Jeden dzień bez drzew, byłby straszny. Brak zielonego koloru, który uwielbiam. Brak ptaków i ich pięknego śpiewu, oraz zmiana otoczenia, na takie bardzo sterylne, musi być straszny. Drzewa i lasy, to płuca Polski. Tak pamiętam, uczono mnie w szkole,kilkanaście lat temu. Drzewa dają tlen, spokój i schronienie, dlatego nie wyobrażam sobie nawet jednego dnia bez nich.

Jeden dzień bez drzew, byłby straszny. Brak zielonego koloru, który uwielbiam. Brak ptaków i ich pięknego śpiewu, oraz zmiana otoczenia, na takie bardzo sterylne, musi być straszny. Drzewa i lasy, to płuca Polski. Tak pamiętam, uczono mnie w szkole,kilkanaście lat temu. Drzewa dają tlen, spokój i schronienie, dlatego nie wyobrażam sobie nawet jednego dnia bez nich.

Jak zwykle obudziłam się wcześniej niż pozostali, więc postanowiłam do Was napisać, żeby nie łazić po całej bazie i im nie przeszkadzać. Co u mnie? Jestem tu już prawie dwa tygodnie, ale nadal nie potrafię stłumić ogromnego zadziwienia tym, co widzę wokół. Tyle przecież o tym miejscu czytałam, obejrzałam setki zdjęć i filmów, ale tego po prostu nie można sobie wyobrazić! Prowadzę tu zupełnie inny tryb życia niż w domu no i korzystam z innych rozrywek. Wstajemy około 6.00 (jest już zupełnie jasno), jemy śniadanko i trochę „ogarniamy” bazę. No a potem trzeba założyć odpowiednie ubranka (zajmuje to każdemu ok. 15 minut, a początkującym – brawo ja!- do 25...) i wychodzimy ma zewnątrz. I wtedy zawsze robię wielkie oczy i mówię sobie: WOOOW! Bo ta przestrzeń jest niemożliwa! Ani jednego drzewa! Ani jednego krzaka! Tylko skały, kamienie i lód. Kolory: biały, szary, niebieski, różowawy, czarny, brązowy... ale dosłownie NIC zielonego!!!
Potem praca – mapowanie terenu, wiercenie otworów w lodzie, pobieranie różnych próbek... Takie tam. A po powrocie – jedzenie, czytanie (tylko e-booki! Nie ma tu ani jednej papierowej książki!!!), oglądanie filmów na DVD. Ciekawe, ale większość z nas lubi filmy o Amazonii, Indonezji itd. - chociaż w ten sposób próbujemy sobie zrekompensować brak zieleni i drzew. Nigdy bym nie pomyślała, że brak drzew ( i roślin w ogóle) może tak człowiekowi doskwierać. No, ale jeszcze dwa i pół miesiąca i wracam do „normalnego” świata.
Pozdrowienia z Antarktydy, Kasia

Jak zwykle obudziłam się wcześniej niż pozostali, więc postanowiłam do Was napisać, żeby nie łazić po całej bazie i im nie przeszkadzać. Co u mnie? Jestem tu już prawie dwa tygodnie, ale nadal nie potrafię stłumić ogromnego zadziwienia tym, co widzę wokół. Tyle przecież o tym miejscu czytałam, obejrzałam setki zdjęć i filmów, ale tego po prostu nie można sobie wyobrazić!...

