Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mach­ną­łem de­spe­rac­ko rę­ka­mi i no­ga­mi, ale ewo­lu­cja to prze­cież nie­ry­chli­wa sucz i jakoś pióra wcale nie za­czę­ły mi wy­ra­stać.
To za­baw­ne, swoją drogą: czy jak­bym spa­dał od­po­wied­nio czę­sto, to któ­re­muś po­ko­le­niu moich dzie­ci wy­ro­sły­by pióra?

Jeszcze ludzkość nie zginęła, póki szkalujemy.

Pooole pole, łyse pole, aleee mam już plan – zanuciłem pod nosem. – Archanioła za-pier-do-lę, wszystko zrrrobię sam! W Reeewersie się uuukrywałem ładnych parę lat, pooo upadku Cyyytadeli płacze cały świat... Tuuu na-ra-zie! Jest! Arena! Aaaale będzie... e... eee...
– Eee, macarena! – zaśmiał się Carter.

Pró­bu­jąc utrzy­mać spój­ność linii cza­so­wej, do­pro­wa­dzi­łem do jej kar­dy­nal­nej zmia­ny.
Nie ma co, cięż­ko jest być bo­ha­te­rem książ­ki, która też chce mieć co naj­mniej trzy tomy.

Moż­li­wo­ści, opcji i wa­rian­tów było tyle, że od my­śle­nia punk­to­wo, od razu roz­bo­la­ła mnie głowa. Za­wsze mnie bo­la­ła, jak pró­bo­wa­łem my­śleć... Dla­te­go ro­bi­łem to jak naj­rza­dziej.

- A mimo to chce pan ich ura­to­wać - ode­zwał się Reg­gie.
- Tak, bo sam fakt bycia by­dłem nie ozna­cza, że można ich bez­kar­nie szlach­to­wać. Da­waj­cie, prze­bie­raj­cie no­ga­mi, bo kawał świa­ta przed nami do przej­ścia.

Chłop­cy z po­cząt­ku byli lekko zszo­ko­wa­ni, ale ra­czej po­zy­tyw­nie – jak kiedy pierw­szy raz wej­dzie się na pe­wien spe­cy­ficz­ny ro­dzaj stron in­ter­ne­to­wych, kiedy czło­wiek naj­pierw jest spło­szo­ny, a potem za­czy­na mu się to po­do­bać.

Ale jeśli wam to nie prze­szka­dza, to jako wasz oj­ciec chrzest­ny ja wam nadam nu­mer­ki od razu: ty bę­dziesz Druga, ty Trze­ci, a ty Pierw­szy. W ten spo­sób mamy dru­ży­nę ide­al­ną.
– Bez sensu. – Cat wy­dę­ła po­licz­ki. – Dla­cze­go aku­rat tak?
– Ten mem jest z przy­szło­ści, nie zro­zu­miesz go, Ojcze Świę­ty.

Ow­szem, byłem kie­dyś, dawno temu, ojcem – ale to żadna sztu­ka.
Sztu­ką jest być nie „ojcem”, a „tatą”. Zaś co do tego usły­sza­łem w życiu kilka gorz­kich słów, które za­pa­dły mi głę­bo­ko w duszę i nadal bo­la­ły.

Pra­co­wa­łem kie­dyś na noc­nej zmia­nie z jed­nym takim, co jak popił, to go na fi­lo­zo­fię brało. I miał taką teo­rię, że je­ste­śmy wszy­scy tylko snem Boga, a jak on się obu­dzi, to świat znik­nie. Więc może i ty mnie sobie wy­śni­łeś?

Mógł spokojnie zagrać fafarafa: tak, byłem, widziałem, wiem wszystko, ale ty i tak opowiadaj, niewolniku cebulaku-biedaku.

 Szemijazasz, ty kurwo jebana, przestań mi Apokalipsę prześladować... – zawarczałem pod nosem, a już głośniej powiedziałem: – Panowie, tu się nie ma co rozwodzić nad przyczynowością. Póki co musimy...

– To przecież... niedorzeczne! – sapnął.
– No i właśnie o to chodzi, rozumiesz? Takie rzeczy się najłatwiej przyjmują, bo nie ma jak z nimi dyskutować. Poza tym, każde oficjalne dementi staje się pożywką dla kolejnego trollingu. Jak udowodnisz, że Archanioł wcale a wcale NIE gwałcił kóz i nie popierał aneksji Krymu?
Widziałem, że nie był przekonany.
– Ale to przecież... Nie da się o czymś takim rozmawiać nawet! Co można powiedzieć poza tym, że...
– Fama taka krąży w Rzymie, ruski Anioł kozy dymie... – zanuciłem na góralską nutę, zaś nim Russo zdążył cokolwiek powiedzieć, szybko dośpiewałem: – Ale to nie żadna fama, tylko, kurwa, prawda sama...
– Przecież to...
– Puti-nowi-duszę-sprzedał, Michał-kozy-chętnie-jebał!!! – ryknąłem na cały głos, uderzając dłonią o podłokietnik.

 -Mamy zakład: kto zbierze najwięcej, ten w łaźni popycha – wtrąciłem się.
Segomaros obrócił się ku mnie.
Kurwa, ależ on był ogromny, tak sobie pomyślałem. Musiał pakować na siłowni przed Apokalipsą albo uprawiać jakieś sporty walki na kiju i hardo ładować anaboliki.
– ...Co? – Przekręcił głowę.
– No, ten popycha. A inni są popychani przez niego. Ile zebrałeś... Ojej, nic? No to już, schyl się po mydełko. – Pokazałem palcem na ziemię za nim.
Ciężko w to uwierzyć, ale on się naprawdę odwrócił i schylił, żeby podnieść z posadzki coś, czego tam nie było.

– ...I wtedy, rozumiecie, jak on tę babę nie walnie! – gorączkowała się jakaś kobiecina. – Aż jej buty spadły normalnie! Odrzuciło ją na bok, konie po niej przeleciały i rydwan też, no straszne! I krew, i kości na wierzchu... I przyszli żołnierze, woźnicę aresztowali, a on się śmieje: nic mi nie zrobicie, ja znam Prefekta!
– I co, puścili go? – nie mogła uwierzyć jedna z jej słuchaczek.
– No to chyba mówię przecież! Wysłuchał go Prefekt, mówi: nie znajduję winy w tym człowieku, idźcie wolni, dobry panie Hajtoniuszu. A ten tylko się śmieje dalej, zadowolony z siebie. Nic mu nie zrobili. Nic!
– Kobietę, starowinkę, na pasach... I żadnych konsekwencji! – Załamała ręce inna. – Żadnej sprawiedliwości na tym świecie! Gdzie to lepsze życie, gdzie ten Raj na Ziemi...?!

Miałem już coś odpowiedzieć, kiedy kościotrup zamachnął się pastorałem i z zaskakującą jak na coś martwego chyżością skoczył w naszym kierunku.

Posiniaczeni, pokryci zadrapaniami, z porozbijanymi łukami brwiowymi. Świeże mięso, nowy zaciąg nie-do-końca-dobrowolnych wcale-nie ochotników?