Jesteśmy społecznością, która kocha książki

We wrzasku tym najgłębsza dusza ludzkiej trwogi i udręki trzymała się szaleńczo i beznadziejnie hebanowych wrót zapomnienia.

Nawet największe okropienstwa rzadko bywają wolne od ironii.

Czasem w potrzasku sennego koszmaru, gdy niewidoczne potęgi kłębią się nad dachami dziwnych umarłych miast nad przepaścią doliny Nis, odczuwa się ulgę, a nawet rozkosz, mogąc dobrowolnie rzucić się z dzikim wrzaskiem w tę bezdenną czeluść, jakakolwiek przyśniona zguba miałaby nas tam spotkać.