Najdroższa,
czy pamiętasz jeszcze szum białowieskich olsz?
To wśród nich na polanie po raz pierwszy Cię ujrzałem
i od razu zakochałem się w twej eterycznej postaci.
Twoje filigranowe ręce przypominały mi wątłe gałązki brzózek,
A lekka sukienka była upleciona jakby z pajęczych nici.
I jeszcze ten uśmiech, uśmiech tak szczery,
Bo zakwitły znów kwiaty,
Bo w lesie na nowo pojawiły się rysie, wilki i jelenie…

Ukochana,
czy wciąż boli cię upadek ostatniej białowieskiej olszy?
Gdy po śmierci ostatniej zdrewniałej rośliny Cię spostrzegłem,
Gorzko zapłakałem. Nie zostało nic po pięknej zjawie.
Twoje ręce stały się badylami, nie potrafiłaś nawet wstać,
A kreacją Twą stała się smoła, rozpacz i resztki suszek.
I zjawiskowy uśmiech całkowicie zgasł,
Bo zastąpił go grymas wściekłości,
Bo w lesie zostaliśmy tylko umierający ty i ja…

Naturo,
czy wybaczysz mi tę tragedię?
To ja odebrałem Ci białowieskie olsze,
Piękne kwiaty cieszące Twe oczy i dostojne zwierzęta,
Zabiłem nawet swych twórców. Podejmij zemstę,
Zrównaj z ziemią ludzkie elektrownie, centrum handlowe, bloki.
Unicestwij wszystko, co jest moim wytworem.
Bo tak, jak i ty, bez życia nie potrafię trwać.
Zniszcz wszystko i odrodź się na nowo, lecz beze mnie…

Zakochany Postęp

Najdroższa,
czy pamiętasz jeszcze szum białowieskich olsz?
To wśród nich na polanie po raz pierwszy Cię ujrzałem
i od razu zakochałem się w twej eterycznej postaci.
Twoje filigranowe ręce przypominały mi wątłe gałązki brzózek,
A lekka sukienka była upleciona jakby z pajęczych nici.
I jeszcze ten uśmiech, uśmiech tak szczery,
Bo zakwitły znów kwiaty,
Bo w lesie na...

Drzewa już dawno wydały ostatnie tchnienie, a my wciąż żyjemy. Przy życiu utrzymują nas przeklęte machiny, otaczające nas niemal zewsząd. Wymarła zieleń, wymarły wszystkie istoty żywe, a my wciąż istniejemy. Bardzo tego żałuję.
Brakuje mi ptasich trelów, przepięknych tańców skrzydlatych istot na niebie i sunących dostojnie po rzece łabędzi. Tęsknie za ujadającymi psami, goniącymi frisbee czworonogami, nawet za osikanymi przez nie nogami. Oddałbym wszystko, aby jeszcze raz zobaczyć pnący się ku niebu groszek, kwitnące azalie i uginające się pod ciężarem owoców gałęzie drzew. Chciałbym usłyszeć śmiech dziecka… Ale tego wszystkiego już nie ma.
Zostały tylko sucha ziemia, betonowe płyty, rozrzucone resztki ludzkości i parszywe elektrownie. Wciąż działają, niektórzy nie odeszli od swych obowiązków, ale niebawem i je szlag trafi. Słupy elektroniczne nie zastąpią drzew, elektroniczne zabawki nie wynagrodzą śmierci miliardów istnień, a szare widoki nie mogą być nawet porównywane ze szmaragdowo-złotymi krajobrazami lasów i pól. Nawet niebo pociemniało, przygnębione słońce również nie wygląda już za smolistych chmur.
Na mojej piersi pojawił się komunikat o niebezpiecznym stanie baterii. Zignorowałem go. Udałem, że wciągam powietrze, rozparłem ramiona, otworzyłem szeroko oczy. Upadając na ziemię ujrzałem jakiś kształt, złudnie przypominający jakiegoś skrzydlaka. Nie, to pewnie zwykła torebka foliowa. A może jednak…?
Zgasłem z uśmiechem na ekranie.
- wycinek z pamięci Robota 0809

Drzewa już dawno wydały ostatnie tchnienie, a my wciąż żyjemy. Przy życiu utrzymują nas przeklęte machiny, otaczające nas niemal zewsząd. Wymarła zieleń, wymarły wszystkie istoty żywe, a my wciąż istniejemy. Bardzo tego żałuję.
Brakuje mi ptasich trelów, przepięknych tańców skrzydlatych istot na niebie i sunących dostojnie po rzece łabędzi. Tęsknie za ujadającymi psami,...

