Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzeba samemu mieć obsesję, żeby rozpoznać ją u drugiego człowieka.

Chodzi mi o to, że wszyscy mamy swoje tajemnice. Pozwalamy innym dojrzeć w nas tylko to, co chcemy, żeby zobaczyli. Żeby kogoś naprawdę poznać, nawet własnego męża albo żonę, trzeba czasami wielu lat.

Religia – gdy wykorzystuje się ją do tego, by niszczyć innych – jest wrogiem.

Jak będziesz siedział zbyt długo w tej dziurze, dziura zamieni się w grób.

Kiedy osoba, którą kochasz umiera, zabiera ze sobą część ciebie.

Wszystko się zmienia. Wszystko i wszyscy. Czasami wystarczy chwila, jeden dzień i jesteś już kimś innym. Kimś lepszym.

Żadna z chorób nękających tych, którzy szukają ratunku w modlitwie kapłana, nie mogła być gorsza od napadów lęku.

Rezygnować świadomie z lektury książek to rezygnować z obcowania z mędrcami.

Skoro wystarczy prosty gest, to po co więcej słów?

Szaleństwo od geniuszu dzieli bardzo cienka linia.

Każdy coś ukrywa.

Nie wszyscy gotowi są przyznać, że przytłacza ich samotność, nikt nie jest od niej jednak wolny. Najmądrzejsi i najwytrwalsi pojmują tę prawdę i przekuwają ją w pancerz. Z samotności cznią samowystarczalność.

W ostatecznym rozrachunku każdy człowiek jest zawsze zupełnie sam. Wszyscy stajemy w obliczu naszej własnej złożoności. Próbujemy jakoś ją przeniknąć, rozwikłać zagadki ludzkiej natury, ale przeszkadza nam w tym osamotnienie. Każdy musi zdać sobie sprawę z tego. Dlatego właśnie tak wiele osób szuka pociechy w religii, w wierze, czyli dąży do związku z kimś, kto nie podziela ludzkich słabości.

Otóż, wierz mi lub nie, wszystkie małpki są do siebie bardzo podobne. Niektóre są mądre, niektóre nie, niektóre noszą dżinsy, a inne mają ciemne włosy. Pamiętaj, że piękno jest zawsze w oku patrzącego.

To, że zawsze próbujesz dojrzeć więcej, niż ktoś pozwala ci zobaczyć.