Tomasz Nowak wiódł dobre życie. Miał wygodne mieszkanie, spokojne zajęcie, nie narzekał na brak jedzenia i pieniędzy. Żył w dostatku.
I wszystko byłoby w porządku gdyby nie to, że codziennie był świadkiem niesprawiedliwości. Tylko świadkiem. Nie dotykała go bezpośrednio. Nie powodowało, że cierpi, traci majątek, spokój czy bezpieczeństwo. Nie chodziło o niego. Chodziło o tych, którzy są blisko, a nie mają tyle szczęścia, co on.
Czym zawinili?
Niczym.
To była niesprawiedliwość.
I on mógł tak żyć. W dostatku. W spokoju i bezpieczeństwie. Mógł żyć i nie myśleć o przyszłości, bo wiedział, że nic się nie zmieni. Znał swoje życie i znał swój świat. Wiedział, że wszystko, co ma wokół zapewni mu względny spokój. Stan rzeczy budowany przez lata nie mógł prysnąć. Jego życie będzie takie, jak teraz. Nie zmieni się.
Właśnie dzięki złu, które dzieje się obok niego.
Straszne, prawda?
Tomasz Nowak mógł tak żyć. Mógł żyć, mając klapki na oczach, mógł nie patrzeć na innych, mógł zapomnieć o wszystkim innym - prócz siebie.
Mógł to zrobić, ale wiedział, że nie powinien.
Mogło go do tego pchnąć sumienie. Może to był strach przed karą. A może po prostu jego serce dyktowało mu, że z niesprawiedliwością trzeba walczyć. Choćby kosztem własnej wygody.
Dlatego pewnego dnia rano wyszedł z domu, udał się na najbliższa komendę policji, pchnął wielkie drzwi ledwo dosięgając klamki, stanął pod okienkiem, podniósł się na palcach i oznajmił panu policjantowi:
- Dzeń dobly, chcialbym powiedziec, że tatuś bije mamusie.

Tomasz Nowak wiódł dobre życie. Miał wygodne mieszkanie, spokojne zajęcie, nie narzekał na brak jedzenia i pieniędzy. Żył w dostatku.
I wszystko byłoby w porządku gdyby nie to, że codziennie był świadkiem niesprawiedliwości. Tylko świadkiem. Nie dotykała go bezpośrednio. Nie powodowało, że cierpi, traci majątek, spokój czy bezpieczeństwo. Nie chodziło o niego. Chodziło o...

Może to nie do końca na temat, ale gdy przeczytałem temat konkursu to przypomniała mi się opowieść mojego szwagra. Otóż studiował on kilkanaście lat temu historię w Słupsku z pewnym chłopakiem. Gość był zapalonym historykiem interesowali go zwłaszcza żołnierze wyklęci, Polska walcząca, tego typu rzeczy, pomijając jego zdanie na te tematy. Otóż wracał któregoś jesiennego popołudnia przez podobno słynny słupski park i usłyszał, a chwilę później zobaczył, jak dwóch ubranych w dresy facetów szarpie dziewczynę. Kolega szwagra podbiegł do nich krzycząc, żeby ją zostawili. Jeden z napastników wyciągnął coś z wewnętrznej kieszeni kurtki i wymierzył to coś w przyszłego historyka. Przypuszczam, że zadziałał tutaj instynkt. Kolega skoczył szczupakiem na agresora z bronią. Życie dopisało brutalny scenariusz. Gdy uzbrojony się przewrócił uderzył z całej mocy głową w kamień, który leżał sobie z boczku. Prawdopodobnie w momencie kontaktu czaszki z kamieniem palec nacisnął spust. Kula trafiła w pierś drugiego słupskiego żulika.
W świetle prawa przyszły historyk został skazany prawomocnym wyrokiem, złagodzonym dzięki przyznaniu się do winy i po wyrażeniu chęci dobrowolnego poddania się karze. Wyszedł po kilku latach, wyrok skrócono za dobre zachowanie.
Dylematów jest wiele. Zrobił dobrą rzecz - pomógł kobiecie. Przypadkowa śmierć dwóch mężczyzn - to zła rzecz, na pewno. Z tego co wiem, gość się nigdy z tego nie otrząsnął, nosi łatkę kryminalisty. Zmienił otoczenie, pracuje w wolnym zawodzie, ale piętno czuje wypalone na czole i w sercu. Już nie pomaga.

Może to nie do końca na temat, ale gdy przeczytałem temat konkursu to przypomniała mi się opowieść mojego szwagra. Otóż studiował on kilkanaście lat temu historię w Słupsku z pewnym chłopakiem. Gość był zapalonym historykiem interesowali go zwłaszcza żołnierze wyklęci, Polska walcząca, tego typu rzeczy, pomijając jego zdanie na te tematy. Otóż wracał któregoś jesiennego...

Bez skazy[bookLink]266820|Bez skazy[/bookLink]

Bez skazy[bookLink]266820|Bez skazy[/bookLink]

 [bookCover]266820|Bez skazy[/bookCover]