Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy się kogoś kocha, człowiek nie boi się o siebie.

- Jesteś z nas wszystkich najmniejszy, najsłabszy i najmniej doświadczony... to prawda. [...]
- Masz jednak coś, co wyróżnia cię spośród nas wszystkich. Masz największe serce.

Opuszczamy dom, idziemy przed siebie, przestajemy być beztroscy; rośniemy, odpływamy coraz dalej, wchłaniamy w siebie to, co napotkamy po drodze, zmieniamy się. Wpadamy w bezkresne morze, w które wpada tyle innych rzek, i ślad może po nas zaginąć.

Ciocia z szurgotem odsunęła swoje krzesło i, gibka jak pantera, poderwała się, żeby zaparzyć herbatę dla siostrzenicy. Zawsze wszystko robiła w błyskawicznym tempie i bez wahania - i zawsze było przy tym wiele hałasu.

W świetle dnia domek prezentował się doskonale. Był rzeczywiście maleńki. Miał bielusieńkie ściany i białe okienka z kwadratowymi szybkami, a w każdym z nich wisiały śnieżnobiałe firanki. Okienka były zamknięte.

Z boku, pod ścianą domku kwitły różowe piwonie. Z daleka wyglądały zupełnie jak bita śmietana z malinami.

Już wiele razy to słyszała: że jest wesoła, ładna i że nie można jej nie lubić. Tymczasem dzieci nie zawsze były dla niej miłe.

Okno domku było otwarte!
Serce Marysi zaczęło bić szybciej z przejęcia.

Marysia wpatrywała się oczarowana. To było naprawdę niezwykłe! Nigdy nie widziała, żeby ktoś wieszał dzwoneczki na drzewie. A ta starsza pani wyglądała jak prawdziwa wróżka!

Mama zawsze mówiła, że jej siostra pracuje jak rakieta i że sukienki wyfruwają spod jej ręki jedna za drugą. Rzeczywiście tak było.

Marysia westchnęła. Nikt nie lubi nieśmiałych. Wszyscy od razu widzą, że można im bezkarnie dokuczać.

Marysia stała w miejscu. Bardzo chciało jej się płakać. To była prawda. Nawet kot jej nie lubił. Nawet kot nie chciał się z nią zaprzyjaźnić.

Wyruszyli z tatą zaraz po obiedzie. Jak dobrze było jechać na wakacje! Tata gwizdał pod nosem, a Marysia przyglądała się pięknemu światu za oknem.

Jest w życiu czas, kiedy się patrzy tylko przed siebie, i jest czas, kiedy się wspomina. Jest też czas, kiedy człowiek czuje potrzebę zrobienia porządków w tym, co mu się przez całe życie uzbierało.

Marysia spojrzała w bok. Może nie powinna zadawać tylu pytań.
- Nie bój się pytać - powiedziała staruszka. - Szczerość jest dobra.

A Pani Wróżka przechyliła głowę na bok, patrząc już zwyczajnie i wesoło, i zaśmiała się swoim śmiechem dźwięcznym jak srebrny dzwoneczek.

Życie już takie jest - przynosi ciągłe zmiany. Ale nie wolno, nie wolno się bać kolejnych etapów.

Ciocia akurat kończyła smażyć placki ziemniaczane. W kuchni znów było sino od dymu, a ciocia miotała się i wściekle trzaskała garnkami.

Marysia lubiła rozmawiać ze swoim braciszkiem - to znaczy: ona mówiła, a on słuchał. Była pewna, że Antoś wszystko rozumie.

Znów jej się to zdarzyło. Znów chciała być uprzejma, a spotykały ją nieprzyjemności. Co z nią było nie tak?

Nikt nie lubi opuszczać domu.

Wiele rzeczy tracimy. I ludzi też. Ale musimy umieć sobie z tym radzić, chociaż to wcale nie jest łatwe. Nie zawsze możemy zatrzymać to, na czym nam zależy.

Marysia zastanowiła się, czy warto próbować go oswoić. Może to w ogóle nie miało sensu. Może taki dzikus nikogo nie potrzebuje.

Powoli zapadał zmierzch. Pod zachmurzonym niebem było duszno i gorąco. W gęstej kępie roślin na środku trawnika głośno grały świerszcze. Dziewczynka bardzo lubiła ten dźwięk. Przypominał jej wszystkie minione wakacje.

W starej lipie coś nagle załopotało i spomiędzy liści wyleciał duży ptak. Wylądował na sąsiednim drzewie i, głośno skrzecząc, znikł między gałęziami.

Każde życie bywa niełatwe.

Choćbyś wszystko naprawił, zawsze już będzie inaczej.

Nic nie jest dane raz na zawsze.

Zataczamy koła, krążymy po świecie. Ludzie zawsze wracają tam, skąd wyszli.

Wszystko można, wszystko, jeśli się umie.