Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówi się, że orgazm jest małą śmiercią. Co to za bzdura. To sen jest małą śmiercią, a śmierć jest wielkim snem.

Nie dam ci wódki – powiedział. – Porządne kobiety nie powinny
jej pić. Załatwię bimber.

Pomyślał, że samochodami jest jak z żonami. Gdy są nowe, kochasz je i nie możesz się na nie napatrzeć; potem przyzwyczajasz się, ale dobrze wam razem, świetnie się dogadujecie i traktujesz je z czułością; na końcu zaś zawsze jest tak samo- zaczynają sprawiać coraz więcej problemów i poprostu wkurwia.

Na kacu wszyst­ko jest prost­sze, mniej istot­ne. Bar­dziej przy­tłu­mio­ne.

Och, nikt nie jest nie­za­stą­pio­ny, jak po­wie­dział Lu­dwik XIV po śmier­ci Lu­dwi­ka XIII (...).

Pie­lę­gniar­ka przy­szła, spraw­dzi­ła po­ziom kro­plów­ki i wy­szła. Chwi­lę póź­niej przy­nie­sio­no ko­la­cję: dwie krom­ki zwy­kłe­go chle­ba, pla­ster pasz­te­to­wej, małą kost­kę zmro­żo­ne­go na ka­mień masła i dwa pla­ster­ki ogór­ka. Wy­staw­na uczta, nie ma co. Cie­ka­we, czy prze­stęp­cy, któ­rych wsa­dził, żywią się le­piej, czy go­rzej? Mógł­by się za­ło­żyć, że le­piej.

(...) pasz­te­to­wa była nawet cał­kiem dobra. Dawno jej nie jadł, a to jedna z tych pro­stych, ta­nich rze­czy, które mają swój urok. Gdyby jesz­cze była do tego musz­tar­da...

Wiecz­ne po­wo­dze­nie nie przy­go­to­wa­ło go do ta­kiej chwi­li. Nie był przy­zwy­cza­jo­ny do sy­tu­acji, gdy ka­ta­stro­fa nad­cią­ga nie­ubła­ga­nie i nie­uchron­nie.

- Jedź, de­bi­lu! – zwy­zy­wa­ła ja­kie­goś tak­sia­rza, który blo­ko­wał jej drogę. Pie­przo­na to­yo­ta prius! Tacy za­wsze jeż­dżą, jakby hy­bry­da za­stę­po­wa­ła im jaja.

Wszy­scy sły­sze­li chyba kie­dyś opo­wie­ści o od­wa­dze w ob­li­czu śmier­ci, o har­cie ducha i po­gar­dli­wej obo­jęt­no­ści wobec nad­cią­ga­ją­cej kaźni. Ale czy były one praw­dzi­we? Czy rze­czy­wi­ście można nie pocić się z prze­ra­że­nia w ta­kiej chwi­li? A może, jak zwy­kle, wszyst­ko za­le­ży od oko­licz­no­ści? I od kon­kret­ne­go człowieka.

Pa­ra­dok­sal­nie mniej ener­gii psy­chicz­nej kosz­to­wa­ło go tkwie­nie w tym sta­nie niż próba zmia­ny.

Ciast­ka to coś, co jesz­cze nigdy jej nie za­wio­dło. (...). Wo­la­ła raz na jakiś czas zjeść coś na­praw­dę do­bre­go niż opy­chać się bez ustan­ku pącz­ka­mi, ba­to­ni­ka­mi i cze­ko­la­dą, jak to robią nie­któ­re ko­bie­ty. Z in­ny­mi rze­cza­mi było po­dob­nie.

Wy­da­wa­ła się roz­sąd­na i po­go­dzo­na ze swoim losem. Ema­no­wał od niej spo­kój z ro­dza­ju tego czę­sto bi­ją­ce­go od ludzi, któ­rzy zro­zu­mie­li, że nic już ich nie czeka i nie ma o co wal­czyć.

Pierw­sze wra­że­nie… In­tu­icja… Obie te rze­czy by­wa­ją za­wod­ne, zwłasz­cza gdy ktoś pró­bu­je na nie wpły­wać.

Po­my­ślał, że z sa­mo­cho­da­mi jest jak z żo­na­mi. Gdy są nowe, ko­chasz je i nie mo­żesz się na nie na­pa­trzeć; potem przy­zwy­cza­jasz się, ale do­brze wam razem, świet­nie się do­ga­du­je­cie i trak­tu­jesz je z czu­ło­ścią; na końcu zaś za­wsze jest tak samo – za­czy­na­ją spra­wiać coraz wię­cej pro­ble­mów i po pro­stu wkur­wiać.

