody PRL zna z opowieści o pustych sklepach, mięsie na kartki, kawy z ameryki, czekolady od cioci z Niemiec, długich kolejek po szary papier toaletowy, przez który posiadacze go czuli się...

Zenek był rzeźnikiem. W PRL-u pracował w państwowych zakładach mięsnych, z których na potęgę wynosiło się mięso. Robili to wszyscy. Zenek zawsze wspomina, że smalcem to w piecu rozpalał a wyroby typu kaszanka dawał siostrze, której w życiu nie wyszło. W rzeźni zawsze przy wyjściu sprawdzano torby i kieszenie, ale Polak potrafi. Zenek wiązał schabowego na sznurku i wieszał na szyi. Potem zakładał sweter i kurtkę i voilla. Na talerzu w domu lądował devolai. Niestety nic nie trwa wiecznie. W końcu złapali kogoś wynoszącego w ten sposób mięso. Od tej pory wychodzący pracownicy musieli pokazywać co mają pod ubraniem. Ale proceder trwał dalej. Zenek nadal wieszał schab na szyi ale tym razem wynosił go na plecach. Przy kontroli po prostu podwijał z przodu sweter. Pomysł cieszył się powodzeniem dopóki wpadka się nie powtórzyła. Wówczas trzeba było wymyślić coś innego, a że Zenek kreatywny problemu z tym nie miał. Wychodził z mięsem do łazienki i przez kanał wentylacyjny wypychał je na ulicę gdzie czekał już na nie umówiony człowiek. I tak latami przez kanał szły schabowe, szynki, łopatki, ozory i czego tylko dusza zapragnie. Do czasu aż przez kanał przeciskała się soczysta wołowina jak wiadomo mięso krwiste. Niestety pozostawiła po sobie na ścianie budynku paskudny ślad. Kierownictwo od razu się zorientowało o co chodzi ale winnego nie mieli. Wkrótce po tym zakłady upadły a Zenek trafił do prywatnej rzeźni gdzie poznał kapitalizm i chodził jak szwajcarski zegarek.

Zenek był rzeźnikiem. W PRL-u pracował w państwowych zakładach mięsnych, z których na potęgę wynosiło się mięso. Robili to wszyscy. Zenek zawsze wspomina, że smalcem to w piecu rozpalał a wyroby typu kaszanka dawał siostrze, której w życiu nie wyszło. W rzeźni zawsze przy wyjściu sprawdzano torby i kieszenie, ale Polak potrafi. Zenek wiązał schabowego na sznurku i wieszał...

Mój tata w czasach PRLu był młodym 25-letnim chłopakiem z małej wsi. Ciężko pracował fizycznie by utrzymać żonę i dziecko. Tata mało opowiadał mi o swoim życiu i miłostkach. Takimi ciekawostkami dzieliła się ze mną mama. Jednak niedawno tata zaskoczył mnie pewną historią jeszcze-jak on to mawiał-z czasów kawalerskich gdy za ciężko zarobione pieniądze u dziadka wybrał się na rynek do Warszawy by kupić spodnie jeansowe. Z wielkim entuzjazmem jechał do stolicy, była jednak już późna pora a milicja w tych czasach nieustępliwa i bezkarna. Na dworcu warszawskim służby zatrzymały mojego tatę i jego kolegów przy okazji okradając z pieniędzy. Ojciec wrócił do domu bez wymarzonych spodni i pieniędzy. Był strasznie zły przez niesprawiedliwość jaka go dopadła ale teraz patrzy na to z dystansem. Twierdzi że jest to historia którą może opowiadać nam i wnukom. Myślę, że ta historia pokazuje w skrócie czarną stronę tych czasów które całe szczęście są przeszłością.

Mój tata w czasach PRLu był młodym 25-letnim chłopakiem z małej wsi. Ciężko pracował fizycznie by utrzymać żonę i dziecko. Tata mało opowiadał mi o swoim życiu i miłostkach. Takimi ciekawostkami dzieliła się ze mną mama. Jednak niedawno tata zaskoczył mnie pewną historią jeszcze-jak on to mawiał-z czasów kawalerskich gdy za ciężko zarobione pieniądze u dziadka wybrał się na...

Jedną z piękniejszych historii jakie zasłyszałam była opowieść o poznaniu i życiu moich rodziców. Mama urodziła się i wychowywała na niedużej wsi w województwie mazowieckim, gdzie jak to na wsi wszyscy się znali. Często siedząc na tarasie i popijając kawę z wypiekami na twarzy wspomina, kiedy to na potańcówce ktoś poczęstował ją pierwszym papierosem, którym się zakrztusiła. Impreza odbywała się w stodole u sąsiadów, pełnej łatwopalnych materiałów, to były jednak zupełnie inne czasy – wtedy nikt nie zwracał uwagi na takie zagrożenia. Częstującym okazał się mój tata. Rodzice pobrali się w 16 roku życia mamy, co w obecnych realiach jest nie do pomyślenia. Jak relacjonuje dalej, jej narzeczony był jej przypisany na zasadzie umowy między rodzinami, a ten papieros był swego rodzaju przypieczętowaniem przymierza między młodymi. Na moje pytanie czy cieszyła się z narzuconego jej partnera, uprzejmie odpowiada „Tak musiało być, Ty tego nie zrozumiesz”. Rodzice żyli spokojniej niż my obecnie - bez ciągłej bieganiny i drżenia o jutro. Każdy wykonywał pracę na polu i opiekował się młodszymi dziećmi. Potańcówki odbywały się co tydzień, a raz na jakiś czas można było wybrać się autostopem - zatrzymując akurat jadący traktor lub kombajn - do miasta. Być może dlatego powstawały tak szczęśliwe rodziny jak moja, mimo związków zawieranych umownie a nie pod wpływem uczucia. A tata? Gdy pytam dlaczego akurat papieros odpowiada „A co miałem jej dać? Wtedy o alkohol czy słodycze nie było tak łatwo”.

Jedną z piękniejszych historii jakie zasłyszałam była opowieść o poznaniu i życiu moich rodziców. Mama urodziła się i wychowywała na niedużej wsi w województwie mazowieckim, gdzie jak to na wsi wszyscy się znali. Często siedząc na tarasie i popijając kawę z wypiekami na twarzy wspomina, kiedy to na potańcówce ktoś poczęstował ją pierwszym papierosem, którym się zakrztusiła....

Paradoksalnie moja ulubiona historia jest zupełnie zwyczajna. Mama opowiadała mi ją już kilkakrotnie, a ja nadal uwielbiam jej słuchać. Miało to miejsce tuż przed świętami Bożego Narodzenia, a była wtedy nastolatką. Przez kilka godzin stała w kolejce, zmieniała się ze starszym bratem i swoją mamą. Tego dnia przywieźli do sklepu pomarańcze i czekoladowe cukierki. Rodzice mojej mamy nie byli szczególnie zamożni, a do tego takie produkty były rarytasem. Udało im się kupić 4 pomarańcze (po jednej dla każdego członka rodziny) i garść cukierków. Zawsze opowiada to takim rozmarzonym głosem i z uśmiechem na ustach jakby udało jej się kupić co najmniej kanapę i to za bezcen.

W tamtych czasach ludzie potrafili cieszyć się drobiazgami i trochę im tego zazdroszczę. Czasem mniej znaczy więcej.

Paradoksalnie moja ulubiona historia jest zupełnie zwyczajna. Mama opowiadała mi ją już kilkakrotnie, a ja nadal uwielbiam jej słuchać. Miało to miejsce tuż przed świętami Bożego Narodzenia, a była wtedy nastolatką. Przez kilka godzin stała w kolejce, zmieniała się ze starszym bratem i swoją mamą. Tego dnia przywieźli do sklepu pomarańcze i czekoladowe cukierki. Rodzice...

Moja mama poszła z moją babcią do supersamu na zakupy. Babcia w sklepie spotkała swoją koleżankę, Krysię, która chciała kupić dwie śmietany. PRL to były czasy, kiedy na jedną głowę przypadała tylko jedna śmietana. Wtedy babcia "pożyczyła" mamę koleżance i poprosiła jednocześnie, by przy kasie udawała, że jest córką owej pani. Mama ponoć powiedziała głośno do kasjerki, wskazując na panią Krysię: TA PANI TO MOJA MAMA. Pani kasjerka uśmiechnęła się i skasowała zakupy. W ten sposób pani Krysia kupiła dwie śmietany.

Moja mama poszła z moją babcią do supersamu na zakupy. Babcia w sklepie spotkała swoją koleżankę, Krysię, która chciała kupić dwie śmietany. PRL to były czasy, kiedy na jedną głowę przypadała tylko jedna śmietana. Wtedy babcia "pożyczyła" mamę koleżance i poprosiła jednocześnie, by przy kasie udawała, że jest córką owej pani. Mama ponoć powiedziała głośno do kasjerki,...

Dziadek opowiedział mi kiedyś o takim zdarzeniu kiedy w latach pięćdziesiątych na ulicy zaczepił go mężczyzna pokazując znaczek pracownika Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Wsiedli do samochodu i podjechali pod budynek owego urzędu, gdzie dziadka zaprowadzono do zadymionego pomieszczenia. Siedział w nim znany już mu wysoki rangą funkcjonariusz, który ponownie próbował go szantażować by dziadek zgodził się na bycie tajnym współpracownikiem. Przez swą pierwszą odmowę stracił ciekawą pracę przy aparaturze kinowej i musiał zaczynać od początku tworząc własną firmę zajmującą się naprawami odbiorników radiowych i telewizyjnych. Funkcjonariusz znowu próbował szantażu wiedząc, że dziadek ma małe dziecko – mojego ojca. I tym razem dziadek się nie zgodził i znowu musiał zapłacić za swą hardość, bo Urząd Podatkowy szykował na niego domiar, czyli uznaniowy podatek w nadzwyczaj dużej wysokości. Na szczęście dziadek w porę dowiedział się o tym i zlikwidował firmę zatrudniając się na etat. To był prawdziwy sekret mojego dziadka, który skrywał nawet przed własną rodziną, a mnie spotkał zaszczyt, że się tego wszystkiego od niego dowiedziałem.

Dziadek opowiedział mi kiedyś o takim zdarzeniu kiedy w latach pięćdziesiątych na ulicy zaczepił go mężczyzna pokazując znaczek pracownika Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Wsiedli do samochodu i podjechali pod budynek owego urzędu, gdzie dziadka zaprowadzono do zadymionego pomieszczenia. Siedział w nim znany już mu wysoki rangą funkcjonariusz, który ponownie próbował go...