Osoba, której nie lubię... Jest mi wszystko jedno. Budzę się i nie widzę ciemności jaka mnie zwykle otacza. Nie dostrzegam okropnych postaci umykających w pośpiechu przed moim wzrokiem. Jestem kimś innym. Nie muszę spoglądać w lustro i zastanawiać się z nadzieją: czy może ten dzień będzie mym ostatnim? Mogę zobaczyć jak żyje ktoś inny, odkryć czy on również jest przytłoczony tą wszechobecną ciemnością. Nie, nie ma żadnych paskudnych stworzeń czających się w każdej rzeczy. Jestem wolna. Nie muszę się martwić swoim życiem, mogę od niego odpocząć. Mogę zrobić sobie wolne od zabijającego mnie powoli własnego życia. Nikt nie będzie miał do mnie pretensji jeśli zrobię coś dzisiaj źle. Ale ciemność i rozpacz dosięgnie cię wszędzie, myślisz: Czemu? Czemu tylko na jeden dzień? Proszę... Czy mogę zostać tu, w tym ciele z dala od tej ciemności? Może nie znajdzie mnie tak szybko...

Osoba, której nie lubię... Jest mi wszystko jedno. Budzę się i nie widzę ciemności jaka mnie zwykle otacza. Nie dostrzegam okropnych postaci umykających w pośpiechu przed moim wzrokiem. Jestem kimś innym. Nie muszę spoglądać w lustro i zastanawiać się z nadzieją: czy może ten dzień będzie mym ostatnim? Mogę zobaczyć jak żyje ktoś inny, odkryć czy on również jest...

Obudziłam się rano i poszłam prosto do łazienki umyć zęby. Spojrzałam w lustro, a tu zamiast mojej twarzy gęba hetery Klementyny łypiąca na mnie swym podejrzliwym okiem, którą muszę codziennie znosić w pracy. No dobrze, pomyślałam, to teraz dam jej popalić! Najpierw tak mocno szorowałam zęby szczoteczką elektryczną, aż zaczęły się chwiać górne jedynki, które z satysfakcją wyjęłam i wyrzuciłam do kosza na śmieci. Następnie ubrałam się i poszłam do fryzjerki. Kazałam ściąć te piękne, długie, gęste loki tak, by skóra na głowie błyszczała niczym szklana pokrywka od garnka. Później zapisałam się na lekcję boksu, gdzie dostałam wycisk od chłopaków, którzy obili moją twarz wyglądającą teraz jak zgniłe jabłko. Na koniec poprosiłam znajomego chirurga plastycznego, aby wykonał mi ekspresową operację plastyczną nosa na podobieństwo garbatego kulfona wiedźmy z baśni braci Grimm. Ojej, ciekawe, co ona zrobiła z moją buzią?...

Obudziłam się rano i poszłam prosto do łazienki umyć zęby. Spojrzałam w lustro, a tu zamiast mojej twarzy gęba hetery Klementyny łypiąca na mnie swym podejrzliwym okiem, którą muszę codziennie znosić w pracy. No dobrze, pomyślałam, to teraz dam jej popalić! Najpierw tak mocno szorowałam zęby szczoteczką elektryczną, aż zaczęły się chwiać górne jedynki, które z satysfakcją...

Podnoszę głowę z poduszki. O matko! Czuję jej zapach, to znaczy mój zapach. Smród raczej. Dlaczego jestem akurat nią, czemu nie mogę być np Quasimodo, już to byłoby lepsze.
Myję zęby, hmmm dobrze że chociaż one są spoko.

Podnoszę głowę z poduszki. O matko! Czuję jej zapach, to znaczy mój zapach. Smród raczej. Dlaczego jestem akurat nią, czemu nie mogę być np Quasimodo, już to byłoby lepsze.
Myję zęby, hmmm dobrze że chociaż one są spoko.

- No nie, nie wierzę...- jęknęłam wpatrując się we własne odbicie. Na tyle ludzi musiałam trafić na nią? Zawsze perfekcyjna, arogancka, wredna i wyniosła I. Dziewczyna, której wprost nienawidzę. Ze wzajemnością zresztą. W pierwszej chwili chcę wziąć leżące na toaletce nożyczki i obciąć jej te idealne, długie kłaki, zwane włosami. Ale po chwili rozmyślam się. Wychodzę na korytarz. Spotkam starszą wersję I, jej mamę. Co mam powiedzieć?
-Jeszcze nie gotowa?- "mama" patrzy na mnie krytycznie.- Wyglądasz fatalnie. Nie robisz na noc maseczek? W ogóle, dlaczego wyszłaś z pokoju w w piżamie? Co się tak patrzysz jak głupia? Zresztą jesteś głupia. W naszej rodzinie nie ma miejsca dla słabych cieniasów.- Nie wierzę własnym uszom, co za baba. Jak matka może tak mówić do dziecka.- Jesteś plebsem, jak Twój ojciec. Popełniłam mezalians wychodząc za niego i teraz cierpię. Taka rodzina.. Taka rodzina.- popatrzyła na mnie jak na gada.- Za pięć minut w kuchni. I masz się prezentować.-warknęła odchodząc.
Oj chyba zaczynam rozumieć I.

