Już nie pamiętam kiedy zostałem członkiem Pająka. Stało się, tak po prostu. Z dnia na dzień. Może miałem po zapisane w gwiazdach ? Kto wie ? Chyba tylko ON. Wracając do tematu, co to jest Pająk ? To tak naprawdę zorganizowana grupa przestępcza. Nie wierzycie ? Nie mieszkam w Pruszkowie tylko w Jarząbku, ale tutaj Pająk istnieje chyba od początku świata albo jeszcze dłużej. Na co dzień zajmujemy się handlem narkotykami i haraczami. To prawie wieś a przestępczość tutaj kwitnie. Ciągle jestem świadkiem przemocy, bezprawia i poniżania. Dlaczego do tej pory milczałem - ze strachu. Może to głupie albo dziecinne. Urodziłem się tutaj i wychowałem, trudno jest odciąć się od korzeni. Wydawało mi się , że to niemożliwe a jednak ! Pewnego dnia nie wytrzymałem i pękłem. To już mnie przerosło. Zdaję sobie sprawę, że konsekwencje będą koszmarne. A właściwie tragiczne. Dlatego uciekam, tam gdzie nikt mnie nie znajdzie. Nie wiem czy się uda, ale muszę. Donos to jedyne co mogłem zrobić żeby żyć z czystym sumieniem.

Już nie pamiętam kiedy zostałem członkiem Pająka. Stało się, tak po prostu. Z dnia na dzień. Może miałem po zapisane w gwiazdach ? Kto wie ? Chyba tylko ON. Wracając do tematu, co to jest Pająk ? To tak naprawdę zorganizowana grupa przestępcza. Nie wierzycie ? Nie mieszkam w Pruszkowie tylko w Jarząbku, ale tutaj Pająk istnieje chyba od początku świata albo jeszcze...

Dawno, dawno temu, za górami i lasami, za siedmioma dolinami, na pięknej łące żyła sobie mała owieczka imieniem Anemia. Owieczki śmiały się z niej, bo była inna- dużo jaśniejsza od pozostałych. Anemia bardzo cierpiała z powodu białego futerka. Rodzice powtarzali jej, że jest piękna w swojej wyjątkowości i los wyróżnił ją, bo urodziła się bardzo chora, a mimo to otrzymała dar życia. Anemia wiedziała jednak, że nie jest taka jak inne dzieci owieczki. Nigdy nie zaprosiły jej do wspólnej zabawy. Pewnej nocy przyśniła jej się dobra wróżka, która powiedziała, że aby nabrać kolorów Anemia musi jeść mięso. Przebudziła się rozpalona z emocji. Owieczki jedzą przecież tylko roślinki. W szkole uczyła się, że wilki są mięsożerne. Kolejnego dnia w ukryciu przebrała się za wilka i udała w głąb lasu, by obserwować jak żyją te zwierzęta. Niespodziewanie zobaczyła Czerwonego Kapturka, który maszerował leśną ścieżką. W pewnej chwili zza drzewa wyskoczył ogromny wilk i połknął Czerwonego Kapturka na raz! Anemia spłoszyła się i co sił w kopytkach pobiegła do stada. Tej nocy nie zmrużyła oka. Pierwszy raz myślała o czymś tak poważnie. Jeśli zdradzi rodzicom, co zrobiła, jej przebranie zostanie zdemaskowane i już nigdy nie będzie jak inne owieczki. Wtedy zabeczała z całych sił - zły wilk zjadł Czerwonego Kapturka! Dzięki jej bohaterskiemu zachowaniu dziewczynkę w czerwonym płaszczyku udało się uratować, a inne owieczki zobaczyły wyjątkowość Anemii w jej dobrym serduszku i została ulubienicą stada.

Dawno, dawno temu, za górami i lasami, za siedmioma dolinami, na pięknej łące żyła sobie mała owieczka imieniem Anemia. Owieczki śmiały się z niej, bo była inna- dużo jaśniejsza od pozostałych. Anemia bardzo cierpiała z powodu białego futerka. Rodzice powtarzali jej, że jest piękna w swojej wyjątkowości i los wyróżnił ją, bo urodziła się bardzo chora, a mimo to otrzymała...

