Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oficjalnie była martwa. A bycie martwym stwarza pewne możliwości.

To dziwne uczucie, nie wiedzieć, kim się dokładnie jest.

Nauka jest moją magią.

- Musimy włamać się do skrytki depozytowej w jednym z najlepiej zabezpieczonych banków świata. W biały dzień.
Na twarzy Artemisa Fowla zagościł uśmiech.
- Zgadza się.

Annały historii wróżek znają tylko jednego człowieka, który nas przechytrzył. I naprawdę doskwiera mi fakt, że człowiek ów jest właściwie chłopcem. Mowa o Artemisie Fowlu, irlandzkim arcymistrzu zbrodni.

Nawet magia nie mogła mu teraz pomóc. Są rzeczy, których nie sposób naprawić.

O co chodzi z tą ludzką gramatyką? Wystarczy, że trochę się zdenerwują, i kompletnie o niej zapominają.

Przyjaźń to nie teoria naukowa (...). Zapomnij na chwilę o swoim potężnym mózgu. Po prostu rób to, co czujesz.

Oceń sytuację. Jeżeli znajdziesz się na nieznanym terytorium, zapoznaj się z nim, zanim otworzysz usta. Dziesięć sekund obserwacji może uratować ci życie.

Wygląda na to, że dobro dostarcza silniejszej motywacji niż zło. Kto by pomyślał?

Wysyłamy pojazdy na inne planety, a nadal nie wiemy, co się znajduje pod naszymi stopami. Naukowcy są w stanie dostarczyć nam informacji o składzie chemicznym pierścieni Saturna, ale o tym, co dzieje się w sercu naszej planety, nie wiemy po prostu nic.

Widmo sędziowskiej togi działa na świadków podobnie jak ogień z broni maszynowej.

Wyznam, że trufle czekoladowe to moja pasja. Kiedy byłam w śpiączce, trufle były jedną z dwóch rzeczy, których mi brakowało. Drugą była zemsta.

Zemsta bez wątpienia jest słodka, ale rozprasza uwagę.

Pióro jest potężniejsze niż edytor tekstu.

Był dobrym komendantem także dlatego, że szanował opinie swoich podwładnych.

Jeśli uda nam się z tego wykaraskać, z pewnością zostaniemy przyjaciółmi. Połączy nas więź traumatycznych doświadczeń.

Logika dla kryminalistów od podstaw: statystyczny przestępca, który chce zawładnąć nad światem, nie zawaha się przed sprzątnięciem kilku sojuszników, żeby sobie oczyścić teren.

Na poboczu stały rzędem opuszczone stoiska i sklepiki z pamiątkami. W jednym z okien poustawiano lalki wyobrażające walczących ludzi.
Artemis zatrzymał się pomimo ucisku lufy na plecach.
– Czy właśnie tak nas postrzegacie? – zapytał.
– Ależ skąd – powiedziała Opal. – Jesteście znacznie gorsi, ale producenci nie chcą straszyć dzieci.