ojej, moje pytanie tu jest ! : D

ojej, moje pytanie tu jest ! : D

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Barbara: Świetny wywiad :)@Popi - sprawdź tu na portalu, jaka jest kolejność serii o Rizzoli/Isles (bodajże pierwszą powieścią cyklu jest "Skalpel"... albo "Chirurg", nigdy nie pamiętam). A jeśli nie któraś z cyklu, to obojętnie jaka - wszystkie są świetne :)

Najpierw jest Chirurg a potem Sklapel.

Wywiad ciekawy (nawet była odpowiedź na jedno z moich pytań :))
Polecam też książkę "Sobowtór".

Barbara: Świetny wywiad :)@Popi - sprawdź tu na portalu, jaka jest kolejność serii o Rizzoli/Isles (bodajże pierwszą powieścią cyklu jest "Skalpel"... albo "Chirurg", nigdy nie pamiętam). A jeśli nie któraś z cyklu, to obojętnie jaka - wszystkie są świetne :)

Najpierw jest Chirurg a potem Sklapel.

Wywiad ciekawy (nawet była odpowiedź na jedno z moich pytań :))
Polecam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiam tę kobietę :)

Uwielbiam tę kobietę :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Świetny wywiad :)

@Popi - sprawdź tu na portalu, jaka jest kolejność serii o Rizzoli/Isles (bodajże pierwszą powieścią cyklu jest "Skalpel"... albo "Chirurg", nigdy nie pamiętam). A jeśli nie któraś z cyklu, to obojętnie jaka - wszystkie są świetne :)

Świetny wywiad :)

@Popi - sprawdź tu na portalu, jaka jest kolejność serii o Rizzoli/Isles (bodajże pierwszą powieścią cyklu jest "Skalpel"... albo "Chirurg", nigdy nie pamiętam). A jeśli nie któraś z cyklu, to obojętnie jaka - wszystkie są świetne :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

całkiem miła ta osoba. Chyba sięgnę po jej książki. Od czego zacząć?

całkiem miła ta osoba. Chyba sięgnę po jej książki. Od czego zacząć?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

 [authorPhoto]19176|Tess Gerritsen[/authorPhoto] Tess Gerritsen[authorLink]19176|Tess Gerritsen[/authorLink] odpowiedziała na Wasze pytania. Oto wywiad:

Co zdecydowało o tym, że porzuciła Pani swój wyuczony zawód i zaczęła pisać? Czy była to kwestia chwili, czy może marzenie o pisaniu kiełkowało w Pani od lat? Czy trudno było zostawić za sobą pracę zawodową i zająć się wyłącznie pisaniem?
Byłam pisarką już zanim zdecydowałam się zostać lekarką. Swoją pierwszą „książkę” napisałam mając siedem lat. Wtedy też zakomunikowałam rodzicom, że gdy dorosnę zostanę pisarką. Niestety mój tata ostrzegał mnie, że nie jest to pewny zawód i że jako pisarka nie zdołam się utrzymać. Zamiast tego doradzał mi medycynę. Posłuchałam rad taty, jednak wciąż towarzyszyła mi potrzeba pisania. Kiedy urodzili się moi synowie, a ja musiałam zostać z nimi na kilka miesięcy w domu, zaczęłam pisać. Powstała moja pierwsza powieść, która po kilku latach całkiem nieźle się sprzedała. Wiedziałam już, że pisząc książki mogę odnieść sukces.

Czy nie żałuje Pani czasem, że porzuciła praktykę lekarską na rzecz pisania? Jako lekarz mogłaby Pani pomagać ludziom, jako pisarka daje im Pani „tylko” rozrywkę...
Medycyna to szlachetny zawód, jednak bardzo trudno było mi pogodzić opiekę nad dwójką moich dzieci z pracą w szpitalu. Mój mąż również jest lekarzem i kiedy urodziły się dzieci, nasze życie nabrało zawrotnego tempa. Czasem trudno było znaleźć dla chłopców opiekę. Dlatego, kiedy nadarzyła się okazja by na jakiś czas zostać w domu, poczułam ulgę. Zawód, który teraz uprawiam pozwala mi na bycie„mamą w domu” i jednocześnie dobrą pisarką.