Nie mogę już dłużej na to patrzeć, nie mogę i nie chcę. Tu mamy się uczyć, zdobywać wiedzę i darzyć się wzajemnym szacunkiem - nic bardziej mylnego. Jak można każdego dnia dręczyć kogoś tylko dlatego, że jest niemodnie (czysto, schludnie, ale cóż "najgorsze", że niemodnie) ubrany i ze strachu się jąka. Też bym się zaczęła jąkać, gdyby to mi podkładali nogę, pluli na mnie i wyzywali od najgorszych. W chwilach, gdy nikt nie patrzy oni biorą Jasia i na ucho mówią mu takie rzeczy, że biedak zatyka uszy i rozgląda się bezradnie. Długo przymykałam na to oczy, bo większość nauczycieli wie i nic z tym nie robią. Jednak, gdy ostatnio Jaś przeszedł obok mnie z rozciętą wargą i łzami w oczach, coś pękło. Powiedział, że potknął się na dworze o wystający z drzewa korzeń. Pewnie, a Jarek tylko trzymał go za szyję i pokazywał układ płytek w chodniku. Mam dość, niech w końcu ktoś coś z tym zrobi. W najgorszym wypadku teraz ją będę opluwana i pokrwawiona.
- Pani Dyrektor, Jaś Kowalski jest ofiarą przemocy w naszej szkole!

Nie mogę już dłużej na to patrzeć, nie mogę i nie chcę. Tu mamy się uczyć, zdobywać wiedzę i darzyć się wzajemnym szacunkiem - nic bardziej mylnego. Jak można każdego dnia dręczyć kogoś tylko dlatego, że jest niemodnie (czysto, schludnie, ale cóż "najgorsze", że niemodnie) ubrany i ze strachu się jąka. Też bym się zaczęła jąkać, gdyby to mi podkładali nogę, pluli na mnie i...

Siedział już 2 dobę przed laptopem z zaspanym wyrazem twarzy, leniwie mrugając powiekami. Wokół niego rósł stos brudnych naczyń, a słońce powoli wdzierało się do pokoju. Jednak jego to nie obchodziło. W głowie miał tylko jedną myśl "doprowadzić sprawę do końca i ukarać winnych". Kiedyś był idealistą, wierzył w dobroć i misję ludzi piastujących wysokie stanowiska. Po tylu latach obracania się w ich towarzyskie, chodzenia z nimi na spotkania, bankiety, na dziwki, znał ich ,i na sam ich widok chciało mu się rzygać. Postanowił wywlec na światło dzienne wszystkie ich brudy, zrobić to właśnie teraz, kiedy się tego nie spodziewają, chodź powinien być teraz przy swojej rodzącej żonie. Trzymać ją za rękę i słuchać wszystkich obelg na swój temat, i temat jego przyrodzenia. Skończył pisać i kliknął "wyślij". Jutro cały kraj obiegnie jego historia, a on będzie musiał się ukryć. Jak długo, nie wiadomo. Ale wie, że swojego syna będzie mógł zobaczyć dopiero za wiele miesięcy, że nigdy nie będzie już w stanie ochronić swojej rodziny, i zawsze będzie oglądał się za siebie.

Następnego dnia rano, w drodze na dworzec, dostrzegł jedną z kioskowych gazet i tytuł "nieznany Whistleblower ujawnia szczegóły traffickingu w Polskim Rządzie". W tym momencie poczuł wibracje w kieszeni, sięgając po telefon czuł napięcie. Przeczytał, rzucił telefon do kosza i pobiegł. Na ekranie pozostało "Wyjeżdżasz? Nie odwiedzisz nawet synka?"

Siedział już 2 dobę przed laptopem z zaspanym wyrazem twarzy, leniwie mrugając powiekami. Wokół niego rósł stos brudnych naczyń, a słońce powoli wdzierało się do pokoju. Jednak jego to nie obchodziło. W głowie miał tylko jedną myśl "doprowadzić sprawę do końca i ukarać winnych". Kiedyś był idealistą, wierzył w dobroć i misję ludzi piastujących wysokie stanowiska. Po tylu...

W dalekiej Dominikanie żyły siostry kochane przez rodziców wykształcone, piękne i niezależne. Mówiono o nich motyle.Mieszkały w kraju gdzie, dyktatura zbierała krwawe żniwo.W rowach można było znaleźć ludzi z uciętym językiem. Bohaterki działały w opozycji, walczyły z przemocą wobec kobiet.Każda marzyła, kochała i podejmowała decyzje zgodne ze swoimi przekonaniami.
Jedna z sióstr Minerva pragnęła zostać prawnikiem.Zaproszona na przyjęcie przez dyktatora zagrała w kości o możliwość nauki na uniwersytecie.Studia skończyła, lecz nie mogła praktykować.Gdy aresztowano jej ojca, dyktator zaproponował jej, aby mu się oddała. Odmówiła ...Walczyła dalej.
Jej życie nie było długie.Zginęła bestialsko zamordowana.

W dalekiej Dominikanie żyły siostry kochane przez rodziców wykształcone, piękne i niezależne. Mówiono o nich motyle.Mieszkały w kraju gdzie, dyktatura zbierała krwawe żniwo.W rowach można było znaleźć ludzi z uciętym językiem. Bohaterki działały w opozycji, walczyły z przemocą wobec kobiet.Każda marzyła, kochała i podejmowała decyzje zgodne ze swoimi przekonaniami.
Jedna z...