-Wszystko znikło Charl, nie ma ani jednego drzewa. - przecząco kręci głową jakby wcale tym się nie przejął a może tylko ukrywał bitwę myśli plączących się. Kontynuowałam a on wydawał się całkiem nie dostępny. Wokół nas panowała cisza, unoszący się dym pogorzeliska, który doszczętnie zniszczył puszczę, która po ostatnich kwaśnych deszczach umierała z każdym dniem. Nie byliśmy świadomi Charl – załamałam głos. Ludzie wierzyli, że nic nie jest w stanie zniszczyć tak pięknej natury, a teraz sami możemy zginać. Masek z tlenem nie wystarczy na długo, nie ma roślin ani drzew by mogły go produkować, zwierzęta zdychają z braku tlenu roznosząc śmiertelne choroby. Ludzie duszą się jak ryby bez kropli wody.
- Charl popatrz na to wszystko kiedyś tu przecież tętniło życie ludzie w doskonałej syntezie z przyrodą, zwierzęta niczym bliźni przychodziły pod same granice puszczy. Turyście odpoczywający na łonie natury. A teraz? - wielka pustka ogarnęła moje ciało, ludzkość umiera a my nic nie możemy z tym zrobić.

-Wszystko znikło Charl, nie ma ani jednego drzewa. - przecząco kręci głową jakby wcale tym się nie przejął a może tylko ukrywał bitwę myśli plączących się. Kontynuowałam a on wydawał się całkiem nie dostępny. Wokół nas panowała cisza, unoszący się dym pogorzeliska, który doszczętnie zniszczył puszczę, która po ostatnich kwaśnych deszczach umierała z każdym dniem. Nie...

Świat bez drzew nie miałby racji bytu, ponieważ mają one mnóstwo zastosowań o których nie myślimy na co dzień, choćby medycyna-ziołolecznictwo (liście brzozy, kora wierzby, kwiaty lipy), poza tym każdego dnia pijemy herbatę która jest z liści drzew i kawę, która powstaje z ziaren a ich z kolei nie byłoby gdyby nie drzewa.
Dzięki drzewom produkuje się papier - my dorośli korzystamy z tego dobrodziejstwa choćby w pracy, a dzieci malują na papierze.
Drzewa poprzez drewno są materiałem budowlanym, powstają z niego także żywica i kauczuk. Jest wykorzystywane jako materiał opałowy dostarczający energii cieplnej.
Ale co najważniejsze latem - dają schronienie przed upalnym słońcem, pięknie pachną gdy kwitną a ich owoce np. kasztany dają zabawę dzieciom i pomagają ludziom cierpiącym na reumatyzm.
Bez drzew nie dałoby się żyć...

Świat bez drzew nie miałby racji bytu, ponieważ mają one mnóstwo zastosowań o których nie myślimy na co dzień, choćby medycyna-ziołolecznictwo (liście brzozy, kora wierzby, kwiaty lipy), poza tym każdego dnia pijemy herbatę która jest z liści drzew i kawę, która powstaje z ziaren a ich z kolei nie byłoby gdyby nie drzewa.
Dzięki drzewom produkuje się papier - my dorośli...

