Psy. Pieski. Psiska.
Kim dla nas tak naprawdę są? Mówi się, że to najlepsi przyjaciele. Coś w tym musi być, ale ja widzę w nich coś więcej. Dar od Boga i od Ziemi. Stróżów.
Bynajmniej, nie jako "stróżów" naszych posiadłości czy mienia.
Psy są naszymi małymi opiekunami, i jak najlepszy opiekun nie afiszują się z tym. Bo taka nasza brudna natura, jeśli nawet ktoś chce dla nas dobrze, my i tak nie chcemy opieki. Chcemy samodzielności.
Dlatego psy są tak ciche. Wszystko widzą (no, może oprócz kolorów :-)), wszystko słyszą, wszystko czują. I myślą. Aby się nie wydać.
Cichutko nas pocieszają. Otarta językiem łza, ciepła mordka pod ręką. Ale ostrożnie! Co by nikt się nie domyślił!
Dostajemy je od losu według naszych potrzeb. Czasami potrzebujemy silnego i mądrego psa przewodnika, kiedy indziej małego nierozgarniętego, która po prostu jest, i pociesza nas. Po cichu. Po prostu swoją radością, gdy wracamy do domu.
Psy bronią nas przed prawdziwymi zagrożeniami.
Melancholijną Samotnością. Codziennym Smutkiem. Kosmatym Strachem.
Są jednak odnotowane przypadki, że psy się wydały. Nie mogły wytrzymać! Uratowały życie, poświęcając własne. Na szczęście, dla nich i dla nas, zabiegany świat nie zwraca na takie rzeczy uwagi. Dlaczego na szczęście? Dla psów, bo musiałyby nas opuścić. Dla nas, bo psy musiałyby nas opuścić.
Psy odchodzą. Ale nie z naszego serca.

Psy. Pieski. Psiska.
Kim dla nas tak naprawdę są? Mówi się, że to najlepsi przyjaciele. Coś w tym musi być, ale ja widzę w nich coś więcej. Dar od Boga i od Ziemi. Stróżów.
Bynajmniej, nie jako "stróżów" naszych posiadłości czy mienia.
Psy są naszymi małymi opiekunami, i jak najlepszy opiekun nie afiszują się z tym. Bo taka nasza brudna natura, jeśli nawet ktoś chce dla...

Malutki, więc wydawać by się mogło, że zajmuje niewiele miejsca w mim pokoju. Zmieściłby się spokojnie na mojej niewielkiej dłoni, a wręcz uwiłby sobie tam gniazdko. Tyle, że postanowił stać się członkiem naszej rodziny i zajmuje miejsce w każdym pokoju, w każdym kącie. Początkowo nie zgadzaliśmy się z tym, odrzucaliśmy go, chcieliśmy do nas zniechęcić, nie pomagał nawet odkurzacz, którego tak nienawidzi. Z czasem przekonywaliśmy się do niego,stwierdziliśmy- tak musi być, musi zostać.Jego magiczną mocą była wszędobylskość, znajdowałam go naga w wannie, znajdowałam śpiąca w łóżku, znajdowałam w kuchni pod stołem, lodówką, znajdowałam wszędzie. To właśnie nas do niego przekonało. Tak bardzo chciał z nami zostać, że nasze skruszone serca postanowiły go przygarnąć. Dziś pajęczak- kosarz pospolity jest naszym przyjacielem. Czasem zgubi nóżkę, czasem ze strachu wypuści smrodek,ale mimo tych problemów, mimo zgrzytów wiemy, że już nigdy nas nie opuści!

Malutki, więc wydawać by się mogło, że zajmuje niewiele miejsca w mim pokoju. Zmieściłby się spokojnie na mojej niewielkiej dłoni, a wręcz uwiłby sobie tam gniazdko. Tyle, że postanowił stać się członkiem naszej rodziny i zajmuje miejsce w każdym pokoju, w każdym kącie. Początkowo nie zgadzaliśmy się z tym, odrzucaliśmy go, chcieliśmy do nas zniechęcić, nie pomagał nawet...

Zgadzam się z wszystkimi, którzy uznali psy za magiczne zwierzęta. Prostolinijne, szczere i mające umiejętność odczytywania naszego samopoczucia, naszych intencji. Mój przyjaciel niestety od maja jest już po drugiej stronie tęczy, ale jestem mu wdzięczna za 11 magicznych lat. Zaczarował nas już pierwszego dnia, gdy spojrzał na nas swymi przenikliwymi a jednocześnie ufnymi, brązowymi (a nie jak wcześniej zakładaliśmy niebieskimi) ślepkami. Później niejednokrotnie wykorzystywał swój wdzięk. Umiejętnie, bez większego nakładu sił, wychował nas sobie, pozwalając nam pełnić role, którym jego przekonaniu najlepiej mogliśmy sprostać. Gdy było nam źle, gdy chorowaliśmy starał się być jak najbliżej nas - najsłabszych członków swojej sfory. Zawsze czekał na nas, gotów do zabawy, pieszczot czy po prostu - bycia razem. Przed swym odejściem starał się zaszczepić nam spokój, pozwolił nam razem przejść przez ten trudny moment. Przyjął naszą rozpacz, maskując swój własny strach. Czarował nas do końca. Jednego nigdy nie udawał - swej bezwarunkowej miłości, pozwalającej mu przyjąć nas z naszymi wadami, niedoskonałościami.