Jagoda z Martą znały się od dziecka, a po wielu latach ich znajomość przerodziła się w głęboką przyjaźń. Nie miały przed sobą sekretów, zawsze wspierały siebie w trudnych sytuacjach. Obie pracowały w banku na eksponowanych stanowiskach. Jagodzie wystarczało to, co zarobiła, natomiast Marta lubiła pławić się w luksusie - dwupiętrowy dom z basenem i siłownią, wypasione auto, prywatna stylistka, coroczne wypady na Karaiby. Niestety,, wypchany po brzegi portfel nie był aż tak pokaźny, żeby zaspokoić wszystkie rosnące zachcianki Marty, która wcieliła w życie chytry plan. Wykradła z bazy danych informacje o klientach, na których wzięła kilka kredytów udzielonych rzekomo przez jej koleżanki z banku. Wykorzystując swoją pozycję, zakradła się też do skarbca, skąd wyniosła kilkanaście sztabek złota i ogołociła sejfy miejscowych notabli. Nie zważała na sprzeciw Jagody, której było żal współpracowników, którzy jeden za drugim tracili pracę z wnioskiem prokuratorskim o sprzeniewierzenie mienia banku i ich rodziny, które pozbawione dachu nad głową, były sponiewierane. Pewnego dnia Jagoda postanowiła, że ta absurdalna sytuacja dłużej już trwać nie może. Szkoda było jej przyjaciółki, ale jeszcze bardziej tych wszystkich Bogu ducha winnych ludzi ciułających grosz do grosza i składających latami pieniądze na dziesięcioletni samochód. Zadzwoniła na policję i opowiedziała o malwersacjach Marty, którą szybko aresztowano. Jagoda poczuła ulgę i pomyślała, że czekająca ją noc będzie pierwszą przespaną snem człowieka szczęśliwego.

Jagoda z Martą znały się od dziecka, a po wielu latach ich znajomość przerodziła się w głęboką przyjaźń. Nie miały przed sobą sekretów, zawsze wspierały siebie w trudnych sytuacjach. Obie pracowały w banku na eksponowanych stanowiskach. Jagodzie wystarczało to, co zarobiła, natomiast Marta lubiła pławić się w luksusie - dwupiętrowy dom z basenem i siłownią, wypasione auto,...

Zapach papierosowego dymu i unoszący się swąd alkoholowej libacji uderza w nozdrza. Wszędzie porozrzucane ubrania, walające się butelki i paczki fajek. Pan Zygmunt, czterdziesto paro letni bezrobotny z sąsiedniego osiedla. Cieszy się niechlubną opinią pijaczka. Siada na krawędzi łóżka, dopija zawartość butelki spoczywającej obok. Przemywa twarz, ubiera stare ciuchy i wychodzi z mieszkania.
Pijak chce kupić wódkę i wyżebrać parę groszy pod supermarketem. Po kilka krokach czuje ból w klatce piersiowej, chwyta się odruchowo za serce, które bije nieregularnym rytmem. Oddycha ciężko. Upada. Chce krzyczeć, lecz duszności mu na to nie pozwalają. Leży na brzuchu, z twarzą wtuloną w wilgotną trawę. Nie ma nikogo, kto mógłby mu pomóc.
Grupka dzieci idzie obok, widzi pijaczka i reaguje śmiechem.
Następnymi przechodniami są małżonkowie. Mężczyzna chce pomóc bezrobotnemu, lecz kobieta tłumi jego zapał, mówiąc:
– Zostaw go! Pewnie śpi, pijany.
Mija czas, kolejne osoby obchodzą go bez słowa.
Wybiła piąta. Mężczyzna w czarnym płaszczu, podbiega, zainteresowany leżącym na trawie, lekko szturcha go za ramię.
– Proszę pana! Coś się stało? – zapytał.
Odpowiada mu cisza. Obraca ciało, sprawdza puls i krzyczy, wzywając pomoc. Młodemu chłopakowi, który przybiegł, zleca zadzwonić na pogotowie. Sam reanimuje starca.
Zbiega się tłum gapiów przyglądających się całej tej scenie. Są wśród nich także dzieci i małżeństwo, które wcześniej przechodziło obok leżącego.

Zapach papierosowego dymu i unoszący się swąd alkoholowej libacji uderza w nozdrza. Wszędzie porozrzucane ubrania, walające się butelki i paczki fajek. Pan Zygmunt, czterdziesto paro letni bezrobotny z sąsiedniego osiedla. Cieszy się niechlubną opinią pijaczka. Siada na krawędzi łóżka, dopija zawartość butelki spoczywającej obok. Przemywa twarz, ubiera stare ciuchy i...

