Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Bardzo bym chciała być na ciebie zła - powiedziałam z uśmiechem. - Uznać, że jesteś podły drań. Ale to nie tak. Muszę po prostu pogodzić się ze stanem faktycznym i iść swoją drogą. - Łatwiej było mówić siedząc obok niego, słowa padały gdzieś w przestrzeń. Nie musiałam nawiązywać kontaktu wzrokowego. - Wolałabym, żebyś mi szczerze powiedział, kim jesteś i czego chcesz... Cóż. Trudno mieć do ciebie pretensje, bo ja też nie byłam do końca szczera. Właściwie chyba sama nie wiedziałam, czego chcę. Raczej starałam się chcieć tego, co moim zdaniem powinnam była chcieć. I być taka, jaka powinnam być.

Po jakie licho żyć jutrem? Trzeba się cieszyć dniem dzisiejszym, korzystać z teraźniejszości, a nie składać swoją przyszłość w ręce ludzi, którzy w każdej chwili mogą się okazać niegodni zaufania.

- Jakoś mi to szczęście umyka - westchnęłam.
- Nic dziwnego. Jeśli się człowiek w taki sposób dowiaduje o czyjejś prawdziwej naturze, trudno się obronić przed rozczarowaniem. No i tęskni się za tym wyimaginowanym obrazem, zwłaszcza jeśli rzeczywistość do pięt mu nie dorasta...

- Każdy, komu człowiek poświęca czas i uwagę, każdy, kogo obdarza miłością, powinien być tego wart. I każdy z nas zasługuje na odwzajemnienie uczuć.
- Objęła mnie ramieniem i na moment przytuliła.
- Jeśli układ jest jednostronny, niby dlaczego miałby trwać? Ludzka rzecz chcieć się od niego uwolnić.

A jeśli znajdziesz w kimś swoją drugą połowę, ale ona nie odnajduje jej w tobie?

- Czasem człowiek nie widzi okazji, którą ma przed nosem. Tak jest zajęty pytaniem samego siebie, czy aby na pewno podoła wyzwaniu, że zapomina sprawdzić, czy to wyzwanie jest dla niego odpowiednie, no nie?

Wiesz czego się nauczyłam? Że dla dziecka wszystko wygląda inaczej. Jak dla Alicji w Krainie Czarów. Wszystko zaskakuje i zdumiewa. A potem się dorasta i trzeba zdecydować, czy się zawraca i zaczyna dostrzegać rzeczywistość, czy idzie dalej swoją drogą.