Bardzo mnie interesuje, kto jest Pani książkowym idolem? Czy jest może autor, pod wpływem którego zdecydowała się Pani na pisanie własnych powieści? Być może po przeczytaniu jakiejś książki pomyślała Pani sobie: "Tak! To jest to, co naprawdę chciałabym robić."?
W młodości uwielbiałam zagadkowe historie Nancy Drew. Ich główna bohaterka – młoda pani detektyw, była przykładem na to, że kobieta może być równie bohaterska i przeżywać równie fascynujące przygody, co mężczyźni. Przepadałam też za książkami o Sherlocku Holmesie. Te dwie postaci sprawiły, że zaczęły fascynować mnie zagadki i tajemnice. Dzięki nim zapragnęłam sama tworzyć podobne historie.

W którą z dotychczas wydanych książek włożyła Pani najwięcej z siebie? Która z nich jest tą najdroższą i najciekawszą dla Pani? Dlaczego?
Taką książką jest„Grawitacja” - to było moje największe wyzwanie, jak również najtrudniejsza historia do opowiedzenia. Akcja tego thrilleru toczy się na międzynarodowej stacji kosmicznej, więc napisanie go wymagało przygotowania, szczególnie w zakresie wiedzy dotyczącej astronautyki. Dodatkowym utrudnieniem był fakt, że w „Grawitacji” nie ma żadnego „czarnego charakteru”. To historia o tym, jak rozwój technologii może prowadzić do upadku ludzkości.

W Pani książkach bohaterki bywają kobietami które dużo przeszły, na przykład zostały zgwałcone. Czytając je, odnoszę wrażenie, że rozumie Pani psychikę osoby która została wykorzystana w taki sposób, opisuje Pani wstyd i nienawiść. Zastanawia mnie, skąd ta psychologiczna znajomość, czy oprócz medycyny studiowała Pani coś w tym kierunku?
Zawsze staram się postawić w miejscu bohaterki. Spojrzeć na świat jej oczyma, wyobrazić sobie jej życie. To pewna zdolność empatii, która sprawia, że bohaterka jest przede wszystkim wiarygodna dla mnie, a przez to również dla moich czytelników.

Czy czasem utożsamia się Pani ze swoimi bohaterkami? Czy jest Pani bardziej podobna do Jane Rizzoli czy do Maury Isles?
Zdecydowanie do Maury! Niektóre szczegóły jej życia są zaczerpnięte wprost z mojego. Np. miejsce, gdzie chodziła do szkoły, samochód, którym jeździ, czy szkolenie medyczne, które przeszła.

Zawsze chciałem spytać autora takich thrillerów około-medycznych, którzy to często gęsto są lub byli lekarzami, w jakim celu straszą ludzi zagrożeniami płynącymi, czy to od strony wirusów, czy postępu medycyny, czy też samych lekarzy. O co chodzi, czy li tylko o wystraszenie, czy zwrócenie uwagi na jakiś problem, o którym wprost, nawet wy lekarze boicie się mówić ?
Pisząc o szczegółach dotyczących medycyny czy pracy lekarzy zazwyczaj nie mam żadnych ukrytych intencji (jedynym wyjątkiem był „Ogród kości”, gdzie przemyciłam przesłanie o tym, jak niebezpieczne może być niemycie rąk). Opisując medyczne procedury pokazuję po prostu, że moi bohaterowie znają ten fach i że szukają odpowiedzi na swoje pytania w nauce.

Jak długo trwa reaserch w przypadku powieści medycznych i czy jest w ogóle potrzebny? Czy to co pisała pani w książkach zdarzyło się pani w życiu realnym choć w małym stopniu?
Niektóre książki wymagają naprawdę pracochłonnego przygotowania. Przed pisaniem „Grawitacji” spędziłam miesiące studiując zasady programu kosmicznego, odwiedziłam też siedziby NASA w Stanach Zjednoczonych. Pisanie „Doliny umarłych” wymagało podróży do Wyoming, zobaczenia na własne oczy dzikiej przyrody, która tam panuje. Przygotowując się do innych książek mogłam pracować w domu – szukałam w Internecie czy studiowałam książki medyczne, rozmawiałam ze specjalistami. Na pewno moja wiedza z zakresu medycyny ułatwia mi research.

Jako czytelnik doświadczam podczas lektury rozmaitych emocji. W przypadku Pani książek jest to rosnące napięcie, ciekawość, strach, czasem nawet odraza. Jakich emocji doświadcza Pani podczas pisania? Czy powieść powstaje wśród emocji, czy w wyniku chłodnej kalkulacji?
O tak! Również odczuwam wszystkie te emocje. W zasadzie pisanie wymaga tego ode mnie – muszę przecież czuć to, co mój bohater. W przeciwnym wypadku nie mogłabym szczerze go opisać. Czasem zdarza mi się płakać, gdy piszę smutną scenę, a podczas pisania przerażającego fragmentu orientuję się, że moje serce bije jak szalone. To emocje sprawiają, że chcę wiedzieć co będzie dalej. Nie potrafię napisać sceny jeśli nie wiem, co czują w danej chwili moi bohaterowie.

