Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tylko w zwierciadle historii znajdujemy siebie; i odwrotnie, ono tylko w pamięci ludzkiej się przegląda. Ogromne zwierciadło, jedyne, które ukazuje i stwarza. Rozbij je, a znikniesz.

[...]A to wszystko służy wam, biskupie, aby z możnymi paktować i od nich wyniesienia żądać. Gdyby diabeł na tron wstąpił, też byście racje stosowne znaleźli.

Można przyjąć świat, który jest straszny, lecz spoisty. Nie można go przyjąć, jeśli jest tylko absurdalny. On jednak jest i straszny, i niedorzeczny zarazem.

Więcej waży bunt najlichszy, bo on panowania i trony obala.

Pamięć ludzka buduje mosty, które wolno niekiedy nazywać kłamstwem. Ale kłamstwem jest także samo nazywanie świata, gdyż w nagim istnieniu swoim jest on bezimienny.

Karcimy w sobie żywioł. I jego sprytne zasłony: wolność i Boga.

Więc jeśli mamy i musimy szukać w przeszłości, dostrzeżmy w niej także słowa odwagi, które przecież nie wszystkie i nie ze wszystkim są skłamane. Przyjmijmy wielki wiatr historii, który lamie nas, ale, i unosi w przyszłość, ku nieznanym kontynentom. Przyjmijmy wielką naukę antyku, że zmęczenie jest nieuchronne, ale przemija. I wstępujmy bez trwogi w nadchodzący czas, choćby każdemu z nas z osobna groził zagładą. Nieugięty wiatr z dalekich pustkowi, z czarnych puszcz, z białych Partenonów i Kapiteli, z rozgniewanego żelaza, ze wszystkich mogił i wszystkich kołysek zrywa się jak w wierszu Pawła Valerý, więc jeszcze raz mimo wszystko i dla wszystkiego spróbujmy pamiętać i działać, spróbujmy żyć.