Kiedy miałam 10 lat ostatnie drzewa były pod ścisła ochroną. Technologia wygrała tę wojnę, potrafimy produkować tlen, nie są nam potrzebne. Wtedy nie rozumiałam tego zamieszania. Krzyki ludzi by chronić coś, co tylko zajmuje miejsce pod budowę. Przecież ciągle brakuje mieszkań.
Dziś mój synek przyszedł ze szkoły i zapytał o drzewa.
- Po co były? Dlaczego ich nie ma? Jak wyglądały? Ile ich było?
Nie wiedziałam co mu odpowiedzieć a on ciągle uparcie drążył temat. Kazałam mu sprawdzić w internecie. Na dłuższy czas zniknął w pokoju. Już cieszyłam się z chwili wolnego i zainteresowania synka historią, gdy usłyszałam jego płacz. Pobiegłam sprawdzić co się dzieje. Chłopiec wpatrywał się w galerie zdjęć i łkał cicho. Przyjrzałam się fotografiom: lasy, parki, nieznane mi zwierzęta, dzieci bawiące się w domkach na drzewie, huśtawki zawieszone na gałęzi, jakiś pan zbierający grzyby. Wszyscy tacy szczęśliwi, radośni. My już tego nie doświadczymy.

Kiedy miałam 10 lat ostatnie drzewa były pod ścisła ochroną. Technologia wygrała tę wojnę, potrafimy produkować tlen, nie są nam potrzebne. Wtedy nie rozumiałam tego zamieszania. Krzyki ludzi by chronić coś, co tylko zajmuje miejsce pod budowę. Przecież ciągle brakuje mieszkań.
Dziś mój synek przyszedł ze szkoły i zapytał o drzewa.
- Po co były? Dlaczego ich nie ma? Jak...

Opuściwszy zasłony powiek zanurkowałam w muzyce płynącej z filharmonii drzew. Przez krótką chwilę czułam się dobrze. Nagle nastała cisza. Zerwałam się i przede mną wyrosła mama ze skrzyżowanymi w niezadowoleniu rękoma.
- To – Powiedziała, wskazując odtwarzacz. – chyba nie sprawia, że lepiej ci się oddycha.
- Żebyś się nie zdziwiła… - Burknęłam.
- Marnujesz tylko czas.
- A co niby mam robić? Plewić w ogródku? – Zapytałam ironicznie.
- To nie jest ani trochę zabawne! – Wybuchła mama. Nie krzycz, tylko marnujesz tlen, chciałam powiedzieć, ale się powstrzymałam.
Kiedyś zaplanowałam sobie życie, tak, jak planowało się listę zakupów. Ale świat został zrujnowany. Jedna wielka apokalipsa rozbijała się na miliardy małych.
Podeszłam do drzwi, na co moja mama reagowała alergicznie:
- Nie mów, że wychodzisz.
- Wychodzę. – Odpowiedziałam nonszalancko.
- Ale przecież cię zabiją!
Ulica była pusta. Ludzie pochowali się w domach, albo wyjechali jeszcze zanim nastąpił ostateczny koniec. Gatunkowi ludzkiemu dawałam jeszcze pół roku. Jeśli nie zabije go brak tlenu i jedzenia, unicestwi się sam od środka. Już teraz mordowało się tych mniej ważnych, bo marnowali cenne powietrze. Na papierach byłam średnio ważna, więc mną się zajmą w drugiej kolejności… chyba, że popełnię zbrodnię. Poszłam do centrum i stanęłam pośrodku rynku. Wyjęłam papierosa i zapalniczkę – jedno i drugie kupione nielegalnie za fortunę. Zdążyłam się zaciągnąć dwa razy. Potem wypełnił mnie mój mały koniec.

Opuściwszy zasłony powiek zanurkowałam w muzyce płynącej z filharmonii drzew. Przez krótką chwilę czułam się dobrze. Nagle nastała cisza. Zerwałam się i przede mną wyrosła mama ze skrzyżowanymi w niezadowoleniu rękoma.
- To – Powiedziała, wskazując odtwarzacz. – chyba nie sprawia, że lepiej ci się oddycha.
- Żebyś się nie zdziwiła… - Burknęłam.
- Marnujesz tylko czas.
...

