Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść przenosi nas do wewnętrznego świata innych. I taki jest jej cel. Reportaż pozwala porzucić swoje życie i przez chwilę (a dokładnie tyle, ile trwa lektura) żyć życiem kogoś innego. Kogoś, kto nie został wymyślony.

Otóż reportaż może dać cudze przeżycia, kiedy brakuje mam własnych.

Żyję sobie przez jakiś czas w książce. Wchodzę w relacje z ludźmi, z którymi bym nigdy w takie relacje nie wszedł. Reportaż daje doświadczenie zastępcze.

My, czytelnicy, szukamy mądrości. My, reporterzy, dajemy sobie prawo do przetwarzania cudzego życia na potrzeby innych. Prawdopodobnie chcemy dostarczyć materiału do zmądrzenia.

Jeżeli uznajemy reportaż za literaturę, to uznajemy też naczelną zasadę, że znaczenie dzieła literackiego nie bierze się z wydarzeń, o których opowiada. Znaczenie nadaje mu sposób interpretacji tych zdarzeń. A więc sam fakt, zwany czasem gołym faktem, nie wystarcza.

(...) reportaż, który nie wzbudza emocji w czytających, jest jak dzwon bez serca, nie zabrzmi.

(...) nie ma reportażu bez pamięci. Pamięć jest tym dla tego gatunku, czym tlen dla istot żyjących. Bez niej nie powstanie żadna relacja.
Reportaż jednak jest też poniekąd tej pamięci ofiarą.

Reportaż - wersja zdarzeń, która uczestnikom tego przedsięwzięcia, a więc bohaterom, i reporterowi, wydaje się być niezmyślona.

Telewizja wymaga efektu. Reportaż - niekoniecznie.

Jeśli reportera przestają ciekawić ludzie, jeśli z góry wie, co mu powiedzą, powinien zmienić zawód.

Sztuką jest pokazać coś, nie nazywając tego wprost.

Pamiętajmy, że ludzie często mogą mówić, jak im wygodnie.

Z opowieści moich bohaterów wydobywam to, co we mnie rezonuje. Może na tym kolonizowanie cudzych historii?