Po ostatnim artykule zamykają mi drzwi w mięsnym – za te świecące kurczaki, a w Wieliczce chcieli mnie zamknąć w opuszczonym szybie. Ale nie przestanę walczyć.
Mam nową sprawę. Ktoś w barze mlecznym nadużywa soli! Muszę się dowiedzieć kto chce nabawić ludzi nadciśnienia. I oby to nie była sól drogowa!
Przez kilka kolejnych tygodni przebrany za tajemniczego klienta spożywałem posiłki w moim ulubionym barze. Zapisywałem, która kucharka jest na służbie i kto podaje. Bo sól może trwonić każdy. Potrawy były przesolone 15, 18 i 26 listopada. Dyżurowały Jasia i Gosia, a podawała Iwonka i Małgosia. W inne dni, gdy podawały, potrawy były ok. Za to zawsze gdy gotuje Gosia czuję jak okropnie chcę mi się pić. Wszystko przez sól. Muszę z nią porozmawiać.
- Pani Gosiu! Kochana, niechże pani tyle soli nie sypie!
- Jakiej soli? Ja nie używam ani grama soli! Sól niezdrowa!
Podczas tej rozmowy zwróciłem uwagę na nieokrzesanego młodzieńca wchodzącego tylnymi drzwiami, próbującego zupy i… chwytającego za chochlę, którą wsadził do wora z solą.
-Ktoś za jeden?! – Chłopak się spłoszył i uciekł.
-To tylko wnuk mój, Andrzej. Niech pan nie mówi nikomu, że tu przychodzi!
- Dobrze, już dobrze. Tylko niech tej soli nie sypie!
- Andrzej, wyłaź zza kuchenki, widzę Cię smarkaczu!
-Ale babciu! Lubię jak gotujesz, ale dałabyś trochę soli, bo to mdłe wszystko. Odkąd dosypuje soli macie więcej klientów i wszyscy chwalą, przedtem marudzili, że gotować nie umiesz!
- Kto marudził?! Zaraz im pokażę!

Po ostatnim artykule zamykają mi drzwi w mięsnym – za te świecące kurczaki, a w Wieliczce chcieli mnie zamknąć w opuszczonym szybie. Ale nie przestanę walczyć.
Mam nową sprawę. Ktoś w barze mlecznym nadużywa soli! Muszę się dowiedzieć kto chce nabawić ludzi nadciśnienia. I oby to nie była sól drogowa!
Przez kilka kolejnych tygodni przebrany za tajemniczego klienta...

Adam znał Piotrka dłużej niż samego siebie. Byli nierozłączni, każdą chwilę spędzali razem. Tam gdzie był jeden musiał pojawić się wkrótce i drugi. Mieszkali w małej wiosce, więc nie mieli zbyt wiele atrakcji, a jak każdy młody człowiek marzyli o szalonych przygodach, które miały zostać w ich pamięci na zawsze. Wszystko co ich interesowało było nieziemsko drogie, dlatego Piotrek w tajemnicy przed swoim najlepszym przyjacielem wpadł na "genialny" pomysł. Postanowił zasadzić w pobliskim lasku krzak marihuany, który miał sprawić, że zawartość jego portfela zdecydowanie wzrośnie. Owszem, wiedział, że to nielegalne i złe, ale był w stanie zrobić wszystko by choć trochę podbudować swoją sytuację finansową. Adam żył w nieświadomości, dopóki krzak nie wydał plonów, które Piotrek próbował opchnąć i jemu. To nim wstrząsnęło. Nigdy nie spodziewałby się czegoś takie po swoim najlepszym przyjacielu, po swoim bracie. Sumienie nie pozwalało zostawić mu tak tej sprawy.
- Piotrek-mówi- nie wygłupiaj się. Wyrzuć w cholerę ten krzak. Znajdziemy jakiś inny, legalny sposób na skołowanie kaski na imprezy!
Ale do niego nic nie docierało. Piotrek miał już pomysł na życie, chciał zostać dilerem.
Adam długo rozmyślał nad tą sytuacją i postanowił, że musi działać dla dobra wszystkich, również samego Piotrka i zgłosić wszystko na policję. Był świadomy tego, że jego najlepszy przyjaciel prawdopodobnie go znienawidzi, ale kochał go zbyt bardzo by pozwolić mu zniszczyć sobie życie.

Adam znał Piotrka dłużej niż samego siebie. Byli nierozłączni, każdą chwilę spędzali razem. Tam gdzie był jeden musiał pojawić się wkrótce i drugi. Mieszkali w małej wiosce, więc nie mieli zbyt wiele atrakcji, a jak każdy młody człowiek marzyli o szalonych przygodach, które miały zostać w ich pamięci na zawsze. Wszystko co ich interesowało było nieziemsko drogie, dlatego...