Czy zdarzyło się kiedyś, że zmieniła Pani zakończenie książki lub jakiś wątek pod wpływem rozmowy z czytelnikiem, fanem czy kimś z rodziny i przyjaciół?
Czasem zmiany sugeruje mój wydawca. Na przykład w oryginalnej wersji „Chirurga” nie przewidziałam szczęśliwego zakończenia relacji Catherine Cordell i Thomasa Moore'a. Mój wydawca poprosił, żeby jednak tych dwoje znalazło wzajemną miłość i zgodziłam się, napisałam to inaczej.

W swoich powieściach porusza Pani kwestie bardzo drażliwe, często przemilczane, intymne, wywołujące zmieszanie i panikę. Czy kiedykolwiek było dla Pani wyzwaniem, bądź problemem mówienie o chorobie, śmierci, ciemnej stronie człowieka? Czy istnieje dla Pani jakiś temat tabu, kwestia, z której opisaniem miałaby Pani problem. np. nie chce Pani pisać o pedofilii, kazirodztwie, religii?
Rzeczywiście moje książki poruszają trudne tematy. Zorientowałam się na przykład, że bardzo trudno pisać o gwałcie, ponieważ jest to temat bolesny dla wielu osób. Są jednak tematy, o których nie chcę i nie będą pisać, takie jak morderstwo czy wykorzystanie seksualne dzieci. Jestem matką i wydają mi się one zbyt straszne, żeby nawet o nich myśleć. Jeśli chodzi o religię, to wolę o niej nie pisać, gdyż w USA jest to bardzo drażliwy temat i mogłabym zostać zasypana listami od zdenerwowanych czytelników.

„Czołowe płaty mózgowe odpowiadają za widzenie i umiejętność oceniania, za zdolność opanowywania niewłaściwych bodźców. W razie uszkodzenia tych płatów człowiek zostaje pozbawiony hamulców moralnych.” czy zgadza się pani z tym stwierdzeniem, które zostało zamieszczone w pani książce, czy uważa Pani, że za pomocą badań neurologicznych mózgu morderców i zbrodniarzy można znaleźć źródło ich zła i w pewien sposób ich usprawiedliwić?
Niektóre zbrodnie rzeczywiście możemy wyjaśnić w ten sposób. Zniszczenie czołowych płatów mózgu może skutkować przestępstwami. Człowiek z takim uszkodzeniem mózgu będzie chciał za wszelką cenę, impulsywnie zaspokoić potrzeby bez zważania na konsekwencje swoich czynów. W ten sposób wyjaśnia się pewien odsetek popełnianych przestępstw, jednak nie możemy tego rzutować np. na wszystkie morderstwa.

Paul Sheldon, bohater powieści Stephena Kinga, po zakończeniu pracy nad książką zawsze wypalał papierosa i wypijał butelkę szampana.
Jakie są Pani pisarskie rytuały i przyzwyczajenia?
Zazwyczaj kiedy kończę książkę też piję szampana. I idę do restauracji na kolację!

Czy ma Pani czas na czytanie książek? Jeśli tak, to po książki jakiego gatunku najczęściej Pani sięga? Również thrillery, czy może interesuje Panią zupełnie inna tematyka?
Czytam zupełnie inną literaturę, np. powieści historyczne albo prozę obyczajową, coś „literackiego”. Thrillery czytam podczas podróży samolotem – wciągają i pozwalają zapomnieć o lęku przed lataniem.

Czy zdarza się Pani wyjechać za granicę, do kraju, w którym odbywa się premiera Pani książki? Może kiedyś zawita Pani do Europy? Może nawet do Polski? Byłoby cudownie. Zapraszamy!
Często podróżuję za granicę i spotykam się z moimi czytelnikami, ostatnio latam do Australii. Bardzo bym chciała pewnego dnia odwiedzić Polskę – jeszcze nigdy tam nie byłam!

 [authorPhoto]19176|Tess Gerritsen[/authorPhoto] Tess Gerritsen[authorLink]19176|Tess Gerritsen[/authorLink] odpowiedziała na Wasze pytania. Oto wywiad:

Co zdecydowało o tym, że porzuciła Pani swój wyuczony zawód i zaczęła pisać? Czy była to kwestia chwili, czy może marzenie o pisaniu kiełkowało w Pani od lat? Czy trudno było zostawić za sobą pracę zawodową i zająć się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej