Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) trzeba sobie uświadomic, że żyjemy w dobie wizerunku. Nieważne jest zatem to, co jest substancją, podmiotem, dpóki tylko jego wizerunek jest do zaakceptowania.
(D. Ugresic)

Moim tworzywem jest życie: co widzę, co słyszę. Niewiele wymyślam. (...) W nim jest wszystko, to kopalnia tematów, figur, pomysłów.
(...)
Przecież "zwyczajna osoba" - o ile ktoś taki w ogóle istnieje - może stworzyc coś niezwykłego, nadzwyczajnie opisując zwyczajnośc.
(...)
Brak precyzji i słaba pamięc - oto prawdziwi wrogowie literatury i sztuki. (Ewa Kryluk)

Uważam, że to niemal przestępstwo, a już na pewno wielki grzech, nie rozwijac w sobie czegoś, czym obdarzył nas dobry Pan Bóg.
(...)
Nie wolno się bac, bo życie jest bardzo krótkie. Każdy jest w stanie ocenic, co dla niego jest dobre, a co nie, i iśc swoją ścieżką. Nie ma ludzinie niutalentowanych, są tylko tacy, którzy nie wierzą w swój dar. (Irena Karpa)

Każdy moment powinien byc podniesiony do godności. Nie można mówic: to nie jest ważne. Bo przecież życie jest w każdym momencie.
(...)
To jest takie dziwne, że jesteśmy uczeni, że np. (...) niedziela jest ważna, a tydzień nie ważny - takie przekonania to narzędzia opresji nas wszystkich. (M. Streeruwitz)

I właśnie jeśli chodzi o język, odczuwam największy kompleks - jestem typowym dzieckiem okupacji, które bardzo dobrze nauczyło się języka okupanta, podczas gdy od kultury eurpejskiej oddzielała mnie bezlitosna żelazna kurtyna (R. Serelyte)

Każde nasze słowo ma znaczenie i ciężar gatunkowy - opresje docierac mogą z różnych miejsc - dobrze się przyjrzec temu, jak wyglądają struktury władzy i mechanizmy społeczne dookoła nas, posłuchac, kto mówi, kiedy słuchamy - czy to jest kolorowa prasa, Kościół, jakaś ideologia, czy też twoja podświadomośc, kompleks niższości, czy naród, czy marzenia o byciu gwiazdą, a może o walce - kto mówi?
Kobiety, które nie lubią siebie, nie ufają sobie samym, często podążają za obcymi głosami, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, kto mówi. (M. Streeruwitz)