- No nie, nie wierzę...- jęknęłam wpatrując się we własne odbicie. Na tyle ludzi musiałam trafić na nią? Zawsze perfekcyjna, arogancka, wredna i wyniosła I. Dziewczyna, której wprost nienawidzę. Ze wzajemnością zresztą. W pierwszej chwili chcę wziąć leżące na toaletce nożyczki i obciąć jej te idealne, długie kłaki, zwane włosami. Ale po chwili rozmyślam się. Wychodzę na...

Jeśli znalazłabym się w ciele osoby, której nie lubię, na samym początku przeglądnęłabym "swoje" rozmowy z innymi ludźmi, żeby dowiedzieć się czy ta osoba jest dla wszystkich tak okropna jak dla mnie. Bardzo możliwe, że lepiej zrozumiałabym jej postępowanie, gdybym poznała ją "od wewnątrz" - przekonała jaka jest jej historia, jak wyglądają relacje z innymi ludźmi. Często jest tak, że ludzie, których my nie znosimy, są naprawdę świetni dla bliskich im osób. I, mimo że na samym początku w mojej głowie powstałby pewnie niecny plan zniszczenia tego człowieka, to ostatecznie spróbowałabym wszystko zrozumieć. Bardzo możliwe, że wszystkim wyszłoby to na dobre.

Jeśli znalazłabym się w ciele osoby, której nie lubię, na samym początku przeglądnęłabym "swoje" rozmowy z innymi ludźmi, żeby dowiedzieć się czy ta osoba jest dla wszystkich tak okropna jak dla mnie. Bardzo możliwe, że lepiej zrozumiałabym jej postępowanie, gdybym poznała ją "od wewnątrz" - przekonała jaka jest jej historia, jak wyglądają relacje z innymi ludźmi. Często...

Pewnego ranka budzę się na dźwięk alarmu, przewracam się, by wyłączyć budzik, lecz nie ma go na szafce nocnej… Nie ma też szafki! Nie ma moich zdjęć na ścianie, tylko jakieś plakaty, nie ma nawet mojego laptopa! Na pewno nie należę do tych, którzy nie pamiętają wczorajszej nocy, więc zaczynam analizować, jednocześnie działając. Wstaję, rozglądam się i w momencie, kiedy widzę odbicie w lustrze, słyszę z dołu wołanie na śniadanie – obcy głos woła niemoje imię. To jest Jego imię. Z niedowierzaniem ubieram znalezione na podłodze rzeczy i zaśmiewam się w duchu, bo nigdy nie pomyślałbym, że taki z Niego bałaganiarz. Muszę tam zejść, inaczej ona za chwilę tu przyjdzie i wtedy nie wiem, co bym zrobił. Gdy schodzę na dół, na stole czekają kanapki i liścik. Biorę głęboki oddech, bo to oznacza, że jestem sam. Zaczynam nerwowe poszukiwania – ślady wczorajszej imprezy, jakieś notatki w telefonie (swoją drogą sam nigdy nie ustawiłbym na tapecie zdjęcia łosia), w szufladzie znajduję pamiętnik. Zaczynam czytać… Strona po stronie, nie mogąc powstrzymać łez. Uważałem Go za kogoś pozbawionego emocji, a tymczasem On je zwyczajnie ukrywał, bojąc się ukazać, jak jest naprawdę. Jestem zmieszany, odkładam go na miejsce, na kartce piszę krótko „Przepraszam” i moje imię, po czym kładę się do łóżka w nadziei, że kiedy się obudzę, będę mógł tu wrócić i z nim porozmawiać… Nie wiem jeszcze, jak wyjaśnię mu moją wizytę, lecz czuję, że mógłbym polubić prawdziwego Jego – może zostaniemy przyjaciółmi?

Pewnego ranka budzę się na dźwięk alarmu, przewracam się, by wyłączyć budzik, lecz nie ma go na szafce nocnej… Nie ma też szafki! Nie ma moich zdjęć na ścianie, tylko jakieś plakaty, nie ma nawet mojego laptopa! Na pewno nie należę do tych, którzy nie pamiętają wczorajszej nocy, więc zaczynam analizować, jednocześnie działając. Wstaję, rozglądam się i w momencie, kiedy...