Zgadzam się z wszystkimi, którzy uznali psy za magiczne zwierzęta. Prostolinijne, szczere i mające umiejętność odczytywania naszego samopoczucia, naszych intencji. Mój przyjaciel niestety od maja jest już po drugiej stronie tęczy, ale jestem mu wdzięczna za 11 magicznych lat. Zaczarował nas już pierwszego dnia, gdy spojrzał na nas swymi przenikliwymi a jednocześnie ufnymi,...

Co może przynieść mocny powiew wiatru? Oczywiście to co zwykle, czyli liście, które opuściły gałęzie rodzinnego drzewa, aby zaspokoić pragnienie przygody lub drobiny pyłu, które desperacko chcą zadomowić się w naszych oczach, tak jakby było to jedyne miejsce naprawdę godne uwagi. Jeśli jednak los się do nas uśmiechnie, może się zdarzyć, że podczas podmuchu dostrzeżemy wirujące czarne kropki na czerwonym tle, należące do dobrodziejki biedronki siedmiokropki.
Dawno temu, w czasach poprzedzających rozwój techniki wróżki, krasnale i elfy żyły wśród ludzi. Ich każdy szlachetny czyn, płynący z czystego serca, był nagradzany czarnym kamieniem mocy. Dobrotliwe istoty magiczne, które za życia otrzymały siedem kamieni, po śmierci przeobrażały się w biedronki siedmiokropki, których gatunek przetrwał setki las do naszych czasów.
Każdego komu staną na drodze obdarowują porcją szczęścia, mieszczącej się w jednej kropce. Po wykorzystaniu, ich czarne plamki nie znikają, stąd nasuwa się pytanie: jak odróżnić biedronkę nadal zdolną do czerpania magii z kropek od tej, która już przyniosła szczęście siedmiu osobom i nam nie jest w stanie pomóc? To proste, ponieważ biedronka po siódmym spotkaniu odlatuje, aby żyć w spokoju i człowiek nigdy więcej nie ma szansy jej spotkać.
Jak efektownie szukać siedmiokropki? Ktoś może pomyśleć, że najbardziej prawdopodobne jest znalezienie jej na listku czterolistnej koniczynki, bo jeśli nieszczęścia chodzą parami, to może szczęście też? Niestety jest to jednak zła odpowiedź, z jednego prostego względu. Otóż, to nie my mamy szukać biedronki siedmiokropki, tylko ona ma nas znaleźć! Zwykle jest to niespodzianka. Nagle w słoneczny dzień spada nam na nos lub wchodzi między kartki książki. Szczęśliwe biedronki tak już mają.

Co może przynieść mocny powiew wiatru? Oczywiście to co zwykle, czyli liście, które opuściły gałęzie rodzinnego drzewa, aby zaspokoić pragnienie przygody lub drobiny pyłu, które desperacko chcą zadomowić się w naszych oczach, tak jakby było to jedyne miejsce naprawdę godne uwagi. Jeśli jednak los się do nas uśmiechnie, może się zdarzyć, że podczas podmuchu dostrzeżemy...

Ze wszystkich zwierząt z mojego otoczenia, najbardziej niezwykłym wydaje mi się Pan Gołąb. Nie jest on taki jak inne gołębie, czy nawet inne ptaki, bo za nic ma sobie ganianie za sobą nawzajem i dziobanie ziemi. To co zajmuje Pana Gołębia, to wnikliwa obserwacja ludzi, w każdej chwili ich życia. To ten skubaniec, który zdaje się nigdy nie odrywać od ciebie wzroku, a gdy zauważy, że ty także go obserwujesz robi ten charakterystyczny ruch, drobne kiwnięcie głową w bok. Pan Gołąb nigdy nie odpuszcza, zawsze jest w pobliżu, a kreatywnością w wyborze miejsc, skąd prowadzić obserwację zawstydza nawet służby specjalne i dziennikarzy z programów interwencyjnych. Nikt, nie zna prawdziwych zamiarów Pana Gołębia, być może tak naprawdę jest wcieleniem jakiegoś bóstwa, albo bóstwem samym w sobie, szarym, lekko rozczochranym strażnikiem ludzkiego żywota.

Ze wszystkich zwierząt z mojego otoczenia, najbardziej niezwykłym wydaje mi się Pan Gołąb. Nie jest on taki jak inne gołębie, czy nawet inne ptaki, bo za nic ma sobie ganianie za sobą nawzajem i dziobanie ziemi. To co zajmuje Pana Gołębia, to wnikliwa obserwacja ludzi, w każdej chwili ich życia. To ten skubaniec, który zdaje się nigdy nie odrywać od ciebie wzroku, a gdy...

Mój pies ma moc telekinezy. Zawsze jak coś jem, to siada koło mnie i patrzy. Patrzy i patrzy. Tak patrzy, że w końcu zawsze coś wypadnie mi z ręki...

Mój pies ma moc telekinezy. Zawsze jak coś jem, to siada koło mnie i patrzy. Patrzy i patrzy. Tak patrzy, że w końcu zawsze coś wypadnie mi z ręki...

Od stuleci wieść gminna niesie, że ćma posiada niezwykłe właściwości. Dom, który wybierze na swoje schronienie, ma ochronę przed promieniowaniem słonecznym UVA i UVB. Zwiastuje osobom nieśmiałym, na których ramieniu przycupnie, rychłą przemianę z szarej myszki w lwa salonowego, a wywar przyrządzony z zeschłej ćmy i wypity, gdy sowa zahuka, gwarantuje przybywanie grosiwa w sakwie, co leżeć musi zawsze pod poduszką gospodyni w czasie jej snu. Ale drżeć musi ten, kto przydusi ją packą tak, że wyda ona ostatnie tchnienie. Wówczas zamieni się nieszczęśnik w miedziany grosik, którym jego żona zapłaci na targu i odtąd będzie tułał się po całym kraju, przechodząc z rąk do rąk i nie zaznając spokoju.

Od stuleci wieść gminna niesie, że ćma posiada niezwykłe właściwości. Dom, który wybierze na swoje schronienie, ma ochronę przed promieniowaniem słonecznym UVA i UVB. Zwiastuje osobom nieśmiałym, na których ramieniu przycupnie, rychłą przemianę z szarej myszki w lwa salonowego, a wywar przyrządzony z zeschłej ćmy i wypity, gdy sowa zahuka, gwarantuje przybywanie grosiwa w...

Dla mnie wilki to zwierzęta niezwykłe, wręcz magiczne. Jestem nimi zafascynowana od dziecka, nie przez to jak kojarzą się innym ludziom...zwierzęta nocy itd. Według mnie to fascynujące i niepowtarzalne stworzenia. Sam ich wygląd świadczy o tym, że są silne, ale jednak po mimo to żyją w stadzie. Magiczną moc jaką mogę im dopasować to umiejętność życia w rodzinie, niezwykłe przejawy człowieczeństwa i zgranie, jakie wilki pomiędzy sobą tworzą. Władzę w wilczym stadzie pełni najsilniejsza para dorosłych wilków. Wszyscy członkowie stada mają swoje miejsca i role.Część z nich zajmuje się przewidywaniem niebezpieczeństwa,kolejne zabijają upolowane zdobycze,a jeszcze inne opiekują nad potomstwem. Dla mnie najważniejsze jest to, że te zwierzęta podobno łączą się w pary na całe życie, to coś co jest w nich właśnie magiczne.

Dla mnie wilki to zwierzęta niezwykłe, wręcz magiczne. Jestem nimi zafascynowana od dziecka, nie przez to jak kojarzą się innym ludziom...zwierzęta nocy itd. Według mnie to fascynujące i niepowtarzalne stworzenia. Sam ich wygląd świadczy o tym, że są silne, ale jednak po mimo to żyją w stadzie. Magiczną moc jaką mogę im dopasować to umiejętność życia w rodzinie, niezwykłe...

Zięba - jest najbardziej zbliżonym ptakiem, pod względem lotu, do kanarka. Większość czasu spędza w powietrzu. Na pierwszy rzut oka nie ma w tym nic dziwnego, w końcu to ptak, lecz jeśliby wziąć pod uwagę na przykład te najbardziej znane przez nas ptaki, czyli gołębie, widać od razu jak bardzo są one przywiązane do ziemi, do ludzi i tym samym - jak bardzo różnią się od zięb. Bo ileż taki gołąb potrafi dreptać! A zięba? Sprawia wrażenie, że styczność z ziemią nie jest warta więcej niż kilka urywkowych skoków. Tak, zięba nie drepcze, porusza się podobnie do kanarka, ledwo muska ziemię. Nie zostaje w jednym miejscu więcej, niż jest to konieczne. Cudowne jest to stworzenie. Gdyby tak jeszcze ludzi potrafili patrzeć w górę. Ileż by się można nauczyć od takiej naszej zięby! W jej locie widać istotę jej życia - wolność. Całe swoje życie lata, a sprawia jej to tę samą, o ile nie większą, przyjemność. Zięba jest symbolem, zwiastunem weny i mocy twórczej. Zauważona przez dziecko, wróży mu niebanalną przyszłość. Wielu matkom zwiastowała wyjątkowość ich pociech. Jej śpiew był i jest inspiracją dla wielu muzyków, oczywiście tych, którzy szukają prawdziwej muzyki. Tej naturalnej, stworzonej przez Boginię Ziemi, doskonałej.

Zięba - jest najbardziej zbliżonym ptakiem, pod względem lotu, do kanarka. Większość czasu spędza w powietrzu. Na pierwszy rzut oka nie ma w tym nic dziwnego, w końcu to ptak, lecz jeśliby wziąć pod uwagę na przykład te najbardziej znane przez nas ptaki, czyli gołębie, widać od razu jak bardzo są one przywiązane do ziemi, do ludzi i tym samym - jak bardzo różnią się od...