Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdziwa przyjaźń toleruje indywidualność i poszanowanie własnych sfer życia.

Patricia zawsze musi mieć rację. I nie może znieść, że ktoś kroczy własną drogą, a nie tą, która ona mu wyznaczyła. Kto nie postępuje zgodnie z jej życzeniami, ten nigdy nie będzie żył z nią w zgodzie.".

Zwodniczy spokój zawisł nad posiadłością, fałszywa sielanka. Wszyscy przebywali w ogrodzie, czytając albo oddając się innym rozrywkom, ale nie sprawiali wrażenia ludzi radosnych, którzy wspólnie spędzają słoneczny urlop. Było raczej tak, jakby niewidzialny reżyser kazał ustawić tę scenę pod hasłem: "Więcej luzu, nie spinajcie się tak! Rozkoszujcie się pięknym dniem!". Wszyscy starali się wypełnić to zadanie. Nikomu jednak nie udawał się przekonujący występ.

Samotność zostawia cię samego. Ale jest to w rzeczywistości piekielnie wierna dusza, nie ucieka ot tak, po prostu.

Potwór wśród potworów nie czuje się zapewne potworem.

-(...) Myślę, że ogromny urok życia polega na wyzwaniach, które podejmujemy i którym następnie oddajemy się z całym zaangażowaniem. W końcu nie chodzi tylko o to, co jest nam nieodzownie potrzebne. Chodzi o posuwanie się do przodu, o to, żeby za każdym razem odrobinę wyżej podnosić poprzeczkę.

Jak to jest, kiedy człowiek czuje się przekonany o słuszności swoich roszczeń, ale u nikogo nie znajduje posłuchu?

Łatwo widzieć upiory, kiedy człowiek jest absolutnie rozbity.

Gdy rozpada się jakiś związek, prawie zawsze jest ofiara- jest ktoś, kto dąży do jego zakończenia i jest ktoś, kto nie ma wyboru.

Zwodniczy spokój zawisł nad posiadłością, fałszywa sielanka. Wszyscy przebywali w ogrodzie, czytając albo oddając się innym rozrywkom, ale nie sprawiali wrażenia ludzi radosnych, którzy wspólnie spędzają słoneczny urlop. Było raczej tak, jakby niewidzialny reżyser kazał ustawić tę scenę pod hasłem: „Więcej luzu, nie spinajcie się tak! Rozkoszujcie się pięknym dniem!”. Wszyscy starali się wypełnić to zadanie. Nikomu jednak nie udawał się przekonujący występ.

Cisza w Stanbury była czymś szczególnym. Przypominała dziewiczość. Jakby świat został na zewnątrz za bramami, pełen respektu i wyzbyty natarczywości. Miejsce spokoju i zapomnienia. Brama się zamykała, całe przeszłe zło i wszystkie przyszłe zagrożenia odsuwały się w dal. Oczywiście jednak było to w rzeczywistości wyłącznie pobożne życzenie. Nic bowiem nie było w porządku, nic a nic, a stare mury, zaklęty park i bezkresna samotność służyły tylko przemilczaniu wszystkich dysonansów. Co ja mówię – dysonansów? To nie do końca prawda. Nie chodziło o dysonanse, tylko o najrozmaitsze obrzydlistwa, zło i nieprawości. O brutalność i ohydę. Tak, o to szło. Prawdopodobnie więc ta słynna cisza w Stanbury była jedynie zespołowym przemilczaniem tego, czego nie można byłoby znieść, gdyby chciano stawić temu czoła. Martwota i milczenie. Jak się dobrze zastanowię, to znacznie bardziej te pojęcia niż ciszę wiążę ze wspomnieniem o Stanbury.