Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niezależnie od tego, czy rządzący jest mizoginicznym tyranem, fatalnym przywódcą, zacofanym i beznadziejnym, albo władcą, który mówi wszystkim, że jeśli go nie popierają, są zdrajcami...

Lato.

Letnia opowieść.

Nie ma takiej sztuki, Grace.

Nie daj się omamić.

Najkrótsza i najbardziej nieuchwytna z pór roku, ta, której nie da się z niczego rozliczyć – bo nie da się jej w ogóle uchwycić, może tylko w kawałkach, fragmentach, chwilach, przebłyskach pamięci o tak zwanych lub wyobrażonych idealnych latach, latach, które nigdy nie istniały.

Czego oni wszyscy chcieli od siebie nawzajem w tamtym głosowaniu, powiedzmy, tym, które podzieliło kraj, podzieliło jej rodzinę jak strunowym nożem do sera, przebijając się przez codzienność do goryczy, z którą nikt nie wiedział, co zrobić, głosowaniu, które tylu wykorzystywało do tego, by się nawzajem ranić, bez względu na to, jak oddali swój głos, głosowaniu, które teraz jest znienawidzone przez jedno z jej dzieci, a dla drugiego jest pewnego rodzaju przyzwoleniem na okropne zachowanie wobec innych, głosowaniu tak ważnym dla niej, ale tak już odległym dla młodej i inteligentnej dziewczyny, jaką jest Charlotte, że nazwała je „muchą na trupie”?

Wszyscy tak bardzo nie mogli się doczekać, że nikt go nie kupił. Nikt już nie chciał niczego związanego z wojną.

Wielka Brytania ostatnio stała się miejscem dezorientującym.