Otwieram oczy. Klejąca masa wokół mnie, która imituje powietrze, ma teraz kolor ciemnoszary.
Już 15:00. Wstaję z koi i zakładam imiter - specjalny zegarek, mówiący ile czasu zostało mi do kolejnego zaśnięcia.
3:00 DO ZAŚNIĘCIA
To dużo. Znacznie więcej niż mają inni, a to dlatego, że jestem jedną z cleansing. Jedną z pięciu osób które, próbują naprawić to co nasz bezmyślny gatunek zniszczył. Próbują z powrotem przywrócić drzewa.
Od kiedy w 2059 roku wszystkie przepisy, mówiące o ochronie drzew, zostały zniesione, zaczęła się Wielka Wyżynka. Po 7 latach ludzie wycięli prawie 100% powierzchni lasów. Nieliczne pozostałe drzewa zostały wykopane i przewiezione do naszego instytutu. Ale one nie są w stanie zapewnić nam tlenu, dlatego prawie wszystkie zwierzęta wyginęły.
2:38 DO ZAŚNIĘCIA
Idę brudnymi ulicami, a spod nóg uciekają mi karaluchy. W rynsztokach widzę ludzi, w podartych łachmanach, sinych, brudnych, martwych.
2:19 DO ZAŚNIĘCIA
Napełniam koje tlenem. Im czystsze powietrze tym dłużej można funkcjonować. Moje to 18%.
1:19 DO ZAŚNIĘCIA
Przez kolejną godzinę próbuję wynaleźć środek na przyspieszenie wzrostu drzew. Od pół roku: bezskutecznie
0:19 DO ZAŚNIĘCIA
Wychodzę. Podchodzę do wielkiej tablicy.
ZOSTAŁO 7894 ŻYWYCH OSÓB
Obok widzę długą listę zmarłych i krótką notkę o narodzinach:
-Esperanza
-Hope
-Sperare

Umieramy...
A to wszystko nasza wina. Nasza bo nie umieliśmy docenić największego skarbu jakim są lasy.
Zabijamy się na własne żądanie.

Otwieram oczy. Klejąca masa wokół mnie, która imituje powietrze, ma teraz kolor ciemnoszary.
Już 15:00. Wstaję z koi i zakładam imiter - specjalny zegarek, mówiący ile czasu zostało mi do kolejnego zaśnięcia.
3:00 DO ZAŚNIĘCIA
To dużo. Znacznie więcej niż mają inni, a to dlatego, że jestem jedną z cleansing. Jedną z pięciu osób które, próbują naprawić to co nasz bezmyślny...

Mnogość budynków, wiele kształtów i wysokości. Niektóre rozłożyste inne dość proste. Przywodzą na myśl coś wyjątkowego, tak bardzo bliskiego i czystego...Kolejny kolor znika z przed moich oczu. Zieleń.Ale czy tylko ona? Być może też żółć,pomarańcz i czerwień, którymi zdobiły się liście? Dokąd odeszło moje sanktuarium? Już nikt nie szepce nad moją głową, nie chwyta wiatru w swoje dłonie i nie zmienia go w cichy język, zalewający mnie błogością i tajemnicą. Nie ma drzew.
Głupi ludzie widzieli jedynie potrzeby. Brakuje tlenu, brakuje opału czy materiału do produkcji. Dlaczego nikt nie pomyślał o śmierci mistycznych borów, świętych gajów czy ustronnych wrzosowisk? Jak spotkam się z naturą, gdy jej drogowskazy zanikły a droga prowadząca do przebóstwienia opuściła nas na zawsze?Nie ma drzew.

Mnogość budynków, wiele kształtów i wysokości. Niektóre rozłożyste inne dość proste. Przywodzą na myśl coś wyjątkowego, tak bardzo bliskiego i czystego...Kolejny kolor znika z przed moich oczu. Zieleń.Ale czy tylko ona? Być może też żółć,pomarańcz i czerwień, którymi zdobiły się liście? Dokąd odeszło moje sanktuarium? Już nikt nie szepce nad moją głową, nie chwyta wiatru w...