Każda hi­sto­ria koń­czy się źle, wy­star­czy tylko ją od­po­wied­nio długo opo­wia­dać. A jego hi­sto­ria cią­gnę­ła się już na­praw­dę długo.

Wszyst­ko tu było szklano-​stalowe, pach­ną­ce no­wo­ścią. Nawet se­kre­tar­ka wy­glą­da­ła, jakby ją przed chwi­lą wy­ję­to z pu­deł­ka.

Kawa: napój bogów, muza pi­sa­rzy i głów­ne po­ży­wie­nie pro­ku­ra­to­rów… Bez kawy sys­tem praw­ny Rze­czy­po­spo­li­tej roz­sy­pał­by się w prze­cią­gu trzech dni (...).

Przez cały czas trwa­nia na­sze­go związ­ku to mnie za­le­ża­ło bar­dziej. Bar­dziej za­le­ża­ło, że­by­śmy się spo­ty­ka­li; bar­dziej za­le­ża­ło, że­by­śmy wzię­li ślub. Ona się na to wszyst­ko go­dzi­ła chyba po pro­stu z braku lep­szej opcji. No ale ile można sa­me­mu od­bi­jać piłkę od ścia­ny? W końcu mi się znu­dzi­ło. Znu­dzi­ło mi się w po­je­dyn­kę cią­gnąć ten wózek. Ale kiedy od­pu­ści­łem, oka­za­ło się nagle, że nasze mał­żeń­stwo prak­tycz­nie nie ist­nie­je, bo to ja byłem jego je­dy­nym spo­iwem.

Widzi pani, kiedy czło­wiek koń­czy wresz­cie taką tok­sycz­ną, mocno go uwie­ra­ją­cą re­la­cję, wy­obra­ża sobie, że zaraz od­naj­dzie wiel­ką mi­łość i bę­dzie na­resz­cie szczę­śli­wy. A to nie jest takie pro­ste. Zu­peł­nie nie jest.

Wierzymy w coś, mimo że wiemy, że to nie­praw­da. Wie­rzy­my, bo ta wiara po­do­ba nam się znacz­nie bar­dziej niż nie­wia­ra. Po­do­ba nam się na­dzie­ja, którą daje, po­czu­cie sensu i wagi na­sze­go życia, po­do­ba nam się to sto razy moc­niej niż goła ni­czym pręt zbro­je­nio­wy wy­sta­ją­cy ze zbu­rzo­ne­go domu praw­da.

Żyjemy w świe­cie peł­nym ilu­zji i mimo że gdzieś w głębi duszy zda­je­my sobie spra­wę, że są nie­praw­dzi­we, mimo iż po­dej­rze­wa­my to, prze­czu­wa­my, nie prze­szka­dza nam to w nie wie­rzyć. I nie cho­dzi tu tylko o re­li­gie, cho­dzi o wszyst­ko.

Bo czy na przy­kład mi­łość, ta opie­wa­na w książ­kach i fil­mach praw­dzi­wa mi­łość, tak na­praw­dę ist­nie­je? A prze­cież w nią wie­rzy­my. A skoro w nią wie­rzy­my, to jed­nak ist­nie­je. A wszyst­kie sensy, które na­da­je­my swo­je­mu bez­sen­sow­ne­mu życiu – z nimi jest po­dob­nie. Cały świat, całe nasze życie opie­ra się na tej jed­nej uni­wer­sal­nej za­sa­dzie: jed­no­cze­snej praw­dzi­wo­ści i nie­praw­dzi­wo­ści.

Kto drogi skrótuje,ten w domu nie nocuje.

Bo jeśli nadal żyjemy, ale nie jesteśmy już sobą, to tak naprawdę żyje już ktoś inny, nie my.

Dawne obrzędy nie umierają, przekształcają się tylko, a ich forma trwa dłużej niż zapominana treść".

W brudnych, rozczłapanych butach chodzą zawsze wariaci, zauważyła pani? - Nie zwróciłam uwagi. Ale będę o tym pamiętała. - Naprawdę. Niech się pani przyjrzy następnym razem. Kaczyński chodzi w takich butach. I co, normalny jest?".

To sen jest małą śmiercią, a śmierć jest wielkim snem.

To sen jest małą śmiercią, a śmierć jest wielkim snem. Czasami pragniemy jednego, bo tęsknimy za tym drugim.

Moc, to jest najważniejsze. Musi odnaleźć kogoś, kto jest pełny- jak to się nazywało?- mana, życiowej mocy, energii witalnej, siły fizycznej i psychicznej.