Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet najwięksi mistrzowie kryminału nie byliby w stanie zlepić tej historii tak, aby się obroniła. Żaden wydawca nie byłby zainteresowany.
Niewielka miejscowość. Wszyscy wszystkich znają, wszyscy wszystko widzą. Widzą, jak siedemnastoletnia Iwona wraz z koleżanką wsiadają do auta znanego im mieszkańca tej samej miejscowości. Za jakiś czas to samo auto podjedzie pod lokalny bar, nieopodal którego radośnie zaparkowany jest radiowóz. Po kilkunastu minutach Iwona zostaje wyprowadzona z baru. Jest ciężko pobita, nie jest w stanie sama iść. Czy interweniuje ktokolwiek z baru, a może z radiowozu wybiegnie policjant? Nic z tych rzeczy.
Nieco później, na wałach nad Wisłą, rozegra się druga część dramatu -przewieziona tam Iwona zostanie uduszona metalowym drutem ściągniętym z pobliskiego ogrodzenia. Ciało zostanie porzucone, nie ukryte jakoś specjalnie.
Wszystko będzie obserwował co najmniej jeden świadek.
Prosta sprawa, prawda?
Nic z tych rzeczy.
To niezwykle brutalne i totalnie bezsensowne zabójstwo rozpęta festiwal kłamstw, mataczeń, niekompetencji i świadomego działania na niekorzyść śledztwa. Będą ginąć dowody, będzie stawianie tez totalnie z d*py (sataniści? obcy najeźdźcy? odrzucony kochanek?), będzie uporczywe dążenie do umorzenia śledztwa, będzie victim blaming. Wszystko, byleby ukryć oczywiste.
Będzie też fala tajemniczych śmierci osób, które przebąkiwały, że wiedzą. I będą niezwykle karkołomne uzasadnienia zakwalifikowania ich jako samobójstwa.
Wszystko to potrwa blisko dwadzieścia lat (!), pojawią się niezwykle ważne nazwiska ze świata polityki.
To byłaby naprawdę słaba fikcja. Bo fikcja musi nosić jakieś znamiona prawdopodobieństwa.
Szczucin. Iwona została zamordowana w sierpniu 1998 roku. Na miasteczko spada zmowa milczenia. Biorąc pod uwagę stopień zaangażowania policjantów i władz w radosne relacje z przestępcami, tylko milczenie może dać jakąś szansę na przeżycie.
Kilka lat temu śledztwo jednak powoli ruszyło w dobrą stronę, ale nadal wiele decyzji wymiaru sprawiedliwości śmiało można nazwać co najmniej kontrowersyjnymi.
Ostatni raz o podobnym masowy spisku czytałam u Wiesława Łuki w "Nie oświadczam się" - z tym, że tam w zmowie milczenia brała udział spora grupa mieszkańców wsi, ale jednak śledczy zrobili swoją robotę. Tutaj policja jest zdecydowanie największym antybohaterem tej historii.

Nawet najwięksi mistrzowie kryminału nie byliby w stanie zlepić tej historii tak, aby się obroniła. Żaden wydawca nie byłby zainteresowany.
Niewielka miejscowość. Wszyscy wszystkich znają, wszyscy wszystko widzą. Widzą, jak siedemnastoletnia Iwona wraz z koleżanką wsiadają do auta znanego im mieszkańca tej samej miejscowości. Za jakiś czas to samo auto podjedzie pod...

Karkołomna, niebroniąca się koncepcja. Absolutnie nieprawdopodobny stopień skomplikowania akcji odbiera jej jakiekolwiek szanse na "sklejenie się".

Karkołomna, niebroniąca się koncepcja. Absolutnie nieprawdopodobny stopień skomplikowania akcji odbiera jej jakiekolwiek szanse na "sklejenie się".

Tak wiele się zmieniło w naszej wrażliwości, prawda? Koty, kastrowane, na osiatkowanych balkonach, wybijemy okno w aucie, gdy w środku cierpi pies, protestujemy, gdy wycinają drzewa. I to wszystko jest bardzo ważne i potrzebne.
I wtedy wchodzi P. P. Reszka, i przedstawia nam współczesne historie, przy których siada wyobraźnia S. Kinga. Zło rodzące się z ograniczonych horyzontów, braku podstawowych ludzkich odruchów, uzależnień, biedy, strachu. Wychodzące z ludzi prostych, pozbawionych mistrzowskich umiejętności planistycznych.
Gdzieś obok nas kobieta rodzi dziecko, po czym chwyta je za nóżkę i uderza o ścianę, by w reklamówce zostawić je pod kościołem z prośbą o pochówek. Inna swojego noworodka wrzuci do rzeki. Jeszcze inna - szczelnie zapakuje i zamknie w wersalce. Dwóch pijanych mężczyzn tak stłucze żonę jednego z nich (i jednocześnie matkę drugiego), ze złamią jej kręgosłup, po czym powieszą niedaleko domu żeby zasugerować samobójstwo. Będzie o przemocy wobec dzieci, o bezradności kobiet, o depresji, o przypisywaniu win. Będzie też o systemie pomocy społecznej, który łatwo winić, trudniej zmieniać, chociażby poprzez zwiększenie uprawnień i kompetencji pracowników.
Będzie bolało.
Reszka nie po raz pierwszy nie zostawia na nas suchej nitki, pokazał nam już naszą „wrażliwość” w Pluczkach, gdzie chęć zysku całkowicie wyeliminowała zdrowy rozsądek i współczucie wobec ofiar Holokaustu narodowości żydowskiej. Od jego minimalistycznych, nieoceniających opowieści nie sposób przejść obojętnie. No chyba, ze ktoś lubi żyć w szklanej bańce.

Tak wiele się zmieniło w naszej wrażliwości, prawda? Koty, kastrowane, na osiatkowanych balkonach, wybijemy okno w aucie, gdy w środku cierpi pies, protestujemy, gdy wycinają drzewa. I to wszystko jest bardzo ważne i potrzebne.
I wtedy wchodzi P. P. Reszka, i przedstawia nam współczesne historie, przy których siada wyobraźnia S. Kinga. Zło rodzące się z ograniczonych...