Oczywiście każdą sekundę tego cudownego dnia przeznaczyłbym na ośmieszanie i rujnowanie życia tej osobie! Załóżmy, że to chłopak. Do szkoły poszedłbym w sukience i makijażu. Domyślam się, że szybko znalazłbym się u dyrektora na dywaniku. Wtedy wszedłbym na jego biurko i zrobił kupę. Wykorzystując chwilowy szok wybiegłbym z budynku i udał się bezpośrednio do najbliższego studia tatuażu. Zrobiłbym sobie uroczego jednorożca na czole i dwie słodziutkie rybki na policzkach. Na szyi obowiązkowo gwiazdki i tęcza. Wysłałbym też pożegnalnego smsa do mojej dziewczyny, w którym wyznałbym jej, że od miesiąca potajemnie spotykam się z dziewczyną największego zabijaki w szkole i wyrzucił telefon. Plotki zrobią swoje. Po drodze do domu kupiłbym trochę damskiej bielizny, w której zrobiłbym sobie kilka selfie i umieścił je na facebooku z podpisami typu „ale ze mnie brzydalek” oraz „czy w tym gorsecie nie wyglądam za grubo?” Na koniec zmieniłbym hasło na koncie, poszedł do łazienki i głośno krzyknął w swoje odbicie „It’s a prank bro!”

Oczywiście każdą sekundę tego cudownego dnia przeznaczyłbym na ośmieszanie i rujnowanie życia tej osobie! Załóżmy, że to chłopak. Do szkoły poszedłbym w sukience i makijażu. Domyślam się, że szybko znalazłbym się u dyrektora na dywaniku. Wtedy wszedłbym na jego biurko i zrobił kupę. Wykorzystując chwilowy szok wybiegłbym z budynku i udał się bezpośrednio do najbliższego...

Po pierwsze krzyk na całe gardło! Po drugie chwila na opanowanie i racjonalne myślenie. Po trzecie robię wszystko co ta osoba zrobiła mi, staram się uprzykrzyć jej życie, nie mówię o rzeczach które by ją jakoś zrujnowały psychicznie, ale o zwykłych złośliwościach dnia codziennego, żeby odpłacić się za to jak mnie traktowała.

Po pierwsze krzyk na całe gardło! Po drugie chwila na opanowanie i racjonalne myślenie. Po trzecie robię wszystko co ta osoba zrobiła mi, staram się uprzykrzyć jej życie, nie mówię o rzeczach które by ją jakoś zrujnowały psychicznie, ale o zwykłych złośliwościach dnia codziennego, żeby odpłacić się za to jak mnie traktowała.

Drr, drr!- dźwięk budzika wyrwał mnie z objęć snu. Jak przez mgłę ujrzałam wskazówkę zegara, która wskazywała godzinę siódmą- cholera! Zaspałam.
Pośpiesznie przetarłam oczy, jednak to co ujrzałam sprawiło, iż byłam pewna, że nadal śnię. Zewsząd otaczały mnie ściany cudzego pokoju. Na potwierdzenie wykonałam test rzeczywistości, by upewnić się o przytomności mojego umysłu. Spojrzałam raz jeszcze na wskazówki zegara; w sennym świecie godzina byłaby inna od tej, którą widziałam przed chwilą. Tym razem godzina była dokładnie ta sama. - Co?!To niemożliwe! - wykrzyczałam. Zerwałam się z łóżka, by spojrzeć w lustro. - O Boże! Magda? Co to ma znaczyć? - zamiast kruczoczarnych włosów i drobnego ciała, ujrzałam długie blond włosy i fałdki tłuszczu wylewające się z dołu piżamy.Usiłowałam dojść do tego, dlaczego mam ciało dziewczyny, której nie znoszę, gdy nagle drzwi pokoju otworzyła jakaś kobieta w średnim wieku - Madziu, pośpiesz się jeżeli nie chcesz się spóźnić - spojrzałam na nią zaskoczona i mimowolnie z moich ust wyrwał się krzyk - Kim pani jest?! - kobieta podeszła do mnie mówiąc - Słońce, nie wygłupiaj się, czekam na dole ze śniadaniem - po czym wyszła, zamykając za sobą drzwi.
Skorzystałam z okazji i pobiegłam do łazienki. W jednej z szafek znalazłam opakowanie tabletek nasennych. Połknęłam dwie w nadziei, że gdy tylko zdołam zasnąć mój koszmar dobiegnie końca. Położyłam się w łóżku, naciągając kołdrę po sam czubek głowy. Później była już tylko ciemność...
Drr, drr! - budzik ponownie wyrwał mnie ze snu, jednak tym razem wszystko wróciło na swoje miejsce, a ja do własnego ciała.

Drr, drr!- dźwięk budzika wyrwał mnie z objęć snu. Jak przez mgłę ujrzałam wskazówkę zegara, która wskazywała godzinę siódmą- cholera! Zaspałam.
Pośpiesznie przetarłam oczy, jednak to co ujrzałam sprawiło, iż byłam pewna, że nadal śnię. Zewsząd otaczały mnie ściany cudzego pokoju. Na potwierdzenie wykonałam test rzeczywistości, by upewnić się o przytomności mojego umysłu....

Skoczyłabym pod pociąg.

Skoczyłabym pod pociąg.